Ούτε τη φέτα...

Παγκοσμίως υπάρχει πληθώρα προϊόντων το όνομα των οποίων προστατεύεται με διεθνείς συμβάσεις βάσει χώρας ή περιοχής παραγωγής. Η φέτα είναι ένα από αυτά, όπως είναι το ροκφόρ, το στίλτον και η σαμπάνια.

Σε μία μη ενωμένη Ευρώπη, η προστασία προϊόντων με γεωγραφικό προσδιορισμό (τρόπο παραγωγής ή ονομασία περιοχής) δεν είναι καταδικαστέα ή αρνητική. Η μεταβίβαση δικαιωμάτων branding σε ό,τι αφορά τις ελιές καλαμών ή τη φέτα σε άλλα μέλη-κράτη, δεν δικαιολογείται από το σημερινό ευρωπαϊκό ή το διεθνές πλαίσιο.

Όσα λάθη κι αν έγιναν από προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα τον εκτροχιασμό και τη στατιστική απάτη της κυβέρνησης Καραμανλή, η διαχείριση της κρίσης χρέους του 2009 ως «ελληνικού προβλήματος», απέδειξε πως απέχουμε πολύ από μία ενωμένη Ευρώπη στην οποία δεν θα είχε μεγάλη σημασία για την ευημερία των ξεχωριστών λαών αν η φέτα είναι γαλλική ή η σαμπάνια ελληνική.

Η «γενναία διαπραγμάτευση» των Τσίπρα-Βαρουφάκη χτύπησε τώρα και την κτηνοτροφία. Ό,τι δεν κατάφεραν η Γερμανία, η Δανία και η Γαλλία με προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (η Ελλάδα κέρδισε το 2005) προωθείται τώρα δια της πλαγίας οδού. Στη συμφωνία ΕΕ - Νοτίου Αφρικής, η φέτα εξαιρείται της λίστας με τα προστατευμένα προϊόντα (PDO ή ΠΟΠ) που χαίρει μέχρι σήμερα και εντάσσεται στο καθεστώς που έχει ο Καναδάς, με παραγωγή και διάθεση δικής τους παραγωγής με τη σήμανση «τύπου φέτα», χωρίς αναφορά στην Ελλάδα.

Η τελευταία απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κερδήθηκε επειδή αποδείχθηκε πως η πλειοψηφία των καταναλωτών φέτας θεωρούν το προϊόν ελληνικό, ενώ η παραγωγή γίνεται από γάλα συγκεκριμένης ράτσας κατσικιών και όχι αγελαδίσιο. Μεταβάλλοντας το ποσοστό καταναλωτών «φέτας» που δεν ξέρουν που πέφτει η Ελλάδα ή τα κατσίκια της, στην επόμενη προσφυγή κάποιας από τις τρεις χώρες που έχασαν το 2005, το πιθανότερο είναι πως θα κερδίσουν. Επίσης, πιθανολογώ πως ανοίγει ήδη η δυνατότητα διάθεσης γαλλικής ή γερμανικής ή δανέζικης φέτας στη Νότια Αφρική από αύριο το πρωί.

Η πόρτα άνοιξε το 2013 με την εξαίρεση στη συμφωνία ΕΕ - Καναδά, προχώρησε το 2014 με το προσχέδιο ΕΕ - Νοτίου Αφρικής, και θα ολοκληρωθεί το 2016, με μία Ελλάδα ανήμπορη να διαφυλάξει ακόμα και το τυρί της.

Σε ένα ιδανικό κόσμο οι ελληνικές εταιρείες θα πετούσαν στις διεθνείς αγορές, ούσες οι ίδιες υγιείς, με ένα κράτος σύμμαχο και όχι νέμεση, μέσα από μία ενωμένη Ευρώπη. Δυστυχώς, ούτε οι ελληνικές εταιρείες είναι υγιείς, ούτε το κράτος είναι λειτουργικό - πόσω μάλλον αρωγός της παραγωγής - ενώ η Ευρώπη απέχει μακράν του φεντεραλισμού. Στη σημερινή πραγματικότητα, η εξαίρεση είναι ένα ακόμα πλήγμα, ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα στα χέρια σειράς «αντιμνημονιακών» χωρίς σχέδιο ή ικανά στελέχη στη διακυβέρνηση.

Η απόφαση για τη φέτα, με πιθανή απελευθέρωση και των ελληνικών εταιρειών για παραγωγή εκτός Ελλάδας, στη σημερινή πραγματικότητα, μοιάζει με κλωτσιά στο κουφάρι που δημιούργησε η «γενναία διαπραγμάτευση» που υποσχόταν, εθνολαϊκιστικά, «περηφάνια». Ένα κουφάρι που δεν μπορεί να προστατεύσει πια ούτε το τυρί του.