Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε, μιλούσα με φίλους που χωρίς να βλέπουν θετικά την κυβέρνηση, πίστευαν πως οι αριθμοί που παρουσιάζονταν τότε ήταν αντιπροσωπευτικοί της πραγματικότητας και μίας διαφαινόμενης ανάτασης.
Σε ρόλο Κασσάνδρας τότε, επέμενα πως οι αριθμοί αυτοί, ακόμα και αν διατηρηθούν, δεν θα σημαίνουν τίποτα, γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η κυβέρνηση όποτε βρέθηκε σε σταυροδρόμι μεταξύ «Αρετής και Κακίας», επέλεξε το παλιό - το πρόβλημα.
Με εξαίρεση κάποιες πρωτοβουλίες άνευ δημοσιονομικού αποτελέσματος, συνεχίζουμε σαν χώρα να στηρίζουμε όσα μας κατέστρεψαν και όσα μας βυθίζουν στις ευρωπαϊκές και διεθνείς κατατάξεις φτώχειας, ανταγωνιστικότητας, διαφάνειας, δικαιοσύνης και τελικά ισότητας.
Ο αντίλογος των φίλων ήταν «μα αυτός (ο Τσίπρας) τα ψηφίζει όλα». Μακάρι να ήταν αυτή η λύση, αλλά δεν είναι - θα είχαμε ξεμπερδέψει. Αν κάποιοι ξέρουν τι μπορεί να κάνει η χώρα, με ποιους και πώς, αυτοί είναι οι ίδιοι οι Έλληνες.
Προσκολλημένοι, όμως, σε ένα αφήγημα ηττοπάθειας (δεν μπορούμε) και ετεροπροσδιορισμού (θεωρίες συνωμοσίας περί εξωτερικών εχθρών που και μας δανείζουν για να μην χρεοκοπήσουμε, αλλά και θέλουν να χρεοκοπήσουμε - δεν υπάρχει έλεος), χάνουμε ή ακυρώνουμε κάθε ευκαιρία αυτοπαρατηρησίας, μίζεροι και μοιραίοι παρατηρητές της διογκούμενης φτώχειας μας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, είμαστε πλέον η τρίτη χώρα με τους περισσότερους φτωχούς στην ΕΕ, μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, με το πρόβλημα να διογκώνεται με κάθε χαμένη θέση εργασίας, με κάθε επιχείρηση που κλείνει ή φεύγει, με κάθε επενδυτή που απορρίπτει την Ελλάδα, με κάθε έναν που παύει να ελπίζει και κλείνει τα χαρτιά του για να δουλέψει μαύρα ή να αναζητήσει τα προς το ζην στο εξωτερικό.
Ο καβγάς, δεν μπορεί να είναι για το πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στο σουβλάκι, δεν είναι οι φόροι το πρόβλημα μας - αυτοί είναι μόνο ο «πυρετός» - όταν η χώρα δεν βγαίνει. Απλά, σκέτα, νέτα - πώς το λένε επιτέλους - δεν βγαίνει!
Αν η χώρα αναδιατάξει τις δυνάμεις της γύρω από ένα πλαίσιο αξιών που θα σέβεται τη δικαιοσύνη, την ισότητα και τη διαφάνεια, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει με ψυχραιμία να σχεδιάσει το μέλλον της, στη βάση μίας πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης. Ένα δικό μας σχέδιο - πέρα από κάθε δανειακή σύμβαση (μνημόνιο).
Η Ελλάδα μπορεί έτσι να μειώσει το ενεργειακό έλλειμμα σεβόμενη αυτό που μέχρι σήμερα είναι ένα κενό σύνθημα στα χείλη εθνικιστών και ηττημένων, «το καλύτερο οικόπεδο της Γης». Ο τουρισμός και η οικοδομή μπορούν σε αυτή την κατεύθυνση να παράξουν ένα νέο εισόδημα που δεν θα είναι ούτε μαύρο, ούτε αγωνιώδες, αλλά θα εξελίσσεται πάνω σε μία συγκεκριμένη θεματική.
Η γεωργία και η κτηνοτροφία μπορούν να ακολουθήσουν - αυτάρκεια δεν θα έχουμε ποτέ, αλλά το σημερινό έλλειμμα τροφίμων είναι πρωτοφανές.
Αυτά, σαν πακέτο εντός μίας θεσμικά λειτουργικής πολιτείας, μπορούν να προσελκύσουν εταιρείες που επιδιώκουν να αποτελούν το θετικό παράδειγμα - «πράσινες» και καινοτόμες εταιρείες, όπως και ερευνητικά προγράμματα, που θα βρουν τη θέση τους κάτω από τον ήλιο, όσο και στις θάλασσες μας.
Το «δεν είναι καιρός για αυτά» το είδαμε την τελευταία δεκαετία - δοκιμάσαμε κάθε μαγκιόρικη και μαγική «λύση» και βυθιστήκαμε κι άλλο. Μήπως να το πιάσουμε αλλιώς; Μήπως είναι καιρός ΜΟΝΟ για αυτά; Οι αναλύσεις έχουν γίνει από ειδικότερους εμού: ακόμα κι αν οι αριθμοί φτιάξουν μαγικά, αν μας σβήσουν το χρέος αύριο το πρωί και ρίξουν τους φόρους, θα είμαστε στα ίδια σε πολύ λίγα χρόνια.
Γιατί όσο η χώρα μένει εθελούσια σε μία κατάσταση που προσομοιάζει τη μυθική Gotham City, μόνο μαφιόζους και τέρατα θα προσελκύει. Και κάπου εκεί, οι θεωρίες συνωμοσίας θα αυτοεκπληρωθούν: θα μας φάνε λάχανο οι «πιγκουίνοι» - τα παράσιτα του καπιταλισμού.
Η κυβέρνηση μοιάζει παγιδευμένη και δέσμια πια των επιλογών της, χωρίς η Αξιωματική Αντιπολίτευση να δείχνει το παραμικρό σημάδι πως αντιλαμβάνεται το πρόβλημα της χώρας ή τις λύσεις. Μένει η σοσιαλδημοκρατία, αν δεν εγκλωβιστεί σε μία ατέρμονη εσωστρέφεια για το «ποιος» θα σώσει τη χώρα αντί να επικεντρωθεί στο πώς.
Σε ρόλο Κασσάνδρας τότε, επέμενα πως οι αριθμοί αυτοί, ακόμα και αν διατηρηθούν, δεν θα σημαίνουν τίποτα, γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η κυβέρνηση όποτε βρέθηκε σε σταυροδρόμι μεταξύ «Αρετής και Κακίας», επέλεξε το παλιό - το πρόβλημα.
Με εξαίρεση κάποιες πρωτοβουλίες άνευ δημοσιονομικού αποτελέσματος, συνεχίζουμε σαν χώρα να στηρίζουμε όσα μας κατέστρεψαν και όσα μας βυθίζουν στις ευρωπαϊκές και διεθνείς κατατάξεις φτώχειας, ανταγωνιστικότητας, διαφάνειας, δικαιοσύνης και τελικά ισότητας.
Ο αντίλογος των φίλων ήταν «μα αυτός (ο Τσίπρας) τα ψηφίζει όλα». Μακάρι να ήταν αυτή η λύση, αλλά δεν είναι - θα είχαμε ξεμπερδέψει. Αν κάποιοι ξέρουν τι μπορεί να κάνει η χώρα, με ποιους και πώς, αυτοί είναι οι ίδιοι οι Έλληνες.
Προσκολλημένοι, όμως, σε ένα αφήγημα ηττοπάθειας (δεν μπορούμε) και ετεροπροσδιορισμού (θεωρίες συνωμοσίας περί εξωτερικών εχθρών που και μας δανείζουν για να μην χρεοκοπήσουμε, αλλά και θέλουν να χρεοκοπήσουμε - δεν υπάρχει έλεος), χάνουμε ή ακυρώνουμε κάθε ευκαιρία αυτοπαρατηρησίας, μίζεροι και μοιραίοι παρατηρητές της διογκούμενης φτώχειας μας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, είμαστε πλέον η τρίτη χώρα με τους περισσότερους φτωχούς στην ΕΕ, μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, με το πρόβλημα να διογκώνεται με κάθε χαμένη θέση εργασίας, με κάθε επιχείρηση που κλείνει ή φεύγει, με κάθε επενδυτή που απορρίπτει την Ελλάδα, με κάθε έναν που παύει να ελπίζει και κλείνει τα χαρτιά του για να δουλέψει μαύρα ή να αναζητήσει τα προς το ζην στο εξωτερικό.
Ο καβγάς, δεν μπορεί να είναι για το πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στο σουβλάκι, δεν είναι οι φόροι το πρόβλημα μας - αυτοί είναι μόνο ο «πυρετός» - όταν η χώρα δεν βγαίνει. Απλά, σκέτα, νέτα - πώς το λένε επιτέλους - δεν βγαίνει!
Αν η χώρα αναδιατάξει τις δυνάμεις της γύρω από ένα πλαίσιο αξιών που θα σέβεται τη δικαιοσύνη, την ισότητα και τη διαφάνεια, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει με ψυχραιμία να σχεδιάσει το μέλλον της, στη βάση μίας πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης. Ένα δικό μας σχέδιο - πέρα από κάθε δανειακή σύμβαση (μνημόνιο).
Η Ελλάδα μπορεί έτσι να μειώσει το ενεργειακό έλλειμμα σεβόμενη αυτό που μέχρι σήμερα είναι ένα κενό σύνθημα στα χείλη εθνικιστών και ηττημένων, «το καλύτερο οικόπεδο της Γης». Ο τουρισμός και η οικοδομή μπορούν σε αυτή την κατεύθυνση να παράξουν ένα νέο εισόδημα που δεν θα είναι ούτε μαύρο, ούτε αγωνιώδες, αλλά θα εξελίσσεται πάνω σε μία συγκεκριμένη θεματική.
Η γεωργία και η κτηνοτροφία μπορούν να ακολουθήσουν - αυτάρκεια δεν θα έχουμε ποτέ, αλλά το σημερινό έλλειμμα τροφίμων είναι πρωτοφανές.
Αυτά, σαν πακέτο εντός μίας θεσμικά λειτουργικής πολιτείας, μπορούν να προσελκύσουν εταιρείες που επιδιώκουν να αποτελούν το θετικό παράδειγμα - «πράσινες» και καινοτόμες εταιρείες, όπως και ερευνητικά προγράμματα, που θα βρουν τη θέση τους κάτω από τον ήλιο, όσο και στις θάλασσες μας.
Το «δεν είναι καιρός για αυτά» το είδαμε την τελευταία δεκαετία - δοκιμάσαμε κάθε μαγκιόρικη και μαγική «λύση» και βυθιστήκαμε κι άλλο. Μήπως να το πιάσουμε αλλιώς; Μήπως είναι καιρός ΜΟΝΟ για αυτά; Οι αναλύσεις έχουν γίνει από ειδικότερους εμού: ακόμα κι αν οι αριθμοί φτιάξουν μαγικά, αν μας σβήσουν το χρέος αύριο το πρωί και ρίξουν τους φόρους, θα είμαστε στα ίδια σε πολύ λίγα χρόνια.
Γιατί όσο η χώρα μένει εθελούσια σε μία κατάσταση που προσομοιάζει τη μυθική Gotham City, μόνο μαφιόζους και τέρατα θα προσελκύει. Και κάπου εκεί, οι θεωρίες συνωμοσίας θα αυτοεκπληρωθούν: θα μας φάνε λάχανο οι «πιγκουίνοι» - τα παράσιτα του καπιταλισμού.
Η κυβέρνηση μοιάζει παγιδευμένη και δέσμια πια των επιλογών της, χωρίς η Αξιωματική Αντιπολίτευση να δείχνει το παραμικρό σημάδι πως αντιλαμβάνεται το πρόβλημα της χώρας ή τις λύσεις. Μένει η σοσιαλδημοκρατία, αν δεν εγκλωβιστεί σε μία ατέρμονη εσωστρέφεια για το «ποιος» θα σώσει τη χώρα αντί να επικεντρωθεί στο πώς.
 |
| Danny Devito as The Penguin according to Tim Burton's vision in the Batman movie. |
