Τίποτα δεν θα λύσουν τα ΜΑΤ

Οι καταλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς, οκνηρίας, βαρεμάρας, ή μίας μάχης ιδεών, αν και το ιδεολογικό ζήτημα είναι έντονο και θα αναλυθεί παρακάτω. Οι καταλήψεις ήρθαν να καλύψουν κενά του κράτους, που γιγαντώθηκαν μέσα στην κρίση - τόσο σε ό,τι αφορά την κοινωνική πρόνοια, όσο και στο προσφυγικό.

Οι δημοσιογράφοι που επιλέγουν να είναι φερέφωνα όσων επιδιώκουν να ανοίξουν ιδεολογικά εμφυλιοπολεμικά μέτωπα μέσα στις πόλεις, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και μηδενικό ρεπορτάζ για τις ιστορίες που παρουσιάζουν, είναι μέρος του προβλήματος. 

Μπορεί να είναι «δουλειά», αλλά δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφία η στήριξη δελτίων τύπου κομμάτων, προσώπων ή κυβερνήσεων - κάθε άλλο. Η δουλειά του δημοσιογράφου ήταν πάντα να δει τι κρύβεται γύρω από τις επίσημες ανακοινώσεις, να κάνει έρευνα και να παρουσιάζει τα ευρήματά του στην κοινή γνώμη.

Μία κοινή γνώμη, που σύρεται καθημερινά προς τα κάτω, στον εμφυλιοπολεμικό βούρκο που ή τον σχεδίασαν επικοινωνιολόγοι για λογαριασμό πολιτικών, ή τον ακολουθούν ενστικτωδώς κάποιοι από ανευθυνότητα ή λόξα. Λίγο μας νοιάζει για τις διαφορές - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο διχασμός.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να φτάσουμε στο δια ταύτα του τίτλου, γιατί δεν λύνουν τίποτα τα ΜΑΤ, όσο κι αν ο σερίφης Χρυσοχοΐδης παίζει τον σκληρό και μόνο cowboy στις γειτονιές της πόλης, μακρυά από το δικό του σπίτι. 

Όσα σπίτια κι αν αδειάσει, όσα τελεσίγραφα κι αν μοιράσει, όσες φορές κι αν αναφέρουν απαξιωτικά τη λέξη αλληλέγγυος οι «δημοσιογράφοι» της χριστιανικής δεξιάς του Κυρίου, αυτοί που δεν παραλείπουν ποτέ να διαβάσουν τα υποσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας για ανύπαρκτους Αγίους και προφήτες από τις πρωινές εκπομπές τους, δεν θα λυθεί το πρόβλημα που ήρθε να καλύψει η εκάστοτε κατάληψη.

Παιδιά που έχουν φύγει από τα σπίτια τους, πρόσφυγες, αποκλεισμένοι, άστεγοι, εξαρτημένοι, άτομα με θέματα ψυχικής υγείας και άλλα. Πού είναι τα «μπάχαλα», τα Καλάσνικοφ, τα μαχαίρια και οι μολότοφ στις καταλήψεις που άδειασε ο σερίφης μέχρι σήμερα; Γιατί δεν μας τα δείχνει, αν τα βρήκε;

Το ιδεολογικό ζήτημα εδώ, είναι απλό και αφορά το τι ορίζει ο καθένας ως πρόβλημα, πώς το ιεραρχεί και τι είναι διατεθειμένος να κάνει για αυτό, όσο και το αν είναι διατεθειμένος να αναλάβει κάποιο πολιτικό κόστος, ακόμα και δια της έμμεσης παραδοχής πως τάιζε σανό όσο πούλαγε νόμο και τάξη προεκλογικά.

Αν θες να λύσεις μία κατάληψη σαν αυτή του 5^ου Γενικού Λυκείου της Αθήνας, με τις οικογένειες και τα παιδιά που ήδη βρισκόντουσαν σε διαδικασία ένταξης, πήγαιναν σχολείο και έπαιζαν στην παιδική χαρά με τα παιδιά της γειτονιάς, φροντίζεις να βρεις άλλες κατοικίες και βάζεις τους κοινωνικούς λειτουργούς σου να δείξουν την εναλλακτική στους συγκεκριμένους και να τους οδηγήσουν ομαλά στα νέα τους καταλύματα. 

Θα μπορούσες επίσης να μπεις στο 5^ο, να κάνεις καταγραφή/ταυτοποίηση, να συμπληρώσεις εκεί τις αιτήσεις ασύλου και ό,τι άλλο χρειαστεί, να αναλάβεις ενδεχομένως την καθαριότητα αν αυτό ήταν θέμα (δεν ήταν), να διώξεις τον νταβατζή που εισέπραττε νοίκια για δημόσιο χώρο και να το λειτουργήσεις εσύ. 

Αντίστοιχα σε καταλήψεις χρηστών, θα μπορούσες να βρεις τη δομή που θα τους πας, λύνοντας το γόρδιο δεσμό του άστεγου χρήστη: για να πας σε πρόγραμμα απεξάρτησης πρέπει να έχεις μόνιμη κατοικία και για να έχεις μόνιμη κατοικία από την πολιτεία, δεν πρέπει να είσαι εξαρτημένος. Σαν να λέμε πως για να μπεις σε νοσοκομείο πρέπει να είσαι υγιής…

Από πότε είναι λύση και δη μίας αστικής παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό η εκδίωξη φτωχών στις λάσπες ή στο δρόμο, αντί της ένταξης, της εκπαίδευσης, της ανθρωπιάς; Δεν υπάρχει καν η δικαιολογία των πόρων - τα πληρώνει όλα η ΕΕ. 

Όταν αντί αυτών και άλλων αντίστοιχων επιλογών, στέλνεις τα ΜΑΤ, είναι σαφές το πολιτικό στίγμα και η αφετηρία της δράσης σου. Είναι σαφές ποιοι είναι το πρόβλημα για εσένα. Είναι σαφές πως δεν βλέπεις μπροστά σου ένα ανθρωπιστικό ζήτημα που ζητάει λύσεις, αλλά κατσαρίδες, όπως είχε πει και η προκάτοχος του σερίφη. Δεν θεωρείς χρέος σου την αρωγή αλλά την αποτροπή, με όποιο μέσο έχεις στη διάθεση σου, νόμιμο ή μουλωχτό, αρκεί να επιτύχεις το σκοπό σου που δεν είναι η επίλυση του προβλήματος, αλλά η προσωπική σου δημοφιλία δια της εντάσεως και του διχασμού. 

Δεν θα είμαι άδικος, όσο η κοινή γνώμη επιμένει να μην θέτει η ίδια την ατζέντα, όσο συμφωνούμε πως το ζήτημα δεν είναι το πώς κάποιοι κατέληξαν και πώς θα τους τραβήξουμε από το περιθώριο της κοινωνίας μας, αλλά το πώς θα τους αποτελειώσουμε, τότε ο κάθε Χρυσοχοΐδης θα καβαλάει τ’ άρματα και θα εφορμεί στις γειτονιές της πόλης. Κι οι δημοσκοπήσεις θα τον βγάζουν πρώτο και μπαρουτοκαπνισμένο.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε

Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις δεν χρειάζονται εχθρούς - κάνουν πρωταθλητισμό στην αυτοεξόντωση εδώ και χρόνια. Δεν είναι αυστηρά ελληνικό το σπορ. Αντιθέτως, έχουμε πολύ γερούς αθλητές σε όλη τη δυτική Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ. Εχθροπάθεια, ανθρωποφαγία, μοναδική αλήθεια, απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης, περιστολή στις λειτουργίες των οργάνων και παρεοκρατία. 

Με τέτοια χαρακτηριστικά, ο μαρασμός τους είναι μονόδρομος. Ποιος θα ασχοληθεί με κάτι που μοιάζει με ένα κακό αλληλοσπαρασσόμενο «σόι», την ώρα που το ζητούμενο ήταν η ενασχόληση με τον άνθρωπο, τα κοινά, τη χώρα; 

Την ίδια ώρα, οι συντηρητικές δυνάμεις κάνουν το ακριβώς αντίθετο και κερδίζουν εκλογές, με βαριές συνέπειες για τους πολίτες. 

Το GOP αγκάλιασε τον Τραμπ, οι Tories τραβάνε προσοχές στον Μπόρις, αμφότεροι κλείνουν τα μάτια σε ρωσικές και άλλες παρεμβολές στις εκλογές τους, ενώ εσχάτως παρατηρείται μέχρι και εναγκαλισμός της βαριάς δεξιάς (για να μην το πούμε αλλιώς) με το φιλελευθερισμό, σε κοινό μέτωπο εναντίον ακόμα και της ελευθερίας - των δικαιωμάτων, που στα χείλη τους έχουν γίνει βρισιά: «δικαιωματικούληδες» σου λέει ο κάποτε φιλελεύθερος και φτύνει κατάχαμα.

Όσο χειρότερα πάνε οι «προοδευτικές» δυνάμεις σε δημοσκοπήσεις και εκλογές, τόσο πιο κλειστές και εσωστρεφείς γίνονται κι αυτό συνεχίζεται, σαν σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, μέχρι να διώξουν και τον τελευταίο και να μείνει ένας, όποιος πέσει πιο χαμηλά στον αγώνα προς τα κάτω, με τη μοναδική του αλήθεια (τι ιδέα κι αυτή!), χωρίς αντίλογο. 

Γιατί αυτό είναι η πολιτική - η θεοκρατία του ενός και όχι η ώσμωση και η επεξεργασία προτάσεων για το κοινό καλό.

Μέχρι τότε, αξιολογικές κρίσεις, μουσαντένια συνέδρια και μπόλικη εχθροπάθεια είναι τα φτυάρια που κραδαίνουν τα στελέχη, το σόι, μέχρι να σκάψουν έναν λάκκο τόσο βαθύ που κανείς τους δεν θα μπορεί να ξαναβγεί. Και κάπου εκεί, θα φαγωθούν και μεταξύ τους. 

Η εναλλακτική ενός χώρου που χωράει όλη την Παράταξη αντί για χαρακτηρισμούς και κυνήγι μαγισσών, αντί μίας απολιτίκ άθροισης προσώπων, που θα δουλεύει προτάσεις και ιδέες, μακριά από ειδικές σχέσεις και παρελθόν, δεν έχει ωριμάσει ακόμα. Είναι νωρίς. Έχουμε καιρό. Νομίζουν.

Το Brexit δεν είναι «πρόβλημα τους»

Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον δεν αφορά μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο - δεν είναι «πρόβλημα τους», αφού με την απομάκρυνση τους από την ΕΕ βάλλεται ο πυρήνας της Δύσης. Στο πρόσωπο της ΕΕ, βάλλονται οι υπερεθνικές δομές ειρήνης και συνεργασίας που χτίσαμε τις τελευταίες 8 δεκαετίες. 

Η Ρωσία και εκείνο το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που δεν επιθυμεί υπερεθνικό έλεγχο, έχουν κηρύξει έναν άτυπο πόλεμο στη Δύση, με όπλο την ανάμιξη τους στις εθνικές εκλογές δυτικών κρατών για την προώθηση δυνάμεων που αποσαθρώνουν κάθε κοινωνική δομή. Τη θέση της ευημερίας των πολλών, της κοινωνικής κινητικότητας και της ασφάλειας, της υπόσχεσης για αυτοπραγμάτωση και μια καλύτερη ζωή, παίρνουν η οργή και το αίσθημα της περιθωριοποίησης, με την οικονομική ανισότητα να καλπάζει υπέρ των λίγων. 

Όπου επικράτησαν τέτοιες δυνάμεις, η Δημοκρατία υποχώρησε, ενώ οι κατακτήσεις του δυτικού κόσμου μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και οι αρχές που είχαμε συναποφασίσει ως θεμέλια του σύγχρονου κόσμου, τίθενται εν αμφιβόλω. 

Όπως έγινε και στις ΗΠΑ το 2016, οι Εργατικοί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο διακύβευμα των εκλογών. Για να ακριβολογούμε, οι Εργατικοί ήταν εκτός θέματος. Οι κομματικές γραφειοκρατίες ζουν σε ένα αφασικό παρελθόν, όπου αρκούσαν τα δεσποτικά «θα»: ψήφισε με και ΘΑ δεις. Νομίζουν πως έχουν το περιθώριο να μην απαντούν στα ζητήματα. Κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, αλλά τους προδίδει η κοιλιά - η ευημερία που τους απομονώνει από όσους πρέπει να τους εμπιστευτούν και να τους ψηφίσουν.

Απέναντι στις ξεκάθαρες θέσεις (ψεύδη) και το σύνθημα/προσευχή «Get Brexit Done» του Μπόρις Τζόνσον, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, μετά από 4 χρόνια ανίερης μπρεξιτολογίας, απάντησε με ένα τρανταχτό… «ίσως». Ίσως να μη θέλει το Μπρέξιτ, ίσως να βρει λεφτά για κοινωνική πολιτική, ίσως να προστατεύσει το NHS, ίσως δεν είναι αντισημίτης, ίσως, ίσως. Μιλάμε για τον ίδιο Κόρμπιν που κάποτε κέρδισε την ηγεσία των Εργατικών νικώντας τους κεντρώους του Τόνι Μπλερ με αίτημα τη ριζοσπαστικοποίηση.

Σε αυτή τη συγκυρία, η αδράνεια, ο ταπεινός τακτικισμός, η αυτοαναφορικότητα και η εσωστρέφεια των προοδευτικών δυνάμεων δεν κρίνονται ως απλή ανικανότητα, αλλά τους καταλογίζεται απόλυτη συνευθύνη για το αποτέλεσμα και την πορεία των λαών τους. Στη σημερινή πόλωση, τα ερωτήματα είναι πλέον σαφή, μαυρόασπρα και απαιτούν ξεκάθαρες πολιτικές. Η μη απάντηση και η αδιαφορία που επιλέγουν οι κομματικές γραφειοκρατίες, είναι καταδικαστικές. Και χάνουν εκλογές.

Μένει ένας χρόνος, για να δούμε τι έμαθαν οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ από την ήττα τους το 2016 και όσες ακολούθησαν στο δυτικό κόσμο. Αν μπορούν να μιλήσουν ξανά για έναν κόσμο αξιών και αρχών, να εκλεγούν, να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τον ΟΗΕ και να ξεκινήσουν μία πορεία προς την αναμόρφωση και τον έλεγχο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, όσο υπάρχει ακόμα καιρός.