Περί βίας

Είναι βία το ενδεχόμενο βίας; Ίσως. Αν όχι, είναι σίγουρα ο προθάλαμός της και ως τέτοιος έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά.

Χθες ήμουν σε μία εκδήλωση στην Νομική Αθηνών, με θέμα:

"Νοέμβριος '73 - Δεκέμβριος '08: Η κουλτούρα της πολιτικής Βίας", που διοργάνωνε ο μη-κομματικός φοιτητικός όμιλος ΦΟΠΠ. Ομιλητές οι κ.κ. Ολύμπιος Δαφέρμος, Πάσχος Μανδραβέλης και Δημήτρης Ψυχογιός.

Οι τοποθετήσεις τους, όσο διαφορετικές κι αν ήταν, συναντήθηκαν στην καταδίκη της βίας σε συνθήκες δημοκρατίας, από όπου κι αν προέρχεται.

Η ερώτηση, που δεν πρόλαβα να κάνω, είναι αν η βία είναι το τέλος της λογικής. Αν η απουσία του Λόγου είναι απαραίτητη συνθήκη για την άσκηση βίας, την προσπάθεια επιβολής με φυσικά μέσα και όχι την πειθώ. Οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο προστάτης-φονιάς ή ο εξουσιαστής-αντιεξουσιαστής μόνο ως έλλειμμα λογικής μπορούν να εκληφθούν. Ένα έλλειμμα που συναντάμε πάρα πολλές φορές και στον διάλογο για την βία και ίσως να φέρει και κάποιες ευθύνες...

Υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων (σχέσεις εξουσίας) σχεδόν παντού. Προκειμένου να συνυπάρχουμε έχουμε επιλέξει την δημοκρατία, όπου τον τελικό λόγο έχει η πλειοψηφία, πάντα σεβόμενη τα ατομικά δικαιώματα. Η διαφωνία θεμιτή, εκτός κι αν αποκτήσει φυσικές συνέπειες: χαστούκια, γκαζάκια, πυροβολισμούς, ή έστω ένα αυγό, γιατί τότε μιλάμε για βία. Οι χθεσινοβραδινοί επισκέπτες μπλόκαραν τις πόρτες, διάβασαν κάποιο κείμενο που κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει μέσα στον ξαφνικό χαμό, έσκασαν δυο αυγά στην κεφαλή του Μανδραβέλη, και τέλος. Δεν τους ενδιέφερε να ακουστούν ή να πείσουν κάποιον από το ακροατήριο με επιχειρήματα, αλλά να τραμπουκίσουν.

Είναι υπερασπιστές της δημοκρατίας;

Δεν νοείται βίαιος δημοκράτης σε συνθήκες δημοκρατίας. Κι αυτό ισχύει τόσο για το κράτος, όσο και για τον πολίτη. Αν για κάθε περίπτωση παραβίασης αυτής της αρχής είμαστε έτοιμοι να ακυρώσουμε το πολίτευμα δεν θα πάμε πουθενά. Αν καταλυθεί το πολίτευμα, φυσικά οφείλουμε να δράσουμε για την επαναφορά του και με αντι-βία. Αλλά εδώ δεν είναι η περίπτωση.

Τα ποσοστά συμμετοχής στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είναι ικανό αντεπιχείρημα σε όποιον προσπαθεί να με πείσει ότι ζούμε σε συνθήκες άτυπης δικτατορίας. Θα συμφωνήσω με τις περισσότερες κριτικές για τους διεφθαρμένους πολιτευτές, τις ασύδοτες τράπεζες, τα καρτέλ των τροφίμων και των στρατιωτικών εξοπλισμών, αλλά τίποτα από αυτά δεν συνιστά κατάλυση. Είναι θέματα προς επίλυση, μέσα από νόμιμες διαδικασίες και δράσεις, γιατί αυτό έχουμε συμφωνήσει.

Αν η πλειοψηφία κάποτε αποφασίσει ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί και διαλέξει να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση της ζούγκλας, παρακαλώ να ειδοποιηθώ εγκαίρως για να εξοπλιστώ καταλλήλως με το σημαιοστολισμένο καδρόνι μου (ΠΑΜΕ), μερικές χύτρες (Πυρήνες της Κακιάς Ώρας), ίσως και κανένα Καλάσνικοφ (γενικώς). Μέχρι τότε όμως, μην μου την μέρα τάραττε με τις αηδίες σας. Είσαι αντιεξουσιαστής; Καλά κάνεις. Αλλά μην μου λες ότι το παλεύεις για την πλειοψηφία, γιατί η πλειοψηφία θα διαφωνήσει μαζί σου. Είσαι μία μειοψηφία που προσπαθεί να επιβληθεί. Για να ξέρουμε τι λέμε.

Υ.Γ.1: Στο κακόγουστο επεισόδιο οι παρευρισκόμενοι φοιτητές αντέδρασαν εξαιρετικά. Αντιστάθηκαν με Δύναμη [Arrendt], σύσσωμοι, ζητώντας την δημοκρατική συμμετοχή των επισκεπτών, ή την αποχώρηση τους. Αυτή για μένα ήταν η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση. Κρίμα που δεν είχαμε την ψυχραιμία να ολοκληρώσουμε την συζήτηση στο δικό μας χρόνο και όχι σε αυτόν που μας επέβαλαν οι "σύντροφοι". Έτσι κι αλλιώς είχαν αποχωρίσει πλέον. Η α-Δυναμία τους απέναντι σε αυτούς τους φοιτητές, ήταν πρόδηλη. Αυγο-δίκησαν και έφυγαν, πιο θυμωμένοι και απογοητευμένοι από όσο ήταν όταν ήρθαν.

Υ.Γ.2 (προς την ΑΚ): Η Νομική σχολή είναι δημόσιο κτίριο/χώρος και απ' όσο θυμάμαι υπάρχει ελευθερία του λόγου. Μία ελευθερία που υπερασπίζεται και ο χθεσινός στόχος σας, ακόμα κι αν πρόκειται για το απεχθές σε εκείνον Indymedia [22.11.09].

Ψευδώνυμε, δηλώσου!

Καλό ή κακό; Αλήθεια ή ψέματα; Άσπρο ή μαύρο; Το πρωί μαθήτρια, το βράδυ...

Ζούμε σε μία εποχή που μας ζητείται ολοένα και περισσότερο μία μοναδική/μονοσήμαντη δήλωση για το ποιοι είμαστε. Σαν εκείνο το "Λύκος ή Άνθρωπος". Είχα την εντύπωση ότι το δίλημμα είχε ακυρωθεί από την σύγχρονη σκέψη, αλλά μάλλον κάνω λάθος. Ψυχολόγοι, μπάτσοι, εισαγγελείς, εφημερίδες και πολιτικοί μηχανισμοί αναγνωρίζουν μόνο ότι είναι "ξεκάθαρο" και περιγεγραμμένο σαν μια σκελίδα σκόρδο. Η εποχή του αφιλοσόφητου, χωρίς κενά, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς διλήμματα. Και μόλις το καταφέρεις, έρχεται η σχιζοφρένεια, γιατί αυτό το συγκροτημένο και περιγεγραμμένο "Ένα" δεν είσαι Εσύ.

Εσύ είχες και θα έχεις κενά. Διλήμματα. Εσωτερική σύγκρουση. Όλα αυτά δηλαδή που δημιουργούν την σύνθεση, την σκέψη.

Σε αυτά τα νέα πλαίσια, ποιος θα σεβαστεί την ψευδωνυμία, έστω στην προσωπική έκφραση; Στην παρανομία το alter ego σου λοιπόν. Με δηλωμένο κινητό, δηλωμένο blog και το τατουάζ με την ταυτότητα σου στο κούτελο, θα ακούγεσαι και θα ελέγχεσαι από όλους, για το αν παραμένεις πιστός στα δηλωθέντα. Κι αν παραφερθείς, και αν ξεφύγεις, το τίμιο κράτος και οι καλοθελητές του μονοσήμαντου, θα σε βοηθήσουν να επανέλθεις. Ακόμα κι αν αυτό σε σκοτώσει. Μιας και δεν θα είσαι πια Εσύ.

To govmeter του WeGov είναι εδώ

Βράδυ εκλογών στο twitter και τα σχόλια βροχή. Πριν προλάβει να πέσει η ιδέα για το gapometro (όπως το λέγαμε στην αρχή), ο @trianta είχε ανοίξει σελίδα στο etherpad. Τόσο απλά και τόσο γρήγορα. Ακολούθησαν προτάσεις, ιδέες, κάποιοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον, κάποιοι διαφώνησαν, άλλοι τα βρήκαν. Και όλα ανοιχτά. Το etherpad δεν ήθελε ούτε πρόσκληση, ούτε συνθηματικό. Όποιος ήθελε μπήκε. Πολύ γρήγορα ακολούθησε η κωδικοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης μέσω mindmeister και η οργάνωση/συντονισμος/επικοινωνία μέσω ενός googlegroup.

Σήμερα, 45 μέρες μετά την πρώτη ιδέα, το govmeter είναι πραγματικότητα.

Εγώ είμαι φρέσκος στην "κοινότητα" (έχω δεν έχω ένα χρόνο). Από τα 40 σχεδόν άτομα που εκδήλωσαν αρχικά ενδιαφέρον, ήξερα μόνο τον @sotiropoulos που είχαμε πιει μαζί ένα καφέ μέσω κοινής γνωστής. Από τους υπόλοιπους ήξερα διαδικτυακά 5-6. Κάποιοι άλλοι γνωρίζονταν από το deb8 που οργάνωσαν το debate των πολιτών στις Ευρωεκλογές. Άλλοι techs και bloggers γνωρίζονταν από την δράση τους στο διαδίκτυο και μαζώξεις όπως του opencoffee. Και τίποτα από αυτά δεν έπαιξε ρόλο. Μας άρεσε η ιδέα και προχωρήσαμε όλοι ισότιμα κοιτώντας μόνο τον στόχο:

την μέτρηση εκπλήρωσης των προεκλογικών δεσμεύσεων της νέας κυβέρνησης.

Η ιδέα πίσω από το govmeter είναι ότι οι προεκλογικές δεσμεύσεις μίας κυβέρνησης είναι όροι ενός άτυπου συμβολαίου, και θέλουμε να δούμε κατά πόσο θα τηρηθούν. Δεν θέλουμε να "νομίσουμε" (άποψη), αλλά να ξέρουμε (πράξη). Και υποθέτουμε ότι υπάρχουν και άλλοι που θα ήθελαν την ίδια γνώση/πληροφορία. Για όσους ψήφισαν με βάση τα κυβερνητικά προγράμματα το ενδιαφέρον είναι προφανές. Για όσους ψήφισαν με άλλα κριτήρια, ίσως να αναρωτηθούν την επόμενη φορά "το θέλω αυτό που μου προτείνει ο Χ;"

Προσωπικά θεωρώ ότι τα λόγια των πολιτικών είναι μπόλικα... όση και η δυσπιστία που εμπνέουν. Η δε δημοσιογραφία, ως τέταρτη εξουσία, περνάει την δική της κρίση. Το κενό που δημιουργείται είναι κενό εμπιστοσύνης που απογοητεύει και αποξενώνει. Η αποστροφή κάποιων προς οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική δεν είναι απάθεια, αλλά απελπισία. Κι όσο μεγαλώνει αυτό το κενό, τόσο θεωρώ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς εμάς - τους πολίτες.

Το WeGov (η ομπρέλα κάτω από την οποία εντάσσουμε το govmeter) είναι διαλεκτικό: Εμείς και η Κυβέρνηση. Κάποιοι θα το διαβάσουν Εμείς-Κυβέρνηση. Κι αυτό σωστό. Όπως κι αν το δει κανείς, είναι μία εθελοντική δράση πολιτών που στοχεύει στην απεικόνιση της πραγματικότητας. Ξεκινήσαμε με τις πρώτες 100 ημέρες και έπεται συνέχεια. Τα συμπεράσματα για όλους, στο τέλος της τετραετίας.

Όταν η "προστασία" καίει τον προστατευόμενο

Η κ.Κοντουλίδου χρώσταγε 1,000€. Με τις προσαυξήσεις και τις διαδικασίες πλειστηριασμού έφτασε να χρωστάει 10,000€. Το σπίτι της βγήκε στο σφυρί και αγοράστηκε για 90,000€, ενώ ο νέος ιδιοκτήτης της ζητάει 190,000€ για να της το πουλήσει πίσω.

Με τις ισχύουσες ρυθμίσεις της Τράπεζας της Ελλάδος δεν επιτρέπεται στην κ.Κοντουλίδου να δανειστεί φτηνά, με εγγύηση το σπίτι της, ένα ικανό ποσό για να ξεπεράσει τις δυσκολίες της και εξαναγκάζεται να δανειστεί ακριβά, μέσω κάρτας, μικρο-ποσά που είναι δεδομένο ότι δεν θα λύσουν το πρόβλημα της αλλά θα το επιτείνουν.

Το παράδειγμα είναι αληθινό και το αναφέρω όπως παρουσιάστηκε σήμερα το πρωί στο "Κοινωνία ώρα mega". Δεν υπήρχε εκπρόσωπος της τράπεζας, οπότε δεν μπορώ να ξέρω όλη την ιστορία, αλλά δεν έχει σημασία.

Στα πλαίσια της αισχροκέρδειας που εξέθρεψε η προηγούμενη διακυβέρνηση, θεσπίστηκαν "μέτρα προστασίας του δανειολήπτη" που το μόνο που κάνουν είναι να διασφαλίσουν τα μικρότερα δυνατά ρίσκα για τις τράπεζες με τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση. Αυτή ήταν η πολιτική τους και φάνηκε και στην χορήγηση του ΤΕΜΠΕ, που το έπαιρναν μόνο εύρωστες οικονομικά επιχειρήσεις και το κατέθεταν στην τράπεζα για να εισπράττουν τους τόκους.

Θερμή παράκληση: μην μας προστατεύετε άλλο. Γιατί θα μείνουμε στην ψάθα. Ανοίξτε το δανεισμό, ορίστε δίκαιους όρους χωρίς μικρά γράμματα και αφήστε τον καθένα να διαχειριστεί την περιουσία του, χωρίς την "προστασία" της ΤτΕ που μόνο τον Έλληνα δανειολήπτη δεν προστατεύει.

Είναι δήλωση υποταγής η πορεία στην Πρεσβεία

Έστω ότι το Αμερικάνικο κράτος (ή παρακράτος - δεν είμαι σίγουρος για την επικρατούσα θεωρία) είχε συμμετοχή ή ευθύνες για την επιβολή ή συντήρηση της 7ετίας. Οι τότε πολιτικοί είναι άμοιροι ευθυνών; Η διαχείριση και τα λάθη των πολιτικών μας, που επέτρεψαν αν δεν οδήγησαν στην δικτατορία, δεν θα συζητηθούν ποτέ;

Μια ζωή του Έλληνα του φταίει ο Ξένος. Ο Πακιστανός και ο Σλαβομακεδόνας σήμερα, ο Αλβανός χθες κι ο Αμερικάνος διαχρονικά. Σαν τα πρόβατα της Συντήρησης καλούμεθα να περπατήσουμε προς την Πρεσβεία (ναι, με Π κεφαλαίο) με άγνωστα αν όχι ακατάληπτα αιτήματα.

Η δικτατορία ήρθε από Έλληνες, που έλεγαν ότι θα μας προστατεύσουν από άλλους Έλληνες. Συντηρήθηκε και έπεσε από Έλληνες. Πολίτες και πολιτικούς, στρατιώτες και καλλιτέχνες. Κι όταν πέρασε, η απάντηση μας ήταν το "Καραμανλής ή Τανκς", σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Στην ερώτηση γιατί να γίνει πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία και όχι προς την Βουλή ή το Τατόι, ή το 1ο Νεκροταφείο, ή το ΓΕΣ και τον Κορυδαλλό η απάντηση είναι ότι "έχουμε επίκαιρα αιτήματα". Προφανώς δεν μας ενδιαφέρουν πλέον οι νεκροί, εξόριστοι ή φυλακισμένοι υπαίτιοι και βασανιστές, αλλά οι ζωντανοί που ακόμα επιβουλεύονται την δημοκρατία μας (;)...

Αν μία πορεία είναι λαϊκή διαμαρτυρία προς τους ισχυρούς, εκείνους που έχουν την δύναμη να επηρεάσουν τις ζωές μας, τότε η πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία είναι εθελούσια δήλωση υποταγής. Είμαστε μπανανία/αποικία, το ξέρουμε και ήρθαμε να σας υποβάλουμε τα αιτήματα μας.

Ε λυπάμαι, αλλά εγώ δεν συμφωνώ. Εκλέγω κυβέρνηση, συμμετέχω στα κοινά και διαμορφώνω καθημερινά την χώρα μου με τις πράξεις μου. Δεν πάω σε καμία Πρεσβεία και δεν μπαίνω πίσω από κανένα πανό υποταγής σε ξένες δυνάμεις. Ας πάει ο Κωστάκης με την Ντόρα - να γιορτάσουν και το Βουκουρέστι. Προτείνω δε, στα πλαίσια της ενότητας, να πάρουν και τον Αντωνάκη. Θα φέρει και το βαζάκι με τα δάκρυα του Αγίου.

1952 - 1963: Μυστικά και ψέματα

Ιστορικά, η πορεία προς την δικτατορία, είναι εξίσου σημαντική με την πτώση της.

Αναδημοσιεύω από το αρχείο του Έθνους.

Αξίζει να διαβάσετε και τα άρθρα που ακολουθούν στην ίδια σελίδα.

Το 1952, εξήντα βουλευτές από διάφορα κόμματα προσχώρησαν ομαδικά στον Εθνικό Συναγερμό του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου, που σάρωσε στις αναπόφευκτες εκλογές της 16ης Νοεμβρίου, κερδίζοντας τις 247 από τις 300 έδρες. ΕΠΕΚ και Φιλελεύθεροι διασώθηκαν με 51 έδρες, ενώ εκλέχτηκαν και δύο ανεξάρτητοι.

Πανίσχυρος ο Παπάγος, πέθανε ξαφνικά στις 4 Οκτωβρίου 1955. Ο «σαραντάρης» Κωνσταντίνος Καραμανλής, που το 1950 αμφισβήτησε την ηγεσία του Τσαλδάρη, ήταν πια 48 χρόνων και υπουργός Δημοσίων Εργων. Κλήθηκε στα ανάκτορα και, με απόφαση της Φρειδερίκης, πήρε εντολή από τον βασιλιά να σχηματίσει κυβέρνηση. Τη λύση Καραμανλή κατήγγειλε ως βασιλική εύνοια ολόκληρη η αντιπολίτευση, καθώς και οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Σπύρος Μαρκεζίνης και Στέφανος Στεφανόπουλος. Ο τελευταίος επειδή είχε πιστέψει ότι αυτός θα ήταν ο εκλεκτός της βασίλισσας Φρειδερίκης, που όμως τον φύλαγε για να τον χρησιμοποιήσει δέκα χρόνια αργότερα.

Η πρώτη και «δοτή» κυβέρνηση Κ. Καραμανλή έμεινε στην εξουσία τρεις μήνες, έως τις 11 Ιανουαρίου 1956, οπότε διαλύθηκε η Βουλή και συνέχισε ως υπηρεσιακή. Προηγουμένως, στις 4 του μήνα, ο Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε την ίδρυση της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση). Οι αντίπαλοί του ίδρυσαν τη Δημοκρατική Ενωση.

Ψήφος γένους θηλυκού
Το μυστικό όπλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή λεγόταν «ψήφος των γυναικών». Το φανερό ονομαζόταν «εκλογικό σύστημα»: πλειοψηφικό με εκπροσώπηση της μειοψηφίας όπου τον συνέφερε και αναλογικό στις μεγάλες περιφέρειες. Οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά, στις 19 Φεβρουαρίου 1956, και τον τίμησαν δεόντως, αλλά οι άνδρες είχαν τον πρώτο λόγο στην οικογένεια: ΕΡΕ 47,38% και Δημοκρατική Ενωση 48,15%. Παρ όλ αυτά το «μαγικό» εκλογικό σύστημα έβγαλε 165 έδρες για την ΕΡΕ και 132 για τη Δημοκρατική Ενωση, ενώ έμειναν και τρεις για τους υπόλοιπους!

Με τέτοια κόλπα, η πολιτική ζωή του τόπου γέμισε οξύτητα και άγριες αντιπαραθέσεις. Ομως, η πρώτη χρονιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή σημαδεύτηκε με τους νεκρούς στην Κύπρο και την Αθήνα, καθώς ο επαναστατικός αγώνας φούντωνε στη Μεγαλόνησο και η βρετανική κυβέρνηση έστελνε κυβερνήτη τον «σκληρό» Χάρντινγκ.

Με εντολή του ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνελήφθη στις 9 Μαρτίου 1956. Συνελήφθησαν και οι πατριώτες Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, πέρασαν από δίκη και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό. Στις 9 Μαϊου 1956, παραμονή της εκτέλεσης, ξέσπασε στην Αθήνα μαχητικό συλλαλητήριο.

Ο Καραμανλής το αντιμετώπισε με τα όπλα: Τέσσερις διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός διευθυντής έπεσαν νεκροί, ενώ μετρήθηκαν 165 τραυματίες από σφαίρες κι άλλοι εκατό από κλομπ. Οι αγωνιστές Καραολής και Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις 10 Μαϊου. Εως τον Σεπτέμβριο τους ακολούθησαν άλλοι έξι. Ο αγώνας όμως φούντωνε, προκαλώντας αναταράξεις και στην Ελλάδα.

Την 1η Μαρτίου 1958 δεκαπέντε βουλευτές της ΕΡΕ κατέθεσαν στη Βουλή δήλωση ανεξαρτητοποίησης. Ομως, ο Κ. Καραμανλής είχε προλάβει να φτιάξει νέο εκλογικό νόμο. Παραιτήθηκε, ενώ ο πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού Κ. Γεωργακόπουλος οδήγησε τη χώρα στις εκλογές της 11ης Μαϊου 1958, ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

«Μα, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»
Το 47% της ΕΡΕ του 1956 έγινε 41,16% το 1958, αλλά το εκλογικό σύστημα δούλευε γι αυτήν: 171 οι βουλευτές της αντί των 165 του 1956! Με την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα (24,42% και 79 έδρες). Η αντιπολίτευση συνασπίστηκε και, στις 20 Σεπτεμβρίου 1961, ίδρυσε την Ενωση Κέντρου με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Υπηρεσιακός πρωθυπουργός ανέλαβε ο αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Δόβας, για να διενεργήσει εκλογές στις 29 Οκτωβρίου 1961.

Η προεκλογική περίοδος κύλησε με οξύτητα και βίαιες αντιπαραθέσεις. Οι κάλπες έβγαλαν την ΕΡΕ με 50,80% και 176 βουλευτές, αλλά την 1η Νοεμβρίου, σαράντα μέρες μετά την αναμέτρηση, ο Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε ότι πρόκειται για αποτέλεσμα βίας και νοθείας και κήρυσσε ανένδοτο αγώνα. Κυκλοφόρησε η Μαύρη Βίβλος με αμέτρητες καταγγελίες ότι ψήφισαν «νεκροί, δέντρα και οικόπεδα». Η πολιτική ζωή του τόπου κύλησε μέσα στην ένταση και την πόλωση.

Ο Κ. Καραμανλής, όμως, είχε ανοίξει και νέο μέτωπο. Με τα ανάκτορα: Για την εκλογή του Αρχιεπισκόπου, για την προίκα της σημερινής βασίλισσας της Ισπανίας και τότε πριγκίπισσας Σοφίας, για το βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο, ενώ είχε κι ένα επεισόδιο με τη γυναίκα του έγκλειστου κομμουνιστή Αμπατιέλλου κ.λπ. Το αποκορύφωμα ήρθε στις 22 Μαϊου 1963 με τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, που ανάγκασε τον Κ. Καραμανλή να αναφωνήσει: «Μα, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Στις 17 Ιουνίου παραιτήθηκε. Τα ανάκτορα διόρισαν τον αυλικό Παναγιώτη Πιπινέλη πρωθυπουργό κυβέρνησης ΕΡΕ. Ορκίστηκε στις 19 Ιουνίου και παραιτήθηκε το φθινόπωρο. Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στ. Μαυρομιχάλης ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 1963 ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Με 42,04% και 138 βουλευτές ο Γεώργιος Παπανδρέου σχημάτισε κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου (ΕΡΕ 39,37% και 132 βουλευτές, ΕΔΑ 14,34% και 28 έδρες, Προοδευτικοί Σπύρου Μαρκεζίνη δύο έδρες).

Φοβούμενος για τη ζωή του, καθώς συνέχιζε να δρα απειλητικά το παρακράτος που δολοφόνησε τον Λαμπράκη και διευθυνόταν από τα ανάκτορα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε κρυφά στο Παρίσι, στις 9 Δεκεμβρίου 1963, με ψεύτικο διαβατήριο (στο όνομα Τριανταφυλλίδης). Νέος αρχηγός της ΕΡΕ εκλέχτηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Ο Λαγός και η Χελώνα

Ο Λαγός εμφανίστηκε με τον τελευταίο ανασχηματισμό Καραμανλή, όσο κι αν προετοιμαζόταν στα κρυφά από καιρό. Η Χελώνα από την άλλη ήταν στο Στάδιο εδώ και καιρό. Μεθοδικά και υπομονετικά κέρδιζε τον κάθε πόντο κι ας έτρεχε μόνη της.

Ο Λαγός ξεκίνησε ξεκούραστος μετεκλογικά, κι όσο πίσω κι αν ήταν τήν προσπέρασε. Αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξει. Η κούρσα λήγει σε 3 εβδομάδες κι αυτό είναι πολιτικός μαραθώνιος, όχι κατοστάρι. Η απόσταση που δημιουργήθηκε δεν είναι αρκετή για να μείνει μπροστά μετά την κόπωση που θα νοιώσει από το δημοσκοπικό peak της περασμένης εβδομάδας. Και ο αγώνας θα κριθεί στο νήμα.

Βέβαια αν χρησιμοποιούσαμε την φωτογραφία σαν αναλογία, κι όχι τον γνωστό μύθο, η Χελώνα είναι καμμένη... λόγω υπερ-έκθεσης.

Όπως και να 'χει, το όποιο ενδιαφέρον είναι καθαρά παραπολιτικό, εφόσον δεν έχει ακουστεί κανένα πολιτικό επιχείρημα από τους υποψηφίους (ή τα πουλέν των τηλεοπτικών κλωβών).

Τρεις λαλούν κι ουδείς χορεύει...

Οι ΠΑΣΟΚοι πιστεύουν ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, εξαιτίας της ΝΔ.

Οι δεξιοί (γενικώς) πιστεύουν ότι απειλούνται τα εθνικά μας συμφέροντα από τους Αμερικάνους.

Οι αριστεροί πιστεύουν τα χειρότερα επί παντός επιστητού.

Κι οι πολίτες δεν πιστεύουν πλέον σε τίποτα.

Πόθεν έσχες;

Οι πολιτικοί τείνουν να γίνουν οι νέοι "μονομάχοι" της οικονομικής άρχουσας τάξης.

Οι διαφορές με το παρελθόν πολλές. Κυριότερη ότι οι champions του Μεσαίωνα, φορούσαν τα διακριτικά, τα λάβαρα και τα οικόσημα των αφεντάδων τους στις ασπίδες και τις πανοπλίες τους - ήταν ορατά σε όλους.

Η σχέση τότε ήταν θεμιτή και πολλές φορές υπέρ του λαού, αφού οι μεταξύ τους μονομαχίες γλίτωναν τα στρατιωτάκια από το αιματοκύλισμα της μάχης. Τα σημερινά λάβαρα είναι τίτλοι σε off-shore που ξεπλένουν μαύρο πολιτικό χρήμα και βρομίζουν την πολιτική ζωή και την κοινωνία.

Καλοδεχούμενη η εξαγγελία για διαφάνεια και μεταρρύθμιση στο πολιτικό χρήμα, με την ευχή να μην γίνει άλλο ένα αδιαφανές "πόθεν έσχες", χωρίς πόθεν αλλά πλήρες αίσχους.

Μέτρα στήριξης ή μέτρα πτώχευσης;

Διαβάζω τις νέες προκηρύξεις θέσεων για την στελέχωση της ανοιχτής διακυβέρνησης.

Μέρες τώρα ήθελα να διαβάσω και την πρόταση νόμου για "την ρύθμιση των χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών", αλλά δεν το έκανα. Κι ο λόγος είναι ότι όσο σημαντικό κι αν είναι το βήμα, δεν λύνει το δια ταύτα που οδηγεί πολύ κόσμο σε αυτό το αδιέξοδο.

Δεν είναι μόνο η κακή εποχή (κρίση) και η οικονομική αγραμματοσύνη που χαρακτηρίζει πολλούς δανειολήπτες, αλλά το ίδιο το χρηματοπιστωτικό και οι όροι που θεσμοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την προστασία του δανειολήπτη. Οι τράπεζες έχουν κλείσει την στρόφιγγα προς κάθε δανειολήπτη που χρειάζεται τον δανεισμό, ενώ προσφέρουν μειωμένα επιτόκια και ειδικούς όρους προς όσους (λίγους) δεν χρειάζονται καμία απολύτως βοήθεια. Αυτή ήταν η λογική της προηγούμενης κυβέρνησης. Απόδειξη: η χορήγηση του ΤΕΜΠΕ. Το έπαιρναν επιχειρήσεις που δεν το χρειαζόντουσαν και το κατέθεταν στις τράπεζες για να εισπράττουν το επιτόκιο της κατάθεσης!

Ποιος έχει δύο καλά εκκαθαριστικά για να δανειστεί; Από την άλλη, κινητή και ακίνητη περιουσία έχουν πέσει στο μισό της αξίας τους τόσο λόγω της κρίσης, όσο και με τις εξαγγελίες για την εκ νέου εφαρμογή τεκμηρίων, φορολογικής ποινικοποίησης αυτοκινήτων και ακίνητης περιουσίας κλπ. Έτσι, η διέξοδος της πώλησης περιουσιακού στοιχείου για την κάλυψη οφειλών ισοδυναμεί με αυτοκτονικό ιδεασμό, ενώ το τελικό κόστος της όποιας οφειλής πολλαπλασιάζεται όταν προστεθεί και το κόστος εκποίησης σε αυτές τις συνθήκες.

Οι τράπεζες σε αυτό το παιχνίδι αισχροκερδούν είτε εκποιώντας οι ίδιες τις περιουσίες, είτε δίνοντας τα λιγοστά πλέον καταναλωτικά δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες με 18%, τα οποία μόνο λύση δεν αποτελούν και το ξέρουν. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να έρθει το μοιραίο.

Εδώ είναι που περίμενα την νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης, στο να μην πτωχεύσει αδίκως κάποιος, όχι μόνο στο ΠΩΣ. Με άλλα λόγια, αν κάποιος έχει ακίνητη περιουσία, ή έχει αποπληρώσει μεγάλο μέρος του στεγαστικού του και άρα έχει στοιχεία που μπορούν να διασφαλίσουν τις τράπεζες, να μπορεί να δανειστεί μέχρι να περάσει την στενωπό της παρούσας συγκυρίας ή να μπορέσει να πουλήσει σε μερικούς μήνες με βελτιωμένους όρους της αγοράς. Εξετάζω το ενδεχόμενο βελτίωσης της αγοράς μόνο, γιατί αν χειροτερέψει κι άλλο υποθέτω ότι θα μιλάμε για εθνική χρεωκοπία, οπότε εκεί πάμε σε άλλες καταστάσεις εκ των πραγμάτων.

Εν μέρει αυτό το λάθος έκανε και ο κ.Παπαθανασίου, όταν ανέμενε να εισπράξει φόρους. Δεν έκανε τίποτα για την αγορά για να υπάρξει χρήμα για να αποδοθεί. Ο δανεισμός είναι απαραίτητος σήμερα και εφόσον δεν τον ανοίγουν οικειοθελώς οι τράπεζες, θα έπρεπε να τους υποχρεώσει η κυβέρνηση.

Για να το θέσω σε όρους που ίσως να είναι πιο κατανοητοί: τι θα έκανε ο κ.Παπακωνσταντίνου εάν η Ελλάδα δανειζόταν με τους όρους που καλείται να δανειστεί σήμερα ένας Έλληνας καταναλωτής/επιχειρηματίας; Καλή η θεσμοθέτηση όρων προσωπικής πτώχευσης, αλλά για ξαναδείτε πως πτωχεύει κάποιος και γιατί. Και ποιος ωφελείται εν τέλει. Γιατί δεν θα είναι ούτε η οικονομία ούτε οι καταναλωτές, αλλά μόνο οι τράπεζες και οι μέτοχοι τους.

Το Powerpoint του Προϋπολογισμού 2010

από τον Νίκο Δρανδάκη (via Nylon.gr)

Greek Government Budget 2010

View more presentations from Nikos Drandakis.