Καλό ή κακό; Αλήθεια ή ψέματα; Άσπρο ή μαύρο; Το πρωί μαθήτρια, το βράδυ...
Ζούμε σε μία εποχή που μας ζητείται ολοένα και περισσότερο μία μοναδική/μονοσήμαντη δήλωση για το ποιοι είμαστε. Σαν εκείνο το "Λύκος ή Άνθρωπος". Είχα την εντύπωση ότι το δίλημμα είχε ακυρωθεί από την σύγχρονη σκέψη, αλλά μάλλον κάνω λάθος. Ψυχολόγοι, μπάτσοι, εισαγγελείς, εφημερίδες και πολιτικοί μηχανισμοί αναγνωρίζουν μόνο ότι είναι "ξεκάθαρο" και περιγεγραμμένο σαν μια σκελίδα σκόρδο. Η εποχή του αφιλοσόφητου, χωρίς κενά, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς διλήμματα. Και μόλις το καταφέρεις, έρχεται η σχιζοφρένεια, γιατί αυτό το συγκροτημένο και περιγεγραμμένο "Ένα" δεν είσαι Εσύ.
Εσύ είχες και θα έχεις κενά. Διλήμματα. Εσωτερική σύγκρουση. Όλα αυτά δηλαδή που δημιουργούν την σύνθεση, την σκέψη.
Σε αυτά τα νέα πλαίσια, ποιος θα σεβαστεί την ψευδωνυμία, έστω στην προσωπική έκφραση; Στην παρανομία το alter ego σου λοιπόν. Με δηλωμένο κινητό, δηλωμένο blog και το τατουάζ με την ταυτότητα σου στο κούτελο, θα ακούγεσαι και θα ελέγχεσαι από όλους, για το αν παραμένεις πιστός στα δηλωθέντα. Κι αν παραφερθείς, και αν ξεφύγεις, το τίμιο κράτος και οι καλοθελητές του μονοσήμαντου, θα σε βοηθήσουν να επανέλθεις. Ακόμα κι αν αυτό σε σκοτώσει. Μιας και δεν θα είσαι πια Εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου