Περί βίας

Είναι βία το ενδεχόμενο βίας; Ίσως. Αν όχι, είναι σίγουρα ο προθάλαμός της και ως τέτοιος έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά.

Χθες ήμουν σε μία εκδήλωση στην Νομική Αθηνών, με θέμα:

"Νοέμβριος '73 - Δεκέμβριος '08: Η κουλτούρα της πολιτικής Βίας", που διοργάνωνε ο μη-κομματικός φοιτητικός όμιλος ΦΟΠΠ. Ομιλητές οι κ.κ. Ολύμπιος Δαφέρμος, Πάσχος Μανδραβέλης και Δημήτρης Ψυχογιός.

Οι τοποθετήσεις τους, όσο διαφορετικές κι αν ήταν, συναντήθηκαν στην καταδίκη της βίας σε συνθήκες δημοκρατίας, από όπου κι αν προέρχεται.

Η ερώτηση, που δεν πρόλαβα να κάνω, είναι αν η βία είναι το τέλος της λογικής. Αν η απουσία του Λόγου είναι απαραίτητη συνθήκη για την άσκηση βίας, την προσπάθεια επιβολής με φυσικά μέσα και όχι την πειθώ. Οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο προστάτης-φονιάς ή ο εξουσιαστής-αντιεξουσιαστής μόνο ως έλλειμμα λογικής μπορούν να εκληφθούν. Ένα έλλειμμα που συναντάμε πάρα πολλές φορές και στον διάλογο για την βία και ίσως να φέρει και κάποιες ευθύνες...

Υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων (σχέσεις εξουσίας) σχεδόν παντού. Προκειμένου να συνυπάρχουμε έχουμε επιλέξει την δημοκρατία, όπου τον τελικό λόγο έχει η πλειοψηφία, πάντα σεβόμενη τα ατομικά δικαιώματα. Η διαφωνία θεμιτή, εκτός κι αν αποκτήσει φυσικές συνέπειες: χαστούκια, γκαζάκια, πυροβολισμούς, ή έστω ένα αυγό, γιατί τότε μιλάμε για βία. Οι χθεσινοβραδινοί επισκέπτες μπλόκαραν τις πόρτες, διάβασαν κάποιο κείμενο που κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει μέσα στον ξαφνικό χαμό, έσκασαν δυο αυγά στην κεφαλή του Μανδραβέλη, και τέλος. Δεν τους ενδιέφερε να ακουστούν ή να πείσουν κάποιον από το ακροατήριο με επιχειρήματα, αλλά να τραμπουκίσουν.

Είναι υπερασπιστές της δημοκρατίας;

Δεν νοείται βίαιος δημοκράτης σε συνθήκες δημοκρατίας. Κι αυτό ισχύει τόσο για το κράτος, όσο και για τον πολίτη. Αν για κάθε περίπτωση παραβίασης αυτής της αρχής είμαστε έτοιμοι να ακυρώσουμε το πολίτευμα δεν θα πάμε πουθενά. Αν καταλυθεί το πολίτευμα, φυσικά οφείλουμε να δράσουμε για την επαναφορά του και με αντι-βία. Αλλά εδώ δεν είναι η περίπτωση.

Τα ποσοστά συμμετοχής στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είναι ικανό αντεπιχείρημα σε όποιον προσπαθεί να με πείσει ότι ζούμε σε συνθήκες άτυπης δικτατορίας. Θα συμφωνήσω με τις περισσότερες κριτικές για τους διεφθαρμένους πολιτευτές, τις ασύδοτες τράπεζες, τα καρτέλ των τροφίμων και των στρατιωτικών εξοπλισμών, αλλά τίποτα από αυτά δεν συνιστά κατάλυση. Είναι θέματα προς επίλυση, μέσα από νόμιμες διαδικασίες και δράσεις, γιατί αυτό έχουμε συμφωνήσει.

Αν η πλειοψηφία κάποτε αποφασίσει ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί και διαλέξει να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση της ζούγκλας, παρακαλώ να ειδοποιηθώ εγκαίρως για να εξοπλιστώ καταλλήλως με το σημαιοστολισμένο καδρόνι μου (ΠΑΜΕ), μερικές χύτρες (Πυρήνες της Κακιάς Ώρας), ίσως και κανένα Καλάσνικοφ (γενικώς). Μέχρι τότε όμως, μην μου την μέρα τάραττε με τις αηδίες σας. Είσαι αντιεξουσιαστής; Καλά κάνεις. Αλλά μην μου λες ότι το παλεύεις για την πλειοψηφία, γιατί η πλειοψηφία θα διαφωνήσει μαζί σου. Είσαι μία μειοψηφία που προσπαθεί να επιβληθεί. Για να ξέρουμε τι λέμε.

Υ.Γ.1: Στο κακόγουστο επεισόδιο οι παρευρισκόμενοι φοιτητές αντέδρασαν εξαιρετικά. Αντιστάθηκαν με Δύναμη [Arrendt], σύσσωμοι, ζητώντας την δημοκρατική συμμετοχή των επισκεπτών, ή την αποχώρηση τους. Αυτή για μένα ήταν η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση. Κρίμα που δεν είχαμε την ψυχραιμία να ολοκληρώσουμε την συζήτηση στο δικό μας χρόνο και όχι σε αυτόν που μας επέβαλαν οι "σύντροφοι". Έτσι κι αλλιώς είχαν αποχωρίσει πλέον. Η α-Δυναμία τους απέναντι σε αυτούς τους φοιτητές, ήταν πρόδηλη. Αυγο-δίκησαν και έφυγαν, πιο θυμωμένοι και απογοητευμένοι από όσο ήταν όταν ήρθαν.

Υ.Γ.2 (προς την ΑΚ): Η Νομική σχολή είναι δημόσιο κτίριο/χώρος και απ' όσο θυμάμαι υπάρχει ελευθερία του λόγου. Μία ελευθερία που υπερασπίζεται και ο χθεσινός στόχος σας, ακόμα κι αν πρόκειται για το απεχθές σε εκείνον Indymedia [22.11.09].