"Το τέλος της Μεταπολίτευσης" και οι πολίτες που “μπορούν”

Τελειώνει η πολιτική του καφενέ;

Η παθητική αρνητικότητα των ημερών με καταθλίβει. Συντηρητικοί νεο-ορθοδόξοι επιχειρούν να αναβιώσουν ελιτίστικες ιεραρχίες και επιτροπές “σοφών” (που θα τους περιλαμβάνουν εξ’ ορισμού). Άλλοι Συντηρητικοί Σταλινιστές, επενδύουν στην πλήρη κατάρρευση των πάντων, ευελπιστώντας και αυτοί στην δική τους επικράτηση.

Υπάρχουν και οι απογοητευμένοι που εν μέσω κρίσης και έλλειψης ξεκάθαρων προτάσεων που θα τους διαχωρίσουν από το παρελθόν των γονιών τους, είναι οργισμένοι.

Καλός ο θυμός, αλλά αν δεν έχεις στόχους για να τον διοχετεύσεις παραγωγικά, χάνεσαι. Στην χειρότερη, μπορεί να βρεθείς να “παίζεις” για τον αντίπαλο.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι το πελατειακό σύστημα καταρρέει. Και μαζί του όποιο κομμάτι του πολιτικού συστήματος τρεφόταν από αυτό. Είναι ενδεικτικό ότι για πρώτη φορά το δημόσιο αποδυναμώνεται από επαγγελματικός προορισμός των Ελλήνων. Ανέλπιστο!

Η επόμενη κίνηση είναι να οργανωθούμε οι πολίτες, κι αντί να κλαίμε πάνω από το μνήμα της υπερκατανάλωσης που χάνουμε, να κοιτάξουμε πως θα διαφυλάξουμε ή θα δημιουργήσουμε την επιθυμητή ποιότητα ζωής στις πόλεις μας.

Μία αρχή θα μπορούσε να γίνει ενόψει των ερχόμενων δημοτικών εκλογών.

Αμφιβάλλω σε μεγάλο βαθμό εάν οι υποψήφιοι είναι σε θέση να παράξουν πολιτικό προεκλογικό λόγο με συγκεκριμένες δεσμεύσεις που να αφορούν πραγματικά τις τοπικές κοινωνίες.

Προτείνω λοιπόν, στον χρόνο που μας μένει, να οργανώσουμε εμείς τις κατά τόπους ατζέντες στις οποίες θα πρέπει να απαντήσουν συγκεκριμένα οι υποψήφιοι. Φαντάζομαι κάτι σαν τα γκρουπ που είχαν δημιουργήσει οι 100myria και το IstorikoGhetto.

Τι λέτε;

“Μπορούμε";