Είναι δείγμα βλακείας να αναλύεις πόσο “καθαρό πολιτικό λόγο” έχει ένας δολοφόνος ή η οργάνωση του, όπως και κάθε προσέγγιση του πόσο “άξιοι (ή μη) επαναστάτες” είναι.
Από την στιγμή που πάτησαν την σκανδάλη και πήραν ζωή είναι δολοφόνοι του ποινικού. Τέλος!
Είναι δείγμα βλακείας να δικαιώνεις τα πάντα όλα ενός θύματος, με τον ίδιο τρόπο που κατηγορούσες τα πάντα όλα τού εν ζωή. Ότι κι αν ήταν, τώρα δεν είναι πια. Τελείωσε.
Τους νεκρούς μας τους τιμούμε ανεξαιρέτως, δεν τους κρίνουμε για να δούμε αν δολοφονήθηκαν δικαίως.
Είκοσι σφαίρες, ένας νεκρός, μία χήρα και δύο ορφανά παιδιά.
Ο Ελληναράς του καφενείου σχολιάζει για την ανωνυμία των blogs, την επαναστατικότητα της ΣΕΧΤΑΣ, την καταλληλότητα του στόχου, κι ότι άλλο τον καίει τον καθένα.
Κόπρανα, επιπλέοντα στον ίδιο βόθρο διαγκωνίζονται για να φανούν. Το μόνο που μένει είναι η δυσωδία της βλακείας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου