Το DNA του Σαμαρά και ο Ελύτης

Του Ηλία Κανέλλη,

(από το νέο τεύχος του Books' Journal)

Δεν είναι ο πρώτος στην πολιτική που τσιτάρει με τόση εμμονή τον Ελύτη, που διεκδικεί κομματάκι της ποιητικής κληρονομιάς του. Πριν ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς αποκτήσει δικαίωμα χρησικτησίας του έλληνα νομπελίστα, είχε προλάβει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ο οποίος, τα τελευταία χρόνια της θητείας του στην ηγεσία του Συνασπισμού, συνήθιζε να απαγγέλλει δημοσίως έναν στίχο του ποιητή, πάντα τον ίδιο, όταν ήθελε να καταγγείλει τον ιμπεριαλισμό, τους Αμερικανούς, τον «κακό άλλο»: «Σελτζούκοι, ροπαλοφόροι καραδοκούν / χαγάνοι, ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν / σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς / κοπροκρατούν το μέλλον».

Ο Αντώνης Σαμαράς, ωστόσο, έχει να επικαλείται και μια ειδική προσωπική σχέση με τον ποιητή που του δίνει το δικαίωμα, θεωρεί, να είναι ο ερμηνευτής του, ο πολιτικός που υποτίθεται ότι τον κατανόησε και, ως εκ τούτου, δικαιούται να τον αναφέρει με τον ίδιο τρόπο που οι προφήτες αναφέρουν το θεό τους: κάθε στίχος και χρησμός, κάθε ποίημα και μανιφέστο. Σε μια χώρα που ακόμα παράγει πολλή, έστω και αμφίβολης ποιότητας σε γενικές γραμμές, ποίηση, το think tank της ΝΔ, το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλαδή, διοργάνωσε στις 12 Δεκεμβρίου εκδήλωση για τον Οδυσσέα Ελύτη στο ξενοδοχείο Κάραβελ. Εκδήλωση την οποία χαιρέτισε μεν ο ρέκτης Βαγγέλης Μεϊμαράκης αλλά που, προφανώς, στόχο είχε να δώσει τη δυνατότητα στον Αντώνη Σαμαρά να κάνει μια αρχηγική ομιλία στην οποία, αναζητώντας το ποιητικόν αίτιον του πολιτικού λόγου, καταστρατήγησε κάθε κανόνα ορθολογισμού. Ο Σαμαράς θεωρεί ότι η ποίηση είναι ένα σκαλοπάτι πριν από την πολιτική. Αρχίζει την ομιλία του, λοιπόν, ως εξής:

“Σήμερα, που την πολιτική κατακλύζουν οι αριθμοί, θέλω να πάω πιο βαθιά από την πολιτική. Η πολιτική δεν είναι μετέωρη, έχει ρίζες, έχει αφετηρίες. Εκεί που στηρίζεται βρίσκονται καμιά φορά τα βάθη της ψυχής μας”.

Είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς πνίγεται από τους αριθμούς. Και επειδή οι αριθμοί δεν ευημερούν, διότι δείχνουν το δείκτη της οικονομικής αλλά και της κοινωνικής και της πολιτικής χρεοκοπίας της χώρας, αποφασίζει, υπερβατικώ τω τρόπω, να τους παρακάμψει και να καταδυθεί στα μύχια της ψυχής – της δικής του; εν γένει της ελληνικής ψυχής, ως ειδικός ψυχοψάχτης; θα σας γελάσω… Αυτό που συναντά, πάντως, στην κατάδυσή του πρέπει να είναι τρομερό. Διαβάστε:

“Λένε ότι το Πνεύμα είναι Λόγος. Και η Αισθητική, Ήθος. Πολλοί διακρίνουν το Λόγο από την Αισθητική. Και το Ήθος του Προσώπου από τον απρόσωπο Λόγο. Διαφοροποιούν, δηλαδή, το βαθιά Προσωπικό από το ακατάλυτα Αιώνιο… Όμως ο Λόγος του Οδυσσέα Ελύτη είναι ταυτόχρονα Ελλάδα, Ελευθερία και Ελπίδα. Δηλαδή Λόγος και Αισθητική μαζί. Επίκαιρο και διαχρονικό μαζί. Ελληνικό και Οικουμενικό μαζί. Μια σύζευξη σπάνια! Κι όπου υπάρχει φωτίζει, δημιουργεί, συναρπάζει, και αποκαθιστά. Φωτίζει, με φως Ελληνικό. Συναρπάζει, με την αρμονία της. Δημιουργεί και σχηματοποιεί την εικόνα όσων βρίσκονται θαμμένα μέσα στην Ελληνική ψυχή. Και αποκαθιστά την Αλήθεια που δεν την ξέρουμε, που δεν την υποπτευόμαστε πολλές φορές. Kι ας την κουβαλάμε όλοι μέσα μας… Την Αλήθεια της συλλογικής πνευματικής μας παράδοσης! Που δεν θα γίνουμε αντάξιοί της, αν δεν την μάθουμε… Και δεν θα τη μάθουμε αν δεν συνηθίσουν τα μάτια μας στο εκτυφλωτικό της φώς…”

Ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω δεν έχουν ειρμό, τρομάζουν, για έναν βασικό λόγο. Διότι ο Σαμαράς είναι ο αρχηγός της ΝΔ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, παραλίγο να βάλει τη χώρα στο παζλ της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας – ένα πολύ αιματηρό παζλ, από το οποίο ακόμα υποφέρει η Βαλκανική. Στις μέρες μας, που χρειαζόμαστε δανειστές και γενικώς φίλους κι η Ελλάδα παγκοσμίως κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με οποιασδήποτε μορφής ουτοπία, πού οδηγεί ο ποιητικός στόμφος; Διαβάστε τη συνέχεια της ομιλίας Σαμαρά:

“Ο Ελύτης μας έμαθε ότι η Ελευθερία δεν είναι προνόμιο. Είναι η μοίρα μας, που την κουβαλάμε μέσα στην κυτταρική μας μνήμη. Κι ότι η Ελπίδα δεν είναι η παρηγοριά μας μέσα στα σκοτάδια. Είναι η βεβαιότητα ότι το φώς θα ξανά-λάμψει (sic). Και αυτό πάρτε το πολιτικά, το φως θα ξανά-λάμψει (sic). Κι αν στο διάβα σου βρεις δυσκολίες από μικρόψυχους και ποταπούς, κι αισθανθείς πως το νόημα της ζωής, όπως θα ’λεγε εκείνος, «σου πέφτει από τα χέρια», τότε υπάρχει και το δικαίωμα στη χίμαιρα. Το δικαίωμα να σβήσεις την αθλιότητα κάνοντας εκείνο που ορίζει η ηθική σου”.

Μας έμαθε όντως ο Ελύτης ότι η ελευθερία είναι ελληνική μοίρα που την κουβαλάμε «μέσα στην κυτταρική μας μνήμη», στο «αθάνατο ελληνικό DNA»; Προσωπικώς, ήξερα ότι η ελευθερία είναι δικαίωμα. Ατομικό δικαίωμα στην έκφραση, στην αυτοδιάθεση, στην ταυτότητα… Ο Ελύτης είχε συγκρότηση δυτικού λόγιου, δεν αντέχει στην ερμηνεία του υποτιθέμενου προφήτη του. Αλλά επειδή ο προφήτης αυτός αναζητεί εναγωνίως ποιητικούς όρους σύγκρουσης, παραπέμπει σε ένα στίχο στον οποίο ο Ελύτης «σβήνει την αθλιότητα». Το πρώτο σκέλος αυτού του σβησίματος είναι τρομακτικό: «Πώς σβήνουν την αθλιότητα; / Παραλαμβάνεις από τους Δίες τον κεραυνό και ο κόσμος σου υπακούει.» Τι υπαινίσσεται ο προφήτης; Πόλεμος; Ευτυχώς, ο στίχος, τον οποίο επικαλείται έχει πόλεμο αλά ελληνικά. Ιδού πώς ολοκληρώνεται: «Εμπρός λοιπόν. Από σένα η Άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή. / Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι». Ουφ. Ανάσανα. Η κυτταρική μνήμη μας, τελικά, έχει πολύ γκροτέσκο, πολλή παρωδία – έστω κι αν δεν το καταλαβαίνει ο Αντώνης Σαμαράς, που επιμένει να φιλοτεχνήσει έναν Ελύτη σαλό, εθνικόφρονα και μίζερο επαρχιώτη, ουσιαστικά έναν ποιητή φανφάρα. Αν το κάνει ως άσκηση στην παπαρολογία, δεν υπάρχει θέμα – η Βουλή στην οποία συμμετέχει διαθέτει πολλούς ποιητές που ασκούνται στο άθλημα, κι άλλους που έχουν τα φόντα για να ασκηθούν.

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι όλα τα παραπάνω (και πολύ περισσότερα, που για λόγους οικονομίας του κειμένου, παρέλειψα) ο αρχηγός της ΝΔ τα εννοεί. Κι αν εννοεί τέτοια αδιανόητα, προσωπικώς με ζώνουν τα φίδια. Διότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι κορυφαίος θεσμικός παράγων του τόπου, στηρίζει την κυβέρνηση, αύριο μπορεί να κυβερνήσει κι ο ίδιος. Και τότε τι θα συμβεί; Τη στιγμή που κάποιοι, έστω, ιθύνοντες σε αυτή τη χώρα χρειάζεται να λογαριάζουν, αυτός θα επικαλείται τα βάθη της ψυχής και την κυτταρική μνήμη μας; Θα ψάχνει το ιώτα για να γδάρει το πι; Και θα ρίχνει ποιητικούς κεραυνούς – διότι η πολιτική δεν είναι αριθμοί; Είναι αστείο όσο δεν είναι επίσημος λόγος. Κι αν γίνει; Ε, τότε τη βάψαμε – κι όχι με τα χρώματα της ποίησης του Ελύτη.

Πηγή

Βαρέα και ανθυγιεινά, του Μάνου Ματσαγγάνη

Quiz: ποιο είναι το ποσοστό των ασφαλισμένων του ΙΚΑ με το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών;

Η απάντηση είναι 40% (για τους άνδρες, για τις γυναίκες είναι λιγότερο).

Σε μια χώρα χωρίς βαριά βιομηχανία (και σχεδόν καθόλου βιομηχανία γενικώς).

Μια χώρα όμως όπου όσες ευνοημένες κατηγορίες εντάσσονται στο σχετικό καθεστώς συνταξιοδοτούνται 5 έτη νωρίτερα από τους υπόλοιπους με πλήρη σύνταξη.

Έγραφα πριν κάποιους μήνες σε ένα άρθρο στο Athens Review of Books (λυπάμαι για την αυτοαναφορά, αλλά έχω βαρεθεί να γράφω τα ίδια και τα ίδια):

"Η λίστα με τα σχετικά επαγγέλματα προκαλεί θυμηδία: συνοδοί εδάφους, παρουσιαστές τηλεόρασης, κομμωτές, σερβιτόροι κ.ά. Το καθεστώς αυτό επεκτάθηκε το 2002 στον δημόσιο τομέα: υποψήφιοι προς ένταξη είναι δεσμοφύλακες, κτηνίατροι, συντηρητές έργων τέχνης κ.ά."

"Ιστορικά, η ένταξη στα «βαρέα και ανθυγιεινά» ήταν ένα είδος αποζημίωσης για το χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης κάποιου επαγγέλματος (π.χ. μεταλλωρύχοι). Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας κομμωτής (ή κτηνίατρος) που να φοβάται ότι θα ζήσει λιγότερο επειδή είναι κομμωτής (ή κτηνίατρος)."

"Εν τω μεταξύ, στις οικοδομές, στα δημόσια έργα και αλλού δεκάδες εργαζόμενοι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους – αλλά αυτοί είναι ξένοι και ανασφάλιστοι, άρα για αυτούς δεν μιλά κανείς."

Το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών πρέπει να καταργηθεί.

Οι (ελάχιστες) εργασίες που είναι πράγματι επικίνδυνες πρέπει να πάψουν να είναι.

Πρέπει να τηρηθούν οι κανονισμοί ασφαλείας στην εργασία - ή να ενισχυθούν, εάν είναι ανεπαρκείς.

Αυτή θα έπρεπε να είναι η έγνοια των κυβερνήσεων, των κομμάτων, των συνδικάτων.

Σε μια σοβαρή χώρα ...

Διάβασε εδώ αλλά και εδώ

Η νέα λίστα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων

Στο καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών υπάγονται πλέον 365.000 περίπου εργαζόμενοι, από 531.000, που ήταν με βάση το σημερινό καθεστώς.

Πηγή

Ποντίκι στο μύλο

Το να ακούς κομματικό πολιτικό ζώο να κριτικάρει άλλους κομματικούς, είναι σαν να βλέπεις ποντίκι σε μύλο.

Όσο και να τρέχει μένει πάντα στο κλουβί του.

major thanks @baarel για το βίντεο :)

Η επιθυμία ως εκτίμηση ΙΙ

Συνεχίζοντας από εδώ: Η επιθυμία ως εκτίμηση

1. η λύση διακυβέρνησης θα είναι αμιγώς πολιτική. Αν μετέχει ο Παπαδήμος θα είναι πλαισιωμένος, αλλά το βρίσκω δύσκολο.

1.1 για τις λίγες ώρες που οι πολιτικοί νόμισαν ότι ο κ. Παπαδήμος θα γινόταν Πρωθυπουργός, μετατράπηκαν σε αγέλη αντιπολιτευόμενων. Το πρόβλημα δεν τους ανήκε πλέον. Η μόνη έγνοια τους έμοιασε να είναι μόνο η επανεκλογή τους. Άρα, μία μη πολιτική λύση, σαν αυτή του κ. Παπαδήμου θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα για το 6μηνο της θητείας του, θέτωντας την χώρα σε κίνδυνο.

2. για πρώτη φορά, το πρόβλημα δεν είναι η υπογραφή της Σύμβασης των Βρυξελλών. Αυτή θα υπογραφόταν και αύριο το πρωί πλέον, από όλους.

3. η Ιταλία καταρρέει. Είναι λογικό να περιμένει κανείς μια συνολική λύση. Η λύση-μπλόφα-καθυστέρηση της κ. Μέρκελ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα αποκαλύπτεται σε πραγματικό χρόνο, αυτόν της κατάρρευσης Ιταλίας (και ενδεχομένως Γαλλίας).

4. δεν θέλουμε να βρεθούμε να έχουμε υπογράψει μία "ειδική λύση" ξέχωρα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν γινόταν αυτό, θα δημιουργούσε επί της ουσίας μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων, με εμάς να τιμωρούμαστε με ύφεση και λιτότητα, και άλλους να ενισχύονται με φρεσκοκομμένο χρήμα και άρα την ανάπτυξη ως μέσο εξόδου από την κρίση.

Το τέλος της Ευρώπης δηλαδή.

τα παραπάνω είναι σε εξέλιξη. Είμαστε έτοιμοι όμως να διαχειριστούμε φρέσκο χρήμα; Όχι.

5. στο εσωτερικό υπάρχει ένα βαθύ πρόβλημα, μία πυραμίδα διαφθοράς και αναξιοκρατίας (εμπλοκή σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας) που καταλήγει στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.

Το σύστημα αυτό είναι τόσο άρρωστο, που δεν ξεχωρίζει από ΜΜΕ, τράπεζες και επιχειρηματίες του τόπου. Αν πρόκειται να προχωρήσουμε, αυτό πρέπει να ανατραπεί με την θέληση και την σύμπραξη των βασικών παικτών.

Πώς;

6. σίγουρα όχι με την συμμετοχή του άρρωστου (εξαρτημένου) κομματιού του συστήματος και σίγουρα όχι σε μη πολιτικό χρόνο. Τα κανάλια που 72 ώρες έπαιζαν "τις εξελίξεις" σε συνεχή ροή, σήμερα δεν είχαν το περιεχόμενο για να συνεχίσουν . Επέστρεψαν στο κανονικό τους πρόγραμμα. Το βλέπω ως θετική ένδειξη διατάραξης των σχέσεων/διόδων.

Αναμένω εσωτερικές ρήξεις στους κομματικούς μηχανισμούς. Οι κινήσεις αυτές θα δημιουργήσουν αντίπαλες συσπειρώσεις. Οι θεσμικοί παίκτες έχουν το πλεονέκτημα ελέγχου της νομισματικής και οικονομικής μοίρας της χώρας, και ενδεχομένως ένα χρονικό πλεονέκτημα.

Οι μη θεσμικοί, έχουν τον έλεγχο της κοινής γνώμης.

Κατά την γνώμη μου, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά. Μέχρι και η ανασύσταση των δυνάμεων της Βουλής σε ταχύτητα που θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία μας. Μπορεί και να μην χρειαστεί, να βρεθεί άλλος τρόπος για να εξασφαλιστεί η "συναίνεση" τους, υπέρ πατρίδος και όχι υμών.

Κι έτσι, μπορεί να απαλειφθεί το (1.) από πρόβλημα.

Η συνέχεια αύριο, στην επόμενη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Αναμένω ότι θα εξελιχθεί στην μητέρα των μαχών. Επίσης δεν αναμένω να ολοκληρωθεί αύριο.

Τώρα αρχίζει.

Η πραγματική τραγωδία της Ελλάδος - η ληστρική ολιγαρχία της

Του Misha Glenny, από την Financial Times

Ιδιότροπος, αναξιόπιστος και οδηγούμενος από ιδεοληψία ήταν μερικοί από τους πιο κόσμιους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύθηκαν προς στον Γιώργο Παπανδρέου κατά την τελευταία εβδομάδα τού ως Έλληνα πρωθυπουργού. Πρέπει όμως να εξετάσουμε τα κίνητρα των επικριτών τού προτού τους λάβουμε υπόψιν. Ο κ. Παπανδρέου, συγχρόνως με τις τιτάνιες πολιτικές διαμάχες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προσπαθούσε αθόρυβα να αντιμετωπίσει ένα από τα πιο δυσεπίλυτα αίτια της ελληνικής τραγωδίας - αυτά του εγκλήματος και της διαφθοράς.

Η νέα Ελληνική κυβέρνηση, παράλληλα με την προσπάθεια της να πείσει την Ευρώπη για την αποφασιστικότητα της για την μείωση του διογκωμένου δημόσιου τομέα της χώρας, έπρεπε επίσης να αποφασίσει εάν θα πατάξει την πραγματική εγχώρια απειλή για τη σταθερότητα στην Ελλάδα: το δίκτυο των οικογενειών ολιγαρχών που ελέγχουν μεγάλα τμήματα της Ελληνικής επιχειρηματικότητας, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, επί της ουσίας, τους πολιτικούς.

Από την αρχή της πρωθυπουργίας του κ. Παπανδρέου, η κυβέρνησή του προσπάθησε να πατάξει τους συνήθεις φοροφυγάδες. Στην ομιλία του στο κοινοβούλιο την Παρασκευή, κατέστησε σαφές το πόσο βαθιά ανησυχεί για τις αμφισβητήσιμες δραστηριότητες ορισμένων Ελληνικών τραπεζών. Μπορούμε μόνο να ελπίσουμε ότι ο έλεγχος της BlackRock, που γίνεται με εντολή της τρόικας, θα είναι επαρκώς σχολαστικός ούτως ώστε να αποκαλυφθεί το τι πραγματικά συμβαίνει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.

Στην ίδια ομιλία, ο κ. Παπανδρέου αποκάλυψε επίσης δραματικές πληροφορίες σχετικά με μία πανβαλκανική επιχείρηση λαθρεμπορίου καυσίμων, η οποία φέρεται να στερεί από την Ελλάδα περίπου 3 δισ. Ευρώ ετησίως. Περιέγραψε το πόσο επιζήμιες υπήρξαν αυτές οι εγκληματικές πρακτικές στην λεπτομέρεια τους, σταματώντας μόνο στα ονόματα των εμπλεκομένων.

Οι ολιγαρχίες αντέδρασαν με δύο τρόπους. Πρώτον, επιτάχυναν τη συνήθη πρακτική τους της εξαγωγής μετρητών. Κατά το περασμένο έτος, έχει καταγραφεί το κύμα ελληνικού χρήματος στην αγορά ακινήτων του Λονδίνου.

Δεύτερον, κινητοποίησαν τα υστερικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που κατέχουν, προκειμένου να καταγγείλουν και να υπονομεύσουν με κάθε ευκαιρία τον κ. Παπανδρέου, γνωρίζοντας ότι είναι ο λιγότερο “διαχειρίσιμος” της Ελληνικής πολιτικής ελίτ.

Ο στόχος τους ήταν σαφής - περιμένουν να εφορμήσουν στην δημόσια περιουσία που πρέπει να ιδιωτικοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση, στα πλαίσια των διαφόρων bail-outs. Με την εγχώρια οικονομία σε ελεύθερη πτώση, οι μετοχές αυτών των εξαιρετικά πολύτιμων εταιρειών όπως το δίκτυο του ηλεκτρισμού και το κρατικό λαχείο, έχουν καταρρεύσει σταθερά μέσα στα τελευταία δύο χρόνια. Ένα 10 τοις εκατό του ΟΤΕ, του ελληνικού παρόχου τηλεπικοινωνιών, πουλήθηκε στη διάρκεια του καλοκαιριού στην Deutsche Telekom για περίπου € 7 ανά μετοχή, κάτω κατά 75 τοις εκατό από την τιμή της τρία χρόνια νωρίτερα.

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι των ολιγαρχών περιμένουν να σαρώσουν αυτές τις εταιρείες με λιγότερο από το ένα πέμπτο της πραγματικής τους αξίας - ένα κακό οικονομικό αποτέλεσμα για το κράτος, αλλά μια πραγματική ευκαιρία για τους αγοραστές σε βάθος 5ετίας ή 10ετίας. Μερικοί από αυτούς έφτασαν στο σημείο να στοιχηματίζουν στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ούτως ώστε στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν τα δισεκατομμύρια ευρώ που έβγαλαν έξω από τη χώρα για να αγοράσουν τα περιουσιακά αυτά στοιχεία κοψοχρονιά, σε τιμές δραχμής.

Τα συμπεράσματα από την κρίση στην Ελλάδα και την Ιταλία, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανεχθεί εκτεταμένη διαφθορά, εγκληματικότητα και κακόβουλη διακυβέρνηση όχι μόνο από τους ικέτες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά σε κάποια από τα δυτικοευρωπαϊκά μέλη από τον στενό πυρήνα της. Όσο εμείς οι Ευρωπαίοι διδάσκουμε τον υπόλοιπο κόσμο για τη σημασία των ευρωπαϊκών αξιών - τη διαφάνεια, τη χρηστή διακυβέρνηση και τον ανταγωνισμό - πολύ συχνά εμείς οι ίδιοι κάνουμε τα στραβά μάτια στο μονοπώλιο του κ. Μπερλουσκόνι σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα, στην επιρροή της Camorra στην πολιτική της Campania, και στη χρόνια ευνοιοκρατία της Ελληνικής οικονομίας (για την οποία η Βρετανική και η Γερμανική κυβέρνηση, για να αναφέρουμε μόνο δύο, είναι πλήρως ενημερωμένοι).

Αν είναι να βγει κάτι θετικό από την καταστροφή με την οποία είναι αντιμέτωπη η Ευρώπη, ας είναι το σπάσιμο αυτών των πρότυπων διαφθοράς. Διαφορετικά, ούτε η Ελλάδα ούτε η Ιταλία θα απελευθερωθούν ποτέ από την θεσμική ακαμψίες που επιτρέπει σε αυτές τις πρακτικές να ευημερούν. Πριν κοιτάξουμε με θαυμασμό προς την βόρεια Ευρώπη για τις λύσεις, ας θυμηθούμε τις Γερμανικές δωροδοκίες δισεκατομμυρίων δολαρίων από εταιρείες όπως η Siemens και η Ferrostaal, προς τους Έλληνες συνομιλητές τους. Αυτές οι δωροδοκίες δόθηκαν προκειμένου να εξασφαλιστούν προσοδοφόρες και υπερτιμημένες συμβάσεις, που χρηματοδοτήθηκαν όμως από εκείνους τους αξιοπρεπείς Έλληνες χαμηλών εισοδημάτων που, σε αντίθεση με τους πάμπλουτους της χώρας, πληρώνουν κανονικά την φορολογία που τους αντιστοιχεί.

Το μεγάλο ερώτημα για την Ελλάδα είναι, αν μετά τον κ. Παπανδρέου η χώρα αυτή διαθέτει το απαιτούμενο πολιτικό προσωπικό και το όραμα για την απαραίτητη εισαγωγή καθολικών μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε να αναβιώσουν οι διαβρωμένοι κρατικοί θεσμοί, και να σταματήσει η λεηλασία της Ελληνικής οικονομίας από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους πολίτες της. Αυτό είναι κάτι που θα ήταν θεμιτό να σκεφθούν πολύ σοβαρά και οι διεθνείς πιστωτές της χώρας.

Εικάζω ότι πιθανόν να μην είναι δυνατή μία τέτοια αναδιάταξη, και οι προσπάθειες του κ. Παπανδρέου να θεωρηθούν ως η τελευταία πραγματική προσπάθεια να σωθεί η χώρα.

Ο Misha Glenny είναι συγγραφέας του “The Balkans: Nationalism, War and the Great Powers”. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το “Dark Market: Cyberthieves, Cybercops and You”.

source

Η χρεοκοπία

Η χρεοκοπία δεν θα είναι οικονομικό γεγονός. Τα οικονομικά σκέλος θα είναι μέρος του αποτελέσματος, όχι το γεγονός.

Η χρεοκοπία θα πιστοποιήσει ότι δεν μπορέσαμε και δεν θελήσαμε να πάμε μπροστά. Να αλλάξουμε. Και ως τέτοιο, η ήττα που θα σηματοδοτήσει θα είναι συλλογική. Θα αγγίξει το σθένος καθενός μας, και την αίσθηση μας για το τι μπορούμε να κάνουμε σαν λαός.

Αυτή η ήττα δεν θα ξεπεραστεί εύκολα. Δεν υπάρχουν Φοίνικες μετά από κάτι τέτοιο.

Η όποια αναγέννηση θα προκύψει μετά από καιρό, σε τελείως άλλη κατεύθυνση, από ανθρώπους άγνωστους σε εμάς. Ίσως τα παιδιά μας. Εμείς όμως θα έχουμε τελειώσει. Γιατί θα έχουμε αποδείξει ότι δεν θελήσαμε και δεν μπορέσαμε. Και θα έχουμε και το διεθνές γεγονός που θα το πιστοποιεί.

Αυτό είναι το διακύβευμα, αυτή θα είναι η ήττα. Όχι στο πόσα έχουμε ή θα έχουμε στην τσέπη μας στο άμεσα προσεχές διάστημα, όσο κι αν είναι κατανοητή η καθημερινότητα όλων μας.

Η χρεοκοπία δεν είναι οικονομικό γεγονός. Ούτε θα είναι οικονομική η δουλεία που θα επέλθει. Ψυχική θα είναι, και θα βασιστεί στην απώλεια σθένους για την συνέχεια.

ΥΓ: "φιλοσοφημένος λαός οι Έλληνες", λένε και ξαναλένε. Σωστό ενδεχομένως, αλλά μέχρι σήμερα "το φιλοσοφούσαμε " κατόπιν καταστροφής. Ποτέ πριν.

Διάβασα το εξαιρετικό άρθρο της Στέλλας Αλαφούζου, σχεδόν με το που άνοιξα τα μάτια μου. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Τρελή χώρα, σε κρίση υστερίας

Έξω ετοιμάζουν ή ετοιμάζονται για την πτώχευση μας.

Εδώ κοιτάμε την καρέκλα του κ. Παπανδρέου.

Ερώτηση: ποιος θα κάνει κυβέρνηση, και πότε;

Ας παραιτηθεί τώρα ο ίδιος - ποιος θα κυβερνήσει;

Ελπίζω η απάντηση να μην είναι μετά την πτώχευση κι ότι ακολουθήσει.

Χρόνος για εκλογές δεν υπάρχει.

Ούτε για άλλα ψυχανεμίσματα.

Όχι τώρα.

Εμείς θα αγνοήσουμε για μία ακόμα φορά τις πραγματικές εξελίξεις, και θα μεριμνήσουμε για την υφαρπαγή ή παράδοση μίας καρέκλας. Την αποπομπή ή την παραίτηση τού, ούτως ώστε να υπερψηφιστεί η Συμφωνία των Βρυξελλών που εκείνος διασφάλισε.

Τρελή χώρα σε κρίση υστερίας, με σταθερή τροχιά προς την καταστροφή.

"Κυρίαρχε λαέ"

Ποιοι είναι μέρος της "επόμενης μέρας";

- Αυτοί που δεν επέτρεψαν την μείωση των δημοσίων δαπανών, οδηγώντας μας από εισφορά σε εισφορά;

- Αυτοί που δεν επέτρεψαν πρωτογενή πλεονάσματα όσο είχαμε ακόμα καιρό, γιατί προστάτευσαν τις συντεχνίες των πελατών τους;

- Αυτοί που υπουργοποιήθηκαν εσχάτως από τα κανάλια;

- Αυτοί που δεν κατάλαβαν γιατί πρέπει να ανοίξουν τα επαγγέλματα;

- Αυτοί που χειροκρότησαν το δημοψήφισμα, την τελευταία λύση ελλείψει πολιτικής συναίνεσης, για "νομιμοποίηση" της υπογραφής της Συμφωνίας των Βρυξελλών, ούτως ώστε να μην κάψουν οι υπόλοιποι την χώρα, και τώρα λένε ότι "ήταν λάθος";

- Αυτοί που έφαγαν αμάσητο, το γεγονός ότι οι Μερκοζύ ρίχνουν τον Πρωθυπουργό τς χώρας, επειδή ελλείψει πολιτικής συναίνεσης, στράφηκε στο λαό για να αποφασίσει πάνω σε μία απόφαση με ασαφή πλεονεκτήματα για την χώρα; Αλλά με σίγουρα πλεονεκτήματα για τα συντηρητικά μορμολίκια που κυβερνούν την μοίρα της Ευρώπης, ελέω των αγορών και των τραπεζών τους;

- Αυτοί που δεν είδαν τη φάκα στη Συμφωνία των Βρυξελλών, και το λόγο πίεσης για βελτιστοποίηση των όρων; Άραγε, αυτός δεν ήταν κι ο λόγος της βίαιης απάντησης των Μερκοζύ;

Αυτοί είναι; Και χαίρεσαι "κυρίαρχε λαέ" μετά από αυτά, κολλημένος στον τηλεοπτικό δέκτη των εθνικών σου εργολάβων - αυτών που κήρυξαν "ανένδοτο" μόλις θίχτηκαν στο ελάχιστο!

Συγχαρητήρια "κυρίαρχε λαέ", θα λάβεις ό,τι σου αξίζει.

Προσωπικά ελπίζω ότι η επόμενη ημέρα έχει "κούρεμα" του δημόσιου τομέα κατά 50%, επιστροφή σε πρωτογενές πλεόνασμα μέσα σε μήνες, και χρεοκοπία.

Είναι η μόνη λύση για μία Μπανανία πιθήκων.

Ο Βαρουφάκης που λοιδώρησα κατ' επανάληψη είχε δίκιο - του ζητώ από εδώ συγνώμη. Κι ο Νουριέλ και όλοι οι άλλοι. Στις Μπανανίες δεν υπάρχει διαπραγμάτευση.

Αυτό δεν είδε ο Παπανδρέου.

Δεν δέχτηκε ποτέ το "αυτοί είμαστε" του Σημίτη.

Λάθος του.

Μπορεί και "σου".

"Κυρίαρχε λαέ".

Gobsmacked #G20

Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται.

Οι χθεσινές εξελίξεις, είναι μία ακόμα απόρροια αυτού του κατακερματισμού, ίσως και διχασμού. Κανείς δεν θέλει να συμφωνήσει ή να συμπράξει με κανέναν, προκειμένου να βρεθεί μία ασφαλής λύση για την χώρα.

Προσωπικές φιλοδοξίες, πολιτικές ιδεοληψίες και άλλα ακατάληπτα, συνεχίζουν να κατευθύνουν τις κινήσεις όσων έπρεπε να συμπράττουν με τον Πρωθυπουργό για την λύση του προβλήματος χρέους της χώρας.

Είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί κάποιος, μόνος. Αυτό οδήγησε στην παράτολμη λύση του δημοψηφίσματος, και αυτό μας έφερε στην χθεσινή εξέλιξη.

Δεν έχω καμία εκτίμηση του που μπορεί να πάει κάποιος από εδώ.

Το μόνο που βλέπω είναι ότι το πρόβλημα θα κλιμακώνεται επικίνδυνα, όσο οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας συνεχίσουν να αρνούνται να συμπράξουν.

Σύμπραξη δεν σημαίνει απαραίτητα κυβέρνηση "Εθνικής Ανάγκης", εφόσον δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι σε ένα τέτοιο σενάριο θα έχουν παραμερίσει οι φιλοδοξίες και οι ιδεοληψίες. Κάθε άλλο. Μάλλον θα σημάνει ότι επικράτησε το πρόβλημα και όχι η λύση.

Αναμονή για ένα κρίσιμο 3ήμερο. Μπορεί και περισσότερο.

"ο ελληνικός λαός έχει τη σοφία και τη γνώση να πάρει τις σωστές αποφάσεις που θα εγγυηθούν τη σταθερή συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη" Παπανδρέου 3/11/2011 source

O Παπανδρέου στους G20

Μήπως φοβούνται οι εταίροι μας το δημοψήφισμα; Ήταν ενήμεροι, θα σεβαστούν και θα στηρίξουν τις προσπάθειες της χώρας. Αλλά και βέβαια ανησυχούν, και βέβαια θα ήθελαν να είναι όλα ήρεμα και απλά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και βέβαια θα ήθελαν να μην προκαλείται ανησυχία στις αγορές στην προοπτική ενός δημοψηφίσματος, πολύ περισσότερο σε ενδεχόμενες εκλογές.

Αλλά επιτέλους, πρέπει να διαμηνύσουμε σε κάθε κατεύθυνση και ειδικά στο G-20, ότι χρειάζεται - και αυτό θα πω αύριο - να αποφασίσουν επιτέλους πολιτικές, που θα διασφαλίζουν ότι η Δημοκρατία είναι υπεράνω των ορέξεων των αγορών.

Εδώ και καιρό, έχουμε μιλήσει για τη ανάγκη σοβαρών αλλαγών στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα: για τη διαφάνεια, για τους φορολογικούς παραδείσους, για τα CDS, για τα παράγωγα, για τους Οίκους Αξιολόγησης, για το φόρο επί των συναλλαγών, μερικά από όλα αυτά έχουν –υποτίθεται- αποφασιστεί εδώ και 2 χρόνια και άλλα πρόσφατα - και δεν έχει γίνει τίποτα.

Υπάρχει η τεράστια φοροδιαφυγή, όχι μόνο στην Ελβετία, αλλά και αλλού, και δεν έχει το σθένος η παγκόσμια κοινότητα να ελέγξει το φαινόμενο αυτό με αποφασιστικό τρόπο. Όπως ελέγχει με αποφασιστικό τρόπο τον προϋπολογισμό της κάθε χώρας που είναι στην Ευρωζώνη, να ελέγξει με τον ίδιο αποφασιστικό τρόπο και τις τράπεζες, τους τραπεζίτες, τις καταθέσεις διαφόρων που βρίσκονται σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους. Διότι αυτά είναι λεφτά κλεμμένα από τους λαούς, όχι μόνο του Ελληνικού λαού. Αλλά στην Ελλάδα, δυστυχώς, υπάρχουν πολλά χρήματα που έχουν φύγει, τα οποία, βεβαίως, δημιουργούν μεγάλες δυσκολίες στην αντιμετώπιση όλης αυτής της προσπάθειας ανάκαμψης της οικονομίας μας και αντιμετώπισης των χρεών μας.

Το δικό μας στοίχημα είναι να αλλάξουμε την κοινωνία, με τον πολίτη συμμέτοχο, δημοκρατικά. Αυτή είναι και η ιστορική πρόκληση τελικά, πέρα από το να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία, πράγμα που ήδη σχεδόν ολοκληρώσαμε. Αλλά υπάρχουν και οι δημοκρατικές μας αρχές και, όπως είπα, δεν θα εφαρμόσουμε κανένα πρόγραμμα με το ζόρι, αλλά μόνο με τη συναίνεση του Ελληνικού λαού. Αυτή είναι η δημοκρατική μας παράδοση και αυτήν απαιτούμε να τη σεβαστούν και στο εξωτερικό. Και πιστεύω ότι θα τη σεβαστούν.

[Από τη χθεσινή εισήγηση του Πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο.Οι τονισμοί με bold, δικοί μου]

Ένας Φλωρίδης ακόμα

Αντίο Μιλένα.

Μια δουλεμένη ζαριά για την σιωπηλή πλειοψηφία

Για το δημοψήφισμα

Θέλανε επαναδιαπραγμάτευση για τα επιτόκια. Έγινε

Θέλανε μείωση (κούρεμα) του χρέους. Έγινε.

Θέλανε "να μιλήσει ο λαός". Θα γίνει.

Ποιο το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα μπορούν οι μεν να ξεκινήσουν "παλαϊκό αγώνα" ανατροπής των πάντων, και οι δε να λαϊκίζουν ελεύθερα, έχοντας 15 κορόιδα να έχουν φορτωθεί τη χώρα στην πλάτη.

Ειδικά το τελευταίο ισχύει και για βουλευτές της κυβερνώσας. Τον κάθε Ρομπόπουλο που δεν διστάζει να "πονέσει ιδεολογικά" πριν από κάθε κρίσιμη ψηφοφορία.

Όλα αυτά τα παιχνίδια έπρεπε κάπου να τελειώσουν. Και κυρίως έπρεπε να τελειώσει μαζί τους όποιος έπαιζε βρώμικα. Όποιος έπαιζε με παλαιοκομματικούς ή και διαπλεκόμενους όρους.

Τα χρονικά όρια για την σωτηρία της χώρας στένεψαν πλέον: σε λίγο δεν θα ήμασταν μέρος του Ευρωπαϊκού προβλήματος. Ενός προβλήματος που μπορούσε να έχει λυθεί εδώ και καιρό, με πολύ μικρότερη προσπάθεια και θυσίες από όλους. Αυτό δεν έγινε γιατί εδώ και 2 χρόνια, οι συντηρητικοί της ΕΕ αρνούνται "να πάνε μπροστά", αλλά διαλέγουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα μέσα από το καβούκι τους· ο καθένας ξεχωριστά. Και σαν κράτη, και σαν πολιτικά πρόσωπα.

Η δε σωτηρία, περνάει μέσα από την μεταρρύθμιση. Όσο μπορεί η κάθε Βόζενμπεργκ να συμπράττει με τον κάθε Τσίπρα, είτε πρόκειται για τους συμβασιούχους των Δήμων, είτε πρόκειται για τους φαρμακοποιούς και τα υπερκέρδη τους, μεταρρύθμιση δεν θα υπάρξει. Ούτε μείωση των δαπανών του δημοσίου. Και αυτό το κρυφτούλι, συνεπικουρούμενης της κάθε συντεχνιακής μάζας τελειώνει κάπου εδώ. Θα υπάρξει η ευκαιρία να μιλήσει η σιωπηλη πλειοψηφία. Αυτή που όλοι επικαλούνται για χρόνια, αλλά ουδείς εκπροσωπούσε.

Το ότι όλη αυτή η κίνηση θα βελτιώσει ενδεχομένως την ίδια την Σύμβαση, εφόσον θα έχουν πλέον και οι συντάκτες τής τον Έλληνα ψηφοφόρο κατά νου, είναι δευτερεύον. Το βασικό πλεονέκτημα είναι ότι θα επιτρέψει στην κρίσιμη πλειοψηφία να μιλήσει. Να πει αν θέλει να πάμε μπροστά ή όχι.

Κι όλα αυτά, στην καλύτερη στιγμή αυτής της κρίσης: στο κούρεμα 100 δισεκατομυρίων Ευρώ χρέους. Θα το χρησιμοποιήσουμε για να αλλάξουμε, ή θα το ξαναχτίσουμε σε μερικούς μήνες ;

Δεν ξέρω - θα δείξει το δημοψήφισμα. Αυτό που ζητούσαν όλοι εκ του ασφαλούς, όσο νόμισαν ότι δεν είναι στις προθέσεις κανενός. Άλλο ένα λάθος τους.

Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα Το Βήμα, της 15/03/2011

Στο μαυρόασπρο κόσμο σου...

Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία

μου ήρθε η απλή σκέψη ότι ο φράχτης λειτουργεί σαφώς υπέρ και όχι κατά όποιου θέλει να διαδηλώσει ενάντια στα μέτρα (ή ό,τι άλλο), εφόσον αποτρέπει τον ανόητο Σπίθα από το "ντου της ανοησίας του", και άρα σταματάει όλη την σειρά γεγονότων που θα ακολουθούσαν μετά από μία τέτοια ηλίθια κίνηση.

Δεν ξέρω ποιος τον σκέφτηκε, που τον βρήκε ή ποιος τον κατασκεύασε, αλλά το μεταλλικό αυτό πράγμα είναι ένα εξαιρετικό αντικείμενο δημοκρατίας. Προστατεύει παθητικά το κοινοβούλιο, και διευκολύνει την άσκηση των δικαιωμάτων όποιου θέλει να διαμαρτυρηθεί, αποτρέποντας τα παρατράγουδα ενός όχλου.

Μακάρι να μην χρειαζόταν, αλλά χρειάζεται. Είναι σαφές, όταν σε κάθε διαδήλωση έχεις όλη την γκάμα των ακραίων. Να δεχτώ ακόμα και την εκδοχή σου περί παρακρατικών, αλλά ο φράχτης κρατάει και αυτούς εκτός "χειμερινών ανακτόρων". Και άρα σού είναι χρήσιμος.

Εκτός αν ο στόχος δεν ήταν ποτέ η διαδήλωση, ή η όποια άλλη έκφραση διαμαρτυρίας ή εναντίωσης σε συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά το ντου. Σε αυτή την περίπτωση, ο φράχτης παραμένει ένα εξαιρετικό αντικείμενο δημοκρατίας, και μου είναι μόνο εμένα χρήσιμος. Και όσων άλλων προτιμούν τον κοινοβουλευτισμό από την καύλα όποιου εμπιστεύεται περισσότερο την δική του κρίση από την συλλογική - αυτή που προκύπτει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή.

Γιατί τα έβαλα με το μαυρόασπρο κόσμο σου πρωινιάτικα; Για ένα πολύ απλό λόγο. Στα πλαίσια των παράλογων νεοελληνικών νεολογισμών μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί ένα αντικείμενο σε σύμβολο "αντίστασης":

Ο φράχτης είναι κακός ->

Τον έβαλε "η χούντα" ->

Κάτω η χούντα ->

[Σπας τον φράχτη και μπαίνεις στην Βουλή]

Ήρθε η Χούντα.

Δες τα πράγματα για αυτό που είναι όσο παράλογο κι αν σου φαίνεται μέσα από το καπνό των συναισθημάτων.

ΥΓ: είδα το παρακάτω βίντεο και ζήλεψα. Πολύ. Στους δικούς μας αγανακτισμένους, θα τον είχανε λιντσάρει

ΥΓ2: ποιος μαλάκας απείλησε τους περιπτεράδες χθες, ότι αν δεν κλείσουν θα τους κάψουν;

Την λάθος δουλειά

Πόσες αναλύσεις επί αναλύσεων για την έξοδο από την κρίση μπορείς να αντέξεις;

Πόσες γνώμες; Πόσες επιλογές μπορείς να κάνεις κάθε φορά που ακούς μία ακόμη γνώμη; Και πως συμβιβάζεις τις νέες σου επιλογές με αυτές που έκανες προ ενός τετάρτου και μάλλον είναι αντιφατικές με τις τωρινές και τις επόμενες.

Διάολε, δεν είναι καν στο γνωστικό σου αντικείμενο όλη αυτή η πληροφορία. Και παρόλα αυτά, καλείσαι να αποφασίσεις· πιεστικά και κάθε τόσο από τον κάθε πολιτικό, συνδικαλιστή, δημοσιογράφο, δημοσιολόγο κοκ.

Λοιπόν σου έχω νέα. Και αυτοί που τα λένε και σου θέτουν τα διλήμματα κάθε τρεις και λίγο, οι καλές περιπτώσεις εξ' αυτών δηλαδή, έχουν το ίδιο πρόβλημα με εσένα: ούτε αυτοί ξέρουν πως να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα - πως να βγάλουν άκρη σε αυτό το κουβάρι.

Ο λόγος απλός: ούτε εκείνοι έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να ασκήσουν το επάγγελμα που ασκούν. Να πάρουν τις αποφάσεις που παίρνουν.

Βλέπεις εδώ, προτιμούσαμε τους "αγωνιστές", από τους ειδικούς.

Πως την παλεύουν λοιπόν κι αυτοί οι δύσμοιροι;

Είναι απλό: κάποιοι ακολουθούν "την λογική τους". Ένα βαθύ όσο και ημιμαθή υποκειμενισμό. Είναι αυτονόητο ότι όσο σημαντικότερη θέση κατέχουν, τόσο πιο επικίνδυνοι είναι.

Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να ακολουθήσουν το χρήμα ή άλλο προσωπικό τους συμφέρον: "σκατά κόσμος, σκατά κατάσταση, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;", σου λέει.

Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, που αφορά κυρίως ανθρώπους με θέση ευθύνης, που λέει "δεν ξέρω εγώ, αλλά ξέρω ποιος ξέρει". Αυτοί είναι οι λιγότεροι, και παίζει να μην μας αφορούν εδώ. Βλέπεις το δημόσιο λόγο στην Ελλάδα, τον καταλαμβάνουν οι εθνικοί παντογνώστες, αγαπημένε μου Γιάννη. Έτσι είμαστε εδώ: "ανατρεπτικοί". Κι η επιτυχία του Γιάννη το αποδεικνύει πανηγυρικά.

Πίσω στα δικά σου: εσύ πως θα την παλέψεις;

Σου έχω μία συμβουλή, που θα προσπαθήσω να ακολουθήσω εφεξής: πλακώνεται π.χ. δημοσιογράφος με έναν υπουργό. Και οι δύο λειτουργούντες εκτός αντικειμένου. Και εσύ καλείσαι να διαλέξεις μεριά. Μην το κάνεις! Δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει νόημα είναι να δεις αν ο δημοσιογράφος είναι πράγματι δημοσιογράφος, και αν ο υπουργός είναι κάποιος που λειτουργεί εντός του γνωστικού του πεδίου. Όταν δεν ισχύει τίποτα από τα δύο, δεν έχεις κάτι να σκεφτείς. Δέξου με αξιοπρέπεια την κατάντια και προχώρα παρακάτω.

Αν δηλαδή έχτιζες σπίτι και παρακολουθούσες καυγά σοβατζή με υδραυλικό για τα ηλεκτρολογικά, θα έδινες σημασία; Όχι. Το πρόβλημα βέβαια αλλάζει δραματικά αν έχεις φέρει υδραυλικό για να φτιάξει τα ηλεκτρολογικά.

Αν είναι και εγωιστής δε, και επιμένει ότι μπορεί παρά τα βραχυκυκλώματα και τις φωτιές, την πάτησες αγαπητέ.

Και κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και μέρος της λύσης: αν σταματήσουμε δηλαδή να ακούμε ή να επιλέγουμε ανθρώπους για την λάθος δουλειά, μόνο και μόνο επειδή τα λένε καλά. Επειδή το Εγώ τους είναι εύγλωττο, όσο και ευχάριστο ενδεχομένως. Οι συνέπειες των λάθος επιλογών είναι προφανείς πλέον - τις ζούμε. Αν αυτό σου είναι δύσκολο, ας αρχίσουμε από το να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά. Κι αυτό κάτι είναι.

Γιατί οι τύποι αυτοί, κάνουν την λάθος δουλειά.

ΥΓ: αν σε ενδιαφέρει 'η κρίση', δες το παρακάτω. Έτσι, σαν βασική εισαγωγή. Και θα καταλάβεις πόσοι είναι εκτός θέματος με το "αφήγημα" τους...

ΥΓ 2: it's the structure, idiot!

ΥΓ 3: όλα τα ανωτέρω είναι άκυρα. Είναι θέμα "παράδοσης", και πρέπει να είμαστε περήφανοι για τις παραδόσεις του τόπου μας... Αρκεί να σκεφτείς ότι βάλαμε στατικούς μηχανικούς να ξηλώσουν την Αθήνα του Τσίλερ, γιατί κάποιος τότε νόμισε ότι αυτή ήταν μία πάρα πολύ καλή ιδέα... Δεν σχολιάζω καν το αν ήταν καλή ιδέα η αντιπαροχή, αλλά το πολύ απλό: σε ποιον αφέθηκε/ανατέθηκε αυτό το εγχείρημα. Ναι, στους 'μπετατζήδες με πτυχίο'. Ελλαδάρα!

Actions speak louder than words

Actions speak louder than words

Troika, i.e.: ECB, EU & IMF are all trying to "save Greece". Or so the say.

The ECB did what it could to buy time, through Greek bonds. The IMF pushed the EU towards a real Union. What about the EU? Up to now, I have yet to see some sincerity in its actions. All I see is punishment. Even if we deserved it, it will not provide any solutions to the real debt crisis; the European Debt Crisis.

It seems that the EU is more concerned with limiting contagion - limiting the consequences of a Greek default. Without looking at any real solutions with any prospects for the European future.

Guess what; the contagion is already here, and the reasons are identical to the "Greek" crisis. One word: credibility. The EU is losing it with every half measure it announces, with every vengeful move it makes towards its debt ridden members.

Unless EU leaders decide to see the real problem, in its entirety, they are bound to follow our fate. "The (evil?) financial markets" might not be exactly kosher in their operations, but they are quick to find a pray. And right now, they 've got their eye on the Euro.

Time to act gentlemen. No more words, for they are worth very little in the real world. I know it for a fact - I live in Greece and I have heard my fair amount of BS under false pretences.

Act!

"πληρώνουμε τον υπερβολικό πειραματισμό και τη σύγχυση"

(απόσπασμα από την επιστολή Παπανδρέoυ προς Γιούνκερ - οι τονισμοί δικοί μου)

Είμαι σήμερα πεπεισμένος, μετά από δεκατέσσερις μήνες, ότι, παρά τις προσπάθειες της Ελλάδας –καθώς αποδείξαμε ότι είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας- εάν η Ευρώπη δεν λάβει τις σωστές, συλλογικές και ισχυρές αποφάσεις τώρα, κινδυνεύουμε από νέες και ίσως παγκόσμιες αναταράξεις στις αγορές, εξαιτίας της διάδοσης των αμφιβολιών για την ικανότητά μας να προστατεύσουμε το κοινό μας νόμισμα. Για το λόγο αυτό απαιτείται μια ισχυρή και με όραμα ευρωπαϊκή ηγεσία.

Σας το λέω αυτό καθώς είναι σήμερα μεγαλύτερη η ανάγκη αποφυγής των σφαλμάτων του παρελθόντος. Ήρθε η «ώρα της κρίσεως» και δεν υπάρχουν περιθώρια για αναποφασιστικότητα και λάθη όπως:

- Να λαμβάνονται αποφάσεις που στο τέλος αποδεικνύονται μη επαρκείς και μη έγκαιρες για να πείσουν τις αγορές για τη σοβαρότητά μας,

- Να προβαίνουμε σε συμβιβασμούς, οι οποίοι ικανοποιούν τις εσωτερικές πολιτικές «κόκκινες γραμμές», αλλά που στο τέλος υποκαθιστούν την συντεταγμένη πολιτική για μια αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης (μολονότι αναγνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διάφορες κυβερνήσεις και το δημοκρατικό αίτημα για μεγαλύτερη συμμετοχή του Κοινοβουλίου στη διαχείριση της κρίσης),

- Να μην κατορθώνουμε να αξιοποιήσουμε εμπεριστατωμένες τεχνικές αναλύσεις και τη διαδικασία της διαβούλευσης για τη λήψη των αποφάσεων,

- Να επιτρέπουμε στην κακοφωνία να υποκαθιστά μια κοινή ατζέντα και κατά συνέπεια να προκαλεί περισσότερο πανικό παρά ασφάλεια,

- Και θα πρόσθετα ορισμένα ευρύτερα ζητήματα όπως το ότι δεν πράξαμε τίποτα το ουσιαστικό για τον αποσταθεροποιητικό ρόλο των οίκων αξιολόγησης, για τα ασφάλιστρα κινδύνου, για τους φορολογικούς παραδείσους ή για τη δυνατότητα άντλησης νέων εσόδων, για παράδειγμα, από την επιβολή φόρων στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.

Τα παραπάνω έχουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, προκαλέσει σοβαρές επιπτώσεις στη χώρα μου και σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις.

Όσον αφορά ειδικότερα στην Ελλάδα, η απόπειρα, για παράδειγμα, τις τελευταίες δέκα ημέρες, να θεσπισθεί η ιδιωτική συμμετοχή στο πρόγραμμα ανάκαμψης έχει προκαλέσει δημόσιες προειδοποιήσεις ότι, στην περίπτωση αυτή, οι οίκοι αξιολόγησης θα έκαναν λόγο για επιλεκτική χρεοκοπία.

Παρ’ ότι δεν είμαστε αντίθετοι επί της αρχής στην συμμετοχή των ιδιωτών (PSI), η πρόταση που έχει κατατεθεί φαίνεται να έχει μειονεκτήματα. Θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ δαπανηρή, ανεπαρκής και πολύ επικίνδυνη.

Πολύ δαπανηρή για την Ελλάδα και ελλιπής ή ανεπαρκής για την αποτελεσματική διαχείριση του ελληνικού χρέους. Και με αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα ίσως να μην αποφευχθεί στο τέλος η επιλεκτική χρεοκοπία.

Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι, επειδή υπάρχει ακόμη βαθιά δυσπιστία σχετικά με τη χρηματοπιστωτική υγεία του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη, τα αποτελέσματα του νέου «τεστ κοπώσεως» που θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες, ενδέχεται να πυροδοτήσουν μεγαλύτερη ανασφάλεια στις αγορές.

Οι συζητήσεις που διεξάγονται γύρω από το ελληνικό πρόγραμμα, τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, το ύψος της αναγκαίας χρηματοδότησης, αυτά που λέγονται για “επιλεκτική χρεοκοπία”, καθώς και η συνεχιζόμενη κακοφωνία στα Μέσα ενημέρωσης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν πιο δύσκολη την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Η μετάβαση από κρίση σε κρίση, σε μια τόσο αδύναμη φάση ανάκαμψης, με δεδομένη την κακοφωνία του Τύπου και την ανασφάλεια των πολιτών, είναι μια επιλογή που η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να αντέξει.

Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την αδράνεια του παρελθόντος. Ωστόσο, παρότι τον τελευταίο χρόνο η Ελλάδα έχει καταβάλει επίπονες προσπάθειες κι έχει λάβει πρωτοφανείς αποφάσεις, πληρώνουμε τον υπερβολικό πειραματισμό και τη σύγχυση.

Το κλίμα αβεβαιότητας και έλλειψης εμπιστοσύνης από τις αγορές και τους αναλυτές έχει υπονομεύσει και θα συνεχίσει να θέτει εμπόδια στις προσπάθειες και τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών για μια βιώσιμη οικονομία.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, είναι αναγκαίο αυτή τη φορά να καταλήξουμε σε μια αποτελεσματική λύση που θα εγγυάται την επίτευξη τριών βασικών στόχων: βιωσιμότητα του χρέους, πρόσβαση στις αγορές και παροχή μέσων για την επανεκκίνηση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Η ρευστότητα που παρέχει το νέο πρόγραμμα είναι αναγκαία, αλλά ενδέχεται να λειτουργήσει μόνο ως ανακούφιση και όχι ως θεραπεία. Συνεπώς, πιστεύω ότι είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τα θεμελιώδη προβλήματα που βρίσκονται μπροστά μας και να καταλήξουμε σε ένα συνολικό πακέτο λύσεων που θα σηματοδοτούν ξεκάθαρα την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μεγαλύτερη ζημιά ή την καταστροφή του.

Ολόκληρη η επιστολή εδώ:

Πρωθυπουργός της Ελλάδας | Επιστολή Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου προς τον επικεφαλής του Eurogroup και Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Jean Claude Juncker