"Κατά τον μηχανισμό αυτό της προσαρμογής το άτομο προσπαθεί να επιρρίψει την ευθύνη για τις αποτυχίες του επί της ανεπιθύμητης διαγωγής ενός άλλου προσώπου, ή επί της απροθυμίας του δευτέρου να συνεργασθεί μαζί του. Τείνει δηλαδή να αποσπάσει την προσοχή των άλλων από την ανεπιθύμητη διαγωγή του και να την κατευθύνει προς την κατεύθυνση, προς την ακανόνιστη διαγωγή ενός άλλου προσώπου.
Το άτομο που πηγαίνει αργά στο ραντεβού του δικαιολογεί την καθυστέρηση κα προβάλλει την συγκοινωνία ως αίτιο, αν και το ίδιο γνωρίζει ότι άργησε να ξεκινήσει από το σπίτι του. Επί πλέον το άτομο το οποίο χρησιμοποιεί τον μηχανισμό της προβολής προσπαθεί να παρουσιάσει τα σφάλματά του ως μικρότερα σε σύγκριση με τα σφάλματα άλλων. Το παιδί το οποίο έκλεψε κεράσια από την κερασιά του γείτονα, ισχυρίζεται ότι δεν έκλεψε τόσα πολλά όσα οι φίλοι του.
Οι όρκοι του, τα ψέματά του κ.λ.π. δεν είναι τόσο σοβαρά όσο των άλλων. Η σύγκριση την οποία κάνει το άτομο για τον εαυτό του είναι δυνατό να είναι πραγματική ή φανταστική. Και στις δύο περιπτώσεις η προσπάθειά του αποβλέπει στην αλλοίωση της πραγματικότητας για να προλάβει σοβαρές συνέπειες της διαγωγής του.
Έγραφα εχθές ότι ίσως και να ευγνωμονούσα την κυβέρνηση Καραμανλή ειδικά για την τελευταία της 3ετία (2007-2009), γιατί κατάφερε να μας δείξει το αδιέξοδο των επιλογών μας. Αν το είδαμε.
Γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην φτάναμε ποτέ εδώ, αν δεν είχε θρέψει σε τέτοιο βαθμό την ανεμελιά των εγωπαθών νεοελλήνων για να επανεκλεγεί και για να κυβερνήσει. Αυτού του "περιούσιου λαού που όλοι επιβουλεύονται".
Αυτού του λαού που "δεν φταίει" για τίποτα, και ψάχνει να εντοπίσει τις ευθύνες έξω από τον ίδιο, όπως άλλωστε κάνει και για τις ενδεχόμενες διεξόδους από την κατάντια: πολιτειακά φαντάσματα (αμεσοδημοκρατία), θαμμένοι θυσαυροί (κρυφών κοιτασμάτων ενέργειας) και λοιποί μύθοι εξωτερικής πολιτικής (παντού εχθροί του Έθνους). Παραμύθια...
Σε αυτή την άμοιρη ευθυνών παιδικότητα κάποιοι σπεύδουν σε ρόλο νηπιαγωγού να δικαιολογήσουν ακόμα και σήμερα: "ο κόσμος είναι ζαλισμένος - δεν μπορεί να παράξει συγκεκριμένα αιτήματα. Αυτό είναι δουλειά άλλων" λένε για τα 'προνήπια' που έχουν στην επιμέλεια τους(;).
Κι εγώ ρωτάω: ποιανού δουλειά είναι; Μίας κολεκτίβας κάτω από τις λεύκες του Συντάγματος σε χρόνο που εκείνες θα κρίνουν; Επιτροπών εκτός κοινοβουλευτισμού που θα πράξουν ερήμην μας για το καλό μας;
Ή δική μας, μετά από την αυτοκριτική που θα κάνει ο καθένας μας μπροστά στον καθρέφτη του;
Γιατί χωρίς καθρέφτη δουλειά δεν θα γίνει. Σας το εγγυώμαι. Αν νομίζεις ότι δεν φταις καθόλου και πουθενά, κάτι κάνεις λάθος. Ακόμα κι αν το αμάρτημα σου είναι το πιο κοινό όλων: αν δεν μελέτησες το ψηφοδέλτιο που έριξες στην κάλπη. Αν δεν έμαθες για τους υποψήφιους.
Θερμή παράκληση: μην μου πεις "δεν ψήφισα". Το καταλαβαίνεις πια ότι αυτό ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσες να κάνεις. Έτσι δεν είναι;
_______
Διαβάστε επίσης το εξαιρετικό κείμενο του Μιχάλη Κούτρα:
(απόσπασμα)
Αλλά, ας θυμηθούμε τον Λειβαδίτη:
“…είναι μια ολόκληρη ιστορία, αλήθεια, τούτος ο ζητιάνος
κάποτε του ήταν αδύνατο να ζητιανέψει, ντρεπότανε κι έκλαιγε.
Ώσπου άγρυπνος νύχτες ολάκερες έπεισε τον εαυτό του
πως οι άνθρωποι του χρωστάνε μια περιουσία τεράστια
που καταχράστηκαν απ’ αυτόν, είτε παλιότερα,
απ’ τούς μακρινούς προγόνους του. Άφησε λοιπόν γένια, φόρεσε κουρέλια,
κρέμασε στη φωνή του κι αυτό το ραγισμένο σήμαντρο
προσπαθώντας να κρύψει το τρομερό πρόσωπο της δικαιοσύνης
ή ίσως γιατί ήξερε πως στο βάθος οι άνθρωποι είναι πιότερο πονετικοί
παρά δίκαιοι. Και στέκεται τώρα, χρόνια, εκεί, με το χέρι απλωμένο
μαζεύοντας δεκάρα-δεκάρα όλα τα προαιώνια,
ανεξόφλητα χρέη της ανθρωπότητας στον άνθρωπο.”
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου