Αν το κράτος ήταν μία σειρά ακίνητα, ανοίγοντας την πόρτα σήμερα θα έβλεπες τα αποτελέσματα κακής χρήσης ατυχών ενοικιαστών· την εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο.
Κομμάτια του που έγιναν ενδεχομένως με μεράκι, παρέμειναν ως είχαν - κανένας δεν τα νοιάστηκε. Φορείς με ειδικό αντικείμενο, Οργανισμοί που έθεταν ατζέντα σημαντική και ανύπαρκτη μέχρι τότε: νεολαία, ισότητα, πολιτισμός, αθλητισμός, επιχειρηματικότητα, συνεταιρισμοί...
Σήμερα, αποκομμένοι από το αντικείμενο τους μετά την χρόνια εγκατάλειψη επεξεργασίας και ανάπτυξης του σκοπού ύπαρξης τους (και υπερφορτωμένοι με καρέκλες όχι λειτουργούς) έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι σαν τα ερείπια μίας κακής περιόδου. Μερικοί βιάζονται να κατηγορήσουν την ίδρυση - τα χαζοχαρούμενα 80's. Κάνουν λάθος - οι προθέσεις ήταν σωστές τότε. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε γιατί για μία ακόμα φορά εφησυχάσαμε (και βολευτήκαμε) με την ύπαρξη τους και μόνο, αγνοώντας την λειτουργία τους.
Σε ένα τέτοιο κτήριο κρατάς το περίγραμμα και τα στατικά (κι αυτά όχι πάντα) και προχωράς να ξαναχαράξεις την καινούρια κάτοψη. Τη νέα λειτουργία. Εδώ το περίγραμμα είναι ο τίτλος. Τα στατικά είναι το "τι είσαι, γιατί είσαι, και το πως (θα) κάνεις". Όλα τα υπόλοιπα από την αρχή.
Είναι η ώρα της ανακαίνισης ή της κατεδάφισης - δεν έχεις εναλλακτική. Ή σηκώνεις τα μανίκια, αποξηλώνεις τις προσθήκες και τις τσόντες που άφησε πίσω του κάθε αμελής περαστικός νοικάρης δίνοντας νέα πνοή για τα επόμενα χρόνια ή βάζεις δυναμίτη και το τελειώνεις.
Με φρεσκαρίσματα δεν θα πας πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου