Ελλάδα, όπως Κύπρος; #Cyprus #EU

Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ, αναρτώ το σχόλιο του Γιώργου Προκοπάκη στη Μεταρυθμιστική Αριστερά με επισυναπτόμενο αυτό το άρθρο της Euro2Day:

Τι συμβαίνει με τη συγχώνευση ETE-Eurobank

_______________

Δημοσίου συμφέροντος saga... continued

Σε λένε Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Έχεις 50 δισ να ανακεφαλαιοποιήσεις τις τράπεζες. Θεοί και δαίμονες στην Ελλάδα σκίζονται να καθυστερήσει η ανακεφαλαιοποίηση. Η τακτική πολύ απλή: φτάνεις την ιστορία στο "Αμήν" και ενώπιον της επικείμενης καταστροφής σου φέρνουν πακέτο τη λύση: απλή και σοφή - φορτώνονται τα πάντα στους φορολογουμένους και οι ιδιώτες τραπεζίτες, μαζί με την κρατική τραπεζική είναι καβάλλα πάνω στα ερείπια. Μαζί τους η ελίτ των θαλασσοδανείων, του στημμένου παιγνιδιού. Όλα ωραία και καλά!

Σούχει σκάσει και μια Κύπρος την οποία πρέπει να πληρώσεις. Σκασίλα σου ως ΤΧΣ, δεν είναι δικά σου τα λεφτά άλλως τε - άλλοι φορτώνονται τα χρέη. Έχεις και τα ματζούνια με τις εθελούσιες εξόδους. Οι τραπεζίτες, η ΟΤΟΕ, τα κόμματα της ΟΤΟΕ σου λένε: βάλε τους φορολογούμενους να πληρώσουν οι φορολογούμενοι αστρονομικές αποζημιώσεις. Σούχουν φέρει τα μπουμπούκια: τη νέα Proton που εκκαθαρίσθηκε, αλλά αναγνώρισαν ως καλά δάνεια τον κοπανιστό αέρα - πρέπει να τα σκάσεις ξανά. Σούφεραν την ΑΤΕ που όσο περνάει ο καιρός βγαίνει πως τα καλά δάνεια που πήρε ο Σάλλας, για να είναι είναι "καλά" θέλουν καμιά πεντακοσάρα ακόμη (εις εκατομμύρια).

Είχες φυλάξει - υποτίθεται - ένα μαξιλαράκι κάμποσων δισ για έχεις θωρακισμένο το τραπεζικό σύστημα. Θωρακισμένο είναι, δεν το συζητάμε. Το καπάκι του ρεξερβουάρ είναι ανοικτό και σου ρίχνουν ζάχαρη. Λίγη ζάχαρη από δω, λίγη από κει, πάει το μαξιλαράκι! Τώρα τι κάνεις;

Λες στην τρόικα πώς έχουν τα πράγματα. Κι αυτή κάτι πρέπει να κάνει. Όπως μάθαμε πολύ καλά από την Κύπρο, οι μπαρμπέρηδες όση φαντασία και να έχουν, όσα κόλπα και να επιστρατεύουν, κάποτε επιστρέφουν στα βασικά. Η σειρά: μέτοχοι, ομολογιούχοι, ανασφάλιστες καταθέσεις, ασφαλισμένες καταθέσεις. Το κοιτάς από δω, το κοιτάς από κει, η λύση είναι μπροστά σου: ξεχωριστή ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank και της Εθνικής. Ας μη ξεχνάμε, οι δύο υπό συγχώνευση τράπεζες δεν κούνησαν ούτε δαχτυλάκι για να μειώσουν τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης.

Οι κοπτόμενοι υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, μήπως μπορούν να πουν τι σημαίνει "ξεχωριστή ανακεφαλαιοποίηση" με στόχο να μειωθούν οι συνολικές κεφαλαιακές ανάγκες; Ξέρουν, ξέρουν! Θα κάνουν αυτό που άρχισαν ήδη: "η τρόικα ήξερε από τον Σεπτέμβριο το μέγεθος της νέας τράπεζας, ξαφνικά αιτήματα από σαδισμό του Τόμσεν και τέτοια". Ποντάρουν στα παραπάνω λεφτά των μηχανισμών. Μα αυτά θα είναι χρέος! Τι τους νοιάζει; Το χρέος το στέλνουν στα κορόιδα. Αν δεν τους βγει το ποντάρισμα και οι μηχανισμοί στήριξης δεν στέρξουν γιατί δεν θα θέλουν να φορτώσουν χρέη σ' αυτούς που δεν αντέχουν να πληρώσουν τους φόρους τους - δεν θέλουν να χάσουν και τα λεφτά των δικών τους φορολογουμένων - τι θα γίνει αγόρια και κορίτσια;

Τα μικρά και τα μεγάλα

Είμαστε στον έκτο χρόνο κρίσης, από το 2008 που αποφασίσαμε να "θωρακίσουμε" την οικονομία μειώνοντας τους φόρους στις επιχειρήσεις και μην εισπράττοντας τους φόρους γενικά, μέχρι σήμερα που ανεβάσαμε τους φόρους πέρα από τις φοροδοτικές ικανότητες των περισσότερων.

Πέντε Πρωθυπουργοί, τρία Μνημόνια, 200+ υπουργοί, 4 εκλογές (μαζί με τις δημοψηφικού χαρακτήρα δημοτικές), και είμαστε με 6 μεταρρυθμίσεις* και καμία προοπτική για λύση στον ορίζοντα.

Το μικροκομματικό όφελος και η κρατικοδίαιτη "επιχειρηματικότητα" καθορίζουν τις εξελίξεις, την πολιτική, την οικονομία και την ειδησειογραφία την ίδια ώρα που ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα η ανεργία, ο αριθμός των νεόπτωχων και η πιθανότητα της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού. Τίποτα δεν βγάζει νόημα ενώ όλα μπαίνουν, τεχνηέντως, σε πλαστά διλήμματα γύρω από το Μνημόνιο για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση που θα οδηγούσε σε αλλαγές.

Χωρίς αλλαγές δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση. Και σαν την Κύπρο, σύντομα, θα έρθει η στιγμή ενός βίαιου τέλους και για εμάς. Οι θυσίες που έγιναν μέχρι σήμερα κράτησαν μεν τη χώρα όρθια αλλά έκαναν και κάτι άλλο: διατήρησαν το status quo, και μαζί του τις ελπίδες όσων στηρίζονταν σε αυτό για το εισόδημα τους, ή την άσκηση εκλεγμένης ή μη εξουσίας. 

Αναλύσαμε το τι έγινε με την Κύπρο οικονομικά, (παρα)πολιτικά, (αντι)μνημονιακά, (αντι)ευρωπαϊκά... το μόνο που δεν κάναμε πάλι είναι να δούμε το προφανές: ότι υπάρχει κακό τέλος, αν το επιλέξεις. Ο Χριστόφιας έδειξε μέσα σε λίγους μήνες που θα οδηγήσει η ελληνική πορεία των τριών τελευταίων χρόνων. Μετά την δική μας καταστροφή, πολλοί θα αναλύσουν το πώς και το γιατί, αλλά δεν θα είναι χρήσιμο σε κανέναν.

Αν ο σημερινός Πρωθυπουργός καταλαβαίνει ποιος είναι ο πραγματικός μονόδρομος για την συμμετοχή της Ελλάδας στο δημοκρατικό και σύγχρονο κόσμο, οφείλει να αυξήσει μόνος του την πίεση στο σύστημα του οποίου προΐσταται ζητώντας την εξάρτηση των δόσεων από τις μεταρρυθμίσεις, αντί των δημοσιονομικών μέτρων. 

Η Ελλάδα έκανε μία τερατώδη προσαρμογή την πρώτη διετία - δεν υπάρχει παρακάτω σε ό,τι αφορά τους πολίτες, τους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτό που μένει είναι να γίνουν οι αλλαγές που θα επιτρέψουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία να αναπτυχθεί ελεύθερα δημιουργώντας την Ελλάδα του αύριο. Αυτό σημαίνει και μείωση του σημερινού δημόσιου τομέα, και την ανάπτυξη του εναπομείναντος κομματιού του στη νέα κατεύθυνση παροχής χρήσιμων και μετρήσιμων υπηρεσιών προς τους πολίτες· ως αρωγός των προσπαθειών τους και όχι ως εχθρός (γραφειοκρατία, φορολογική αφαίμαξη κτλ) ή αθέμιτος ανταγωνιστής.

Ειδικά τώρα, σε ένα Ευρωπαϊκό περιβάλλον που μοιάζει να αμφιβάλλει για το χαρακτήρα ή ακόμα και την βιωσιμότητά του, είναι επιβεβλημένο να περάσουμε στην επόμενη φάση της ιστορίας μας. Ίσως για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. 

Η διακυβέρνηση δεν είναι εύκολο πράγμα, ειδικά σε ένα νομοθετικό χάος σαν το ελληνικό. Όσο κι αν προσπαθείτε κ. Σαμαρά για τα μικρά, οφείλετε να δείτε το τέρας απέναντι σας, που δεν θα νικηθεί με τα μικρά. Αν δεν είστε μέρος του προβλήματος, ήρθε η ώρα να το αποδείξετε. Δέστε τα χέρια σας, αποδεχόμενος ότι η μοναδική λύση είναι η μεταρρύθμιση, και αλυσοδεθείτε σε αυτήν εξαρτώντας τις δόσεις από τις αλλαγές. Είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσει ξανά πολιτικό χαρακτήρα όλο αυτό που μας συμβαίνει, να πείσετε τους εταίρους ότι αντιλαμβάνεστε το δια ταύτα, και να μπλοκάρετε όσους προσπαθούν να γυρίσουν τη χώρα πίσω στο 2009, ή στο 1967, ή παλιότερα.

Κάντε την μία μεγάλη κίνηση που θα μπλοκάρει όλες τις μικρές που μας κρατάνε πίσω. Μην αναζητείτε άλλες λύσεις στα ισοδύναμα του κ. Κουβέλη, την αλληλεγγύη που δεν θα έρθει, την επαιτεία προς τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, την καταστολή του κ. Δένδια, ή τις  πολιτικές συμφωνίες και τα ολονύκτια eurogroup και Συνόδους Κορυφής. Συνδέστε τη λύση των μεταρρυθμίσεων με την σανίδα σωτηρίας των επερχόμενων δόσεων - αυτή είναι η επαναδιαπραγμάτευση που απαιτείται. Αν είστε μέρος της λύσης, και όχι του προβλήματος.

______________________

*ΑΕΙ, Καλλικράτης, Διαύγεια, Ιθαγένεια, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση**, και opengov που ακυρώθηκε

** Ευχαριστώ τον Μιχάλη Κούτρα για την υπενθύμιση/διόρθωση (βλ. πρώτο σχόλιο)

Ο Τσαρλατάνος της γειτονιάς σας, σύντομα και στην Ευρώπη

Λεξικό Τριανταφυλλίδη

Ριζοσπαστικοποιημένοι πολίτες, με πολιτικές σούπα. Ο ορισμός της πόλωσης που ζούμε. Λέξεις - κλειδιά αρκούν για να προσδώσουν ένα ακριβές νόημα όσο κι αν τα συμφραζόμενα επιχειρούν να το αποφύγουν, να πουν κάτι διαφορετικό. Το επικίνδυνο της εποχής είναι ότι αυτό συμβαίνει πλέον παντού και με όλους. Η παραμικρή κριτική απέναντι στην πολιτική που υποστηρίζεται (ή ορίζεται) από την Γερμανία και τις χώρες του Βορρά, αρκεί για να σε βαφτίσει μπαταχτσή, αντιευρωπαϊστή, ή αντιμνημονιακό. Και τούμπαλιν. 

Όταν δε, υπάρχουν τα αντίβαρα σε μία τέτοια γρήγορη και άδικη κατηγορία, όπως στην περίπτωση του Guy Verhofstadt που ουδείς μπορεί να του προσάψει κάτι από αυτά, τότε ο λόγος του απλά αγνοείται γιατί είναι εκτός γηπέδου, αυτού της πόλωσης. 

"Avoiding the next Cyprus", by Guy Verhofstadt | NYTimes

Τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας και της πολιτικής εμπλέκονται οργανωμένα πλέον σε βίαια επεισόδια για πολιτικά ζητήματα, ειδικά όταν υπάρχει εθνική αφορμή που γρήγορα γίνεται εθνικιστική. Κορυφαίο παράδειγμα τα όσα είδαμε στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, όχι μόνο για την σφοδρότητα των επεισοδίων, αλλά και για την ύψιστη γελοιότητα της αφορμής· μία παρωχημένη τελετουργία "εθνικής μνήμης" σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο - ένα ακόμα πολιτισμικό κατάλοιπο της άτυπης σοβιετίας...

Ομοίως παρατηρούνται φαινόμενα πόλωσης και σε όσους διαμορφώνουν την πολιτική, όχι μόνο εντός της χώρας, αλλά και στην Ευρώπη. Κάθε τόσο πέφτουμε από τα σύννεφα, φορτώνουμε μία κατηγορία σε ολόκληρους λαούς, και μετά προχωράμε σε λύσεις, που ουδείς έχει ελέγξει για την ορθότητα τους, και τις στηρίζουμε/κατακρίνουμε με βάση τα στρατόπεδα μας και όχι την αποτελεσματικότητα τους για την επίτευξη του όποιου σκοπού.

Οι μόνοι που ωφελούνται σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι και θα είναι οι τσαρλατάνοι, και εδώ και στην Ευρώπη. Ο λαϊκισμός δεν είναι ποτέ μέρος μίας λύσης, όσο κι αν έχει πείσει κάποιος τον εαυτό του για το αγαθό των προθέσεων του. Φερετζές είναι στην έλλειψη επιχειρημάτων. Δεν απαντάει σε τίποτα. Το μόνο που καταφέρνει είναι να τονώσει περαιτέρω τους τσαρλατάνους και την ευνοϊκή για αυτούς πόλωση.

Το αίτημα για "μεσαίο χώρο" δεν είναι στενά ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό. Ειδικά για τις χώρες που μοιράζονται το ίδιο νόμισμα. Οι αποφάσεις των χωρών της Ευρωζώνης μοιάζουν, ολοένα και περισσότερο, να στερούνται ιεράρχησης σκοπού και πολιτικής ταυτότητας. Ουδείς μπορεί να πει ποια Ευρώπη επιδιώκουμε να έχουμε σε 10 χρόνια από σήμερα, και με βάση αυτό το σκεπτικό να αποφασίσει το πως θα αντιμετωπίσει τα πιεστικά προβλήματα της κρίσης χρέους, της μετανάστευσης, της άμυνας, και λοιπά.

Το κενό αυτό καλύπτεται γρήγορα από αλληλοσυγκρουόμενες εθνικές προτεραιότητες, που απέχουν μακράν των ευρωπαϊκών, ενώ το χάσμα μεταξύ ευρωπαϊστικού λόγου και αντιευρωπαϊκής πράξης καλύπτεται με περαιτέρω λαϊκισμό, διαρροές, blamegames και όλα τα άλλα ευτράπελα που παρακολουθούμε εδώ και τρία χρόνια. Και τα προβλήματα κλιμακώνονται αντί να λύνονται. 

Κανείς να μην εκπλαγεί από τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών, ειδικά αυτών που έρχονται πολύ σύντομα, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ειδικά όσοι αρνήθηκαν να σταθούν με τη μεριά της Ευρωπαϊκής λύσης, δημιουργώντας το κλίμα για τους αντιευρωπαϊστές τσαρλατάνους που θα αναδειχθούν. Μην τολμήσει κανείς να πει τότε για δημοκρατικές διαδικασίες και "λαϊκή βούληση". Η ζημιά γίνεται σήμερα, αλλά εμείς παίζουμε "Πόλωση".

Παίξτε λίγο ακόμα με το "ποιος θα πληρώσει το σπασμένα"μέσα σε μία νομισματική ένωση, να δω το τέλος της Ευρώπης· όσο κι αν δεν το θέλω.

Μικρή χώρα, μεγάλο μάθημα #Cyprus #EU

Τα βασικά

Η Κύπρος δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα: εκεί το κράτος είναι λειτουργικό, σύγχρονο και κουμπωμένο πάνω στο μοντέλο της οικονομίας τους που είναι υπηρεσίες, τουριστικές και χρηματοπιστωτικές.

Η Κύπρος είχε πρόβλημα, όπως οι περισσότερες χώρες που δεν ακολούθησαν το δρόμο της Γερμανίας μετά το Ευρώ. Το δικό τους πρόβλημα εμφανίστηκε στον πυρήνα του οικονομικού τους μοντέλου, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό τομέα, και συγκεκριμένα σε δύο τράπεζες: τη Λαϊκή και την Τράπεζα Κύπρου.

Το Ευρώ ήταν ένα ακόμη βήμα προς την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, που όχι απλώς δεν ακολουθήθηκε από άλλα, αλλά έμεινε και το ίδιο ημιτελές, σαν εκείνο το κτήριο στο Στρασβούργο· το concept του Ρωμαϊκού αμφιθεάτρου κατέληξε να θυμίζει περισσότερο μπετόβεργες που περιμένουν πανωσήκωμα. Work in progress που δεν λέει να τελειώσει.

Θεσμικά δεν δόθηκαν ποτέ τα εργαλεία, με κύρια ευθύνη σε όσους όφειλαν να τραβήξουν το εγχείρημα μπροστά, αλλά επέλεξαν να προχωρήσουν δειλά, διατηρώντας το εθνικό συμφέρον εθνικό, αντί να το μετατρέψουν σε Ευρωπαϊκό. Ακραίο παράδειγμα, η καταψήφιση των διευρυμένων ελεγκτικών αρμοδιοτήτων της Eurostat το 2006, με πίεση από την Γερμανία η οποία τότε είχε ξεπεράσει το όριο του 3% έλλειμμα. 

Ψηφίστηκε τελικά με 5 χρόνια καθυστέρηση, αλλά στο μεσοδιάστημα είχε εκτροχιαστεί η Ελλάδα με τα ψευδή στοιχεία που έστελνε η ΕΛΣΤΑΤ των κ.κ. Κοντοπυράκη-Αλογοσκούφη/Παπαθανασίου επί Καραμανλή. Υποσημείωση: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον κ. Μπαρόζο, και Επίτροπο Οικονομικών τον κ. Αλμούνια, ήταν ενήμερη της κατάστασης, παρακολουθώντας άλλους δείκτες, αλλά αρκέστηκε μόνο σε αποστολή non-papers που ζητούσαν μέτρα. Το μικροπολιτικό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα - απόδειξη η πολιτική στήριξη Μπαρόζο σε Καραμανλή όταν ο δεύτερος αναγκάστηκε να πάει σε εκλογές το 2007 - οι γνωστές πτήσεις πάνω από τους καμένους της Ηλείας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, και ειδικά η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στερούνται αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης· τόσο πολιτικά όσο και τεχνικά/οικονομικά. Αυτή είναι η κρίση. Εκεί πατάνε οι αγορές κάθε τόσο και χτυπάνε - όχι στα συμπτώματα που εμφανίζει κάθε χώρα.

Με κύρια ευθύνη όσων οδηγούν την Ευρώπη, της Γαλλίας και Γερμανίας, η Ένωση συνεχίζει να ασχολείται με τα συμπτώματα και όχι την αιτία. 

Το μάθημα

Στο τελευταίο επεισόδιο, αυτό της Κύπρου, η Γερμανία (η Γαλλία με΄τα την εκλογή Ολάντ) επέλεξε πάλι να ασχοληθεί με την "αρετή" του οικονομικού μοντέλου της Κύπρου. Όχι το συστημικό πρόβλημα, όχι το τεχνικό, ούτε τα συστατικά του προβλήματος, αλλά την ηθική διάσταση του ζητήματος. Το "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει..." έχει γίνει μοντέλο διακυβέρνησης στην Ευρώπη. 

Κατέληξαν έτσι σε κάτι ηθικοπλαστικά γενικόλογα, και σε εξίσου γενικές (μη) λύσεις, εφόσον οι προτάσεις τους δεν περιόριζαν το πρόβλημα, δεν διασφάλιζαν την επόμενη μέρα της Κύπρου, δεν επέλυαν κάποιο πανευρωπαϊκό πρόβλημα (του βρώμικου χρήματος, και δη του Ρωσικού/Βρετανικού/Αραβικού). Το μόνο που έκαναν ήταν να "τιμωρήσουν" όποιον πήρε ρίσκο αναζητώντας καλό επιτόκιο, και να προσελκύσουν καταθέσεις στις δικές τους τράπεζες, ως ασφαλέστερες με το αντίστοιχο χαμηλό επιτόκιο.

Η Κύπρος είπε όχι. Το πρόβλημα θα άπλωνε για την διάσωση μίας τουλάχιστον τράπεζας, το μέλλον της Κύπρου θα ήταν αβέβαιο, εφόσον θα διαλυόταν το σημερινό της οικονομικό μοντέλο, ενώ θα ακολουθούσαν με βεβαιότητα κι άλλες ηθικοπλαστικές ανοησίες για να δικαιολογήσουν τη φτωχοποίηση και έλλειψη προοπτικής για τον Κυπριακό λαό (σας θυμίζει κάτι;). Προτίμησαν την κατάρρευση της Λαϊκής, μίας τράπεζας, όπως συμβαίνει και θα συμβαίνει στον καπιταλισμό. Και τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό.

Δεν θα μπω καθόλου στη λεπτομέρεια του τι και πώς. Στο δια ταύτα, η μικρή Κύπρος αποδείχθηκε ικανότερη, δίνοντας τεχνική απάντηση στο πρόβλημα, περιορίζοντας την ζημιά στον πυρήνα της (Λαϊκή Τράπεζα) και αναλαμβάνοντας την μεταρρύθμιση που απαιτείται για να εξυγιάνει το τραπεζικό της σύστημα, όσο δεν έρχεται η ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση που ψηφίστηκε πέρσι τον Ιούλιο.

Το μάθημα ήταν ότι δεν φοβήθηκε να δοκιμάσει την δημοκρατική οδό. Να απορρίψει κάτι που θεώρησε λάθος, απέναντι στον Γερμανικό Γολιάθ, και να δράσει άμεσα για να ετοιμάσει και να διαπραγματευθεί μία άλλη λύση. Δεν είναι η στιγμή, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πούμε και κάτι για τους χρόνους της Ευρώπης, όπου τα προβλήματα σέρνονται για μήνες και ξαφνικά πρέπει να λυθούν σε 10 ή 72 ώρες. Είναι ασόβαρο όσο και επικίνδυνο.

Μην μπερδευτεί κανείς - δεν είναι ούτε αντιευρωπαϊκό, ούτε αντιμνημονιακό να θες μία καλύτερη Ευρώπη. Η αποδοχή κάθε ανοησίας που εμφανίζεται "εν τω μέσω της νυκτός" δεν είναι ούτε προοδευτική, ούτε ευρωπαϊκή. Είναι εξίσου προβληματική με τις ανοησίες των διαφόρων αντιδραστικών αντι-ευρωπαϊστών. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολιτικό εγχείρημα, με πρώτο σκοπό την διεύρυνση της δημοκρατικής λειτουργίας, την ειρήνη στην ήπειρο, και την ευημερία των λαών της. Το όχι σε ένα λάθος, όταν ακολουθείται από διάθεση να γίνουν οι απαραίτητες και δύσκολες αλλαγές, και όχι να φυγοπονήσουμε όπως προτείνει ο αντιμνημονιακός της γειτονιάς σας,  είναι ο δρόμος της Ευρώπης. Αυτό έγινε τις περασμένες ημέρες, και δεν μπορώ παρά να το θεωρήσω ένα βήμα μπροστά.

Το σημαντικότερο είναι η ελπίδα ότι η ΕΕ δεν θα καταλήξει σε Ρώμη - δεν ήταν η Pax Romana/Berlina το ζητούμενο εδώ, αλλά η δημοκρατική πολιτική ενοποίηση της ηπείρου. Το όχι μας πήγε μπροστά, όσο φόβο κι αν έφερε.

__________

σχετικό:
που υπέπεσε στην αντίληψη μου μετά το παραπάνω ποστ
Εκτοξεύονται αμφισβήτηση και αποδοκιμασία για Ε.Ε. και ευρώ

Ζητείται απάντηση

Luxembourg's Jean Asselborn - two interviews

SPIEGEL January 24, 2012

SPIEGEL ONLINE: Increasing numbers of people are losing their trust in the European Union and euroskeptic parties are gaining in popularity. Meanwhile politicians are caught up with petty bickering over rules. What is going wrong in Europe?

Asselborn: A few things are going wrong. But theEuropean Union as a historic peace project is not in question. The motivation for its founding was to prevent the Europeans from waging war against each other. But the political dimension -- that is the entire economic, social, environmental or foreign policies -- these are currently not convincing the people.

SPIEGEL ONLINE: Why not?

Asselborn: The things that are discussed and agreed upon in the EU are communicated to the people incorrectly or at least ambiguously through their government filters. Many governments present themselves to the voters as defenders of their national interests against the others. This way citizens often have the feeling that the EU and other EU members want to harm them or take something from them. The financial crisis has once again fatally brought this misunderstanding to a head.

SPIEGEL ONLINE: Martin Schulz, the freshly inaugurated president of the European Parliament, says that faith in the European project is threatened.

Asselborn: If things continue this way, certainly. Who can be expected to view Europe as good thing when, outside of a few nice words, most politicians make no argument for the collective cause? On the contrary, they use the EU as a comfortable scapegoat when things are going wrong back home. But the European Union will have no stability if the European people identify themselves only by their national interests. Without Europeans there is no Europe in the long run.

SPIEGEL ONLINE: But its not just a problem of inaccurate perception. The 27 EU member states are in fact accomplishing very little. Are the politicians in charge simply not in a position to better govern Europe, or are they unwilling?

Asselborn: It is mainly the governments of large EU countries that often radically push their own interests. Important EU projects are blocked only because there are regional elections back home, for example. The smaller members can't do this on such a scale because they have to work with others a lot more to achieve something.

SPIEGEL ONLINE: The big countries are more egotistical and less European?
Asselborn: Most certainly.

SPIEGEL ONLINE: But right now France and Germany, Europe's "major powers," are engaged in "leading" Europe. How do you feel about this as the foreign minister of little Luxembourg?

Asselborn: Good, in principle. More than a third of all EU residents live in Germany and France. Making a peaceful co-existence possible for these two peoples, or even forcing it, was the central thought of the founding fathers. Paris and Berlin should lead. But they should do it under the collective EU treaties and not ignore them when it's convenient to form an "alliance of the willing" outside these agreements.

SPIEGEL ONLINE: The latest example of this was the so-called fiscal pact. For months German Chancellor Angela Merkel and French President Nicolas Sarkozy have been trying to implement a rigid fiscal austerity regime complete with legal "debt brakes" and threats of punishment for those who would transgress budgetary rules. Will this help Europe?

Asselborn: No. One could have just saved the big waste of time and energy it took to negotiate this international contract. Most of what they want to regulate could have easily been done in the existing system, the so-called EU secondary law.

SPIEGEL ONLINE: And on top of that, the idea that the European Commission would take legal action against member countries that take on too many debts also wouldn't work?

Asselborn: No, I don't think so. The desired pact is just an international contract between EU members, but it's not a part of the EU treaties. Outside of these treaties, the European Commission can only bring infringement proceedings, in concert with all EU member nations, in front of the European Court of Justice.

SPIEGEL ONLINE: That means that all 27 EU members must agree?

Asselborn: Yes.

SPIEGEL ONLINE: Some have already said clearly that they don't think much of it. Does that mean that, despite months of debate, nothing will come of the proposal?

Asselborn: The way things look today, it's hard to imagine. Like I said, a lot of energy and time wasted for nothing.

SPIEGEL ONLINE: What could have moved Chancellor Merkel to so massively invest in a project with a highly questionable outcome?

Asselborn: I think the German chancellor was led by two very different motivations with this proposal. On the one hand it is certainly about more stability in the crisis-stricken currency union. On the other hand, questions that have more to do with Germany than Europe could have played an important role. But the foreign minister of little Luxembourg shouldn't get mixed up in German domestic politics.

SPIEGEL ONLINE: Many countries have for years spent far more money than they brought in, amassing huge mountains of debt. Now they need to save. But are the radical austerity measures that Berlin suggests the right recipe?

Asselborn: Both are needed. Saving and living off less credit is important. But Europe can't starve itself to death. Right now we need growth above all. One shouldn't forget that the EU has 27 million unemployed.

SPIEGEL ONLINE: But not all EU members see it this way?

Asselborn: Obviously not.

SPIEGEL ONLINE: The heads of 11 international economic organizations -- among them the International Monetary Fund and the World Bank -- recently warned the leaders of all the countries against austerity measures that are too strict. In the long-run financial cutbacks could endanger economic growth and jobs.

Asselborn: At the summit of EU leaders at the end of the month, there should finally be an effort to search for ways to spur economic growth and create jobs. This is more essential than holding never-ending treaty debates.

SPIEGEL ONLINE: How Europe functions and how it should move forward is decided today almost exclusively by government leaders at the so-called EU summits. Is that actually a good thing?
Asselborn: I don't think it's good at all for Europe. All the summits cancel out something that we celebrated as a great advance: The introduction of majority decisions.

SPIEGEL ONLINE: How so?

Asselborn: At the summit meetings of chancellors, presidents and prime ministers there is no vote. They must all agree.

Spiegel-Online: How does this affect the quality of the decisions?

Asselborn: Anywhere a consensus is necessary there will be solutions of the lowest level, the lowest common denominator. That is neither good for the substance of the EU, nor for the people who are affected by the compromises forced through in this way.

Interview conducted by Hans-Jürgen Schlamp

______________

wort.lu 23.03.13

Luxembourg's Foreign Minister Jean Asselborn has said Germany should be more careful in its tone towards Europe's smaller countries.

The remark came after Germany had criticed the size of the banking sector in Cyprus, saying it was too large compared to the size of the country.

At a meeting of EU foreign ministers in Dublin on Friday, Asselborn commented that he, too, came from a country with a large banking sector. “Some countries, such as my country and Cyprus also, have legally built something up over the past decades. And you should not disparage that on principle,” he is quoted by German press agency “dpa”.

Asselborn said that Berlin should re-consider how it approaches several countries. “There is no one who says that the automobile industry or the weapons industry are over-proportional in Germany,” he added, saying that Berlin should watch out not to speak in a “hurtful” tone to fellow EU members.

Προκοπάκης: "Σχετικά με την τσιπροκαμμενειάδα"

σχόλιο του Γ.Π via FB

Η επισημοποίηση της προσέγγισης Τσίπρα-Καμμένου είναι μια κίνηση η οποία εκ πρώτης όψεως δίνει ευκαιρίες στον "χώρο". Επίθεση ανηλεής! Σωστά!

Βάζει όμως φοβερή πίεση στο "χώρο". Πίεση να ξεκαθαρίσει πολιτικές. Η κίνηση δίνει πλειοψηφική δυναμική στη συμμαχία. ΠαλαιοΠΑΣΟΚοι είναι ένθεν και ένθεν. Ακροδεξιοί είναι ένθεν και ένθεν. Δεν είναι αυτονόητο πως θα απελευθερωθούν δυνάμεις και μάλιστα "ενδιαφέροντος" του ευρωπαϊκού τόξου.

Η πίεση έχει να κάνει με τις πολιτικές. Οι μνημονιακά αντιμνημονιακή στάση πολιτικών της από δω μεριάς, τα εθνολαϊκά της από δω μεριάς, τα τιμωρητικά και εθνικοϋπερήφανα, δεν συνιστούν πολιτική. Οι τσιπροκαμμένοι έχουν το πρωτότυπο.

Η πολιτική μουγκαμάρα του ΠΑΣΟΚ επί τέσσερις ημέρες τι μήνυμα στέλνει στους πολίτες; Πολύ περισσότερο όταν η μουγκαμάρα κόβεται με τη διάγνωση της τιμωρητικής στάσης του Eurogroup. 

Η Πολιτική μουγκαμάρα της ΔΗΜΑΡ επί τρεις ημέρες τι μήνυμα στέλνει στους πολίτες; Κόπηκε με μια καλή ανακοίνωση τη Δευτέρα. Η συνέχεια όμως είναι σαστιμάρα και νερόβραστα για ευρωπαϊκές αλληλεγγύες.

Τα εθνολαϊκά χαρακτηριστικά της τριπροκαμμενειάδας επενδύουν στο ελληνικό έθνος, το ανάδελφον, οριζόμενο από τους Έλληνες και Κύπριους, και το οποίο υφίσταται επίθεση από τους Γερμανούς νεοφιλελεύθερους. 

Η από δω μεριά, εάν δεν τοποθετηθεί απέναντι σ' αυτό το πλαίσιο, θα έχει πρόβλημα πολύ μεγάλο απέναντι στον καλπάζοντα εθνολαϊκισμό. Η πάγια θέση "η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμπαρίσταται" σε κάποιες εποχές ήταν εύκολη διέξοδος. Σήμερα όμως; Τίθεται ζήτημα τόσο του "τι αποφασίζει η Κύπρος" όσο και του "πώς συμπαρίσταται η Ελλάς". 

Στο ίδιο πλαίσιο υπάρχει και το ζήτημα της de facto τοποθέτησης του κατά τσιπροκαμμένους ελληνικού έθνους απέναντι στην κοσμοπολίτισσα ΕΕ. 

Λόγω της απουσίας πειστικής πολιτικής θέσης από την από δω μεριά, για να μην πω για καθαρά φλέρτ με τον εθνολαϊκισμό, φοβάμαι πως η ευκαιρία που δίδεται από την τσιπροκαμμενειάδα μπορεί να αποδειχθεί χαμένη. 

Δεν μπορεί να μας πάει μακριά το ζήτημα της αισθητικής.

Σόιμπλε: "έπεσα απ τα σύννεφα"

Από τη συνέντευξη του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών στα Νέα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: "Για τον υπερτροφικό τραπεζικό τομέα της Κύπρου γνώριζαν πάντως οι ευρωπαίοι εταίροι όταν η χώρα εντάχθηκε στην ευρωζώνη. 

ΣΌΙΜΠΛΕ: "Η συζήτηση για το αν ήταν σωστή ή όχι η ένταξη χωρών στην ευρωζώνη μπορεί να γίνεται επί μακρόν. Αλλά βοηθά ελάχιστα. Ο,τι έγινε, έγινε. Η κρίση στην ευρωζώνη είχε ως συνέπεια να αποκαλυφθεί η ελλιπής βιωσιμότητα ορισμένων εθνικών οικονομικών μοντέλων. Σε αυτό πρέπει να αντιδράσουμε."

"Ό,τι έγινε, έγινε" καλέ μου, αλλά να θυμόμαστε το γιατί δεν πήρε έγκαιρα,  το 2006, η Eurostat τις πανευρωπαϊκές ελεγκτικές αρμοδιότητες που έπρεπε, και χρειάστηκε να χρεοκοπήσει ο, δικός σας, Καραμανλής την Ελλάδα για να γίνει. Για τότε που η Γερμανία προσπαθούσε να κρύψει το έλλειμμα της που είχε περάσει το όριο του 3% μιλάω - θυμάσαι.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην πέφτουμε όλοι από τα σύννεφα, κάθε φορά που ανακαλύπτουμε "μη βιώσιμες οικονομίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε εδώ και τώρα", κάνοντας μεταμεσονύκτιο κλύσμα με τη λύση μας σε εκλεγμένους άλλων χωρών. Κάπως έτσι δεν σας είχαν στριμώξει και σάς με την Συνθήκη των Βερσαλιών και ξεκινήσατε τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ή τα θυμάμαι λάθος;

Ας είναι καλά όσοι ακόμα έχουν το κουράγιο να ονειρεύονται Ευρωπαϊκά και μιλούν για αυτό. Γιατί με την νυν Καγκελάριο, και πρώην μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ανατολικής Γερμανίας, δεν θα βγει άκρη - να μου το θυμηθείτε.

Τύχη, πρόθεση - ίσως και τα δύο. #Cyprus #EU

Για δύσκολους λύτες

Κανείς μας δεν έχει, και μάλλον δεν θα έχει την πληροφορία για το ποιός έκανε τί, και με ποια πρόθεση. Γι’ αυτό είναι καλό να μείνουμε στα γεγονότα.

Η Κύπρος ήταν εκτός αγορών πρακτικά από το 2011 - ήταν καμμένη. Πολλά διέρρευσαν τις τελευταίες μέρες για προσυνεννοήσιες του πρώην Προέδρου Χριστόφια με τον κ. Σόιμπλε, αλλά καλά θα κάνουμε να τα αγνοήσουμε εφόσον ουδείς γνωρίζει ποιός άλλος συμμετείχε ή είχε λάβει γνώση αυτών των συζητήσεων· πιθανολογώ ότι η αξία τους είναι καθαρά παραπολιτική στη συγκεκριμένη φάση, εκτός αν κάποιος θέλει να τα ερευνήσει με σκοπό τον εντοπισμό πιθανών πολιτικών ευθυνών του απελθόντος Προέδρου. 

Η νέα κυβέρνηση πήγε στο μοιραίο Εurogroup της 15ης Μαρτίου σχεδόν μη περιμένοντας να συζητηθεί το θέμα της Κύπρου, και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα τελεσίγραφο, πιθανότατα προϊόν αγανάκτησης από τους μήνες απραξίας και υπεκφυγών του κ. Χριστόφια. Είπε “ναι”, στο σχέδιο φορολόγησης των καταθέσεων (bail-in), συμπεριλαμβανομένων των μικροκαταθετών. Αυτή ήταν:

Η στιγμή που η Κύπρος ξαναμπήκε στο παιχνίδι.

Ουδείς μπορεί να ξέρει αν έγινε από λάθος του πολύ φρέσκου Προέδρου του Εurogroup, κ. Dijsselbloem (όσο κι αν αποδέχτηκε πρόσφατα μέρος της ευθύνης), ή αν ήταν μία ευκαιρία που η Κυπριακή πλευρά δεν άφησε να χαθεί. Όπως και να ‘χει, αυτό ήταν το πάτημα για  μία νέα διαπραγμάτευση. 

Με την δημόσια κατακραυγή των φιλελευθέρων και προοδευτικών εντός Ελλάδας (όχι της φωνασκούσας ασυναρτησίες αριστεράς, ούτε της από τακτικισμό πάντοτε εξαφανισμένης από τα προβλήματα της Κύπρου συντηρητικής δεξιάς), και όσων καταλαβαίνουν τα βασικά για το τραπεζικό σύστημα διεθνώς (δεν περιλαμβάνεται το eurogroup εδώ - λυπηρό αλλά αληθινό) η απόφαση που με τόσο σθένος υποστήριξε η κ. Μέρκελ κρίθηκε επικίνδυνη. 

Ο λόγος απλός: με τις μισές χώρες της Ευρωζώνης να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους που προκύπτουν από την μη ύπαρξη ενιαίων κανόνων που να διέπουν τον τραπεζικό τομέα ανά την επικράτεια της ΕΕ - η περίφημη Τραπεζική Ένωση - σε μία Ευρώπη που πλήττεται από διαβρωτικές αμφιβολίες περί  βιωσιμότητας δημοσίου χρέους κρατών-μελών, και κρίσεις του τραπεζικού τομέα, η απόφαση αρκούσε για να σπεύσουν να σηκώσουν οι μικροκαταθέτες τα χρήματα τους σε οποιαδήποτε χώρα, στο άκουσμα της παραμικρής κακής είδησης για το χρέος στη δική τους χώρα διαμονής. Δυνητικά bank run δηλαδή σε μία Ευρωζώνη, όπου κάθε μήνα μπαίνει σε λιτότητα και μια καινούρια χώρα.

Εκείνη την στιγμή λοιπόν, η εφαρμογή ή μη της απόφασης του eurogroup ήταν το κουτί της Πανδώρας. Το ναι της Κύπρου, θα τίναζε στον αέρα την αξιοπιστία των τραπεζών στις χώρες του Ευρώ. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει η Κύπρος, ήταν να κερδίσει λίγο χρόνο. Και το έκανε. Το ζήτημα που αναδείχτηκε, αυτό της διασφάλισης των καταθέσεων μέχρι τις 100,000€ ήταν κεντρικό, και καθόρισε εν πολλοίς την ατζέντα. Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, από θηλιά έγινε ευκαιρία - οι τράπεζες θα ήταν κλειστές έτσι κι αλλιώς την Δευτέρα.

Mexican standoff

Αν είναι την Δευτέρα, γιατί να μην είναι και την Τρίτη, και την Τετάρτη, και αισίως την Πέμπτη... Το θέμα πλέον δεν ήταν το αν η Κύπρος θα κρατούσε τον παλιό τρόπο (το πλυντήριο), ή αν θα πτώχευε. Το θέμα ήταν η ομαλή μετάβαση, στην επόμενη ημέρα με ένα πλεονέκτημα: η Κύπρος έγινε, μέσα από την τροπή που πήραν τα πράγματα, ο Δαυίδ που προστάτευσε τους καταθέτες της (και ενδεχομένως το τραπεζικό σύστημα όλης της Ευρωζώνης) με κάθε κόστος, ακόμα και ρισκάροντας την ίδια τη χώρα. Αν στο τέλος της γραμμής έβγαινε σχετικά όρθια, αυτό θα της έδινε μία αξιοπιστία που δεν έχει αυτή την ώρα ούτε το Εurogroup, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ούτε πολλοί άλλοι θεσμικοί. Οι δηλώσεις των Προέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δια στόματος Σουλτς, ήταν ενδεικτικές.

Στο χρόνο που μεσολάβησε από τα ξημερώματα του Σαββάτου η Κύπρος απέκτησε άλλο ένα διαπραγματευτικό εργαλείο. Απέδειξε ότι αποτελεί συστημικό κίνδυνο, κάτι που πολλοί αρνιόντουσαν μέχρι εκείνη την ώρα. Είπε ένα πολύ επικίνδυνο αλλά αναπόφευκτο "όχι", καταψηφίζοντας στην Κυπριακή Ολομέλεια την λανθασμένη απόφαση του Εurogroup, και άνοιξε το επόμενο στάδιο στο παιχνίδι της:

Το γεωπολιτικό

Ο Υπουργός των Οικονομικών κ. Σαρρής ταμπουρώθηκε στην Μόσχα, ζωσμένος με τα αφλεγή(;) εκρηκτικά της φράσης: “Κούβα της Μεσογείου”. Ήταν δεδομένο ότι η Ρωσία δεν είχε τα χρήματα ή τη διάθεση να αγοράσει τα προβλήματα της Κύπρου. Και οι Ρώσοι ήξεραν ότι το προηγούμενο μοντέλο είχε τελειώσει. 

Υπουργός Οικονομικών κ. Σαρρής στη Μόσχα

Για εκείνους όμως ήταν μία καλή ευκαιρία όμως να μπουν σε ένα γήπεδο στο οποίο δεν είχαν προσκληθεί από τον κ. Μπαρόζο, και να δώσουν ένα μάθημα στην αλαζονεία της Ευρώπης, που τους βάφτισε συλλήβδην μαφιόζους και δεν τους κάλεσε καν να καταθέσουν απόψεις την στιγμή που υπήρχαν πάνω από 20 Ρωσικά δισεκατομμύρια Ευρώ στο νησί.

Από τη μεριά των Κυπρίων η απειλή ήταν ότι αν πρόκειται να οδηγηθούν σε εξαθλίωση και να τεθούν σε ισχυρή κηδεμονία, πιθανόν να προτιμούσαν τους Ρώσους. Σε κάθε περίπτωση, έδειξαν ότι αυτή η επιλογή θα είναι δική τους. 

Παράλληλα ξεκίνησαν να δουλεύουν στην δική τους εκδοχή της λύσης:

Το νέο Μνημόνιο

Στο χρόνο που μεσολάβησε από τη λανθασμένη απόφαση του eurogroup μέχρι σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αυτός που πολλοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν “λίγο και απροετοίμαστο”, μάλλον δούλεψε. Και δούλεψε πολύ. Όποιος δεν έχει την ανοησία να νομίσει ότι όλα τα παραπάνω δεν γίνονται μόνα τους, το καταλαβαίνει. 

Δούλεψε όμως εν κρυπτώ και σε κάτι άλλο: την τεχνική λύση του προβλήματος της Κύπρου, προσπαθώντας να απαντήσει σε όσα είχε θέσει η Τρόικα και το eurogroup, έχοντας κατά νου ποια θα είναι η επόμενη μέρα της Κύπρου· που θα πάει η χώρα.

Την Πέμπτη το μεσημέρι, και ενώ τα διεθνή δημοσιεύματα έδιναν κι έπαιρναν για την “συναισθηματική αντίδραση της Κυπριακής ηγεσίας” και το πως “κανείς δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί τους”, άρχισαν να διαρρέουν ένα-ένα τα 9 νομοσχέδια που είχαν ετοιμάσει.

1. Ο περί ίδρυσης εθνικού ταμείου αλληλεγγύης νόμος. 
2. Ο περί επιβολής περιοριστικών μέτρων στις συναλλαγές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
3. Ο περί εξυγίανσης πιστωτικών και άλλων ιδρυμάτων νόμος. 
4. Ο περί τραπεζικών εργασιών τροποποιητικός νόμος. 
5. Ο περί Ειδικού φόρου πιστωτικού ιδρύματος τροποποιητικός νόμος. 
6. Ο περί της διαχείρισης χρηματοοικονομικών κρίσεων τροποποιητικός νόμος.
7. Ο περί σύστασης και λειτουργίας σχεδίου προστασίας καταθέσεων και εξυγίανσης πιστωτικών και άλλων ιδρυμάτων νόμος. 
8. Οι περί λειτουργίας ταμείου προστασίας καταθέσεων και εξυγίανσης πιστωτικών και άλλων ιδρυμάτων κανονισμοί και τέλος.
9. Ο περί συνεργατικών εταιρειών τροποποιητικός νόμος.

Τα 9 νομοσχέδια επιχειρούν να απαντήσουν στην καρδιά του προβλήματος, ειδικά και τεχνικά, και ως τέτοια εξυπηρετούν και τα δύο σενάρια: την καταστροφική μετατροπή της χώρας σε Κούβα μέσα από μία βίαιη χρεοκοπία, όσο και το σενάριο της επόμενης μέρας εντός Ευρώπης και Ευρώ.

Το παιχνίδι είχε γυρίσει

Η "συναισθηματική Κύπρος" μέσα σε μερικές ώρες είχε απαντήσει με έτοιμα νομοσχέδια προς ψήφιση πριν τη λήξη της άτυπης διορίας της Κυριακής. 

Το βράδυ της Πέμπτης έγινε έκτακτο eurogroup με τηλεδιάσκεψη χωρίς να παρουσιαστούν στην λεπτομέρια τους. H δήλωση που βγήκε στο τέλος αναφέρει ότι αναμένεται η νέα πρόταση για να συζητηθεί. Η αυστηρότητα εξαντλήθηκε στο “γρήγορα” και στην διόρθωση του προηγούμενου λάθους: “καμία συμμετοχή των μικροκαταθετών μέχρι 100,000€ στο bailin”.

Αυτό που μένει να υπολογιστεί, είναι το νέο κόστος της διάσωσης μετά από αυτή την περιπέτεια. Υποθέτω ότι υπάρχει πλέον λίγος χρόνος παραπάνω, όπως επίσης και το ότι η Κυπριακή μεριά μάλλον έχει τους πρώτους υπολογισμούς έτοιμους.

Αν επαληθευτούν τα παραπάνω, η Κύπρος θα έχει δώσει ένα ευρωπαϊκό μάθημα δημοκρατίας και διακυβέρνησης, δείχνοντας συγχρόνως την προοπτική της χώρας. Δεν πήγαν τυχαία τα Ρωσικά, Βρετανικά και άλλα χρήματα εκεί. Υπάρχει τεχνογνωσία στο νησί και μάλλον το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, την δυσκολότερη στιγμή τους από το 1974.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει, και τίποτα δεν θα είναι καθόλου εύκολο για να κλείσει θετικά. Μόνο μερικά ψήματα αισιοδοξίας επιτρέπονται αυτή την ώρα. Να ευχηθούμε καλή αρχή, γιατί αυτό είναι το δια ταύτα, η νέα αρχή.

__________

Δύο κείμενα που θα πρότεινα:

The euro-zone crisis: Just when you thought it was safe… | The Economist

Μαριλένα Κοππά - Η Πίστη και ο Κλονισμός της | Μεταρρύθμιση

__________

σχετικά:

Οι κατ' εξαίρεση λύσεις, και οι κανόνες

A Mexican standoff #Cyprus

Ευτυχώς το καταψήφισαν #Cyprus #EU

Fatigue Oriental #Cyprus #Greece #EU

Πόσες λέξεις αντέχεις ακόμα;