Κορονοϊός, οικονομία και δημοκρατική ανάνηψη

Όταν ελέω κορονοϊού από κάποιους τίθεται το ερώτημα πόσους πρέπει να θυσιάσουμε για την οικονομία, ή ποιους, δεν υπάρχει χρόνος για πολιτική αμφιθυμία γύρω από τις προοδευτικές αρχές, ή καθυστερήσεις στη στοχευμένη αρωγή των πολλών.

Η σοσιαλδημοκρατία, για λόγους ιστορικούς και υπαρξιακούς, δηλαδή αξιακούς, πρέπει να επανασυνδεθεί με τη βάση της, αποκηρύσσοντας κατηγορηματικά όσα την παρέδωσαν στον ελιτισμό και την οδήγησαν στην τύφλωση ως προς τις ανάγκες που όφειλε να καλύπτει.

Τα λάθη των προοδευτικών δεν είναι λίγα, αλλά ποτέ αυτά δεν έγιναν υπαρξιακά, για τον πολύ απλό λόγο πως τις περισσότερες φορές έγιναν επί τω έργω, ή θεραπεύτηκαν με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, η υπόθεση σημαία πολιτικής κάθαρσης, αυτή του Άκη Τσοχαντζόπουλου, στοιχειοθετήθηκε και εκδικάστηκε με νόμο του ΠΑΣΟΚ. Η εξέλιξη στο όνομα μίας ενεργής βάσης, ήταν κυρίαρχη στο DNA της δημοκρατικής, της προοδευτικής παράταξης.

Το 2011 τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Με το ΠΑΣΟΚ να σηκώνει όλο το βάρος της μεταπολίτευσης και των αμαρτιών της μόνο του, μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του είδε την ευκαιρία για μία ρεβάνς που δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει με την ψήφο της βάσης.

Η παράταξη γύρισε την πλάτη της στην εντολή που της είχε δοθεί και παρέδωσε τη χώρα στη χειρότερη δεξιά της μεταπολίτευσης, τη δεξιά του λαϊκιστή, μισαλλόδοξου, εθνικιστή και ρητορικά ασύδοτου Αντώνη Σαμαρά.

Το ΠΑΣΟΚ εκείνη την ώρα, δήλωσε ουσιαστικά πως δεν εμπιστεύεται πια τις δυνάμεις του. Ο μετέπειτα «εκλεγμένος» χωρίς αντίπαλο πρόεδρος του, ζήτησε συγνώμη για τη διάσωση της χώρας από τα δεινά που κληρονόμησε από τη δεξιά και παρέδωσε εαυτόν στον Αντώνη Σαμαρά, τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Άδωνη Γεωργιάδη.

Προφανώς και τα κίνητρα των πραξικοπηματιών ήταν προσωπικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει την στροφή 180 μοιρών που έκανε η παράταξη.

Το «αυτή είναι η Ελλάδα» του Σημίτη και το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου έγιναν η αφετηρία μίας αυτομαστίγωσης και συγχρόνως κριτικής προς τη βάση της παράταξης ως ανίκανης για λογική επεξεργασία, διεφθαρμένης, ποταπής, με χαμηλά ένστικτα που σύρονταν για 40 χρόνια «με λουκάνικα», αντί να καθορίζεται από αρχές. Οι δε βουλευτές της, πολλοί ένοχοι της μεταπολίτευσης, αυτοανακηρύχθηκαν σε αναμορφωτές και τιμωρούς.

Ούτε στη δεξιά δεν γίνονται ανεκτές τέτοιες αφηγήσεις.

Η σοσιαλδημοκρατία, όμως, γεννήθηκε ως η λαϊκή απάντηση σε αυτές τις λογικές. Από τη στιγμή που τις ασπάστηκε, είχε τελειώσει. Δεν είχε πια λόγο ύπαρξης και έτσι καθηλώθηκε σε μονοψήφια ποσοστά, αφού ήταν πια η «σχεδόν δεξιά».

Η Συμφωνία των Πρεσπών και πιο πρόσφατα ο τρόπος νομοθέτησης Μητσοτάκη σε κλειστή Βουλή, ο νόμος για το περιβάλλον, η εργαλειοποίηση του κορονοϊού για να αλεστεί χρήμα χωρίς διαδικασία, η αστυνομική βία, η απορρύθμιση των τραπεζών και εσχάτως ο νόμος για τις διαδηλώσεις ήταν ευκαιρίες για να δώσει η παράταξη εκ νέου το στίγμα της. Και για ένα φεγγάρι, στα εργατικά, παραλίγο κάτι να δείξει, αλλά εγκαταλήφθηκε γρήγορα, σε μία ακόμα αλλαγή στρατηγικής.

Το ΚΙΝΑΛ υπό την ηγετική ομάδα της Φώφης Γεννηματά, υπερψήφισε το νόμο για τις συναθροίσεις επί της αρχής, καταθέτοντας για ξεκάρφωμα μια τροπολογία για το τεχνικό ζήτημα του διοργανωτή (που θα πέσει στα δικαστήρια) χωρίς καν το σθένος να την αναγάγει σε όρο για την όποια σύμπραξη, για να πάρει θέση τελικά σε ένα ακόμα ψευτοδίλημμα της δεξιάς: κατάργηση συνταγματικού δικαιώματος ή χάος. Λες και δεν μπορούσε να ρυθμιστεί διαφορετικά το θέμα των διαδηλώσεων.

Τι θα έκανε μια παράταξη βάσης; Θα άνοιγε το διάλογο. Δεν θα εμπιστευόταν τον εαυτό της να λειτουργήσει σαν δεξιός πατερούλης, αλλά θα επιδίωκε και θα απαιτούσε τη συζήτηση και τη ζύμωση, ως τη μόνη ασφαλή οδό για ένα τέτοιο νομοσχέδιο.

Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να παραδοθεί το ΚΙΝΑΛ άνευ όρων στο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που οφείλει ακόμα πολλές απαντήσεις για την αστυνομική βία και στη δεύτερη θητεία του ως ΥΠΡΟΠΟ. Η ΝΔ έχει τη δεδηλωμένη, όπως θυμίζει σε όποιον τολμήσει την κριτική, γιατί δεδηλωμένη για τη ΝΔ σημαίνει πως δεν χρειάζεται το κοινοβούλιο, παρά μόνο ως τηλεοπτικό στούντιο.

Είναι αξιοσημείωτο, πως έχοντας δει και τις αντιδράσεις της βάσης, η Φώφη Γεννηματά δεν επιχείρησε καμία οπισθοχώρηση, αλλά αντιθέτως διεκδίκησε ως δικό της (και της παράταξης...) το σύνολο του αντεργατικού και ανελεύθερου νομοθετήματος. Γράφτηκε με «δημοκρατική μελάνη», είπε πατερναλιστικά, στο λάθος κοινό.

Είναι αξιοσημείωτο, ως στάση και άποψη για την ηγεσία, όπως επικράτησε μετά την κατάργηση των Γραμματειών και των οργάνων του ΠΑΣΟΚ το 2011 και τη μετατροπή του κινήματος βάσης, που ήταν το ΠΑΣΟΚ, σε πολιτικό γραφείο.

Προοδευτική ηγεσία, όμως, δεν είναι ο εξαναγκασμός και το πολιτικό κεφαλοκλείδωμα, αλλά η σύνθεση και η επεξεργασία θέσεων για την κοινωνία, με την κοινωνία. Όφειλε αυτό να είναι προφανές πια σε όλους. Το ΠΑΣΟΚ (και τα εγγόνια του) που ιδρύθηκε μέσα από τη συμμετοχή δεν μπορούσε να προχωρήσει με όρους χειροκροτητή, πόσω μάλλον να ανανήψει.

Και ως προς αυτό, την ανάνηψη δια του επαναπροσανατολισμού και της κάθαρσης, η αποτυχία της σημερινής ηγετικής ομάδας είναι καθολική.

https://www.facebook.com/c.alexacos/posts/10160236891972576