Το ξεκαθάρισμα

Θέλει ξεσκαρτάρισμα η πολιτική, σε επίπεδο ιδεών και προσώπων, αν είναι να υπάρξει μέλλον με προοπτική.

Σήμερα συναντάς «αριστερούς» τουρκοφάγους που δυσανασχετούν που δεν κάναμε πόλεμο για το πανάκι στα Ίμια. Συναντάς «δεξιούς ευρωπαϊστές», που νομίζουν ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μόνο πολιτικά και αστικά αν και εφόσον ένα κράτος αποφασίσει να σου τα παραχωρήσει.

Μιλάμε για τα πολύ βασικά, πριν φτάσουμε σε μοντέλο ανάπτυξης, οικονομικές μεταρρυθμίσεις, εκλογικούς νόμους και συνταγματική αναθεώρηση. 

Τα κόμματα ανεχθήκανε στις τάξεις τους κάθε παλαβή τάση της κοινωνίας στο όνομα των μεγάλων πλειοψηφιών, και την ελπίδα της ενσωμάτωσης και δια της πλαγίας οδού εξουδετέρωσης τους· ακόμα και με διορισμούς, με επιδόματα – με υλική εξαγορά. Αυτή ήταν μία άσκηση που δεν πέτυχε, και το βλέπουμε σήμερα καθαρά.

Οι αντιδραστικοί δεν έχασαν τον φανατισμό τους – μάλλον ισχυροποιήθηκαν αφού εννέα φορές στις δέκα τα κόμματα τους επέλεξαν να υποχωρήσουν ή να συνθηκολογήσουν μπροστά στις όποιες αντιστάσεις έφερναν σε προοδευτικές πολιτικές. Τους βοήθησε ότι ο φανατισμός συσπειρώνει πολύ ευκολότερα και εντονότερα απ’ ότι τα nuances των σκεπτόμενων.

Τα πρόσωπα που κατάφεραν να επιβιώσουν στο κομματικό μακελειό των τελευταίων ετών, το έκαναν εν πολλοίς βασισμένοι στα αντιδραστικά στοιχεία ή, έστω, στην ικανότητα να συνδιαλέγονται μαζί τους. Αυτό αποτελεί αρνητικό ποιοτικό χαρακτηριστικό για τα πρόσωπα και τις συλλογικότητες τους. Αρκεί να δει κανείς τη στάση που τήρησαν οι περισσότεροι στην τραγωδία στο Φαρμακονήσι, τις κυβιστήσεις στον κάθε Σεραφείμ, ή τον διάχυτο (εθνο)λαϊκισμό στον οποίο κολυμπάνε πλέον ακόμα και όσοι πλήρωσαν μέχρι χθες ακριβά την απόσταση τους από αυτό το παιχνίδι.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που παρακολουθούμε: πολιτικούς με ποδιά και μαχαίρα χασάπη να προσπαθούν να κόψουν φιλέτα του εκλογικού σώματος για πάρτη τους, με κόλπα και τεχνητή πόλωση χωρίς καμία πραγματική βάση. Η κατασκευή κατά φαντασία «εχθρών», ακόμα και σε σχήματα που είναι πολύ μικρά για να έχουν αντιπάλους, έχει αναχθεί σε επιστήμη. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεταμορφώσουν το εκλογικό σώμα σε άμορφη μάζα, ένα κιμά, ό,τι ιδανικότερο για τους ακραίους τσαρλατάνους που καραδοκούν.

Το κυρίαρχο ζήτημα για έναν προοδευτικό δεν μπορεί να είναι οι δημοσκοπήσεις της επόμενης εβδομάδας, ή οι ερχόμενες εκλογές αλλά η εξέλιξη των πραγμάτων μέσα στην επόμενη δεκαετία – τόσο θα μας πάρει να ορθοποδήσουμε. Οι εκλογές είναι σημαντικές αν το βλέμμα είναι στραμμένο σε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό – δεν είναι αυτοσκοπός για όποιον έχει το καλό της χώρας πάνω από την προσωπική επιβίωση στον όποιο κομματικό μηχανισμό.

Lord of the flies | #Dystopia

Το ξεσκαρτάρισμα σε επίπεδο αρχών και ιδεών θα δώσει τα κριτήρια για να ακολουθήσει η κρίσιμη επιλογή προσώπων και να διαμορφωθεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δουλέψουν σε βάθος δεκαετίας για τη χώρα. Μπορεί η κοινωνία να είναι έτοιμη να το υποδεχτεί από νωρίς, μπορεί και όχι. Μπορεί οι μετέχοντες να είναι έτοιμοι να ζητήσουν στην κάλπη να εκπροσωπήσουν τους πολίτες, μπορεί και να χρειαστούν μία σειρά από ήττες μέχρι να μάθουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως ουδείς έχει να προσφέρει κάτι με την συνέχιση των συμβιβασμών που ζήσαμε μέχρι εδώ. Ήταν στραβό θεμέλιο αυτοί οι συμβιβασμοί – δεν ήταν δημοκρατική ενσωμάτωση όπως έγινε και κατέληξε. Μας καβαλήσανε.

Political decisions that cost lives #farmakonisi

(updated/translated)

Greece has been eager to request European, if not international, solidarity and allegiance on the principal of humanist values, whilst being reluctant to observe those same values when the shoe is on the other foot.

Greece has, possibly, the worst record of convictions for human rights violations amongst member states within the core of the European Union – that is the EU prior to the enlargement that included the ex soviet states. Convictions regarding discrimination against both Greeks (see recent ECHR decision on same sex civil unions - σύμφωνο συμβίωσης), and migrants that today see Greece only as a gateway to Europe when they used to consider it as a place of work and relocation, picking strawberries on wages below minimum pay, or hanging off buildings during the housing bubble, etcetera.

Our attitude towards "foreigners" has been problematic, even when they were a source of income for us (e.g. tourists, not the politically charged lenders), even with those “crazy Germans” that carried stones on donkeys up the cliffs of Mani in the Peloponnese to restore houses that locals had abandoned for decades or centuries.

We have citizens, journalists, and media that are not just ignorant or indifferent to xenophobia, but they actively encourage it. We can see politicians capitalizing on the reactionary attitudes in society for their election; openly like the Golden Dawn candidates, or indirectly like minister Varvitsiotis when he associated Sunday’s migrant deaths at sea to patrolling the borders – as if we were in a war.

August 2013 | via Capital.gr

Minister Varvitsiotis went further to accuse the CoE Commissioner for Human Rights (a friend of this country, and a champion of the idea that migration is not a border state problem, but a European one) that “Mr. Muižnieks and several others want to create a political issue in Greece”. All this whilst Greece is presiding on the Council of Europe. Despite calls for his resignation, the minister still remains in his position, a clear sign that the government and the Prime Minister share his reactionary opinions.

In a WSJ article on Golden Dawn, prime ministerial advisor and Secretary for the Government Mr Baltakos was reported saying "We are not interested in the human rights of foreigners" as he threw the annual report of the Greek National Commission for Human Rights on a table in front of him, after stumbling on a chapter on racist violence. On another article in the Greek press, the Chief of Police was reported saying to staff, referring to migrants, “We should make their lives a living hell”. These are not isolated incidents anymore and it would not be unfair to say that there is tolerance for such behavior, if not encouragement.

It is unfortunate, but one can suggest that backward-looking ideas are still strong here, ridiculing a government that has dead refugees on one hand, while pleading for ‘solidarity’ with the other.

When Greece decided to erect a wire fence on its northern mountain borders, it was made clear by NGOs and citizens with an interest or knowledge on the matter of immigration that the fence would turn all traffic to the stormy seas of the Aegean, resulting in increased numbers of deaths. And yet, no policies were put in place to avoid them. Nothing was done in terms of safety, against a clear and present danger against lives. ‘Foreign’ lives.

extract: letter from Commissioner HR Muižnieks to Greek Ministers Varvitsiotis & Dendias

These are the circumstances, the political climate and practice, under which a Coastguard raider (not a search and rescue) boat was sent in bad weather, endangering the crew and the migrants onboard the other vessel, to engage on yet another pushback operation, or lead them to safety... Minister Varvitsiotis’ (later deleted) tweet suggests that this was not a rescue operation: “Some are trying to annul Coastguard’s contribution in the fight against illegal immigration,” he wrote, refusing to accept current terminology when referring to ‘sans-papiers’ as ‘illegals’ (λαθρομετανάστες).

The vessel was tied with rope and towed until it capsized resulting in twelve deaths (nine children and three women). Had rescue protocol been in place and observed, had the orders been not hostile towards the ‘sans-papiers’ onboard, had this been a rescue operation like the ones launched when Greek nationals are in danger at sea, this tragedy would have turned differently.

The Greek government seems eager to engage in yet another bickering cockfight with the opposition (SYRIZA) on who-said-what. However, the pertaining question is this: under which instructions, rules of engagement and protocols did the Coastguard tie and tow the vessel, and to what end?

Which political decision led to this tragedy in the Aegean?

This is the crucial question for a government that was elected with an agenda of “recuperating* our city centers” from ‘foreigners’… A rhetoric that Prime Minister Samaras didn’t abandon after his election in office, as reported by the CoE Commissioner for Human Rights Mr. Muižnieks in April 2013. An answer would be greatly appreciated in the duration of the Greek Presidency, should this government find a ‘European’ bone in its ranks.

sub-heading > “Greece has become a center for illegals”

Title > Samaras: “We must recuperate our city centers”

Ta Nea newspaper, 19^th April 2012 

________
* translation taken from the Commissioner's report, altough a more aplicable translation might be "to conquer anew".

Οι πολιτικές αποφάσεις που κοστίζουν ζωές #farmakonisi

Η Ελλάδα αιτείται της ευρωπαϊκής, αν όχι της διεθνούς, αλληλεγγύης στη βάση ουμανιστικών αρχών και αξιών που η ίδια δεν σέβεται σε ό,τι την αφορούν.

Η Ελλάδα έχει ίσως το χειρότερο ιστορικό καταδικών σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κορμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης – της ΕΕ πριν την ένταξη πρώην σοβιετικών κρατών. Καταδίκες που αφορούν τόσο τους γηγενείς (με πρόσφατο παράδειγμα το σύμφωνο συμβίωσης), όσο και τους μετανάστες και πρόσφυγες που βλέπουν σήμερα τη χώρα ως πύλη εισόδου στον πρώτο κόσμο· παλιότερα την έβλεπαν ως τόπο εργασίας και μετεγκατάστασης, τότε που μας μάζευαν τις φράουλες με χαμηλό κόστος, ή κρεμόντουσαν από τις οικοδομές στη φούσκα των ακινήτων.

Η στάση μας προς τους «ξένους» έχει υπάρξει προβληματική, ακόμα κι όταν αυτοί ήταν πηγή εισοδήματος για μας (βλ. τουρίστες, όχι τους πολιτικά φορτισμένους δανειστές), ακόμα και προς τους «τρελούς Γερμανούς» που ανέβαζαν πέτρες στους γκρεμούς της Μάνης για να αναστηλώσουν σπίτια που οι ντόπιοι είχαν εγκαταλείψει για δεκαετίες ή αιώνες.

Υπάρχουν πολίτες, δημοσιογράφοι, και ΜΜΕ που όχι απλά δεν έχουν πρόβλημα με την ξενοφοβία, αλλά την προωθούν ενεργά. Υπάρχουν, επίσης, πολιτικοί που βασίζονται σε ό,τι γεννά ο αντιδραστικός λόγος και εκλέγονται ως εκπρόσωποι του· ανοιχτά όπως η Χρυσή Αυγή, ή με κλείσιμο του ματιού όπως το έκλεισε χθες ο υπουργός κ. Βαρβιτσιώτης όταν συνέδεσε την απώλεια ζωής με τη φύλαξη των συνόρων, λες και είμαστε στο Αλβανικό Έπος.

Ο υπουργός δεν σταμάτησε εκεί αλλά προχώρησε στο να κατηγορήσει τον Ευρωπαϊκό Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ένα φίλο της χώρας και υπέρμαχο της άποψης ότι η εισροή μεταναστών στην Ελλάδα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό ζήτημα) ότι προσπαθεί να δημιουργήσει πρόβλημα στη χώρα! Αυτά εν μέσω ελληνικής Προεδρίας. Ο κ. Βαρβιτσιώτης παραμένει υπουργός όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, και μάλλον είναι ασφαλές το συμπέρασμα πως δεν κλείνει μόνο αυτός το μάτι στην εγχώρια αντίδραση.

Δεν θα εξετάσουμε εδώ, το ότι ο Γραμματέας της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργικός φίλος και σύμβουλος, κ. Μπαλτάκος επέστρεψε έκθεση για τη βία εναντίον των μεταναστών λέγοντας  «δεν μας ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών». Ούτε τις αναφορές για τα  «να τους κάνουμε τον βίο, αβίωτο» από τον αρχηγό της ΕΛΑΣ, όσο ενδεικτικές κι αν είναι της ανοχής της πολιτικής ηγεσίας, αν όχι του προσανατολισμού της.

Θα μείνουμε, όμως, στο ότι για μία ακόμα φορά, ένα ιδεολογικό κατάλοιπο χαράζει πολιτική και εκθέτει τη χώρα που με το ένα χέρι έχει νεκρούς στις θάλασσες της, ενώ με το άλλο ζητάει «αλληλεγγύη» (όταν δεν απειλεί με «Κούγκι»). Όταν ο κ. Παπουτσής αποφάσισε να γίνει ο φράχτης του Έβρου ήταν δεδομένο ότι οι μετανάστες θα στραφούν στις θάλασσες και στα ποτάμια για να διασχίσουν τα σύνορα. Το έλεγαν πολίτες και οργανώσεις, εδώ και στο εξωτερικό. Τον χτίσαμε όμως...

Απέναντι στην βεβαιότητα αυτών των πνιγμών, που επαληθεύτηκε, ως απόρροια μίας απόφασης του «ευρωπαϊκού» κράτους μας, δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ για να τους αποτρέψουμε. Υπό αυτές τις συνθήκες εστάλη ένα σκάφος του Λιμενικού σε κακές καιρικές συνθήκες, με κίνδυνο και του ίδιου του πληρώματος, να δέσει ένα πλοιάριο μεταναστών και να το τραβήξει μέσα από τα κύματα για να το οδηγήσει... άγνωστο για την ώρα πού· πίσω στην Τουρκία (που είναι παράνομο,  αλλά δεν θα ήταν η πρώτη φορά) ή προς άλλο προορισμό. 

Δεν προκύπτει μέχρι τώρα πως ήταν επιχείρηση διάσωσης, δεν διέτρεχε κίνδυνο η βάρκα που αναποδογύρισε μέσα στα κύματα μετά την παρέμβαση του Λιμενικού, και άρα δεν ήταν αναγκασμένο εκείνη την ώρα να την δέσει και να την τραβήξει ως μέρος μίας τέτοιας επιχείρησης. Το Λιμενικό εκτελούσε εντολές σε επιχείρηση κατά της «λαθρομετανάστευσης» όπως  τουήταρε ο αντιδραστικός υπουργός, αρνούμενος να αποδεχτεί την ορολογία της μετανάστευσης που «καταπολεμά» κόντρα στη «συνωμοσία» του Επίτροπου Μούιζνιεκς...

Η παρέμβαση του Λιμενικού εν προκειμένω, και με ό,τι στοιχεία έχουμε μέχρι στιγμής, μαζί με τα καιρικά φαινόμενα υπήρξε καταλυτική στο μοιραίο. Ως εκ τούτου το με ποιές εντολές, ως μέρος ποιού επιχειρησιακού σχεδιασμού, και με ποιές προβλέψεις ασφαλείας (τόσο για τους λιμενικούς όσο και για τους μετανάστες) επενέβη είναι κρισιμότερα αυτή τη στιγμή από τις επιχειρησιακές λεπτομέρειες και του τι συνέβη μετά: τι εντολές δέχτηκαν, και γιατί.

Ποια ήταν η πολιτική απόφαση που οδήγησε σε αυτή την πρωτοφανή τραγωδία;

Αυτό ας μας απαντήσει η κυβέρνηση, και μετά συζητάμε οτιδήποτε άλλο. Αν βρει ίχνος ευρωπαϊσμού, εν μέσω Ευρωπαϊκής Προεδρίας, η κυβέρνηση του «πρέπει να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας».

Από "Τα Νέα" - Απρίλιος 2012