Ένας τραπεζικός ακόμα. #Γαλλία

Για δεκαετίες υπάρχει ένας άτυπος και ανομολόγητος ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίου και πολιτικής, ακόμα κι αν αυτός καταλήγει συχνά σε συνεργασία ή διαπλοκή. Ένας πόλεμος μεταξύ εκλεγμένων αντιπροσώπων της λαϊκής βούλησης (που τόσο έχει απαξιωθεί από τα ΜΜΕ που την καθορίζουν), με όσους έχουν την άτυπη ισχύ του χρήματος. Άτυπη, αφού δεν προβλέπεται από κανένα κανόνα ή θεσμό η ισχύς που απολαμβάνουν στο πλαίσιο της δημοκρατίας.

Οι αγνές, ακριβοδίκαιες, ουδέτερες αγορές, οι καθοδηγούμενες αποκλειστικά και μόνο από ακαδημαϊκή και επιστημονική γνώση είναι το εργαλείο στο μυαλό πολλών για να κριθούν πολιτικά ζητήματα. Είναι έτσι όμως; Είναι τέτοιες οι αγορές, κενές πολιτικής και προθέσεων; Φυσικά και όχι. Κι όταν αυτό τεθεί σε υπέρμαχο τους, η απάντηση γίνεται ξαφνικά “μπορεί και να μην είναι, αλλά αν μη τι άλλο οι δικές τους προθέσεις είναι καλύτερες των πολιτικών”. Ποιών πολιτικών; Αυτών που κατηγορούμε ότι ξεπουλήθηκαν σε όποιον είχε ισχύ για να χτίσουν την καριέρα τους, κι αν ναι, υπάρχει υπέρτερη ισχύ σήμερα από αυτή του χρήματος;

Αγαπώ το χρήμα όσο κι ο διπλανός μου. Η μόνη διαφορά μας είναι πως πριν το χρήμα αγαπώ τη δημοκρατία και τους κανόνες που επιδιώκουν να μας κρατήσουν μακρυά από τη ζούγκλα του ισχυρού, και κοντά στον κόσμο του δικαίου και της οργανωμένης κοινωνίας.

Σε μία εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων που προήλθαν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, η τοποθέτηση ενός προερχόμενου από αυτόν υπουργού οικονομικών χωρίς ισχυρό πολιτικό πρόσημο και ατζέντα αλλαγής, αλλά αντιθέτως, με στόχο την προσαρμογή της κοινωνίας στο αγνό παρθένο μαλλί των αγορών είναι ακραία προβληματική και θα επιτείνει την κοινωνική αναταραχή στις κοινωνίες που αφορά. Με πρώτη την Γερμανία, η Ευρώπη έχει κάνει αυτή τη λάθος στροφή, και καταφέρνει να την επιβάλλει και σε άλλες χώρες - εσχάτως στη Γαλλία.

Η κρίση ως έλλειψη χρημάτων στην τσέπη των πολιτών θα είναι μόνο καύσιμο στις εξελίξεις. Η πραγματική αιτία θα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, και δικαίως.

Reclaiming Greek Golden Dawn from the neonazis #rgd

Reclaiming 

Greek 

Golden Dawn 

from the neonazis

It was one of those nights, maybe dinner had to much salt, maybe it was pre-holiday-end-jitters with ones mind trying to go back to ‘worry mode’, maybe plain insomnia... but I woke up at 4 a.m. whilst taking a vacation in a farm in Antiparos.

I had spent previous nights trying to photograph a winepress under full moon, so I was in mode. Tonight the moon was a not so slender crescent, much like the one on the Turkish flag, allowing for the stars to make an appearance. Before long the first roosters were up, just before the crack of dawn. 

The idea landed to me that greeks had lost quite a few things to nationalism, the waning moon and the light of a splendid ‘golden dawn’ being two of them. What if we reclaimed the light of the greek morning sun, greeks and tourists alike?

What if we posted our greek holiday golden dawn pics - our early morning, or really late night, snapshots - under #reclaimingGoldenDawn or #rgd? 

What if we took that back from the neonazis?

«Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι»...

Η επίσκεψη Αλέξη στο Άγιον Όρος είναι το απόλυτο summer anthem για να κλείσει μία διετία αντικομουνιστικής υστερίας που κάλυψε με επιτυχία το απόλυτο πολιτικό τίποτα του κυβερνητικού έργου, της κεντροαριστεράς των ημερίδων και των ζυμώσεων, της ανύπαρκτης αριστερής αντιπρότασης και της εκτίναξης της ακροδεξιάς που κάθε άλλο παρά πέφτει μετά τις καθυστερημένες και επικοινωνιακές διώξεις.

Όσο το κέντρο κυνηγούσε ‘κομμουνιστές’ με την αρθρογραφία του, η κυβέρνηση εξυπηρετούσε όσους μπορούσε, ενώ οι ‘κομμουνιστές’ δούλευαν τη στροφή από κόμμα διαμαρτυρίας σε κυβερνητικό σχήμα.

Όσοι έκαναν echo ό,τι ανοησία κατέβαζε ο νους του προκατόχου της κ. Βούλτεψη μαζί με το Μαξίμου και τους 2-3 άλλους επικοινωνιακούς πυρήνες της κυβέρνησης σε τι βοήθησαν τη χώρα μετέχοντας στον επικοινωνιακό χειρισμό που μόνο σκοπό είχε τη φασαρία που θα κάλυπτε όσα δεν έγιναν σε αλλαγές, και όσα έγιναν για τον παλαιοκομματισμό και τη διαπλοκή; 

Αχρείαστοι ντενεκέδες, τίποτα άλλο, η ιντελιτζένσια και η ‘αστική’ τάξη της χώρας. Εμφυλιοπολεμικές εμμονές, ημερίδες, μηδενικό χειροπιαστό αποτέλεσμα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δούλευαν – ο καθένας στα δικά του. Κρίμα που δεν είναι δουλειά το να κρεμάμε ταμπέλες σε απόψεις – θα είχαμε κάνει «μία startup που έσκιζε», τη νέα πιτσαρία. 

Έβαλε κανείς ένα πετραδάκι στην ατζέντα, ή απλά παίξατε στο μνημόνιο/αντιμνημόνιο κι εσείς; Έφτιαξε κανείς καμία νέα κομματική δομή που να αντανακλά όσα λέει για τη δημοκρατία και τη διακυβέρνηση που θέλει; Το μόνο που είδαμε ήταν ανθρώπους που μιλούσαν για Ανοιχτή Κοινωνία να προστρέχουν στην πιο μεσσιανική δομή που έγινε ποτέ, αυτή του Ποταμιού, που έκανε συνέδριο για να επισημοποιήσει πως όλα τα κομματικά όργανα είναι μία απλή «αυλή» στη νέα Φρειδερίκη – το μεσσία Σταύρο Θεοδωράκη.

Η αμετροέπεια του να μην καταλαβαίνεις το μέγεθος σου και να μην ανταποκρίνεσαι στην αντίστοιχη ευθύνη και ρόλο δεν έρχεται χωρίς τίμημα· μία πολιτική ταφόπλακα ακόμα για το «χώρο». Τα καφεδάκια δεν ήταν ποτέ παραγωγή πολιτικής – αυτό είναι δουλειά διαδρομιστών στα σοβαρά μαγαζιά, και το κάνουν (ναι, αυτοί που φτύνετε για παλαιοκομματισμό) 100 φορές πιο αποτελεσματικά.

Τι θα είχε γίνει αν το Κέντρο είχε κρατήσει ίσες αποστάσεις και επεξεργαζόταν ατζέντα αντί να φλιπάρει κάθε τόσο στα επικοινωνιακά σκιρτήματα της κυβέρνησης, αποκρύπτοντας παράλληλα τα προβλήματα χάριν ‘σταθερότητας’; Κανείς δεν θα μάθει. Θα είχε, όμως, μία σχετική αξιοπιστία να κρίνει το αν καλώς πήγε ο Τσίπρας στο Άγιον Όρος ή όχι, και ό,τι ξεστόμιζε θα συνοδευόταν από πολιτική συνέπεια που θα στηριζόταν σε καθορισμένη ατζέντα αντί για οπαδισμό.

Τώρα απλά κράζει – τι άραγε; Ότι ο Τσίπρας ανταποκρίθηκε σε όσα του ζήτησαν; Αυτό ήταν το πολιτικό πεδίο, έτσι το έστησε το κάθε μικρό και μεγάλο συμφέρον (από το βιοτέχνη μέχρι την Εκκλησία) και σε αυτό απάντησε: «δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα – στη χειρότερη θα είμαι σαν τους άλλους· στην καλύτερη, μπορεί να κάνω και την έκπληξη».

Και τον τσούζει αυτό τον τεμπέλη, φλύαρο, φρεντόπληκτο μεταρρυθμιστή. Τον τσούζει πολύ. Γιατί ό,τι βλέπει να έρχεται είναι χαστούκι στη μάπα για όσα δεν έκανε, και πρέπει να βρει κάποιον άλλον να φταίει. Η αστική ιντελιτζένσια μοιράζεται (καλοσύνη της) το αλάθητο του Πάπα, και δε θα πει ποτέ: «μαλακίστηκα βασιλικά».

Αφιερωμένος ο Στράτος, και καλό καλοκαίρι 

Ηλίθιοι φιλελεύθεροι κι αριστεροί

Με αφορμή την επιβολή του ΕΝΦΙΑ παρακολουθώ την απόδοση ιδεολογικών χαρακτηριστικών στην ακολουθούμενη πολιτική και φρίττω. 

Δεν υπάρχουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην επιβολή φόρων για να πληρωθούν κομμάτια του κράτους που ουδείς χρειάζεται, ενώ παράλληλα τρέχουν φοροαπαλλαγές και χαριστικές διατάξεις προς κάθε διαπλεκόμενο. Δεν είναι πολιτικό ζήτημα με τη στενή κομματική ή παραταξιακή έννοια, αλλά ένα θέμα δημοκρατίας. Ως τέτοιο ανοίγει ένα πεδίο συνεννόησης φιλελεύθερων και αριστερών, και όχι αντιπαράθεσης, αφού αυτή οδηγεί σε μία άνευ ουσίας διάσπαση δυνάμεων μπροστά στο μείζον, και τελικά υποβοηθά την απολίτικη αλητεία της κυβέρνησης.

Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να αναγνωριστεί το κοινό πεδίο και από τις δύο πλευρές, και μικροπολιτικό ξεβόλεμα από την κείμενη αφήγηση περί κρατιστών και μη, αντιμνημονιακών και μη, υπέρμαχων της ιδιοκτησίας και μη.

Ας με συγχωρέσουν οι πολιτικοί επιστήμονες και οι κάθε λογής ειδήμονες και επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά εγώ δεν βλέπω ικανές ιδεολογικές διαφορές σε ό,τι αφορά το πλαίσιο λειτουργίας της πολιτείας μεταξύ αριστερών και φιλελευθέρων – οι διαφορές υπάρχουν σε πολύ κατώτερα ζητήματα άσκησης πολιτικής. Το πλαίσιο, όμως, είναι που βάλλεται σήμερα και αυτό είναι ο μεγάλος ασθενής. Δεν είναι πρόβλημα ούτε οι μισθοί, ούτε η ιδιοκατοίκηση, ούτε η επιχειρηματικότητα· να αρχίσουμε να διακρίνουμε τα συμπτώματα από τις αιτίες μετά από επτά χρόνια κρίσης.

Δεν διαφωνούν οι δύο χώροι στην αντίθεση τους στη δικαιοσύνη όπως την καταλαβαίνει το σημερινό ΣτΕ, και ο υπουργός δικαιοσύνης με τα σχεδόν καθημερινά εκτρώματα που καταθέτει στην κλειστή Βουλή επιχειρώντας να αλλοιώσει το θεσμικό πλαίσιο με μοναδικό αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά το ρόλο του κράτους, αυτόν της προστασίας, αλλά στο «μέχρι που» φτάνει αυτός και με τι ιεράρχηση και κόστος. Δεν υπάρχει διαφωνία σε ό,τι αφορά την ιδιοκτησία, και οι δύο την αποδέχονται και την επιζητούν για τους πολίτες. Δεν υπάρχει διαφωνία στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των πολιτών και των ευκαιριών που αυτοί πρέπει να έχουν μέσα στην κοινωνία μας. Αυτά αποτελούν μία ικανή βάση για καταρχήν συνεννόηση.

Σε άλλες εποχές η σοσιαλδημοκρατία αποτελούσε γέφυρα ανάμεσα στους δύο χώρους. Σήμερα αυτή εξοντώθηκε με επιτυχία από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (και όσους του επέτρεψαν να γίνει πρόεδρος με τόση ευκολία, ή τον στήριξαν με την αφέλεια τους το προηγούμενο διάστημα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), οπότε θα πρέπει να συνεννοηθούν μόνοι τους. Όρος το να καταφέρουν να ωριμάσουν, αντί να τσακώνονται σαν ηλίθιοι με μοναδικό αποτέλεσμα την ανενόχλητη συνέχιση της εκτροπής.

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω την απο-πολιτικοποίηση ή απο-ιδεολογικοποίηση· το αντίθετο. Προτείνω την εντατικότερη πολιτικοποίηση με κορμό της συζήτησης τη δημοκρατία, και τρία απτά αποτελέσματα: την αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, την συνεννόηση για το θεσμικό πλαίσιο ως κυρίαρχο εργαλείο για την έξοδο από την κρίση, και την επαναφορά της πολιτικής ως μόνη θεραπεία απέναντι στον αντικοινοβουλευτισμό, την ακροδεξιά και το φασισμό της «λαοκρατίας»** της Χρυσής Αυγής, του Παπαδόπουλου και του Μεταξά.

Δεν είναι όλοι οι φιλελεύθεροι «νεοφιλελεύθεροι» κρυπτοδεξιοί, και δεν είναι όλοι οι αριστεροί «νεοκομμουνιστές» μπαχαλάκηδες. Για να ακριβολογούμε αυτοί είναι οι ενοχλητικές παρανυχίδες, οι μειοψηφίες στο χώρο τους, που μεγεθύνονται εκτός πραγματικότητας με ένα και μόνο σκοπό: την επικράτηση των ηλίθιων (των παρανυχίδων) στην αντιπολίτευση, και των πιο διεφθαρμένων στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Σήμερα ψηφίζεται ένα ακόμα έκτρωμα, σε κλειστή Βουλή, ως τροπολογία σε άσχετο νόμο (του υπουργείου Υγείας του κ. Βορίδη), που θα επιτρέψει τη συγχώνευση της διαπλοκής των Μέσων Ενημέρωσης και την απαλοιφή χρεών τους εις βάρος των υπερφορολογημένων πολιτών. Η αριστερά και οι φιλελεύθεροι θα μιλήσουν για την Θάτσερ και τον Μπρέζνιεφ; Αν  αυτό είναι το μόνο που έχουν να πουν, πάσο...

_________________________________________________

** Από το ημερολόγιο του Μεταξά για το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου:

«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς.» Wikipedia

Λήξη μνημονίου: η επιστροφή στο 2009

Η Νέα Δημοκρατία του 2009, αφού διπλασίασε το έλλειμμα σε δύο χρόνια, πάσαρε τη διαχείριση της κρίσης που δημιούργησε στο ΠΑΣΟΚ με μοναδικό σκοπό την ανάληψη του κόστους διαχείρισης από κάποιον άλλον και την επάνοδο τους στην εξουσία. Αυτό που τότε συζητήθηκε ως «παρένθεση ΠΑΣΟΚ». 

Ο πολιτικός αμοραλισμός, ο καιροσκοπισμός και η βαθιά αντιπατριωτική συμπεριφορά της ΝΔ δεν θα ήταν αρκετή για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο ημίτρελων καιροσκόπων, αν δεν υπήρχε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ και μία δράκα κυνικών εκβιαστών για να ρίξουν τον τότε Πρωθυπουργό του 44%, και την κυβέρνηση που ανέλαβε το κόστος της διάσωσης.

Η πρώτη κίνηση ήταν η ανασκευή του τι έγινε στις εκλογές. Με τη βοήθεια των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, αυτών που μέχρι τον Οκτώβριο του 2009 έβλεπαν «θωρακισμένη οικονομία», παρουσίασαν μία παράλληλη πραγματικότητα στην οποία ο Κώστα Καραμανλής «είπε την αλήθεια» ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου είπε πως θα μοιράσει χρήμα, παραποιώντας το «λεφτά υπάρχουν» (στη φοροδιαφυγή, την πράσινη ανάπτυξη, στο νοικοκύρεμα του κράτους, και λοιπά). 

Το non paper που βγήκε 6 μήνες μετά τις εκλογές από τον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ για το «λεφτά υπάρχουν» ακύρωσε ό,τι είχε ειπωθεί μέσα και έξω από τη Βουλή για δύο χρόνια, όπως και την βασικότερη ερώτηση που έγινε στα κατά τα άλλα άκυρα προεκλογικά debates προς τον τότε Πρωθυπουργό για το αν τα νούμερα που δίνει η κυβέρνησή του είναι αληθή. Σε οποιαδήποτε χώρα με υγιή δημοσιογραφία ο μύθος περί εναλλακτικών, Ζαππείων, Ελοχίμ, συνωμοσίας και χώρας πειραματόζωου θα είχε λήξει εδώ. 

Στην Ελλάδα της διαπλοκής και των ειδικών συμφερόντων, χτίστηκε (και ακόμα διατηρείται) ο μύθος πως το έλλειμμα δεν ήταν ποτέ 15,6%, και πως όλα αυτά ήταν μία συνωμοσία του Γ. Παπανδρέου και μέρους των υπουργών του για να πάνε τη χώρα στο ΔΝΤ και να την «υποδουλώσουν στον ξένο παράγοντα», πατώντας σε αντανακλαστικά ξένων παρεμβολών του πρόσφατου παρελθόντος (κυρίως από την εποχή του Εμφύλιου μέχρι το τέλος της δικτατορίας). Ο Α. Λοβέρδος είναι ένα καλό παράδειγμα όσων θυμήθηκαν ξαφνικά πως ήταν εναντίον της συμμετοχής του ΔΝΤ, δηλώνοντας έτσι στρατόπεδο.

Η έλλειψη μη διαπλεκόμενων ΜΜΕ δεν θα ήταν αρκετή γα να υλοποιηθεί το σενάριο της «παρένθεσης ΠΑΣΟΚ» αν δεν υπήρχε και κάποιος μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η ομάδα που εκβίασε την πτώση Παπανδρέου μέχρι που τα κατάφερε το χειμώνα του 2011. Με τη δικαιολογία των καθυστερήσεων στις μεταρρυθμίσεις, και με τη συμφωνία για το PSI να κρέμεται από μία κλωστή, εκβίασαν την αποχώρηση του εκλεγμένου με 44%, την αντικατάσταση του από Σημιτικό τεχνοκράτη (και όχι από τον Πρόεδρο της Βουλής ή κάποιον άλλο θεσμικό) και την προκήρυξη εκλογών 6 μήνες μετά για να γίνει ο Αντώνης Σαμαράς Πρωθυπουργός και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αντ’ αυτού Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Η αποτύπωση των κινήσεων Βενιζέλου/Σαμαρά το 2011 στις
τουριστικές διανυκτερεύσεις (πηγή ΤτΕ) 

Ήταν δεδομένο για όλους (φίλους και μη) πως ο Παπανδρέου θα υποχωρούσε μπροστά στο δίλημμα ή κούρεμα χρέους (PSI) ή μάχη μέσα στη Βουλή για τη δική του επιβίωση και υστεροφημία. 

Το κατά πόσο τους ενδιέφεραν πραγματικά όσες μεταρρυθμίσεις καθυστερούσαν (καθυστερήσεις που προκαλούσαν οι ίδιοι μέσα και έξω από τη Βουλή με κινητοποιήσεις και διαφοροποιήσεις) φάνηκε από τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης τους. Όχι μόνο δεν τις προχώρησαν, αλλά ακύρωσαν και όσες μπόρεσαν από αυτές που είχαν γίνει μέχρι τότε.

Το τρέχον μνημόνιο τελειώνει σε λίγο, έχουν μείνει εκταμιεύσεις γύρω στα 9 δισ. ευρώ (με το κράτος να θέλει πάνω από 3 δισ. το μήνα για να μη χρεοκοπήσει και τα φορολογικά έσοδα να υστερούν). Μη έχοντας ανατάξει την οικονομία μας και το θεσμικό πλαίσιο για να υπάρξουν επενδύσεις και δουλειές, βρισκόμαστε πίσω στο 2009 αλλά με 1,5 εκατομμύρια άνεργους, μειωμένο ΑΕΠ και μειωμένο εισόδημα σε όσους έχουν ακόμα δουλειά. Η παράταση χρόνου που μας δόθηκε δεν χρησιμοποιήθηκε για τη χώρα, αλλά για την επιβίωση προσώπων του πολιτικού προσωπικού.

Είναι δεδομένο πως θα χρειαστούμε νέο πρόγραμμα, που δεν θα δοθεί χωρίς όρους, με δύο μονομάχους που ήταν και παραμένουν αντιμνημονιακοί από την πρώτη μέρα. Κατά της λιτότητας ήταν όλοι, συμπεριλαμβανομένου του Γ. Παπανδρέου που ζητούσε χρόνο για να βάλουμε τα του οίκου μας σε τάξη. Το «αντιμνημονιακός» είναι κάτι άλλο: η μη αποδοχή του πολιτικού κόστους για τη διάσωση της χώρας με τους όρους όσων είναι σε θέση να συμπαρασταθούν σε αυτή την πορεία (ναι, με τεράστια λάθη και εμμονές).

Είμαστε πίσω στο 2009, γιατί το ερώτημα είναι πάλι το ποιός θα υπογράψει το νέο πρόγραμμα, ποιός θα πάρει το κόστος και με πόσες υπογραφές. Παράλληλα, είναι η συζήτηση για το χρέος, όπου ουδείς ξένος θα το συζητήσει αν δεν έχει μία ισχυρή πλειοψηφία για συνομιλητή, και αυτή σίγουρα δεν είναι αυτή του 0,67% που έχει η σημερινή κυβέρνηση μετά το διωγμό της ΔΗΜΑΡ και διαφόρων βουλευτών που αποχώρησαν. 

Η ΝΔ βάζει το εξής δίλημμα στον αντίπαλο ΣΥΡΙΖΑ: ή κάνουμε εκλογές και υπογράφετε εσείς με το κόστος που είδατε στην περίπτωση Παπανδρέου (παρένθεση και καταβύθιση), ή συνυπογράφετε τη δική μας διαπραγμάτευση, όποτε την κάνουμε και βλέπετε τα ποσοστά σας να πέφτουν μετά λίγο-λίγο αφού με την υπογραφή σας θα γίνετε «μία από τα ίδια». Σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει εκλογές, υπάρχει ήδη η αφήγηση της παρένθεσης/αντιπολίτευσης έτοιμη: «επί των ημερών μας το μνημόνιο τελείωνε – εσείς το επαναφέρατε». Αυτό λένε οι δηλώσεις Βενιζέλου περί λήξης μνημονίου και του Αδώνιδος Γεωργιάδη περί αστάθειας εάν αλλάξει η κυβέρνηση.

A game of chicken αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, με μόνη σταθερά την συνεχιζόμενη φτωχοποίηση των πολιτών, την υπερφορολόγηση και την ανεργία. Και μία γενικότερη συρρίκνωση που σε λίγο θα απειλήσει πραγματικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Μπροστά σε αυτά, ο τρίτος πόλος, η χαζοχαρούμενη κεντροαριστερά και οι μεταρρυθμιστές που μέχρι εχθές έβλεπαν έναν καλό συνομιλητή στο πρόσωπο του Ανδρέα Λοβέρδου (τόσο χαζοχαρούμενοι) κάνουν συμφωνίες, διαλέγουν μεριές, και ανανεώνουν τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας με γκροτέσκους πρωταγωνιστές διαφημίσεων και πολιτικά ανίδεους «από την αγορά». Ο χορός μίας σύγχρονης τραγωδίας και οι φασίστες να καλπάζουν, αυτή τη φορά με λαϊκή βάση. 

Δεν ξέρω αν προλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο υπερασπιστής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας - η στροφή που έχει ήδη κάνει το τελευταίο εξάμηνο είναι τεράστια και έχει ζαλιστεί το εσωτερικό του. Αν δεν το κάνει, το μόνο πεδίο συνάντησης με αυτό το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι η επιστροφή στη δραχμή αφού μόνο το ελεύθερο τύπωμα χρήματος θα δώσει τους πόρους που χρειάζονται για να πληρώσουν όσα δεν έχουν περικόψει, σε μία χώρα που η παραγωγή και η φοροδοτική ικανότητα είναι σε ελεύθερη πτώση. Αυτή είναι η μόνη οδός αν δεν υπογράψει κανείς τη νέα συμφωνία, και δεν προχωρήσει αποφασιστικά σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις αντί για ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, εργατικών δικαιωμάτων που έχουν αναβαπτιστεί σε ανάθεμα από τους χαζοχαρούμενους, και μεταβίβασης της κρατικής περιουσίας στους μέχρι χθες κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες». 

Γιατί αυτό γίνεται: όταν δεν είχαν πια κρατικά δανεικά να δώσουν στον «ιδιωτικό τομέα» άρχισαν να τους δίνουν γη και ύδωρ με μηδαμινά ανταλλάγματα από όσα είχαν βάλει στο πλάι από τα κλεμμένα. Και 50 δισ. επιπλέον χρέος για να διασωθούν οι τραπεζίτες τους, γιατί εκεί μας είχαν δεμένους με τη δικαιολογία πως απειλούνταν οι καταθέσεις του κοσμάκη. Τη διαφοροποίηση τράπεζας-τραπεζίτη δεν την έκαναν. Δεν τους πέρασε από το μυαλό. Αυτά απασχολούσαν μόνο κάτι «ολίγιστους» που δεν ψήφισαν για την επιστροφή των τραπεζών στα χέρια αυτών που τις ισοπέδωσαν.