Η επίσκεψη Αλέξη στο Άγιον Όρος είναι το απόλυτο summer anthem για να κλείσει μία διετία αντικομουνιστικής υστερίας που κάλυψε με επιτυχία το απόλυτο πολιτικό τίποτα του κυβερνητικού έργου, της κεντροαριστεράς των ημερίδων και των ζυμώσεων, της ανύπαρκτης αριστερής αντιπρότασης και της εκτίναξης της ακροδεξιάς που κάθε άλλο παρά πέφτει μετά τις καθυστερημένες και επικοινωνιακές διώξεις.
Όσο το κέντρο κυνηγούσε ‘κομμουνιστές’ με την αρθρογραφία του, η κυβέρνηση εξυπηρετούσε όσους μπορούσε, ενώ οι ‘κομμουνιστές’ δούλευαν τη στροφή από κόμμα διαμαρτυρίας σε κυβερνητικό σχήμα.
Όσοι έκαναν echo ό,τι ανοησία κατέβαζε ο νους του προκατόχου της κ. Βούλτεψη μαζί με το Μαξίμου και τους 2-3 άλλους επικοινωνιακούς πυρήνες της κυβέρνησης σε τι βοήθησαν τη χώρα μετέχοντας στον επικοινωνιακό χειρισμό που μόνο σκοπό είχε τη φασαρία που θα κάλυπτε όσα δεν έγιναν σε αλλαγές, και όσα έγιναν για τον παλαιοκομματισμό και τη διαπλοκή;
Αχρείαστοι ντενεκέδες, τίποτα άλλο, η ιντελιτζένσια και η ‘αστική’ τάξη της χώρας. Εμφυλιοπολεμικές εμμονές, ημερίδες, μηδενικό χειροπιαστό αποτέλεσμα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δούλευαν – ο καθένας στα δικά του. Κρίμα που δεν είναι δουλειά το να κρεμάμε ταμπέλες σε απόψεις – θα είχαμε κάνει «μία startup που έσκιζε», τη νέα πιτσαρία.
Έβαλε κανείς ένα πετραδάκι στην ατζέντα, ή απλά παίξατε στο μνημόνιο/αντιμνημόνιο κι εσείς; Έφτιαξε κανείς καμία νέα κομματική δομή που να αντανακλά όσα λέει για τη δημοκρατία και τη διακυβέρνηση που θέλει; Το μόνο που είδαμε ήταν ανθρώπους που μιλούσαν για Ανοιχτή Κοινωνία να προστρέχουν στην πιο μεσσιανική δομή που έγινε ποτέ, αυτή του Ποταμιού, που έκανε συνέδριο για να επισημοποιήσει πως όλα τα κομματικά όργανα είναι μία απλή «αυλή» στη νέα Φρειδερίκη – το μεσσία Σταύρο Θεοδωράκη.
Η αμετροέπεια του να μην καταλαβαίνεις το μέγεθος σου και να μην ανταποκρίνεσαι στην αντίστοιχη ευθύνη και ρόλο δεν έρχεται χωρίς τίμημα· μία πολιτική ταφόπλακα ακόμα για το «χώρο». Τα καφεδάκια δεν ήταν ποτέ παραγωγή πολιτικής – αυτό είναι δουλειά διαδρομιστών στα σοβαρά μαγαζιά, και το κάνουν (ναι, αυτοί που φτύνετε για παλαιοκομματισμό) 100 φορές πιο αποτελεσματικά.
Τι θα είχε γίνει αν το Κέντρο είχε κρατήσει ίσες αποστάσεις και επεξεργαζόταν ατζέντα αντί να φλιπάρει κάθε τόσο στα επικοινωνιακά σκιρτήματα της κυβέρνησης, αποκρύπτοντας παράλληλα τα προβλήματα χάριν ‘σταθερότητας’; Κανείς δεν θα μάθει. Θα είχε, όμως, μία σχετική αξιοπιστία να κρίνει το αν καλώς πήγε ο Τσίπρας στο Άγιον Όρος ή όχι, και ό,τι ξεστόμιζε θα συνοδευόταν από πολιτική συνέπεια που θα στηριζόταν σε καθορισμένη ατζέντα αντί για οπαδισμό.
Τώρα απλά κράζει – τι άραγε; Ότι ο Τσίπρας ανταποκρίθηκε σε όσα του ζήτησαν; Αυτό ήταν το πολιτικό πεδίο, έτσι το έστησε το κάθε μικρό και μεγάλο συμφέρον (από το βιοτέχνη μέχρι την Εκκλησία) και σε αυτό απάντησε: «δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα – στη χειρότερη θα είμαι σαν τους άλλους· στην καλύτερη, μπορεί να κάνω και την έκπληξη».
Και τον τσούζει αυτό τον τεμπέλη, φλύαρο, φρεντόπληκτο μεταρρυθμιστή. Τον τσούζει πολύ. Γιατί ό,τι βλέπει να έρχεται είναι χαστούκι στη μάπα για όσα δεν έκανε, και πρέπει να βρει κάποιον άλλον να φταίει. Η αστική ιντελιτζένσια μοιράζεται (καλοσύνη της) το αλάθητο του Πάπα, και δε θα πει ποτέ: «μαλακίστηκα βασιλικά».
Αφιερωμένος ο Στράτος, και καλό καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου