Το μόνο επιχείρημα που μπορούσε να επικαλεστεί υπέρ του ο πρωθυπουργός για το περασμένο διάστημα ήταν η ησυχία - όχι η (σαχλή)"σταθερότητα". Τίποτα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ούτε υπάρχει σταθερότητα στους δείκτες: ένας στους τέσσερις είναι άνεργος, ένας στους πέντε είναι στο όριο της φτώχειας, οι εξαγωγές πέφτουν, οι μισθοί πέφτουν, τα κρατικά έσοδα πέφτουν και η ανάπτυξη παραμένει μυθικό πρόσωπο.
Αλλά υπήρχε ησυχία. Θες επειδή δεν υπήρχαν μεταρρυθμίσεις που να θίγουν εργασιακά δικαιώματα για να ξεσηκώνουν αντιδράσεις; Θες επειδή οι εργατοπατέρες του κυβερνώντος κόμματος στο δημόσιο μοιράζουν υποσχέσεις αντί φόβου για εργασιακή ανασφάλεια, όπως έκαναν την περίοδο 2009 - 2011 για να δεχτούν τις επισκέψεις της κ. Ελίζας Βόζενμπεργκ και του Γιάννη Μανώλη στις δικές τους καταλήψεις δημαρχείων και χώρων εργασίας; Θες γιατί ο κόσμος κουράστηκε και μούδιασε; Πάντως υπήρχε ησυχία.
Σε αυτή τη διετή ανακωχή ξεχάστηκαν οι εικόνες επεισοδίων, τόσο από τους τουρίστες που επισκέπτονται την Αθήνα, όσο και από τους καταναλωτές. Ανέβηκαν οι αφίξεις στην πόλη, και λίγοι θαρραλέοι (στα όρια του Dutch courage) ανοίξανε νέα γραφεία ή καταστήματα μη υγειονομικού ενδιαφέροντος, εκμεταλλευόμενοι τα χαμηλά ενοίκια.
Ο όρος «τάξη και ασφάλεια» είναι κεντροδεξιός, όχι μόνο εδώ αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η αποτελεσματική αστυνόμευση για τα εγκλήματα κατά της ζωής, τη μικρο-εγκληματικότητα, η προστασία της περιουσίας και λοιπά είναι βασικά στοιχεία του δόγματος, και είναι από τα πιο ελκυστικά στοιχεία αυτού του πολιτικού χώρου. Αυτό πρέπει να διαχωριστεί στο μυαλό μας από την βίαιη καταστολή ενάντια σε ομάδες πληθυσμού αναλόγως φυλετικών, πολιτικών, εργασιακών και άλλων χαρακτηριστικών.
Η βίαιη καταστολή, αντιθέτως, είναι τριτοκοσμική και ακραία, και συναντάται σε πρώην κομμουνιστικά και ακροδεξιά κράτη· εκεί που επικρατούν τα άκρα. Η καταστολή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εργαλείο διακυβέρνησης και επικοινωνίας. Πόσω μάλλον όταν προβάλλεται από μία κυβέρνηση ως θεμιτή πυγμή ενάντια σε «κακούς πολίτες», εννοώντας όποιον δεν συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική. Στην περίπτωση μας ο διαχωρισμός ήρθε δια στόματος Βορίδη από το βήμα της βουλής: «έχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Έλληνες».
Είναι σοβαρές οι εθιμοτυπικές καταλήψεις; Όχι, δεν είναι και μακάρι να είχε βρεθεί κάποιος πιο εποικοδομητικός τρόπος εορτασμού από την πανεπιστημιακή κοινότητα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εργαστήρια δημοκρατίας, και εκδηλώσεις μνήμης βασισμένες στην έρευνα και όχι το σύνθημα είναι μία πρώτη ιδέα.
Δυστυχώς, δεν είναι το εθιμοτυπικό των ΑΕΙ το μόνο που στερείται σοβαρότητας σε μία χώρα που ο νέος υφυπουργός παιδείας καλούσε προ διετίας την κομματική πελατεία του δημοσίου (stagiers κλπ) να προσέλθουν στην κάλπη ως ψηφοφόροι και εκλογικοί αντιπρόσωποι γιατί «το χρωστούσαν» στο κόμμα τους που τους προσέλαβε. Δεν είναι σοβαρό το να παραμένουν αποσπασμένες κάποιες χιλιάδες εκπαιδευτικών σε κομματικά πόστα και ο υπουργός παιδείας να καλεί σε εθελοντική εργασία τους αδιόριστους δασκάλους για να καλύψει τα 1.100 κενά με την υπόσχεση μοριοδότησης στην περίπτωση κάποιας μελλοντικής πρόσληψης. Δεν είναι σοβαρό το να μοιράζονται 800 εκατομμύρια ευρώ στους ενστόλους και να μην υπάρχει σάλιο για την Παιδεία, τους ενστόλους που σημειωτέον δεν έχουν δει ούτε μία απόλυση στις τάξεις τους· να υποθέσουμε πως εκεί δεν υπάρχει ούτε ένας αργόμισθος, όπως θυμάται όποιος έχει πάει στρατό... Σίγουρα υπήρχαν περισσότεροι στις τάξεις των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, στα τμήματα που έφερναν έσοδα στο ΕΚΠΑ μέσω της έρευνας που προσέλκυαν από το εξωτερικό, και τα τεχνικά συνεργεία που στήριζαν τα εργαστήρια της Ιατρικής.
Η κυβέρνηση πέρασε από το ‘success story’ των περασμένων μηνών στην ‘έξοδο από το μνημόνιο’ - αυτή που έστειλε τα spreads πάλι στο 8%, τους εταίρους μας ‘στα κάγκελα’, και την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα των οικονομικών εφημερίδων. Και τώρα που φαίνεται πως ούτε success υπάρχει, ούτε έξοδος από το μνημόνιο, το Μαξίμου αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο happening - όπως ακριβώς είχε κάνει και με την ΕΡΤ.
Το happening στήνεται εδώ και εβδομάδες με εργαλείο τον τηλεοπτικό κ. Φορτσάκη που είχε φανεί εξίσου χρήσιμος στην περίπτωση της ΝΕΡΙΤ αφού δεν κίνησε τις διαδικασίες εκλογής νέου Εποπτικού Συμβουλίου στη ΝΕΡΙΤ καθιστώντας μονόδρομο τη ‘λύση’ επιστροφής της σε κυβερνητικά χέρια (αυτά της κ. Βούλτεψη) κατά παράβαση των συμφωνιών που έγιναν με την EBU μετά το «μαύρο». Όλοι θαυμάσαμε τον πρύτανη στην τηλεόραση μας, σαν σκηνή από το Τεντέν, με την καραφλίτσα και το χέρι τεντωμένο να ουρλιάζει «έξω». Η σκέψη να συναντήσει την αντιπροσωπεία των φοιτητών πριν γίνει η συνεδρίαση της Συγκλήτου, σε μία κίνηση που θα έδειχνε πως τους ακούει πραγματικά και όχι προσχηματικά αφότου θα είχαν ληφθεί οι αποφάσεις, δεν του πέρασε από τη σοφή κεφαλή του. Του διέφυγε - πώς το λένε...
Τι δεν σεβάστηκε το Μαξίμου σε αυτή τη φιέστα που στήνεται; Τις παράπλευρες απώλειες. Τους τουρίστες που θα δουν τα πλάνα της φιέστας πυγμής που στήνεται και θα την αποφύγουν εκ νέου, και όλους τους ημίτρελους, τελικά, που έστησαν καταστήματα που δεν ήταν σουβλατζίδικα στο κέντρο της Αθήνας, περιμένοντας τα εύπορα προάστια να τους τιμήσουν με την πελατεία τους ενόψει Χριστουγέννων. Οι Κυριακές μας μάραναν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου