Τις επόμενες ημέρες θα κριθεί το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών, και είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ αν θα πετύχει ακόμα και την αυτοδυναμία σε αυτές, ή αν θα μας βυθίσει σε χειρότερες περιπέτειες συνεχίζοντας εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι: στις προσωπικές φιλοδοξίες, την πόλωση για μικροκομματικό όφελος και στις μάχες από το παρελθόν.
Σαμαράς και Βενιζέλος έπαιξαν με προσωπική ατζέντα για να πάρουν ό,τι εξουσία απολαμβάνει ο καθένας τους αυτή την ώρα, και συνέχισαν με τον ίδιο τρόπο στη διετία που πέρασαν στη διακυβέρνηση.
Όσο συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση δίνοντας τους μία ικανοποιητική πλειοψηφία, η μόνη έγνοια των δύο ανδρών ήταν το πώς ο ένας θα πάρει τη ρεβάνς από την αριστερά του μυαλού του, αυτή που σύμφωνα με την ακροδεξιά κυριάρχησε τη μεταπολίτευση, ενώ ο κ. Βενιζέλος ασχολήθηκε αποκλειστικά με το να απορροφήσει τη ΔΗΜΑΡ στις διάφορες εκδοχές ΠΑΣΟΚ που δοκίμαζε και τελικά διέλυε ο ίδιος, αφού πρώτα βύθισε το κόμμα του αποκλείοντας όποιον δεν ήταν "δικός του".
Το παιχνίδι αυτό κλιμακώθηκε με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ενώ η δυνατότητα για θεσμικές αλλαγές έπεσε στην πλειοψηφία του 0,67% μέσα στη βουλή - δηλαδή στον εκβιασμό όποιων δύο βουλευτών αποφάσιζαν πως αντιτίθενται στο ο,τιδήποτε, ή ζητούσαν κάποιο αντάλλαγμα για να υπερψηφίσουν ό,τι είχαν μπροστά τους την εκάστοτε φορά. Έτσι, ακόμα και στο υποθετικό σενάριο όπου το δίδυμο είχε κάποια στιγμή επιφοίτησης και αποφάσιζε να κάνει κάποια μεταρρύθμιση, το πιθανότερο θα ήταν πως πλέον δεν θα περνούσε χωρίς τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Της αντιπολίτευσης που λοιδορούσαν καθημερινά με όλα τα Μέσα, και με την οποία δεν έχτισαν καμία γέφυρα επικοινωνίας σε όλο αυτό το διάστημα με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή.
Το αποτέλεσμα ήταν η ακυβερνησία - η αναποτελεσματικότητα σε κάθε τομέα. Και τώρα έχουμε λήξη χρόνου. Χρόνου που δόθηκε με ευρωπαϊκό χρήμα, για να γίνουν όσα οι δύο αρχηγοί αμέλησαν απορροφημένοι από μία ατζέντα που λίγο ενδιέφερε τους πολίτες που περίμεναν διέξοδο, προσδοκώντας μία καινούρια σελίδα. Τους πολίτες που κλήθηκαν ξανά και ξανά να πληρώσουν αυτό τον εγωκεντρισμό, υπερφορολογούμενοι και άνεργοι.
Καλούν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ταμείο μαζί τους - να αναλάβει μαζί τους την ευθύνη των αποτελεσμάτων τους. Και το κάνουν όχι γιατί ξαφνικά ξύπνησαν, και είπαν να κάνουν κάτι για τους πολίτες της χώρας μέσα από τη συνεννόηση, αλλά για να μείνουν λίγο ακόμα στις καρέκλες τους, και να κόψουν κάποια ποσοστά από το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές.
Η πρόκληση εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αν θα χάσει αυτά τα ποσοστά συνεργαζόμενος ή μη με το δίδυμο. Η πρόκληση, προτού απαντήσει στην κυβέρνηση, είναι να αποδείξει πως δεν έχει προσωπικές ατζέντες, ούτε επιζητεί κάποια ‘ρεβάνς’. Να αποδείξει πως επιθυμεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, να κυβερνήσει ακολουθώντας ένα άλλο πρότυπο. Κι αυτό δεν είναι εύκολο για ένα κόμμα που μέχρι χθες ήταν “διαμαρτυρίας”, για ένα κόμμα που έχει κυνηγηθεί από τα Μέσα, για ένα κόμμα που δεν μπορούσε να έχει καν ονείρωξη εξουσίας και άρα ποτέ δεν μπήκε στον πραγματισμό που επιβάλλει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ό,τι κι αν αποφασίσει, θα πρέπει να δείξει πως σκέφτεται τη χώρα και τους πολίτες, πως μπορεί και θέλει να ασκήσει αυτή την εξουσία, μία εξουσία που μέχρι χθες αντιμετώπιζε πιο φοβικά κι από το κεφάλαιο. Πρέπει να δείξει πως δεν κυνηγάει κάποιο σκορ που ζητάει ισοφάριση. Αν δεν τα καταφέρει, όποιο εκλογικό αποτέλεσμα κι αν έχει, θα πάει σαν τη σημερινή συγκυβέρνηση. Θα κυνηγήσει φαντάσματα σε μια χώρα που δεν αντέχει άλλο να κρατήσει την αναπνοή της όση ώρα οι πολιτικοί διαγωνίζονται στο ποιος την έχει μακρύτερη· την εκλογική νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου