Αντί Καζαμία

Ο Καζαμίας ήταν η ελληνική λαϊκή εκδοχή του δρυίδη-μάγου-αστρολόγου, ένα μυθικό πρόσωπο τάχα ιταλικής καταγωγής, που προέβλεπε το μέλλον. Το Φθινόπωρο έβλεπε βροχές, το καλοκαίρι ξηρασία, ενώ οι λοιπές προβλέψεις του ήταν απροσδιόριστου γεωγραφικού στίγματος οπότε όλο και κάτι έβγαινε κάπου στον κόσμο· μία θεομηνία, μία τερατοογέννηση, μία καταστροφή. Αφήνοντας το 2014 χορτασμένοι(;) από τσαρλατάνους, ας δούμε που βρισκόμαστε με την ελπίδα πως θα αλλάξουμε το πού θα πάμε. 

Η κυβέρνηση που κέρδισε τη διεξαγωγή εκλογών καταδικάζοντας το μνημόνιο, κέρδισε τις εκλογές εκβιάζοντας κατάρρευση αν δεν εκλεγεί για να το εφαρμόσει. Κι ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ. Μία τριετία μετά δεν έχουν εφαρμόσει κανένα από τα ευεργετικά μέτρα ανοίγματος της εγχώριας αγοράς, βελτίωσης των όρων του επιχειρείν για να υπάρξει ξανά ΑΕΠ και πίτα για να μοιραστεί, να δώσει δουλειές, μισθούς, συντάξεις και κοινωνική πρόνοια. Αντιθέτως, η αγορά έχει κλείσει και άλλο, η ψαλίδα φτωχών-πλουσίων έχει ανοίξει, και το κοινωνικό κράτος καταρρέει με την ανισότητα να θυμίζει πάλι δεκαετίες που νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας.

Η λύση τους; Ένας νέος εκλογικός εκβιασμός: αντί να κλείσουν τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, φορτωμένη από τη νέα φορολογική αφαίμαξη αφού ούτε δαπάνες κόπηκαν (αυξήθηκαν) ούτε δουλειές άνοιξαν ελέω προστασίας του κάθε διαπλεκόμενου (μικρού και μεγάλου), ανακοινώνουν σε eurogroup πρόωρη έξοδο από το Μνημόνιο, αναζωπυρώνουν τις συζητήσεις για Grexit με τις αγορές να ποντάρουν εκ νέου υπέρ μίας ελληνικής κατάρρευσης, σταματούν τις συζητήσεις με την Τρόικα, και προκηρύσσουν εκλογές. Για την ακρίβεια, γνωρίζοντας πως θα υπάρξει πολιτικό κόστος από την αποτυχία του περασμένου διαστήματος επισπεύδουν την εκλογή ΠτΔ, μετατρέποντας την έτσι σε μία εκβιαστική ψήφο εμπιστοσύνης. Μία ακόμα προσπάθεια για την καρέκλα τους. Ένας ακόμα εκβιασμός με τη διεθνή κοινότητα να μας κοιτάει εμβρόντητη, αν όχι με βαρεμάρα για τα ελληνικά τερτίπια. 

Με την υποψία και μόνο δε, πως μπορεί να φύγουν από το γκουβέρνο, τρέχουν ακόμα και Σάββατα να ψηφίσουν σωρεία τροπολογιών που μας στείλουν πίσω, στις ανάγκες ειδικών συμφερόντων και χαριστικών πράξεων. Business as usual.

Επαναπροσλήψεις ανθρώπων που είχαν πόρισμα Ρακιντζή για το παράνομο της αρχικής τους πρόσληψης, “καλοφάγωτα” εφάπαξ (όπως τα χαρακτήρισε ευεργετηθείς πρόεδρος σωματείου με επιστολή στα μέλη του), δασοκτώνα νομοσχέδια υπέρ καταπατητών και αποτελεσμάτων εμπρηστών και παράνομης υλοτομίας, και άλλα που δεν προλαβαίνουμε καν να μάθουμε. Ένας οχετός νομοθετικού έργου που χάνεται μέσα στην ποσότητα των κατατεθέντων. 

Εν μέσω αυτών, οι κατηγορίες για δοσοληψίες σε επίπεδο βουλευτών δίνουν και παίρνουν, ενώ οι υποθέσεις που τους αφορούν θάβονται η μία μετά την άλλη: από τη δικογραφία Μιχελάκη για επί πληρωμή ερωτήσεις στη Βουλή μέχρι τα πρόσφατα του Haikalisgate, ενώ όλα ακουμπούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το Μαξίμου και τις επιλογές του ίδιου του Πρωθυπουργού. Μόνο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη, όχι φυσικά για τη Λίστα Λαγκάρντ (η έκθεση του μειοψηφούντος Εισηγητή του Δικαστικού Συμβουλίου το ξεκαθάρισε αυτό), αλλά γιατί κάποιος έπρεπε να γίνει Ιφιγένεια προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να πάρει τις χρειαζόυμενες αποστάσεις από τις πολιτικές που επέβαλλαν οι αστοχίες και ο δόλος του. Τρέλα!

Όσο για την ιντελιτζένσια - τους μορφωμένοους και άριστους - της χώρας, με το κεφάλι χωμένο στο λάκκο περασμένων αποφάσεων, κοινωνικών και επαγγελματικών σχέσεων, ψευτο-εξαρτήσεων και ‘καλών τρόπων’, μοιάζει ανήμπορη να κοιτάξει για λύσεις πέρα από τα υπαρκτά σχήματα και πρόσωπα. Ταγμένη σε ένα ‘ρεαλισμό’ που επιβάλλει το σημερινό ορυμαγδό φαιδρών προσωπικοτήτων, έχει αφοσιωθεί στην υπεράσπιση αχρείαστων αν όχι προβληματικών σχημάτων και προσωπικοτήτων. Κι ο καιρός περνάει. 

Φτάσαμε στο 2015, μία ημερομηνία ‘από το μέλλον’ ακόμα και για τον γράφοντα 40άρη. Ζούμε στο αύριο με το κεφάλι χωμένο στη λάσπη του παρελθόντος μας. Κι όσο παραμένουμε φοβισμένοι για το άγνωστο, αντί να το εναγκαλιστούμε και να το διαμορφώσουμε, τόσο πιο βαθιά θα χωνόμαστε στο βούρκο· γιατί “έτσι πρέπει”, γιατί αυτό επιβάλλει ο “ρεαλισμός”. Ούτε ο Καζαμίας τόση κοροϊδία. Καλή χρονιά.