Νέο κόμμα;

Μετά την χθεσινή δεύτερη ατελέσφορη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, και ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος κ. Γεωργιάδης, απείλησαν για χάος αν δεν εκλεγεί ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Δήμας στο αξίωμα. Ο δε κ. Γεωργιάδης, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει το διαφαινόμενο αδιέξοδο και τη νέα κρίση (ΧΑΑ, spreads, grexit), δήλωσε πως η τρόικα διέκοψε τη διαπραγμάτευση εν αναμονή πολιτικών εξελίξεων, ενώ την κατηγόρησε ευθέως πως χρησιμοποίησε την εκλογή ΠτΔ για να φορτώσει κάθε μέρα και ένα νέο μέτρο.

Είναι προφανές πως ο κ. Γεωργιάδης δεν περιγράφει μία τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά ένα καβγαδάκι επιπέδου συνδικαλιστών σε κάποιο αμφιθέατρο. Και μπορεί να τον πιστεύαμε πως το πρόβλημα είναι πως ο καημένος αντιλαμβάνεται έτσι τα πράγματα λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αν παράλληλα δεν υπήρχε η τοποθέτηση Χαρδούβελη στη Βουλή για το πόσα θα χρειαστούμε το επόμενο διάστημα, αν δεν ακούγαμε τον κ. Πρωτόπαπα (που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις) να λέει πως υπάρχει έτοιμο προς ψήφιση το “πακέτο Χαρδούβελη” και συγκεκριμένα πως είναι “ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει η ελληνική πλευρά αυτή την ώρα”, προειδοποιώντας το συνομιλητή του από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα πρέπει να είναι έτοιμος για την υπογραφή του αν γίνει κυβέρνηση το Φεβρουάριο.

Το δημόσιο ψέμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου περί Τρόικας-Μαινάδας καταρρίπτεται από τη λογική, και από τον Υπουργό Οικονομικών, τους δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ (Παπαδημητρίου/ΣΚΑΙ), και τον εκπρόσωπο του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ στις διαπραγματεύσεις. Και μαζί του καταρρίπτεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις απειλές. 

Τη θέση του ψεύδους παίρνει η βεβαιότητα πως η συγκυβέρνηση επέλεξε να εκβιάσει τη χώρα, ξοδεύοντας την αξιοπιστία που χτίστηκε με αφόρητες θυσίες των πολιτών. Αυτές παίζουν στα ζάρια τώρα κοιτώντας, όχι το δημόσιο συμφέρον, αλλά τις πολιτικές τους καριέρες. Τέλος, ως προς αυτό, υπάρχει η χθεσινή διαρροή του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ κ. Ρήγα, όταν πιάστηκε on camera να λέει πως η κυβέρνηση θα έπεφτε το Φεβρουάριο λόγω “Μωραΐτηδων και Σηφουνάκηδων”, οπότε για τον κ. Βενιζέλο ήταν προτιμότερες οι εκλογές τώρα.

Απέναντι σε αυτό το στρατόπεδο, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν μπορεί να αποφασίσει αν τον εκφράζει ο κ. Μηλιός της ευρωπαϊκής προοπτικής ή ο κ. Μητρόπουλος των ειδικών δικαστηρίων και του προβληματικού πόθεν έσχες, ενώ οι λοιπές “μνημονιακές” δυνάμεις ζουν στο δικό τους αστερισμό με χαρακτηριστικό παράδειγμα παραλογισμού και εσωστρέφειας αυτό του κ. Λυκούδη. 

Ο εκλεγμένος στο Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ βουλευτής, και πορευόμενος για δεκαετίες ως παρακολούθημα του κ. Κουβέλη, έφυγε από την ΔΗΜΑΡ, ίδρυσε τάχα δικό του ασκέρι καταγγέλλοντας τον αρχηγισμό που απήλαυσε όλο το προηγούμενο διάστημα, και καταλήγει εβδομάδες μετά στο Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη όπου ο αρχηγισμός προβλέπεται από το καταστατικό! Δεν υπάρχει καμία εξουσία στο προσωποπαγές αυτό σχήμα στις ποικίλες επιτροπές του με τα ευφάνταστα ονόματα (Επιτροπή Δια Ταύτα”), αλλά είναι συμβουλευτικές προς τον Ηγέτη ο οποίος συνεχίζει να τοποθετείται αποκλειστικά σε πρώτο ενικό για το εγχείρημα: “έφτιαξα, έκανα, θέλω, επιτρέπω, δεν επιτρέπω”.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε. 

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.

Αυτό που χρειάζεται είναι να φύγει η σκιά πως ο κ. Μπούκουρας αποφυλακίστηκε λίγο πρίν τις εκλογές ΠτΔ για να ψηφίσει τον συντοπίτη του. Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε πώς μπήκε κάμερα στον ανιχνευτή καπνού κεντρικού ξενοδοχείου για να καταγράψει μία συναλλαγή αθλίων, αντί να μπει και αυτή η υπόθεση στο αρχείο μαζί με την υπόθεση Μιχελάκη, αυτή που αφορούσε κατηγορίες για επί πληρωμή ερωτήσεις από τον πρώην υπουργό για υπόδικο επιχειρηματία. Αυτό που χρειάζεται είναι να μεγαλώσει η κόρη μου σε μία χώρα που δεν θα εξαρτηθεί το μέλλον της από το φύλο της, τις θρησκευτικές, σεξουαλικές, ή κομματικές της προτιμήσεις. Σε μία χώρα όπου αν είναι ικανότερη του αδερφού της θα έχει την πορεία που της αξίζει. Ομοίως και για εκείνον, έναντι των τριγύρω του, έχοντας διασφαλίσει πως ο ανταγωνιστής του δεν θα τον προσπεράσει πίσω από κλειστές πόρτες. Πως δεν θα χρειαστεί να ενταχθούν σε κλίκες και φατρίες που θα τους ακυρώσουν αντί να αφεθούν να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους. 

Αυτά δεν είναι θέμα Μνημονίου. Είναι πολιτικές επιλογές και ουδείς τις εκπροσωπεί σήμερα. Ουδείς που να το εννοεί πραγματικά, να το ιεραρχεί πριν από κάθε “ρεαλισμό”, και να καταλαβαίνει συγχρόνως ποιά είναι η πολιτική διαδικασία διεκδίκησης της ψήφου, της παραγωγής πολιτικής και εν τέλει διακυβέρνησης, για να γίνουν.

Σε όλα αυτά δεν απαντάνε οι ανεπιβεβαίωτες διαρροές (του κ. Βενιζέλου;) περί κόμματος Παπανδρέου. Ούτε όσοι σπεύδουν να φτιάξουν λίστες αντ’ αυτού. Ούτε όσοι προστρέχουν στη βάση της αντίδρασης στο άθλιο σήμερα. Ούτε όσοι αναζητούν νέα ευκαιρία εργασίας στο πολιτικό σκηνικό.

Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα.

Μπορούν όλα αυτά να γίνουν και από υφιστάμενα κόμματα. Φυσικά και ναι. Φτάνει να αποφασίσει η ηγεσία να ασπαστεί όλα τα παραπάνω, και να έχει την αξιοπιστία που χρειάζεται για να μην φανεί όλο αυτό ευκαιριακό και καιροσκοπικό - όπως αποδείχθηκαν όλα τα προηγούμενα (ερήμην πολλές φορές των καλών προθέσεων των συμμετεχόντων).

Όποιος καταλαβαίνει μετά από όλα αυτά, και όσα παραλείπονται κατ’ανάγκη σε ένα άρθρο σαν αυτό, πως το ζητούμενο είναι το “νέο κόμμα”, μάλλον είναι εκτός θέματος. Δεν είναι αυτό, ούτε η ερώτηση, ούτε η απάντηση. Η πολιτική βούληση για αλλαγή είναι το δια ταύτα, για τη ζωή μας “αλλιώς”. Η βούληση είναι το ζητούμενο, και η ειλικρινής σύμπραξη - το όχημα θα καθοριστεί και από τις εξελίξεις. Αν επικεντρωθούμε άλλο σε αυτό, η μόνη εξέλιξη θα είναι για μία ακόμη φορά μόνο το “όχημα”. Και θα το καβαλήσει ο κάθε τσαρλατάνος μπας και τον περάσει απέναντι.