Διαλύετε τη χώρα

Η άφιλη πολιτική πρέπει να γίνει αρχή στο μυαλό πολιτικών, δημοσιογράφων και πολιτών. Και κύρια επιδίωξη.

Δεν είδα τις χθεσινές ομιλίες στη Βουλή - πρόλαβα μόνο τους κ.κ. Λεβέντη και Παπαγγελόπουλου και έπεσα για ύπνο. Ήταν αρκετό. Από τη «μάχη» των πολιτικών αρχηγών δεν προέκυψε καμία είδηση, καμία χάραξη πολιτικής απέναντι στα δεδομένα και καταγεγραμμένα προβλήματα στο χώρο της δικαιοσύνης, ή έστω μία καλή σύνδεση τους με το ευρύτερο πλέγμα παθογενειών. Αντιθέτως, βουλιάξαμε βαθύτερα στο κενό όσων δεν ειπώθηκαν.

Παράχθηκε για ακόμα μία φορά παραταξιακή - οπαδική - πολιτική, χρήσιμη στα πρόσωπα της πολιτικής και όχι στο αντικείμενο της, τη χώρα και την παραγωγή λύσεων. Ουδείς πρότεινε λύσεις, ουδείς στήριξε αλλαγές, ουδείς κοίταξε μπροστά. Μίλησαν για τα παλιά «τους», σαν κάποιο Big Brother που έχεις χάσει επεισόδια και δεν καταλαβαίνεις γιατί τα έχει πάρει το σπίτι με την Άσπα.

Αποκορύφωμα της παθογένειας, η ομιλία του Αναπληρωτή Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με αρμοδιότητα για θέματα Διαφθοράς (αντιγράφω την πλήρη ‘λεζάντα’ του από το κανάλι της Βουλής). Μίλησε για το ποιός είναι ή ήταν φίλος ποιανού, αλλά δεν μας εξήγησε καν το γιατί αναφέρει την πιθανή ‘φιλία’. Δεν υπήρχε πλαίσιο στην αναφορά, μετατρέποντας τον Υπουργό Διαφάνειας σε κάτι σκοτεινό, σαν μια κινηματογραφική φωνή σε σκοτεινό σοκάκι να απειλεί. Με τι; Δεν μάθαμε. «Δεν είχε χρόνο».

Όπως «δεν είχε χρόνο» για να ενημερώσει από το βήμα για τις κινήσεις του, ως αρμόδιο μέλος της κυβέρνησης, εναντίον της Διαφθοράς (το κεφαλαίο από τη λεζάντα πάλι).

Η μόνη πρόταση που προέκυψε από τη χθεσινή συνεδρίαση είναι το κενό προτάσεων, όλων των παρευρισκόμενων πολιτικών δυνάμεων. Ακόμα και η κ. Γεννηματά, που απ’ όσο διάβασα αναφέρθηκε (ελλιπώς) στο έργο του πρώην Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, δεν προσέφερε ως μέρος μίας τέτοιας τοποθέτησης κάποια συνέχιση τους - το επόμενο βήμα. Όπως δεν προσέφερε καμία εξήγηση, του γιατί το κόμμα της υπό τον κ. Βενιζέλο επέτρεψε την οπισθοχώρηση σε πολλές αλλαγές που έγιναν... στο παρελθόν. Ακούσαμε μόνο περαιτέρω φαιδρότητες: «Είσαι αλητάμπουρας. Θα ζητήσεις συγγνώμη στα τέσσερα».

Αυτό που συνεχίζουμε να παρακολουθούμε στο παρόν μας, είναι η έλλειψη μέλλοντος χάριν σχέσεων κάθε μορφής: φιλικές, εχθρικές, αλληλεξάρτησης ή σκέτης εξάρτησης. Αν αυτή είναι η νόρμα της άσκησης πολιτικής, ακόμα και σε συνεδρίαση για την δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα. Είναι ένδειξη περαιτέρω διάλυσης, με θύματα τους πολίτες, ενώ οι πολιτικοί περί ιδίων τυρβάζουν, αποσαθρώνοντας πλέον και το θεσμικό πλαίσιο. Χωρίς προτάσεις, ούτε οι εκλογές μπορούν να δώσουν λύση, ούτε οι ανασχηματισμοί.

Η αδράνεια στην απληστία και την ανισότητα είναι το πρόβλημα

H ταινία ‘Wall Street’ του Oliver Stone ήταν προειδοποίηση για ένα κόσμο απληστίας που ερχόταν με σύνθημα ‘anything goes’ - όλα επιτρέπονται, χωρίς σε κανόνες απέναντι σε κοινωνίες και κράτη. 

Οι αριστεροί αποκαλούν το φαινόμενο ‘νεοφιλελευθερισμό’, χωρίς καμία ανάλυση, χωρίς διαχωρισμό από τον φιλελευθερισμό που όφειλαν να κρατήσουν ως κόρη οφθαλμού, χωρίς αντιπρόταση. Στην περίπτωση της κυβερνώσας αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, η αδράνεια ξεκινούσε από τεμπελιά και κατέληγε σε υποταγή όποτε βρέθηκαν απέναντι σε χρηματοδοτικά κενά τόσο ως προς την εκλογή τους, όσο και για όσα υπόσχονταν στους ψηφοφόρους τους. Έτσι, προχωρούσαν εύκολα σε παραχωρήσεις προς χρηματοδότες των κομμάτων τους (διαπλοκή), ή έτοιμα «εργαλεία» (από κακές ιδιωτικοποιήσεις μέχρι swaps) χωρίς πραγματικό έλεγχο για την κατεύθυνση και τις μακροχρόνιες συνέπειες.

Οι δεξιοί ήταν λίγο χειρότεροι, αφού δεν είχαν καν ηθικό φραγμό - ταμπού - σε αυτή την υποχώρηση των συμφερόντων των πολλών μπροστά σε αυτό των λίγων. Συχνά δε, το ιδεολογικοποίησαν λέγοντας πως ο δρόμος για την ευημερία των πολλών περνάει από την ευημερία των λίγων. Και πάλι χωρίς πραγματική ανάλυση για το πώς θα γινόταν κάτι τέτοιο για να θεσμοθετήσουν ανάλογα. Αφέθηκε στις καλές προθέσεις που 30 χρόνια μετά, δεν αποδείχθηκαν. 

Share of wealth owned by t
he middle class - Bloomberg

Η διεθνής μεταβίβαση πόρων σε λίγους φαίνεται καθαρά στο εισόδημα της μεσαίας τάξης που έχει δει σταθερή μείωση από τα τέλη της δεκαετίας του 70, απέναντι σε μία υπερσυγκέντρωση πλούτου σε πρόσωπα και εταιρείες. Τα αποθεματικά της Apple, για παράδειγμα, είναι μεγαλύτερα από το ΑΕΠ μιας χώρας σαν την Ελλάδα, ενώ τώρα πλέον η εταιρεία ελέγχεται για φοροαποφυγή σε χώρες όπως η Ιταλία (πρόστιμο €320εκ.), ενώ υπάρχει σε εξέλιξη έρευνα τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην ΕΕ (ενδεχόμενο πρόστιμο $8δισ. για $64δισ. κέρδη).

Απέναντι στην διαρκή φτωχοποίηση, οι λαοί ριζοσπαστικοποιούνται, ενώ πολλοί εκλέγουν ‘λύσεις’ διακυβέρνησης με περίσσιο θυμικό και ελλιπή πείρα, γνώση ή κατανόηση του κόσμου, βυθίζοντας τις κοινωνίες τους βαθύτερα σε κρίση. Εδώ βρίσκεται και το αδιέξοδο: όσοι έχουν την εμπειρία να κάνουν κάτι για το πρόβλημα έχουν απαξιωθεί, όχι πάντα δικαίως, ενώ όσοι έρχονται καταλήγουν δυο φορές έρμαιο ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος που δεν καταλαβαίνουν και άρα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.

Οι δύο κυρίαρχες προτάσεις είναι, από την Αριστερά, η διατήρηση ενός τρόπου λειτουργίας κρατών ως είχαν, ακόμα κι αν σημαίνει φοροεπιδρομή στους πολλούς, ενώ από την Δεξιά προτάσσεται μία δημοσιονομική πειθαρχία εις βάρος του αναγκαίου κοινωνικού κράτους. Και στις δύο περιπτώσεις, το μόνο που εξασφαλίζεται είναι η διατήρηση αν όχι το άνοιγμα της ‘ψαλίδας’ μεταξύ των πολλών και των λίγων.

Πολιτικά, αυτό μεταφράζεται σε πρόβλημα δημοκρατίας με το εξής ερώτημα να γίνεται πιο καίριο από ποτέ: η λαϊκή βούληση (και το δημόσιο συμφέρον) είναι απλώς μια παράμετρος στο σύστημα, ή είναι κυρίαρχη; Οι συντηρητικοί έχουν απαντήσει στην πράξη, βαφτίζοντας την αποδοχή των σημερινών παθογενειών και αποκλίσεων ως πράξη ρεαλισμού - παραιτημένοι, προφανώς, από κάθε αλλαγή στο status quo. 

Οι προοδευτικοί από την άλλη, περιγράφουν ευκαιριακά το πρόβλημα, όποτε στομώνει κάποιο ζήτημα, αλλά μετά υποχωρούν χωρίς συνολική πρόταση. Την πρόταση που οφείλουν να διαμορφώσουν χρησιμοποιώντας την υπερεθνική τους δικτύωση, για να υπάρξει διεθνής πλατφόρμα. Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται σε μία χώρα από μία κυβέρνηση, αλλά από πολλές που θα φέρουν αυτή την ατζέντα, ιδανικά μαζί και συγχρόνως, στα κοινοβούλια και τις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Όσο δεν το κάνουν, οι συντηρητικοί θα εφευρίσκουν «εχθρούς» για να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους, σπέρνοντας τακτικά το μίσος και τη μισαλλοδοξία για να καλύψουν την ένδεια διάθεσης αλλαγών, ενώ οι προοδευτικοί θα βασίζονται σε όλο και πιο συντηρητικές εκδοχές όσων πρεσβεύουν, υποχωρώντας σε βασικές αρχές και αξίες - μία αργόσυρτη πολιτική αυτοκτονία.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ελληνική κρίση, η λάθος αντιμετώπιση της από την αρχή με την άρνηση Τρισέ (ΕΚΤ) τόσο για το έγκαιρο κούρεμα χρέους, όσο και την μη εγγύηση των ελληνικών ομολόγων όσο η πυρκαγιά χρέους ήταν μικρή για όλους, πολύ πριν γίνει πολιτική, πολύ πριν εξελιχθεί σε κυνήγι της ανόδου της ακροδεξιάς και της επαναφοράς των «εθνών» και της θρησκείας ως κυρίαρχα πολιτικά ζητήματα. Προτού εξελιχθεί σε οπισθοχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τελικά, απέναντι σε ό,τι την ενώνει.

Η κατάντια των κοινωνιών μας φαίνεται από την ένταση με την οποία συζητείται πλέον η μαντήλα σε μία σχολική γιορτή, ή το χοιρινό σε ένα σχολικό κυλικείο στον Καναδά. Ή την επίθεση στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα με ρητορική που θα ήταν ανεπίτρεπτη πριν μερικές δεκαετίες, που κλιμακούμενη, φτάνει μέχρι και σε επίθεση προς λαούς, τόσο από εγχώριες όσο και διεθνείς δυνάμεις - οι «τεμπέληδες Έλληνες» και οι «Ναζί Γερμανοί», για παράδειγμα.

Θα υπάρξει απάντηση προτού διαλυθούμε; Από παρέες και γειτονιές, μέχρι χώρες και ενώσεις χωρών; Ή θα οπισθοχωρήσουμε, ακόμα και στην Ευρώπη της ανεξιθρησκίας, σε θρησκευτικές μάχες, άθεων εναντίον χριστιανών, χριστιανών εναντίον μουσουλμάνων, μουσουλμάνων εναντίον χριστιανών (ειδικά μετά τον αποκλεισμό τους από τις κοινωνίες χριστιανών) κοκ; 

Η απληστία και η ανισότητα είναι το πρόβλημα, όχι ό,τι προκύπτει ως λάδι στη φωτιά της οικονομικής ανασφάλειας του καθενός μας, που γρήγορα εργαλειοποιείται και γίνεται πολιτική. Αν οι μουσουλμάνοι δεν θέλουν χοιρινό, μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως αντιμετωπίσαμε παγκοσμίως τη χορτοφαγία, με δεύτερη επιλογή. Ή όπως αντιμετώπισε το NHS τα μακρυά μανίκια που απαιτούσαν κάποιες γιατρίνες που δεν ήθελαν να δείξουν σάρκα, με διαβούλευση και διάλογο με την κοινότητα (από το 2010). Κι αν μία νεαρή θέλει να έρθει στην γιορτή του σχολείου της με τη μαντήλα της, ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να την απομονώσουμε - να της απαγορεύσουμε να συμμετέχει αν πρόκειται να την φορέσει - ή αν δεν μας ενδιαφέρει, γιατί έχουμε ένα κράτος με κανόνες, που έχει διασφαλίσει πως η μαντήλα δεν αποτελεί ένδειξη καταπίεσης, αλλά εκδήλωση προσωπικότητας, όπως το σταυρουδάκι πάνω από τα ρούχα, ή το μίνι. 

Έχουμε τεράστια ζητήματα, διεθνώς, για να ασχολούμαστε με τόση αδικαιολόγητη ένταση με όλα αυτά. Αρκεί να είμαστε ειλικρινείς και συνεπείς στις αρχές μας. Να μην υπογράφουμε τη Συνθήκη της Γενεύης με το ένα χέρι, και να χτίζουμε τείχη στα ευρωπαϊκά σύνορα, τόσο περιμετρικά όσο και μεταξύ χωρών, για να μην δεχτούμε πρόσφυγες, την ώρα δε, που έχουμε κάνει στρατιωτικές επεμβάσεις σε τρίτες χώρες στη βάση των αρχών μας, της δημοκρατίας και των διεθνών αποφάσεων μας.

Ας κάνουν λίγο πίσω από τον φόβο τους οι συντηρητικοί κι ας στρωθούν επιτέλους, όσοι διαλαλούν την πρόοδο, στη δουλειά. Οδηγούμαστε σε διεθνή ρευστοποίηση (meltdown) και θα φταίμε όλοι. Από τον άπληστο του 1% και όσους δεν βάζουν κανόνες (κυβερνήσεις και υπερεθνικοί οργανισμοί), μέχρι τον εργάτη που βρίζει μετανάστες. Ας εμπιστευτούμε την γνώση και εμπειρία που δείχνει πως το ατομικό καλό περνάει από το συλλογικό κι ας διορθώσουμε τα λάθη των τελευταίων δεκαετιών, με συνέπεια. Δεν είναι ακατόρθωτο - έχουμε τον αξιακό χάρτη που μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα κόσμο με προοπτική.

Μαντήλα στην παρέλαση;

Όσα κι αν έχουν ειπωθεί για την μαντήλα, η εικόνα της Μαλάλα με καθησυχάζει. Ουσιαστικότερο, όμως, του αν μας καθησυχάζει ή μας ανησυχεί, είναι το τι σημαίνει σε όποια τη φοράει. Οικειοθελώς, ή λόγω πίεσης από το οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον.

Δεν έχουμε, όμως, δικαίωμα ‘απόφασης’. Αν τελείται κάποια νομικά αξιόποινη πράξη μέσω μαντήλας, έχει γραφτεί και αυτό, ας εμπιστευθούμε τα κράτη και τους νόμους μας.  Δεν μπορούμε όμως να απαγορεύσουμε, όποια εκφράζεται και αυτοπροσδιορίζεται από αυτό το κομμάτι ύφασμα στο κεφάλι της, να το κάνει. Αν θεωρούμε πως ένας διαφορετικός πολιτισμός έχει κάτι να κερδίσει από την δική μας θεώρηση, ας μπούμε σε διάλογο μαζί τους.

Οι συντηρητικοί δυσκολεύονται πολύ να δεχτούν την ρευστότητα των πραγμάτων. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, μία εκδοχή, ένας πολιτισμός, μία θέση. Υπάρχουν σύνολα περιστάσεων και όρων, που διαμορφώνουν μία παλλόμενη πραγματικότητα. Αν θες να την επηρεάσεις, δεν επεμβαίνεις αυταρχικά με ναι ή όχι - με απαγορεύσεις και άδειες - αλλά διαμορφώνεις πλαίσιο και συνθήκες προς την κατεύθυνση που είναι όσο πιστή γίνεται σε ένα πλαίσιο αρχών, όπως το καταλαβαίνουμε σήμερα. Αυτό θα επηρεάσει τις αποφάσεις ατόμων και ομάδων, μέσα από την αλλαγή του συνόλου. Ένα πλαίσιο γενικών αρχών - μόνο αυτές μπορούν να είναι ‘σταθερές’ στην ευρύτητα τους, χωρίς και αυτό να αποτελεί θέσφατο. Είναι και αυτό ανοιχτό προς συζήτηση.

Αν κάτι πάει λάθος με την μαντήλα στο μαλλί, θα το αποφασίσει όποια σήμερα την φοράει, μέσα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, συνδιαμορφώνει ή ζει. Αν σαν κοινωνία θέλουμε να κάνουμε κάτι, για αυτό, ή για άλλο θέμα, ας δούμε το συνολικό με ορίζοντα τις επιθυμίες μας σαν κοινωνία. Η όποια απαγόρευση, στην παρέλαση για παράδειγμα, για μία αριστούχο μαθήτρια, θα πετύχαινε μόνο ένα πράγμα: την δήλωση μας πως επιτρέπουμε σε εμάς τον αυταρχισμό όταν κάτι μας ξενίζει - όταν κάτι δεν είναι δικό μας. Αν μπορούμε εμείς να γίνουμε αυταρχικοί, πώς μπορούμε να απαιτήσουμε να μην είναι οι άλλοι; Είναι μια επιστροφή στο δίκιο του ισχυρού.

Μία ιδέα: για όσους εντοπίζουν ακόμα και εδώ «πόλεμο πολιτισμών», ας ξεκινήσουν από τα δικά μας έθιμα και παραδόσεις, τον εικονικό πνιγμό βρεφών που ονομάζουμε βάφτιση.

«Αν ακούς στο όνομα Μοχάμετ δεν είσαι Γάλλος»** Σώτη;

Η φωτογραφία είναι από την Ειδομένη
και την πήρα από το facebook του Μάριου Λόλου

Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει σε άρθρο της στο Liberal.gr: «Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο, η επίθεση αυτή εναντίον της Δύσης έχει μια σειρά αιτίες: μερικές σχετίζονται με τη φύση του Ισλάμ, άλλες με το πώς η δυτική κοινωνία απέτυχε στην ένταξη, πολύ περισσότερο στην αφομοίωση, των μουσουλμάνων μεταναστών.»

και συμπληρώνει:

«πρόκειται για κατακτητικό και καταστροφικό πόλεμο: Τι θέλουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι απλή και, μαζί, σύνθετη: έχουν ένα ουτοπικό – για μας δυστοπικό – όραμα, μια «τέλεια», οικουμενική, κοινωνία που θα λειτουργεί σύμφωνα με το Κοράνι και τη Σαρία. Για το Ισλάμ δεν αρκεί να εφαρμόζεται το Κοράνι και η Σαρία σε ένα κομμάτι του κόσμου: πρέπει, σύμφωνα με τις προσταγές του Αλλάχ, να υποταχθούν στον ισλαμικό νόμο όλοι οι άπιστοι –αλλιώς, πρέπει να πεθάνουν.» ... «η ισλαμική θεμελιοκρατία επετείνεται»...

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: όλες οι θρησκείες επιθυμούν τη διάδοση τους. Στην περίπτωση των Καθολικών, που γίνεται συστηματικά μέσω εμπλοκής στην εκπαίδευση και περίθαλψη, πέρα από τα Κατηχητικά, υπήρξαν χιλιάδες κρουσμάτων παιδεραστίας που συγκαλύφτηκαν από την Καθολική Εκκλησία. Μιλάμε για θεσμική ανοχή και συγκάλυψη που έφτανε μέχρι το Βατικανό. Να τους διώξουμε από την Ευρώπη; Να βομβαρδίσουμε το Βατικανό;

Για τους Χριστιανοδημοκράτες Ευρωπαίους επίσης «έχουν ένα ουτοπικό – για μας δυστοπικό – όραμα, μια ‘τέλεια’, οικουμενική, κοινωνία που θα λειτουργεί σύμφωνα με...» τις διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης που βρίθει τερατολογιών. Να τους διώξουμε και αυτούς; Να πάρουμε δυο φράσεις για τον αφορισμό ή τον εξορκισμό και την Κόλαση και να τους χαρακτηρίσουμε;

Εδώ είναι και το βασικό ατόπημα, ως ολίσθημα μισαλλοδοξίας, της κ. Τριανταφύλλου, στην τεχνηέντως παρερμηνεία αποσπάσματος του Κορανίου που εκμεταλλεύονται οι πάσης φύσης Τζιχαντιστές, και ειδικά αυτοί του ISIS: πως το Κοράνι τάχα απαιτεί τον θάνατο τον άπιστων. 

Καταρχήν, το ISIS κατακρεουργεί και πιστούς του Κορανίου, άρα δεν είναι το Κοράνι το κριτήριο του, αλλά το Ισλαμικό Κράτος που επιχειρεί να δημιουργήσει κατακτώντας εδάφη κρατών γύρω από το Ιράκ και την Συρία. Μουσουλμάνοι το σκάνε με βάρκες και θαλασσοπνίγονται για να φτάσουν στην Ευρώπη - για να επιζήσουν. 

Το σχετικό απόσπασμα του Κορανίου, χρησιμοποιείται μόνο από δυτικούς μισαλλόδοξους και εξτρεμιστές που αμφότεροι επιχειρούν να προσδώσουν νομιμοποίηση σε δικές τους ιδέες ή πράξεις. Από τον Βασιλιά της Ιορδανίας στο «Μήνυμα από το Αμμάν», μέχρι τον τελευταίο μουφτή, διδάσκεται η Αγάπη και η συνύπαρξη μέσα από το Κοράνι. Συνύπαρξης πολιτισμών που υπήρχε στην περιοχή για αιώνες. Όχι το μίσος. Το μίσος δεν ήταν ποτέ θρησκευτικό, αλλά πολιτικό - όπως είναι και το ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει η Δύση σήμερα, μαζί με τους συνανθρώπους μας από το Νότο και την Ανατολή. Εκτός αν θέλουμε να κάνουμε αναλύσεις από την εποχή των Σταυροφοριών και πίσω, οπότε μάλλον θα χάσουμε πάλι: οι Χριστιανοί ήταν χειρότεροι.

Όσο για την Σαρία, προτείνω μία επίσκεψη στις γειτονιές της Νέας Υόρκης και τα «δικαστήρια» των Ορθόδοξων Εβραίων. Να τους διώξουμε και αυτούς...

Η βασική θέση της συγγραφέως είναι πως όσοι θέλουν να έρθουν στη Δύση, πρέπει να σβήσουν με κάποιο τρόπο την δική τους ταυτότητα - όχι να την βάλουν δίπλα στις άλλες που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Πως πρέπει να «αφομοιωθούν», αντί να ενταχθούν - ένα είδος πραγματικού και όχι πια κινηματογραφικού Total Recall που θα διαγράψει ταυτότητα και μνήμη. Που θα απαλείψει την προσωπικότητα.

Η Ευρώπη δεν ζήτησε ποτέ την απαλοιφή δογμάτων, όπως στρεβλά γράφει η Σ.Τ . - κάθε άλλο. Έκανε όρο την ανεξιθρησκεία στα εδάφη της, επιβάλλοντας την ομαλή συνύπαρξη τους. Για όσους είδαν την πρόσφατη ομιλία του νέου Καναδού Πρωθυπουργού Justin Trudeau για τον «εορτασμό» διαφορετικών πολιτισμών στα σχολεία, θα είδε τι σημαίνει η πολυπολιτισμικότητα στην πράξη, όταν η πολιτική θέση δεν είναι φοβική ή εχθρική. Όταν η πολιτική δεν μισεί, δεν διαχωρίζει, αλλά επιλύει και ενώνει. Κανένας πλουραλισμός δεν καταστρέφεται, αλλά εμπεδώνεται μέσα από την πολυπολιτισμικότητα και μάλλον αυτό είναι που ενοχλεί. Δεν είναι πλουραλισμός το να τρως Τάι ή Βιετναμέζικο Σώτη. Πλουραλισμός είναι να έχεις ινδικής καταγωγής υπουργό Άμυνας, στον Καναδά. 

Σε ό,τι αφορά στο επιχείρημα της για τον σεβασμό στο νόμο, ισχύει ήδη σε όλα τα κράτη, για όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας, φύλου, σεξουαλικότητας, καταγωγής - ανεξαρτήτως «ταυτότητας» του προσώπου. Δεν υπάρχει παράδειγμα εξαίρεσης στη βάση ταυτότητας. Όπως και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων. Ειδικά όσα περιγράφονται σε διεθνείς Συνθήκες, με σκοπό να κλειδώσουν την (δυτική) ανθρωπότητα στην πλευρά του ανθρωπισμού και να μην τον αφήσουν να ολισθήσει ποτέ ξανά σε μία νέα Βαϊμάρη αναζήτησης «ενόχων» και όσα ακολούθησαν.

Έτσι, δεν είναι πρόσφυγας ο Σύρος, αλλά όποιος κινδυνεύει στην πατρίδα του, είτε λόγω πολέμου, είτε καθεστώτος. Όποιου η επιβίωση δεν καλύπτεται από το rule of law στον τόπο διαμονής του. Και δεν είναι Γερμανός ή Έλληνας όποιος τους υποδέχεται βάσει των δυνατοτήτων του στη χώρα του, αλλά δυτικός, Ευρωπαίος, του 21^ου αιώνα, που σέβεται ό,τι υπέγραψαν οι παππούδες του με την εμπειρία Βαλκανικών και Παγκοσμίων πολέμων, που ξεκίνησαν από ρατσιστική φόρτιση (στη βάση θρησκειών, εθνών, φυλών και συνόρων δηλαδή) και κατέληξαν σε ποταμούς αίματος.

Το νέο κείμενο της κ. Τριανταφύλλου, φορτισμένο χαρακτηρισμούς και ανακρίβειες που δεν στέκουν της Wikipedia - όχι επιστημονικής τεκμηρίωσης - δεν προσφέρει κάτι άλλο πέρα από μια πλαστή επιχειρηματολογία, χωρίς κανένα πραγματικό παράδειγμα πολυπολιτισμικών κοινωνιών, για να χτιστεί μία αντι-Ισλαμική αφήγηση στο φως των νέων θυμάτων του ISIS, στις Βρυξέλλες αυτή τη φορά, μετά από τις εκατοντάδες χιλιάδων νεκρών Μουσουλμάνων στις χώρες κατοικίας ή/και προέλευσης τους.

Κείμενα σαν αυτό, δομούν ένα δυτικό IS, των γραμμάτων για αρχή - το πολιτικό ακολουθεί με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων και πολιτικών τύπου Τραμπ - στη βάση της θρησκείας και της χώρας καταγωγής.

________

**Ο τίτλος είναι φράση της Σώτης Τριανταφύλλου από το κείμενο της:«Η ανοιχτή κοινωνία αυτοκαταστρέφεται», στο liberal.gr, από το οποίο ζήτησα ανεπιτυχώς να δημοσιεύσει την αντίκρουση μου σε όσα εμφανίζει ως επιχειρήματα στο άρθρο της. Ανεπιτυχώς, γιατί όπως ενημερώθηκα, δεν δημοσιεύονται απαντήσεις εν είδει επιστολής (Αγαπητή Σώτη - Κύριε Διευθυντά κλπ), κάτι που συνηθίζεται αλλού, αλλά μόνο άρθρα 'σε απάντηση'. Σεβαστό.

________

edit: Ευχαριστώ το liberal.gr για την δημοσίευση της απάντησης μου.
http://www.liberal.gr/arthro/38915/forum/2016/isonan-akous-sto-onoma-mochamet-den-eisai-gallossin-soti.html

update: Το Liberal.gr κατέβασε την απάντησή μου στο άρθρο της Σ.Τ. Το ανέβασαν για λίγο, όσο χρειαζόταν για να πουν πως είναι ενημερωτικό και όχι biased/παραταξιακό Μέσο με συγκεκριμένη ατζέντα.