Κανένας αλήτης δε σεβάστηκε τα θύματα του

 Οι οικοπεδοφάγοι και οι καταπατητές δασικών εκτάσεων δεν είναι ούτε καινούριο, ούτε άγνωστο θέμα στην ελληνική κοινωνία. Όπως δεν είναι και οι σχέσεις τους με τον κρατικό μηχανισμό και τις τοπικές κοινωνίες.

Δισεκατομμύρια έχουν δαπανηθεί σε Χωροταξικά, ρυθμίσεις, δορυφόρους και άλλα μέσα, προκειμένου να σταθεροποιηθεί το δασικό ως δασικό και το κρατικό ως κρατικό. Όλα έχουν αποτύχει και δεν είναι τυχαίο.

Στην πενταετία Καραμανλή, επιχειρήθηκαν τα εξής: 

Πρώτον, το Χωροταξικό Σουφλιά, που επιδίωκε να γεμίσει την ελληνική ακτογραμμή με εκτός όρων δόμησης πολυόροφα ξενοδοχεία-μεγαθήρια, σαν αυτά που η Ισπανία γκρέμιζε ήδη τότε, έχοντας αποδεχτεί πως ήταν ένα αποτυχημένο μοντέλο για τον τουρισμό. Πως το φυσικό κάλλος μίας περιοχής είναι σημαντικότερο του μεγαθήριου και του οικολογικού του αποτυπώματος σε περιοχές που δεν μπορούσαν να σηκώσουν τέτοιες συγκεντρώσεις πληθυσμών χωρίς τεράστια κρατική δαπάνη. Δαπάνη που θα πήγαινε υπέρ του επιχειρηματία και όχι της τοπικής κοινωνίας ή του περιβάλλοντος.

Δεύτερο, το έγκλημα που οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στις πυρκαγιές του 2007. Παρέδωσαν τους τοπικούς χάρτες και όρους δόμησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε προεκλογικό χρόνο, στο παράθυρο ευκαιρίας κάθε λαμόγιου για υπερ-ρουσφέτια δηλαδή. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με εκατοντάδες περιπτώσεις σύμπραξης με το κύκλωμα, να έχουν δει τη δημοσιότητα και να έχουν φτάσει στη δικαιοσύνη. Και το έκαναν χωρίς δικλείδες ελέγχου, χωρίς κανόνες, χωρίς κριτήρια. χωρίς οδηγίες. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ζήσαμε, ειδικά στην Ηλεία, με τις χαμένες περιουσίες και ζωές. από το πάρτι των εμπρηστών.

Στροφή Αρτέμιδας, 2007, 26 νεκροί

Ο πολιτικός κυνισμός της Νέας Δημοκρατίας δεν σταμάτησε μπροστά στην εικόνα ανθρώπινων ζωών που χάνονταν στις φλόγες, στις ελλείψεις πυροσβεστικών μέσων ή επιτελικής ικανότητας από μία Πυροσβεστική που είχαν ξηλώσει με κομματικά κριτήρια. Προχώρησε σε νέα βάθη δηλώνοντας: «το πράσινο καίει το πράσινο». Η υπόνοια ήταν πως το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου  έκαιγε τη χώρα συνοδεία Τούρκων πρακτόρων, για να κερδίσει τις εκλογές. Η δε φιλολαϊκή τους απάντηση σε αυτό το «σχέδιο», ήταν τα τριχίλιαρα που μοίρασαν με τον κ. Μπαρόζο. Και το περιβόητο ταμείο Μολυβιάτη, που ακόμα αναζητείται η τύχη του.

Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κορυφαία αυτή τη στιγμή στη νεοελληνική ιστορία, για τον κυνισμό της, αλλά θα ήταν λάθος. Υπήρξαν τόσες μέσα στην πενταετία, που δύσκολα κάποιος θα τις ξεχωρίσει. Από την απογραφή - τη μετατόπιση δαπανών δηλαδή σε άλλη χρονιά για να μπορέσουν να δανειστούν για παροχές - μέχρι τις ανταλλαγές εκτάσεων με τον Εφραίμ, τα παρατράγουδα της «Αλληλεγγύης», και τον τελικό εκτροχιασμό, δεν υπάρχει μία στιγμή. Ήταν πέντε χρόνια που δεν παράχθηκε τίποτα, πλην διαπλοκής και μαύρου χρήματος.

Αυτό που εκπλήσσει, όμως, είναι το θράσος όσων επανέρχονται σε αυτή την περίοδο, με τα ίδια συνθήματα, ζητώντας δικαίωση. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο κ. Στυλιανίδης.

Τα σχεδόν 2,3 δισεκατομμύρια έλλειμμα, τόσα δανειζόταν κάθε χρόνο το ταμείο αρμοδιότητας του, που άφησε στα Μέσα Μεταφοράς να του τα συγχωρήσουμε. Η επιστροφή στο «έκαψαν τη χώρα», πάνω από νεκρούς, διαλυμένες οικογένειες και περιουσίες, όμως, τον ξεχωρίζει μακράν. Επιτέλους, ας απονεμηθεί μία αναμνηστική πλάκα στον πρώην υπουργό, ως το χειρότερο σκατό στο βόθρο της Καραμανλικής χρεοκοπίας. Το κέρδισε και με το παραπάνω, ο υπερπατριώτης.

13 Αυγούστου 2016