Ένα πολύ μεγάλο μέρος των κερδών του 1%, όπως και των πολυεθνικών, μεταφέρεται σε εξωχώριες εταιρείες, αφορολόγητα, εις βάρος των κοινωνιών που δεν έχουν καμία δυνατότητα φοροαποφυγής. Όλο το βάρος μένει στα κατώτερα στρώματα. «Μονά - ζυγά» των λίγων, δηλαδή.
Τα κέρδη αυτά έχουν έρθει από ανάπτυξη που έχει χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την κατανάλωση της μεσαίας τάξης, κατανάλωσης που έγινε με δανεικά, υπό τη σύμβαση ενός σταθερού συστήματος και άρα σταθερού εισοδήματος που θα χρηματοδοτεί το κόστος δανεισμού. Το επίπεδο διαβίωσης της μεσαίας τάξης έχει ανέβει, αλλά με δανεικά. Όχι με συμμετοχή σε ό,τι παράγει.
Σε κάθε ανατάραξη που φέρνει ανεργία ή ύφεση, το κόστος πάει πάλι στους πολλούς, ενώ συνήθως ακολουθείται από μειωτικά σχόλια και κριτική: «ανοίχτηκες πέρα από τις δυνατότητες σου», την ώρα που όλα τους έλεγαν να κάνουν ακριβώς αυτό. Ως μονόδρομο. ακόμα και ως υποχρέωση, για το καλό της οικονομίας (των λίγων).
Πόση ανισότητα αντέχουμε,
για να έχουμε μία οικονομία που δουλεύει για όλους,
αναρωτιέται ο Robert Reich στο Inequality for All
(βλ. στο τέλος του ποστ ή εδώ)
πηγή γραφημάτων
Είναι προφανές πως αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Όπως οφείλει να είναι σαφές πως ο καθημερινός πολίτης δεν θα κάνει χρηματοπιστωτική ανάλυση για ό,τι του συμβαίνει - για την επίθεση που δέχεται ως πρόσωπο, ως οικογένεια, ως επαγγελματικός κλάδος.
Εδώ παραμονεύουν οι λαϊκιστές τύπου Τραμπ, Λε Πεν, Φαράζ. Δείχνοντας κατανόηση στο πρόβλημα - στην αδικία - προσφέρουν εκτόνωση στο θυμικό, υποσχόμενοι πως έχουν εντοπίσει τον εχθρό και θα τον εξοντώσουν. Οι Μεξικάνοι, οι Μαροκινοί, οι Ευρωπαίοι, οι gay, και ούτω καθεξής.
Στην πράξη, όλοι αυτοί, αν δουν εξουσία, λειτουργούν υπέρ των λίγων και επιδεινώνουν το πρόβλημα, ενώ παράλληλα ποτίζουν τις κοινωνίες τους με ακόμα μεγαλύτερο μίσος για να μείνουν στην εξουσία.
Αυτή την ώρα, σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αυτή η πολιτική και συστημική αλητεία έχει παγκοσμιοποιηθεί και πλέον απειλεί τις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες. Συγχρόνως.
Αν δεν υπάρξει μαζική - παγκόσμια - απάντηση στο φαινόμενο, αν θεωρηθεί πως το σύστημα έχει ακόμα αντοχές να συνεχίσει ως έχει επειδή η Χίλαρυ Κλίντον θα κερδίσει τον Τραμπ (αν τον κερδίσει), θα καταρρεύσει ό,τι αναγνωρίζουμε σαν μοντέρνα δυτική κοινωνία. Τη θέση της θα την πάρει το μίσος. Ξανά.
Εδώ παραμονεύουν οι λαϊκιστές τύπου Τραμπ, Λε Πεν, Φαράζ. Δείχνοντας κατανόηση στο πρόβλημα - στην αδικία - προσφέρουν εκτόνωση στο θυμικό, υποσχόμενοι πως έχουν εντοπίσει τον εχθρό και θα τον εξοντώσουν. Οι Μεξικάνοι, οι Μαροκινοί, οι Ευρωπαίοι, οι gay, και ούτω καθεξής.
Στην πράξη, όλοι αυτοί, αν δουν εξουσία, λειτουργούν υπέρ των λίγων και επιδεινώνουν το πρόβλημα, ενώ παράλληλα ποτίζουν τις κοινωνίες τους με ακόμα μεγαλύτερο μίσος για να μείνουν στην εξουσία.
Αυτή την ώρα, σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αυτή η πολιτική και συστημική αλητεία έχει παγκοσμιοποιηθεί και πλέον απειλεί τις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες. Συγχρόνως.
Αν δεν υπάρξει μαζική - παγκόσμια - απάντηση στο φαινόμενο, αν θεωρηθεί πως το σύστημα έχει ακόμα αντοχές να συνεχίσει ως έχει επειδή η Χίλαρυ Κλίντον θα κερδίσει τον Τραμπ (αν τον κερδίσει), θα καταρρεύσει ό,τι αναγνωρίζουμε σαν μοντέρνα δυτική κοινωνία. Τη θέση της θα την πάρει το μίσος. Ξανά.
Περισσότερα, εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου