Τόσες ήττες, θέλουν ταλέντο

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει χάσει κάθε ευκαιρία για νίκη, όσο και ηθική δικαίωση της Αριστεράς αν κάτι τέτοιο τον απασχολούσε.

Με την Δεξιά δειλή ως προς τα γεγονότα και ηττημένη, με την Σοσιαλδημοκρατία διαλυμένη, είχε την ευκαιρία να κυριαρχήσει θετικά για την χώρα. Ήταν μόνος - χωρίς αντιπολίτευση για μήνες. Η ευκαιρία υπήρχε επίσης λόγω συγκυρίας τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία και αφοσιωμένης βάσης - αυτής που τον ακολούθησε ακόμα και όταν έκανε το ΟΧΙ, ΝΑΙ.

Κάποια ζητήματα που αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά το εσωτερικό της χώρας, όπως αυτό της Παιδείας, η στάση του μπορεί να οφείλεται σε ανεδαφικές εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ (δεν θα το φορτωθεί αυτό η Αριστερά), ενός ακόμα συστημικού πελατειακού κόμματος. Μην ξεχνάμε, πως και η ΝΔ δεν πρόλαβε να αναλάβει την εξουσία το 2012 και το πρώτο που έκανε ήταν να χτυπήσει το νόμο της περιόδου 2009-2011, το νόμο Διαμαντοπούλου, συνεπικουρούμενη δε του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη.

Σε όσα άπτονται της θέσης της χώρας στην Ευρώπη και τον κόσμο, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά (αγορές), η στάση του δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με πελατειακούς όρους. Οι αποτυχίες στη «γενναία διαπραγμάτευση» με τεράστιο κόστος για την Εθνική Οικονομία και τον πολίτη, στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στην προσέλκυση επενδύσεων, στην εκκαθάριση του ασφαλιστικού συστήματος και του κόστους που προκαλεί στα δημοσιονομικά χωρίς αποτέλεσμα για τον συνταξιούχο ή την υγεία, οφείλονται σε ελλιπείς γνώσεις, που με τη σειρά τους έφεραν στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας και κατέληξαν σε εσφαλμένη χαρτογράφηση των εναλλακτικών λύσεων πολύ πριν φτάσει κάποιος στην επιλογή ή την εφαρμογή τους.

Η Πρώτη Φορά Αριστερά, χρειαζόταν λιγότερη αλαζονεία, περισσότερη δουλειά, καλύτερο επίπεδο συνεργατών σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από το τρισάθλιο υπουργικό συμβούλιο, λιγότερο τακτικισμό προς όφελος της κυβέρνησης και περισσότερο στρατηγικό σχεδιασμό για το καλό της χώρας. Άγνωστο αν ακόμα και σήμερα έχουν αντιληφθεί πως η διακυβέρνηση δεν κρίνεται στο επίπεδο του «ηθικού πλεονεκτήματος» που εν πολλοίς τους οδήγησε στην εξουσία, αλλά του τελικού αποτελέσματος.

Με την Ευρώπη να έχει αποδεχτεί τα όποια λάθη της στην βοήθεια που προσέφερε στην Ελλάδα, με τις εξελίξεις στην γειτονιά μας να είναι αυτές που είναι, με σύσσωμη την αντιπολίτευση να είναι πλέον «ευρωπαϊκή», μία καλή διακυβέρνηση της ΠΦΑ θα συμπαρέσυρε το σύνολο του πολιτικού κόσμου μπροστά. Ή έστω, θα υπήρχε η φιλοδοξία για κάτι τέτοιο.

Αντί αυτών, αυτοπαγιδεύτηκαν ευθύς εξαρχής. Η αλαζονεία έγινε σταθερά, μαζί με τον τακτικισμό, λες και οι ήττες ήταν προδιαγεγραμμένες, ενώ οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες είναι οικτρές. Καμμένος, Καραμανλής, Γεωργαντά, Εκκλησία, Λεβέντης, ανοιχτοί δεσμοί ακόμα και με την πολύ σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης, όπως είναι ο μεγαλο-εργολάβος - δημοσκόπος του πρώην μεγάλου καναλιού, τους Καλογρίτσες της χώρας.

Όσα κάνει και θα κάνει αναγκαστικά, στα μουλωχτά, σε αλλαγές και ιδιωτικοποιήσεις, γίνονται με όρους ήττας. Χωρίς σχέδιο για το μέλλον, χωρίς καμία φιλοδοξία για το τι μπορεί να αποκομίσει η χώρα. Η επιτομή του «ξεπουλήματος», ως αποτέλεσμα παραίτησης.

Αν δεν αντιλαμβάνεσαι έγκαιρα πως δεν έχεις και δεν θα έχεις τα απαιτούμενα κεφάλαια για το Ελληνικό για να πάψει να είναι χωματερή και να φέρει δουλειές και βελτίωση της περιοχής, πώς θα σχεδιάσεις το πώς και το γιατί της παραχώρησης του;

Ελλείψει κάθε φιλοδοξίας για τον τόπο, κατέληξαν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, από καιρό χαμένες, όπως αυτή της ΕΛΣΤΑΤ, όπου το μόνο σενάριο «δικαίωσης» θα σήμαινε εθνική καταστροφή - έξοδο της χώρας από το ευρώ, το Μηχανισμό Στήριξης και την ΕΕ.

Τα ίδια και με τις τηλεοπτικές άδειες. Κοντόθωροι, όρισαν πως πρέπει να είναι μόνο τέσσερις. Ουδείς μπορεί να εξηγήσει πειστικά το γιατί - είναι σαφές πως πρόκειται για κάποια εμμονή στο νου του Μαξίμου και του κ. Παππά. Γιατί ακόμα κι αν κατέληγαν σε ένα απολύτως «δικό τους» σχήμα τεσσάρων καναλαρχών, αφενός θα ήταν πλέον οι ίδιοι δέσμιοι της νέας ολιγαρχίας που θα δημιουργούσαν, και αφετέρου θα έπεφταν από τα εναλλακτικά Μέσα που θα προέκυπταν αυτομάτως με όρους «αντίστασης». Αν κάποιος ξέρει αυτό το μηχανισμό, είναι η Αριστερά. Άλλη μία ήττα από το πουθενά. Από επιλογή.

Ποιός θα διαφωνούσε αν γινόταν αυτή η διαγωνιστική διαδικασία ανοιχτά, με όσες άδειες χωράει το φάσμα; Αυτό δεν θα ήταν νίκη; Ακόμα και αν γινόταν όσο εσπευσμένα έγινε τώρα, για να μπορεί να το πάρει μαζί του ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Με κριτήρια για την ποιότητα του προγράμματος και την εκπλήρωση όσων οφείλει να παρέχει ένας τηλεοπτικός σταθμός σε εκπαίδευση, ψυχαγωγία, ενημέρωση, διάλογο. Με νέους κανόνες για το μαύρο χρήμα και την εποπτεία από ένα πραγματικό ΕΣΡ, αντί του φαιδρού παραμάγαζου που βάζει πρόστιμα σε φιλιά - παραγγελιά στους αντιδραστικούς και την Εκκλησία.

Δεδομένου του πολιτικού χρόνου που δεν έχει ευκαιρίες για εκλογές μέσα στην επόμενη διετία, χωρίς πρωτοβουλία Τσίπρα, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ενδεχόμενο αλλαγής. Αν μπορεί να ανατραπεί η ηττοπάθεια της κυβέρνησης σε όλα τα πεδία. Μάλλον όχι. Μοιάζει να έχει κλειδώσει στην εξυπηρέτηση του πελατειασμού, όσο και των εσωτερικών εμμονών. Η ευκαιρία υπήρξε, στις εκλογές μετά το 3^ο Μνημόνιο, όταν πήραν διαζύγιο με Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη.

Ακόμα κι αν βλέπαμε επανάληψη του ίδιου έργου, με νέες εκλογές «ανατροπής», μοιάζει πιθανότερο να συμμαχήσουν προς τα κάτω, με τον Λεβέντη, παρά με τις δυνάμεις εκείνες της Αριστεράς, έστω, που αποξένωσαν μετά τον Ιανουάριο του 2015, που πήγαν σπίτι τους. Η εξουσία ως μονόδρομος, χωρίς εθνικό νόμισμα για να κόβει χρήμα, τους οδηγεί νομοτελειακά στην έξοδο.