Νεοφιλελεύθερη ανεμελιά

Ο πρώτος που μίλησε για δεύτερο κύμα, ήταν ο πρωθυπουργός. Το γνώριζε πως θα έρθει, τον βεβαίωσαν όλοι για αυτό αλλά σαν ανέμελος έφηβος το έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, ξεκινώντας με την παράκληση να του κάνει καντάδα η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Έκτοτε και μέχρι να φτάσουμε να αρχίσουμε να μιλάμε για ένα νέο lockdown τον Οκτώβριο, περιφερόταν ανά την επικράτεια χωρίς μάσκα ή προφυλάξεις, με μηδέν έγνοια, πρόβλεψη, αναστοχασμό, ή επιμέλεια και πρόνοια για το τι θα γίνει όταν με βεβαιότητα θα έπρεπε να ξαναμαζευτεί ο κόσμος από το ξεσάλωμα που του ενέπνευσε με τη δήθεν νίκη της χώρας κατά του ιού, χάριν μίας οικονομίας που όσο κι αν έβγαζαν σποτάκια, δεν θα δούλευε ποτέ. Δεν θα μιλήσουμε καν για ιχνηλάτηση και ΜΜΜ. Τώρα, προκειμένου να διαχειριστεί τις εντυπώσεις από τις συνέπειες των επιλογών του, κατηγόρησε με θράσος τους από καιρό καταδικασμένους νέους της βιοπάλης και έβαλε τη χώρα σε ένα ψευτο-lockdown όπου όσοι είναι μέρος του προβλήματος μένουν ανοιχτοί (εκκλησίες, μεγάλες επιχειρήσεις, αποθήκες κλπ) ενώ κλείνουν οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις όπου ο μόνος συγχρωτισμός ήταν από τις μύγες που βάραγαν περιμένοντας τις γιορτές.

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει, όμως, είναι κάτι άλλο. Πως σε όλο αυτό το διάστημα, οι παροχές στήριξης της εργασίας ήταν οι μισές από της Πορτογαλίας, το σχέδιο για τα ποσά του ταμείου ανάκαμψης είναι ακόμα σε εκκρεμότητα την ώρα που η Ισπανία προ πολλού έχει φτάσει να εντάξει τα ποσά στον προϋπολογισμό της, το ΕΣΥ δουλεύει με λιγότερους από όσους είχε πριν την πανδημία, ενώ δεν έχει υπάρξει καμία πρόοδος στα της παιδείας παρά τις εξαγγελίες, αν εξαιρέσει κανείς την ενδυνάμωση των θρησκευτικών εις βάρος των θετικών και κοινωνικών επιστημών. 

Σε αντίθεση, έχει δοθεί γη και ύδωρ στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Έχουν προσληφθεί συνοριοφύλακες στην Κόρινθο. Έχουν προσληφθεί αστυνομικοί κάθε ειδικότητας, ενώ έχει δημιουργηθεί και ένα νέο σώμα διαχείρισης διαδηλώσεων, αυτοί που ήταν με τα χέρια στις τσέπες και έκαναν man-to-man μάντρωμα στους βουλευτές του Μέρα25. Αγοράστηκε προσωπικός εξοπλισμός προστασίας. Αγοράστηκαν μοτοσυκλέτες μικρού και μεγάλου κυβισμού και περιπολικά.

Είναι πέρα για πέρα σαφές πως οι πράξεις αυτές αποτελούν επιλογές που μαζί με νομοθετήματα όπως των κκ Σταϊκούρα και Χατζηδάκη για τον πτωχευτικό και το περιβάλλον, περιγράφουν με τελειότητα τη νεοφιλελεύθερη δεξιά αντίληψη περί διακυβέρνησης: πολλά στους λίγους και λίγα στους πολλούς. Ξαναβλέπουμε τη διαχρονική αλλεργία όσων προέρχονται από έναν κόσμο προνομίων, σε κάθε τι που έχει κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά δίνονται ολοκληρωτικά σε ό,τι έχει να κάνει με ημέτερους ή καταστολή.

Αν τέλος, αναλογιστεί κανείς την εξευτελιστική αντιμετώπιση των Μέσων και της δημοσιογραφίας, αλλά και την καταρράκωση κάθε έννοιας λογοδοσίας, διαφάνειας και συμμετοχής των πολιτών μέσα από διαδικασίες όπως αυτή της διαβούλευσης, μπορεί με ασφάλεια να λήξει μέσα του κάθε συζήτηση περί κεντρώου προσανατολισμού αυτής της κυβέρνησης.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαληθεύει με κάθε τρόπο τα χειρότερα στερεότυπα που πολλοί περίμεναν ως αυτονόητα και άλλοι τόσοι ήλπιζαν πως θα καταρριφθούν από μία σύγχρονη, φιλοδυτική, φιλ-ελεύθερη κεντροδεξιά που μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ποτέ.

Κακώς ξεκίνησε, κακώς υποχώρησε

Ο Δήμαρχος Αθηναίων κακώς ξεκίνησε όπως ξεκίνησε και κακώς υποχώρησε όπως υποχώρησε στην ιστορία του Μεγάλου Περίπατου - στην Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων δηλαδή, που μετάλλαξε και μετονόμασε έτσι ώστε το πολύ σοβαρό αυτό εγχείρημα να αναφέρεται μόνο στον ίδιο. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό και για την πόλη και για τον ίδιο.

Ο νεαρός και φέρελπις για πολλούς δήμαρχος της Αθήνας είχε την ευκαιρία να πάρει μία υπόθεση 30 ετών, με ώριμες και ικανές μελέτες και να κάνει την πόλη πραγματικά ένα ζωντανό εργαστήριο, δοκιμάζοντας κομμάτια όσων είχαν γίνει με χρόνια προσπάθειας, σύνθεσης και κόπου, χωρίς φανφάρα και εγωισμούς.

Αν επέλεγε μία τέτοια ειλικρινή οδό, θα είχε και ο ίδιος ένα τεράστιο δημοσκοπικό όφελος, αφού θα είχε μετατρέψει όλη την πόλη πραγματικά σε ένα εργαστήριο διαβούλευσης. Θα μιλούσε για το εγχείρημα όλη η χώρα. Προτίμησε να προχωρήσει με όρους φύλαρχου, λες και ο δημόσιος χώρος του ανήκε και δυστυχώς είχε τα ανάλογα αποτελέσματα. Ουδείς πρέπει να εμπιστεύεται τον εαυτό του ως μοναδικό κριτή σε τέτοια εγχειρήματα - είναι απλά ηλίθιο.

Ο Κώστας Μπακογιάννης ασπάστηκε το παλαιοκομματικό μοντέλο που λέει πως ό,τι έχουν κάνει οι προηγούμενοι είναι για πέταμα, όσο κι αν και πάτησε στις πλάτες τους. Παρήγγειλε λοιπόν μία ψευτοσυγκοινωνιακή μελέτη όταν το ζητούμενο ήταν η αστική ανάπλαση (σαν να πάρεις υδραυλικό να σου σχεδιάσει το Φαληρικό Δέλτα) και προχώρησε με κινήσεις που έμοιαζαν απολύτως πρόχειρες και εφήμερες, αλλά κόστιζαν σχεδόν όσο οι μόνιμες και τελικές.

Η ναρκισσιστική προχειρότητα του δημάρχου καταδίκασε μία ιδέα που έπρεπε να προχωρήσει, αυτή της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων μέσα από αστικές αναπλάσεις που θα ένωναν με διάφορους τρόπους τα διάσπαρτα μέρη του παζλ που συνθέτει το κέντρο της πόλης. Πρωτοβουλίες που θα ενοποιούσαν το Λυκαβηττό με το Καλλιμάρμαρο και το Καλλιμάρμαρο με τον Παρθενώνα, μέσα από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Αυτά δεν γίνονται με «τζάμπα χρήμα» που βούτηξες από ΠΝΠ τάχα για τον κορωνοϊό και δυο πασαλείμματα μέσα στη νύχτα. Θέλουν δουλειά, μελέτη και υπομονή.

Το ίδιο άστοχες, όμως, ήταν και οι αντιδράσεις που προκάλεσε η πρωτοβουλία του δημάρχου, αφού δεν υπήρχε πραγματικό πλαίσιο συζήτησης για την παρέμβαση. Άλλοι επικεντρώθηκαν στα χρώματα, άλλοι στα φυτά, άλλοι στο αν πρέπει να δοθεί πίσω μια λωρίδα στα αυτοκίνητα ή όχι - όλα αντιεπιστημονικά, με μοναδικό όπλο την παρατήρηση του απλού πολίτη. Ακριβώς αυτό που έκανε ο Δήμαρχος, αλλά από την ανάποδη, εναντίον του, όταν η μόνη απάντηση που έστεκε σε όλες αυτές τις αρλούμπες του ήταν πως «δεν μπορεί να κριθεί, γιατί δεν υπάρχουν παράμετροι και στόχοι για να μετρηθεί». Κουβάρι.

Το δυστυχέστερο όλων, όμως, ήταν πως μέσα από αυτή τη διαδικασία απαξιώθηκε δουλειά και μελέτες δεκαετιών, αφού όποιος ξανακούσει για κάποια εκδοχή της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων μετά από το φιάσκο του Μεγάλου Περίπατου, θα βγάλει αφρούς. Αυτά κάνουν οι προχειρότητες και οι υπερφιλοδοξίες για γρήγορες προσωπικές... επιτυχίες.

Κορονοϊός, οικονομία και δημοκρατική ανάνηψη

Όταν ελέω κορονοϊού από κάποιους τίθεται το ερώτημα πόσους πρέπει να θυσιάσουμε για την οικονομία, ή ποιους, δεν υπάρχει χρόνος για πολιτική αμφιθυμία γύρω από τις προοδευτικές αρχές, ή καθυστερήσεις στη στοχευμένη αρωγή των πολλών.

Η σοσιαλδημοκρατία, για λόγους ιστορικούς και υπαρξιακούς, δηλαδή αξιακούς, πρέπει να επανασυνδεθεί με τη βάση της, αποκηρύσσοντας κατηγορηματικά όσα την παρέδωσαν στον ελιτισμό και την οδήγησαν στην τύφλωση ως προς τις ανάγκες που όφειλε να καλύπτει.

Τα λάθη των προοδευτικών δεν είναι λίγα, αλλά ποτέ αυτά δεν έγιναν υπαρξιακά, για τον πολύ απλό λόγο πως τις περισσότερες φορές έγιναν επί τω έργω, ή θεραπεύτηκαν με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, η υπόθεση σημαία πολιτικής κάθαρσης, αυτή του Άκη Τσοχαντζόπουλου, στοιχειοθετήθηκε και εκδικάστηκε με νόμο του ΠΑΣΟΚ. Η εξέλιξη στο όνομα μίας ενεργής βάσης, ήταν κυρίαρχη στο DNA της δημοκρατικής, της προοδευτικής παράταξης.

Το 2011 τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Με το ΠΑΣΟΚ να σηκώνει όλο το βάρος της μεταπολίτευσης και των αμαρτιών της μόνο του, μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του είδε την ευκαιρία για μία ρεβάνς που δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει με την ψήφο της βάσης.

Η παράταξη γύρισε την πλάτη της στην εντολή που της είχε δοθεί και παρέδωσε τη χώρα στη χειρότερη δεξιά της μεταπολίτευσης, τη δεξιά του λαϊκιστή, μισαλλόδοξου, εθνικιστή και ρητορικά ασύδοτου Αντώνη Σαμαρά.

Το ΠΑΣΟΚ εκείνη την ώρα, δήλωσε ουσιαστικά πως δεν εμπιστεύεται πια τις δυνάμεις του. Ο μετέπειτα «εκλεγμένος» χωρίς αντίπαλο πρόεδρος του, ζήτησε συγνώμη για τη διάσωση της χώρας από τα δεινά που κληρονόμησε από τη δεξιά και παρέδωσε εαυτόν στον Αντώνη Σαμαρά, τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Άδωνη Γεωργιάδη.

Προφανώς και τα κίνητρα των πραξικοπηματιών ήταν προσωπικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει την στροφή 180 μοιρών που έκανε η παράταξη.

Το «αυτή είναι η Ελλάδα» του Σημίτη και το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου έγιναν η αφετηρία μίας αυτομαστίγωσης και συγχρόνως κριτικής προς τη βάση της παράταξης ως ανίκανης για λογική επεξεργασία, διεφθαρμένης, ποταπής, με χαμηλά ένστικτα που σύρονταν για 40 χρόνια «με λουκάνικα», αντί να καθορίζεται από αρχές. Οι δε βουλευτές της, πολλοί ένοχοι της μεταπολίτευσης, αυτοανακηρύχθηκαν σε αναμορφωτές και τιμωρούς.

Ούτε στη δεξιά δεν γίνονται ανεκτές τέτοιες αφηγήσεις.

Η σοσιαλδημοκρατία, όμως, γεννήθηκε ως η λαϊκή απάντηση σε αυτές τις λογικές. Από τη στιγμή που τις ασπάστηκε, είχε τελειώσει. Δεν είχε πια λόγο ύπαρξης και έτσι καθηλώθηκε σε μονοψήφια ποσοστά, αφού ήταν πια η «σχεδόν δεξιά».

Η Συμφωνία των Πρεσπών και πιο πρόσφατα ο τρόπος νομοθέτησης Μητσοτάκη σε κλειστή Βουλή, ο νόμος για το περιβάλλον, η εργαλειοποίηση του κορονοϊού για να αλεστεί χρήμα χωρίς διαδικασία, η αστυνομική βία, η απορρύθμιση των τραπεζών και εσχάτως ο νόμος για τις διαδηλώσεις ήταν ευκαιρίες για να δώσει η παράταξη εκ νέου το στίγμα της. Και για ένα φεγγάρι, στα εργατικά, παραλίγο κάτι να δείξει, αλλά εγκαταλήφθηκε γρήγορα, σε μία ακόμα αλλαγή στρατηγικής.

Το ΚΙΝΑΛ υπό την ηγετική ομάδα της Φώφης Γεννηματά, υπερψήφισε το νόμο για τις συναθροίσεις επί της αρχής, καταθέτοντας για ξεκάρφωμα μια τροπολογία για το τεχνικό ζήτημα του διοργανωτή (που θα πέσει στα δικαστήρια) χωρίς καν το σθένος να την αναγάγει σε όρο για την όποια σύμπραξη, για να πάρει θέση τελικά σε ένα ακόμα ψευτοδίλημμα της δεξιάς: κατάργηση συνταγματικού δικαιώματος ή χάος. Λες και δεν μπορούσε να ρυθμιστεί διαφορετικά το θέμα των διαδηλώσεων.

Τι θα έκανε μια παράταξη βάσης; Θα άνοιγε το διάλογο. Δεν θα εμπιστευόταν τον εαυτό της να λειτουργήσει σαν δεξιός πατερούλης, αλλά θα επιδίωκε και θα απαιτούσε τη συζήτηση και τη ζύμωση, ως τη μόνη ασφαλή οδό για ένα τέτοιο νομοσχέδιο.

Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να παραδοθεί το ΚΙΝΑΛ άνευ όρων στο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που οφείλει ακόμα πολλές απαντήσεις για την αστυνομική βία και στη δεύτερη θητεία του ως ΥΠΡΟΠΟ. Η ΝΔ έχει τη δεδηλωμένη, όπως θυμίζει σε όποιον τολμήσει την κριτική, γιατί δεδηλωμένη για τη ΝΔ σημαίνει πως δεν χρειάζεται το κοινοβούλιο, παρά μόνο ως τηλεοπτικό στούντιο.

Είναι αξιοσημείωτο, πως έχοντας δει και τις αντιδράσεις της βάσης, η Φώφη Γεννηματά δεν επιχείρησε καμία οπισθοχώρηση, αλλά αντιθέτως διεκδίκησε ως δικό της (και της παράταξης...) το σύνολο του αντεργατικού και ανελεύθερου νομοθετήματος. Γράφτηκε με «δημοκρατική μελάνη», είπε πατερναλιστικά, στο λάθος κοινό.

Είναι αξιοσημείωτο, ως στάση και άποψη για την ηγεσία, όπως επικράτησε μετά την κατάργηση των Γραμματειών και των οργάνων του ΠΑΣΟΚ το 2011 και τη μετατροπή του κινήματος βάσης, που ήταν το ΠΑΣΟΚ, σε πολιτικό γραφείο.

Προοδευτική ηγεσία, όμως, δεν είναι ο εξαναγκασμός και το πολιτικό κεφαλοκλείδωμα, αλλά η σύνθεση και η επεξεργασία θέσεων για την κοινωνία, με την κοινωνία. Όφειλε αυτό να είναι προφανές πια σε όλους. Το ΠΑΣΟΚ (και τα εγγόνια του) που ιδρύθηκε μέσα από τη συμμετοχή δεν μπορούσε να προχωρήσει με όρους χειροκροτητή, πόσω μάλλον να ανανήψει.

Και ως προς αυτό, την ανάνηψη δια του επαναπροσανατολισμού και της κάθαρσης, η αποτυχία της σημερινής ηγετικής ομάδας είναι καθολική.

https://www.facebook.com/c.alexacos/posts/10160236891972576

Η κυβέρνηση δεν μπορεί, ή δε θέλει;

Τα μέτρα που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί που ακολούθησαν το διάγγελμά του, δεν έχουν κανένα συνεκτικό σχέδιο ή στρατηγική για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία. Ως εκ τούτου, όσο κι αν υπάρχουν σε αυτό αποσπασματικές πολιτικές που θα προσφέρουν βραχυπρόθεσμες ανάσες σε κάποιες κατηγορίες πολιτών, οι πόροι που μαζεύτηκαν με ακραία υπερφορολόγηση από την προηγούμενη κυβέρνηση, κινδυνεύουν να αναλωθούν χωρίς καμία μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη προοπτική.

Ειδικότερα στον τομέα του τουρισμού, μετά τις πρώτες εξαγγελίες μέτρων του αρμόδιου υπουργού στο... θεσμικό όργανο της κυβερνώσας κομματικής νεολαίας, χθες εξαγγέλθηκε αναφορικά με τον κορωνοϊό και τις προβλέψεις πιθανού κρούσματος, ό,τι έπρεπε να έχει ήδη υλοποιηθεί κατά το δίμηνο εγκλεισμό των πολιτών και να βρίσκονται ήδη στο στάδιο των τελικών δοκιμών. 

Πρέπει να καταστεί σαφές, πως όσο η χώρα ανέβαλε την είσοδο της στην υγειονομική κρίση με τον εγκλεισμό όλων των πολιτών, με τεράστιο κόστος για την οικονομία, η κυβέρνηση όφειλε να δουλεύει. Να σχεδιάζει και υλοποιεί για το άνοιγμα της χώρας, την επανεκκίνηση της οικονομίας και την υποδοχή των τουριστών το καλοκαίρι. 

Τα χθεσινά ΘΑ, αναδεικνύουν πως όλα είναι στα χαρτιά, ενώ στην περίπτωση του Υπουργού Τουρισμού, όλα έγιναν την τελευταία στιγμή, αφού όλες οι προηγούμενες ιδέες του, πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Κατόπιν αυτών, η ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι πιεστική και δεν σηκώνει αναβολή: η κυβέρνηση αδυνατεί να προχωρήσει στις απαραίτητες παρεμβάσεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με σχέδιο και στρατηγική γιατί δεν αντιλαμβάνεται το αντικείμενο, ή απλά αρνείται να το κάνει, ούσα δέσμια πελατειασμού ή νεοφιλελεύθερων δογματισμών για το ρόλο του κράτους σε τομείς όπως η Δημόσια Υγεία; 

Το παράδειγμα άλλωστε είναι ακόμα νωπό με τον εξοπλισμό προσωπικής προστασίας του προσωπικού του ΕΣΥ, όπου μέχρι να δώσει λύση ένας χορηγός, τα ΜΑΤ έδερναν το προσωπικό του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για την έλλειψη μασκών. 

Ας απαντήσει λοιπόν η κυβέρνηση: δεν μπορεί, ή δεν θέλει;

Η χυμένη καρδάρα της σχολικής χρονιάς

Η κρίσιμη ερώτηση που ουδείς απαντάει για τα σχολεία, στο ζήτημα του αν πρέπει να ανοίξουν ή όχι, είναι το για πόσο καιρό να ανοίξουν τα σχολεία; Η απάντηση, όταν στα μέσα Μαΐου θα έχουμε ήδη τον πρώτο καύσωνα, είναι όχι για πολύ.

Όποιος μεγαλώνει ή διδάσκει παιδιά, γνωρίζει πως η επάνοδος στο σχολείο μετά από μακρά περίοδο στο σπίτι απαιτεί μία αναπόφευκτη προσαρμογή. Τα παιδιά τον πρώτο καιρό κουράζονται εύκολα και συγκεντρώνονται δύσκολα. Είναι προφανές πως ακόμα κι αν ξεκινήσουν σύντομα να λειτουργούν τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια της χώρας, δεν θα έχουν αποτέλεσμα. 

Μέχρι να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά, με τις περαιτέρω επιβαρύνσεις που φέρνει ένα σημαντικό γεγονός όπως είναι μία πανδημία, θα πρέπει να σταματήσουν λόγω καλοκαιριού.  Αν δε, εφαρμοστεί και το σύστημα που βλέπουμε τώρα στην Γ'Λυκείου, με την λειτουργία κάθε δεύτερη μέρα ανά τμήμα, ο εναπομείναν χρόνος, κόβεται στο μισό. Πόσες μέρες μας μένουν μέχρι τα μέσα Ιουνίου; 

Μήπως η συζήτηση που επείγει αφορά το πώς θα αναπληρωθούν τα μαθήματα που χάθηκαν φέτος μέσα στην επόμενη χρονιά, με προγραμματισμό, από τώρα, αντί να τρέχουμε αλαφιασμένοι το Σεπτέμβριο; Μήπως πρέπει να συμφωνήσουν όλοι από τώρα, σε ποιο σημείο πρέπει να διακοπεί η ύλη και από πού και πώς θα την πιάσουν στην επόμενη τάξη, αντί να μεταφέρουμε το φετινό χάος στην επόμενη χρονιά; Μήπως πρέπει να προγραμματίσουμε την επόμενη μέρα, αντί να κλαίμε πάνω από την άδεια καρδάρα ταλαιπωρώντας εαυτούς, διδάσκοντες και παίδες ημών; 

Εκτός αν ελπίζει κανείς πως μπορούμε να γίνουμε Κίνα, πως τα παιδιά και οι γονείς τους θα καταφέρουν και θα δεχτούν αντίστοιχα να κάνουν μάθημα με στολές και μάσκες, με όλους τους όρους που εξηγούν καθημερινά οι ειδικοί, με πρώτο όρο: "μην ακουμπάτε τη μάσκα σας". 

Νομοθετούν σαν κλεφτοκοτάδες

Κατά την ψήφιση του νόμου για το Επιτελικό Κράτος το Νοέμβριο του 2019, ο υπουργός Επικρατείας κ. Γεραπετρίτης ανέλυσε το νόμο στη βάση πέντε αξόνων:

- εγκατάσταση πολιτικής κανονικότητας, 

- προγραμματική διακυβέρνηση και η παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου, 

- διάκριση της πολιτικής και της υπηρεσιακής διοίκησης, 

- διαφάνεια ευρείας κλίμακας με τη θεσμοθέτηση μιας ενιαίας αρχής διαφάνειας σε όλο το Δημόσιο και 

- καλή νομοθέτηση

Κατά την ψήφιση αυτού του νόμου, ο κ. Μητσοτάκης ήδη παραβίαζε τις ίδιες τις διατάξεις του νόμου που είχε φέρει προς ψήφιση, αφού δεν σεβάστηκε ούτε τις προθεσμίες για 15νθήμερη διαβούλευση (διατάξεις περί καλής νομοθέτησης) που προέβλεπε αυτό το νομοσχέδιο, ούτε προήγαγε καμία πολιτική κανονικότητα, ή την αρχή της διαφάνειας. Αλήθεια, τι απέγινε το ΚΕΦΙΜ, που τόση ευαισθησία είχε δείξει για αυτά τα ζητήματα στο παρελθόν;

Με τέτοιο ξεκίνημα, ήταν νομοτέλεια πως θα έφταναν να ανακοινώσουν πως προτίθενται να περάσουν 30 νομοσχέδια μέσα σε μόλις δύο μήνες από ένα λειψό κοινοβούλιο, αφού λόγω κορωνοϊού παρίστανται λιγότεροι από το 1/5 των βουλευτών. 

Κατά την πρόσφατη επεξεργασία του νόμου του ΥΠΕΝ για το περιβάλλον και την ενέργεια στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής δεν επιτράπηκε η τοποθέτηση σημαντικών φορέων, αφού επικαλούνται ψευδώς ένα «κατεπείγον» που δεν στοιχειοθετείται για να περιορίσουν περαιτέρω την κοινοβουλευτική λειτουργία.

Το ψευδές δίλημμα, «περιβάλλον ή ανάπτυξη», εσχάτως μετατρέπεται σε «δημοκρατία και κοινοβουλευτισμός ή ανάπτυξη». Το νέο δόγμα της ανάπτυξης για λίγους με κάθε κόστος, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού κεφαλαίου που λέγεται περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που ανήκει σε όλους, αφού το έχουμε διασώσει και προστατεύσει όλοι μαζί, ένα περιβάλλον που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προτίθεται να παραδώσει σε λίγους, για να γεμίσουν την τσέπη τους εις βάρος των πολλών. Τόσο απλά.

Ο κ. Μητσοτάκης, και στο θέμα του περιβάλλοντος άλλα είπε και άλλα κάνει. Διακήρυξε  αρχές και αξίες στα Μέσα για να μπορούν οι πλησίον και πέριξ αυτού, με πρώτο το Γενικό Διευθυντή του ΣΕΒ, να τον βαφτίζουν «πράσινο πρωθυπουργό», αλλά όταν ήρθε η ώρα των διατάξεων και των νομοσχεδίων, είδαμε ακριβώς τα αντίθετα.

Ο νόμος που κατέθεσε ο κ. Χατζηδάκης, ο πρωταγωνιστής της χρεοκοπίας Καραμανλή και του εκτροχιασμού του 2009, όσο και της ζημιογόνας για το δημόσιο και τους πολίτες (λόγω δημιουργίας ολιγοπωλίου) πώλησης της Ολυμπιακής, βρίσκεται σε ανοιχτή κόντρα με όλη την επιστημονική κοινότητα για τα θέματα περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης. Η προσήλωση στη γνώμη των ειδικών ήταν κι αυτή α λα καρτ, όταν μπαίνει ζήτημα εξυπηρέτησης ημετέρων.

Είναι  ένα νομοσχέδιο που θα αποτελειώσει ό,τι διασώθηκε από την «αναπτυξιακή» λαίλαπα του Κωνσταντίνου Καραμανλή - αυτού που αποκαλούν «Εθνάρχη» - στο Ιστορικό Κέντρο από τη Μελίνα Μερκούρη, τον Αντώνη Τρίτση και τον Στέφανο Μάνο. 

Παραδίδει την ενέργεια αποκλειστικά στους μεγάλους παίκτες (ξέχνα το φωτοβολταϊκό που ήθελες να βάλεις στο χωριό), ενώ παραδίδουν Γη και Ύδωρ στις εταιρείες εξορύξεων, καθιστώντας τις κράτος εν κράτει, που δεν θα εμπίπτουν πια ούτε καν στον έλεγχο του ΣτΕ!

Ανοίγουν το δρόμο για την εκμετάλλευση και καταστροφή των περιοχών NATURA που μέχρι σήμερα είχαμε διαφυλάξει όλοι μαζί ως κόρη οφθαλμού, για να τις παραδώσει σε ποιους; Πώς εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον με μία τέτοια πρωτοβουλία;

Και τέλος, νομιμοποιεί την αυθαίρετη δασική δόμηση, που με τη σειρά της αποτελεί ανοιχτό κάλεσμα σε εμπρηστές και οικοπεδοφάγους για να γίνει η χώρα παρανάλωμα στα χέρια τους, όπως ακριβώς συνέβη και το τραγικό 2007, όταν παρέδωσαν τους δασικούς χάρτες στην τοπική αυτοδιοίκηση. 

Τι από όλα αυτά αποτελεί αναπτυξιακό μέτρο το 2020, με όσα γνωρίζουμε πως αναζητούν οι σοβαροί επενδυτές, ή όσα γνωρίζουμε για την κλιματική κρίση και τις αλλαγές που θα φέρει; Δεν είναι καν παλιές αυτές οι διατάξεις που επιχειρούν να περάσουν χωρίς διαβούλευση, στη ζούλα. Είναι ξεκάθαρα πελατειακές διατάξεις που παλεύουν να περάσουν από τη Βουλή εδώ και δεκαετίες.

  

Αν ο κ. Μητσοτάκης και ο Υπουργός του είχαν την παραμικρή αυτοπεποίθηση πως το εν λόγω νομοθέτημα ήταν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, θα το έφερναν «μέρα» στο Κοινοβούλιο, με όλες τις διαδικασίες και ελέγχους. Δεν θα προσπαθούσαν να το περάσουν «νύχτα», σε μία κλειστή Βουλή όπου δεν θα παρευρίσκεται παρά το 1/5 των εκλεγμένων βουλευτών της χώρας, χωρίς διαβούλευση, με διαδικασίες ενός κατεπείγοντος που αδυνατούν να τεκμηριώσουν και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης να θέτει ζητήματα αντισυνταγματικότητας.

Μόλις εχθές κατέθεσαν άλλες 360 σελίδες καταργούμενων διατάξεων, ενώ η Έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής (άλλες 55 σελίδες) κατατέθηκε μόλις την Παρασκευή. Η κυβέρνηση θέλει να προσπεράσει τη νομοθετική διαδικασία σαν να πρόκειται για μία γραφειοκρατική τροχοπέδη. Λες και η Δημοκρατία και οι κανόνες της είναι μία γραφειοκρατική τροχοπέδη. 

Φυσικά, τα Μέσα που εχθές «γιόρταζαν» την Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, δεν είδαν πάλι καμία ιστορία πλην όσων είχε εγκρίνει το Μαξίμου: το ΠΑΜΕ στην πλ. Συντάγματος και ρεπορτάζ από τα κομμωτήρια. Όταν θα αναφερθούν στο νομοσχέδιο, από τα δελτία ειδήσεων που δεν υπολογίζει κανείς πια, θα αναδείξουν μόνο καβγαδάκια και κόντρες. Η ουσία θα μείνει καλά θαμμένη, μακριά από τους δέκτες μας. 65η η Ελλάδα στην ελευθερία του Τύπου, παρέα με την Ουγγαρία του Ορμπάν και την Πολωνία.

Οι υπουργοί του κ. Μητσοτάκη προχωρούν ως θεσμικοί κλεφτοκοτάδες. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, μεθυσμένοι από την εξουσία και τις δημοσκοπήσεις που παρήγγειλαν, είναι πως θα το βρουν μπροστά τους σε κάθε βήμα υλοποίησης όσων θα ψηφίσουν μόνοι τους την Τρίτη το βράδυ χωρίς κοινωνική ή κοινοβουλευτική συναίνεση. 

Δεν αρκεί να περάσεις ένα νόμο στη ζούλα, σε άδεια Βουλή, σαν κατεργάρης. Πρέπει να εφαρμόζεται κιόλας. Για κακή τους τύχη, υπάρχουν ακόμα θεσμοί κι ό,τι δεν καταπέσει στα δικαστήρια της χώρας, θα λυθεί στα ευρωπαϊκά. Αν έχουν απορίες, ας ρωτήσουν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που έχει εκτεταμένη εμπειρία από τη μακρά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη θητεία της στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η θυσία της αγέλης

Τώρα που κοπάζει ο πανηγυρικός του «είμαστε ακόμα ζωντανοί», ας βάλουμε τα πράγματα στην κλίμακα τους, για να δούμε τι μας περιμένει. Δεν είμαστε ούτε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάτι σαν τον covid19 (δεν είναι αντιμετώπιση το κλείδωμα για την αποφυγή περιστατικών), ούτε οι καλύτεροι της Ευρώπης, ό,τι κι αν λέει επί πτωμάτων ο Πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία. Κάθε άλλο. Και τώρα που πέρασε η φάση της καλής τύχης, μπαίνουμε στην επόμενη, της θυσίας της αγέλης.

Κοιτώντας την απεικόνιση των κρουσμάτων στο χάρτη, βλέπουμε πως έχουμε τα περισσότερα κρούσματα στα Βαλκάνια, αλλά μακράν λιγότερα της δυτικής Ευρώπης. Ο ιός, χτύπησε αλύπητα τις ανοικτές χώρες, αυτές που υποδέχονται καθημερινά ορδές επισκεπτών - τουριστών και εργαζομένων - από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Η Ελλάδα είχε τα περισσότερα κρούσματα στην περιοχή ως η ανοιχτότερη χώρα των Βαλκανίων, ενώ συγχρόνως προστατεύθηκε από την κλίμακα των κρουσμάτων που είδαμε στη δυτική Ευρώπη, αφού το ξέσπασμα του ιού απείχε χρονικά κάθε τουριστικής δραστηριότητας. 

Κάθε σύγκριση της Ελλάδας με τις χώρες της Δύσης είναι παρελκυστική και καλό θα είναι να μην παρασυρόμαστε από τέτοιες ρητορικές σε ένα αίσθημα ψευδούς ασφάλειας, πως υπάρχει μία ετοιμότητα, ή ένας μηχανισμός που μπορεί να κάνει θαύματα. Η αυτοθυσία των ανθρώπων του ΕΣΥ, δεν είναι μηχανισμός. Αν υπήρχε ικανοποιητικός μηχανισμός, δεν θα χρειαζόταν τόση αυτοθυσία για τόσο λίγα κρούσματα.

Η υποανάπτυξη της χώρας, με τα αεροπλάνα να φέρνουν μόνο τουρίστες, κι αυτούς για λίγους μήνες το χρόνο, ήταν σωτήρια μέχρι σήμερα, όπως και η ισχυρή και για εβδομάδες πίεση της κοινωνίας για να κλείσουν άμεσα εκκλησιές και σχολεία. Μίας κοινωνίας που κολλημένη κάθε βράδυ στην τηλεόραση παρακολουθούσε τις εκατόμβες νεκρών στην «ούνα-φάτσα-ούνα-ράτσα» Ιταλία. 

Είναι σημαντικό και πρέπει να τονιστεί, πως στην Ελλάδα τα σωτήρια μέτρα ήρθαν από την κοινωνία, με πρώτους τους γονείς παιδιών σε σχολεία που δεν ήθελαν να χάσουν πρόωρα τους δικούς τους γονείς, τα παππουδικά, κάτι που δικαιολογεί και την ευλαβική εφαρμογή των μέτρων. Όπως πρέπει να σημειωθεί η επιστροφή των γυναικών στο σπίτι, υπό όρους ενός πολύ σκοτεινού παρελθόντος.

Το κλείσιμο της οικονομίας, όμως, έχει κόστος και απαιτεί πολιτικές που είναι μακράν αντίθετες στο DNA της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που θεωρούν πως το νέκταρ της οικονομίας είναι οι δουλειές του κύκλου τους - των φίλων. Θεωρούν πως για να δουλέψει η οικονομία, αρκεί να δοθεί ένας σκασμός λεφτά με χαριστικούς όρους και συνθήκες, σε ανθρώπους... εμπιστοσύνης. Κι όταν η δική τους κοιλιά χορτάσει με το καλό, τότε εργοδότη θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, κάτι θα φάνε και οι αποκάτω. 

Μιλάμε για τη Θατσερική προσέγγιση των Trickle Down Economics, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος είναι σαν μία στοίβα ποτήρια σαμπάνιας. Όταν γεμίσει το πρώτο ποτήρι με ό,τι δώσει η οικονομία, αυτό θα υπερχειλίσει προς τα κάτω μέχρι να φτάσει στο τελευταίο ποτήρι της πυραμίδας. Ωραίο τρικ για τους γάμους και τα πανηγύρια κάθε λογής, αρκεί το πάνω-πάνω ποτήρι να υπερχειλίσει κάποτε. 

Αν αντί να υπερχειλίσει, μπορεί απλά να μεγαλώνει κατά βούληση συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερη σαμπάνια, το μοντέλο καταρρέει. Ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί αυτό το πάνω ποτήρι, είναι η εργατική νομοθεσία και η φορολογία - τα δύο πράγματα που αυτή η κυβέρνηση απεχθάνεται όσο ο διάολος το λιβάνι. Άρα όλη η θεώρηση, είναι ένα φαιδρό ψέμα δεκαετιών, αφού για να πετύχει, απαιτούνται σοσιαλιστικές πολιτικές ελέγχου της αγοράς και όχι νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση μεταξύ φίλων - κυβερνόντων και κεφαλαίου.

Στο δίμηνο lockdown, είδαμε μία κυβέρνηση έντρομη μπροστά στο δικό της «Μάτι» να εξαναγκάζεται σε μέτρα από την κοινωνία. Η όποια βοήθεια στους πολίτες δόθηκε με τον όρο πως τα χρήματα θα ωφελούσαν επιχειρήσεις. Το πρώτο επίδομα (800€) ήταν ουσιαστικά έναντι μισθοδοσίας, ενώ το δεύτερο (600€) επιχειρήθηκε να δοθεί μέσω 6 επιχειρηματιών που θα αποκόμιζαν θηριώδη ποσά για το απόλυτο τίποτα. Τα ποσά δεν διευκρινίστηκαν ποτέ, αφού ουδείς χαλάει καρδιές στη χώρα με άβολες ερωτήσεις, ειδικά όταν τα Μέσα έχουν λαμβάνειν μόνο μέχρι το Φθινόπωρο μίνιμουμ 20 εκατομμύρια ευρώ. Δεν ξέρουμε ακόμα πόσα επιπλέον χρήματα θα διατεθούν μέσω της Marketing Greece Α.Ε., της ιδιωτικής «ΜΚΟ» που υποκαθιστά πλέον επισήμως τον ΕΟΤ, με πλήρη αδιαφάνεια για το ποιος, ή το πόσα. Μετά το Φθινόπωρο οι επιχειρηματίες (με ξένα κόλλυβα) θα «ενισχυθούν» εκ νέου.

Είδαμε τέλος την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει τη Δημόσια Υγεία ως φιλόπτωχο ταμείο και συγχρόνως μέγα χορηγό των ιδιωτικών ΜΕΘ. Για την κυβέρνηση ήταν θέμα δωρεών η προστασία των ανθρώπων της πρώτης γραμμής, αφού δεν έκανε το παραμικρό για να καλύψει τις ανάγκες σε υλικά προσωπικής προστασίας. Μέχρι να έρθει η δωρεά σε μάσκες μεγάλου ιδρύματος και να δραστηριοποιηθούν η κοινωνία των πολιτών και τα μεγάλα ΑΕΙ, η κυβέρνηση ζύγιζε το πολιτικό κόστος του δογματισμού της, όταν αφενός δεν έβαζε έγκαιρα παραγγελίες υλικού, ενώ συγχρόνως παρακολουθούσε αδρανής την αισχροκέρδεια σε είδη πρώτης ανάγκης, με τον καθ’ύλην υπουργό να μας λέει πως ο τριπλασιασμός στην τιμή των αντισηπτικών ήταν ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης (μέχρι να αναγκαστεί σε κωλοτούμπα). Κατά τα άλλα η σύζυγος του Πρωθυπουργού μας καλούσε σε παλαμάκια από τα μπαλκόνια. 

"... να στήσεις κάλπες", 
ή να διατηρήσεις τη συζήτηση 
και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά

Είναι προφανές πως μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει πραγματικά πάρει αποφάσεις για τίποτα. Οδηγήθηκε από τους πολίτες και τις διεθνείς πρακτικές σε μία οδό, που ουδέποτε θα επέλεγε η ίδια, ενώ οι ξένες αναφορές περί ελληνικού θαύματος, λυπάμαι, αλλά πολλές φορές γίνονται για να αναδείξουν το οξύμωρο, προς κυβερνήσεις που δεν άκουσαν τους πολίτες, ή τους ειδικούς. Δεν μπορεί να εξαρτάται η «γνωμοδότηση των ειδικών» για τις μάσκες αναλόγως επιχειρηματικών κινήσεων, ούτε μπορεί να καθοριστεί το αν θα ανοίξουν τα δημοτικά σχολεία από εκλογικούς σχεδιασμούς ή την αιτιολόγηση καταβολής διδάκτρων στα ιδιωτικά.

Η κυβέρνηση θα κληθεί να αποδείξει τη στόφα της από την ερχόμενη εβδομάδα και τα σημάδια είναι ήδη απογοητευτικά. Πρέπει να καταλάβει πως δεν μπορεί να πατάει σε δύο βάρκες, γιατί στο τέλος θα ζαλιστεί ακόμα και ο έρμος ο Άρης Πορτοσάλτε και θα καταλήξει στη θάλασσα της ανυποληψίας. Σήμερα το πρωί, ελλείψει άλλων επιχειρημάτων, ο φιλοκυβερνητικός τηλεβόας έφτασε σε σημείο να πει πως πρέπει να παραδειγματιστούμε από τον Ντόναλντ Τραμπ και τις δικές του παρεμβάσεις στη διελκυστίνδα οικονομίας-υγείας, υπέρ της οικονομίας. 

Δεν γίνονται όλα σε αυτή τη ζωή, κ. Μητσοτάκη, όσο Μεσσίας κι αν αισθάνεται ο καθένας στο μικροκλίμα της αυλής του.

Γιατί χαίρεται ο κ. Σταϊκούρας;

Αν οι χώρες του Νότου αποφάσιζαν πως δεν βγαίνουν, πως οι Γερμανοί έχουν δίκιο στην κριτική τους και ζητούσαν από τη Γερμανία να προσχωρήσουν ως κρατίδια, η Γερμανία θα τις απέρριπτε, για τον πολύ απλό λόγο πως στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως έχει, κάποιος πρέπει να χάσει για να μπορεί να κερδίζει όσο κερδίζει η κατά τα άλλα ενάρετη Γερμανία. 

Ο εθνοκεντρισμός της Γερμανίας αποτυπώθηκε αρνητικά και σε όσα ανακοινώθηκαν μετά το τελευταίο Eurogroup. Απορία προκαλεί πως ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών χαρακτήρισε «ικανοποιητική» αυτή την επιβολή των Γερμανικών θέσεων στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης. 

Μιλάμε για τον Σταύρο Σταϊκούρα, τον άνθρωπο που κι αυτός με τη σειρά του έβαλε το κάρο μπροστά από το μουλάρι, όταν χάριν στενής κομματικής και προσωποκεντρικής αφήγησης επιμένει δημοσίως πως η αποκάλυψη για το έλλειμμα του 2009 ήταν μία συνωμοσία εναντίον του Κώστα Καραμανλή και άρα πως η ελληνική κρίση ήτανε μεθοδευμένη. 

Άραγε, δεν ήταν σαφές για τον Έλληνα ΥΠΟΙΚ πως αυτές οι αποφάσεις θα διευρύνουν περαιτέρω τις ανισορροπίες μέσα στην Ευρωζώνη, αλλά και την Ένωση συνολικά; Ή μήπως το προσπέρασε με την ίδια ευκολία που προσπέρασε το ζήτημα της προστασίας της πρώτης κατοικίας (ακόμα δεν έχει απαντήσει αν το ζήτησε στο eurogroup, ή αν σώπασε για να φύγουν όλοι… «ικανοποιημένοι»), γιατί έχει άλλες προτεραιότητες;

Εν μέσω πανδημίας, όπως έγινε στην κρίση του ’08 και μετά του ’10, σε διαφορετικές κλίμακες κάθε φορά, ο κόσμος χωρίζεται σε όσους θα αγοράσουν και όσους θα πουλήσουν - από διεθνείς εταιρικούς κολοσσούς, μέχρι απλούς πολίτες. Σε αυτή τη μάχη ισχύος, θα μετέχουν και κράτη (ενισχύσεις/κρατικοποιήσεις) προκειμένου να ισχυροποιήσουν τη θέση τους.

Για την Κίνα τα πράγματα είναι απλά. Μία χώρα, ένα νόμισμα... ένα κόμμα. Στην περίπτωση της Γερμανίας, που έχει ανακοινώσει πως θα μετέχει σε αυτή τη διελκυστίνδα, τα πράγματα όφειλαν να είναι πολύ πιο σύνθετα, δεδομένης της δεσπόζουσας θέσης της στην ΕΕ και κυρίως την Ευρωζώνη. Η Γερμανία, όμως, μοιάζει να μην αναγνωρίζει καμία πολυπλοκότητα που να πηγάζει από τη συμμετοχή της στην ΕΕ, όπως δεν αναγνώρισε κανένα τέτοιο δίλημμα στις δύο κρίσεις που προηγήθηκαν τα τελευταία 12 χρόνια. 

Πολλοί ακραιφνείς ευρωπαϊστές νομίζαμε πως η στάση της Γερμανίας στην Ελληνική κρίση ήταν συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική ή μπορεί και ηλίθια, όταν επέτεινε την κρίση αντί να την τελειώσει προτού αυτή φουντώσει. Σήμερα, χωρίς τις αξιολογικές κρίσεις του παρελθόντος (δεν φταίει όποιος έπιασε τον ιό) βλέπει πως η Γερμανία προτίθεται να κυνηγήσει με κρατικό χρήμα να ισχυροποιήσει τη Γερμανία μέσα στην Ένωση και τον κόσμο, ακόμα και εις βάρος του συνόλου της Ένωσης. Κι αυτό, ρίχνει ένα νέο φως στις επιλογές του παρελθόντος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη Γερμανία αντιμετωπίζεται ως πηγή συσσώρευσης πλεονασμάτων και διεύρυνσης της πολιτικής της ισχύος - αλλιώς μιλάει με την Καγκελαρία ο Πρόεδρος των ΗΠΑ όταν η Γερμανία να ηγείται της ΕΕ και πολύ διαφορετικά θα την αντιμετώπιζε ως μία χώρα μόνη. Όταν κάτσει η στραβή, όμως, δεν υπάρχει Ένωση αλλά μόνο εθνικές προτεραιότητες. Μονά-ζυγά δικά της.

Το 2010, δεν ήταν ηλίθιοι, δεν έκαναν λάθος. Αυτό που συγκάλυψαν με ασυναρτησίες που επαναλαμβάνονται και σήμερα περί «ηθικού κινδύνου» (moral hazzard) ήταν πως είδαν ένα μονοπάτι κόλασης για όσους βάφτισαν «τεμπέληδες του Νότου» και PIIGS, που θα οδηγούσε στη δική τους ισχυροποίηση. 

Πώς αλλιώς δικαιολογούνται αυστηρά μέτρα για την Ελληνική οικονομία, την ώρα που παράλληλα την αποδυναμώνεις με την άκρατη υποδοχή Ελληνικών καταθέσεων στις Γερμανικές τράπεζες, για να καταλήξει ο «μηχανισμός βασανιστηρίων» (όπως βάφτισε προχθές ο Heiko Maas την Τρόικα) να ζητήσει ανακεφαλαίωση των τραπεζών από τον Ελληνικό λαό; Δεν βγάζει νόημα. 

Η βαθιά ανηθικότητα του θεωρήματος περί «ηθικού κινδύνου» που πρότασσαν απέναντι σε κάθε έκκληση για Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, συγκαλύφτηκε με αξιολογικές κρίσεις για Ζορμπάδες και PIIGS, κρίσεις ενάντια σε λαούς, κάτι που πυροδότησε όπως ήταν αναμενόμενο, έναν κύκλο ανόδου μίας ακροδεξιάς που διαχρονικά τρεφόταν από τέτοιες θέσεις.

Με αυτές τις προτεραιότητες καταλήξαμε στο χαρτζιλίκι των 500 δισεκατομμυρίων της συμφωνίας που ο κ. Σταϊκούρας βρήκε ικανοποιητική. Το ποσό αυτό δεν αντιστοιχεί ούτε στο 1/4 των αναγκών της ΕΕ, αν συγκρίνει κανείς τα μεγέθη της οικονομίας των ΗΠΑ (22τρισ.$) και της ΕΕ (18τρισ.€), με τις ΗΠΑ να διαθέτουν 2000 δισεκατομμύρια σε αυτή τη μάχη ή το 9% της οικονομίας τους, απέναντι σε ένα διστακτικό 2,7%. 

Η δική μας «Καλιφόρνια» δεν επέτρεψε Ευρωομόλογο, για να μην μεταβληθεί η δική της ισχύς, που θέλει να χρησιμοποιήσει για τη διεύρυνση ενός μοντέλου που καταδεικνύεται στην αυτοκινητοβιομηχανία, όπου οι μισές μάρκες ανήκουν πλέον σε έναν από τους 3 Γερμανικούς κολοσσούς. Όταν πρόκειται για τη Γερμανία δεν υπάρχει ούτε έλεγχος πλεονασμάτων, ούτε Επιτροπή Ανταγωνισμού, ούτε ζήτημα κρατικών ενισχύσεων.

Τι από αυτά δεν κατάλαβε ο κ. Σταϊκούρας και η κυβέρνηση του κ, Μητσοτάκη και είναι τόσο ικανοποιημένοι; Ποιες είναι οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης, που τους επιτρέπουν να αρκούνται σε όσα εξαγγέλθηκαν; Υπάρχει μεσοπρόθεσμος οικονομικός προγραμματισμός και με τι προβλέψεις για την κοινωνία; Αν υπάρχει γιατί δεν μας ανακοινώνεται, αλλά εξαντλούμαστε σε ανούσιες αξιολογικές κρίσεις για τους πολίτες, στο αν περπατούν στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, σε διαγγέλματα παροχών και πρωθυπουργικά καλέσματα για χειροκρότημα όσων μέχρι χθες ήταν στο στόχαστρο; 

Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει αντιγράψει κάτι από το Γερμανικό τρόπο διαχείρισης κρίσεων: προτάσσει το (ψευτο)ηθικό, για να αποκρύψει το πραγματικό. Αλήθεια, έως πότε θα νομοθετεί με ΠΝΠ και τροπολογίες; Πόσα ακόμα νομοσχέδια θα κατεβάσει ως κατεπείγοντα για να μην περάσουν από διαβούλευση; Γιατί δεν εφαρμόζει την τεχνολογία που χαίρει ο Πρωθυπουργός καθημερινά, της τηλεδιάσκεψης, για τις Επιτροπές και τις συνεδριάσεις της Βουλής, αλλά εξαντλείται στη νέα οπερέτα Βαρουφάκη. Ως πότε θα είναι ουσιαστικά κλειστή η Βουλή και γιατί; Μήπως γιατί το τάχα νέο δόγμα ανάπτυξης θα είναι το γνωστό, όσο και αποτυχημένο, από τα πάνω προς τα κάτω: φοροαπαλλαγές και χρήμα για τους λίγους, με την ευχή πως κάτι θα στάξει προς τα κάτω, σε μία νέα εκδοχή των καταστροφικών Trickle Down Economics;

Το πιο καίριο ερώτημα ίσως είναι για πόσο ακόμα οι πολίτες θα παραμένουν απαθείς δέκτες «θετικών ειδήσεων» που τελικά τους θάβουν;

Μετρολογία σε έγκλειστους

Τις τελευταίες μέρες, πρωθυπουργός και κυβέρνηση αναγκάστηκαν να παραδεχτούν πως οι πολίτες στην πλειονότητα τους έδειξαν υπευθυνότητα σε ό,τι αφορά την επιδημία του κορονοϊού. 

Η παραδοχή τους αυτή, όμως, δεν κατέστη ικανή για να ανακόψει τις επιπλήξεις και την αμετροεπή μετρολογία που μάλλον επιστρατεύεται για να καλυφθούν κενά της διακυβέρνησης και θωράκιση της από κάθε μελλοντική κριτική: «εμείς είχαμε πάρει μέτρα, αλλά εσείς δεν ακούγατε».

Όπως «δεν ακούνε» για παράδειγμα οι συνταξιούχοι μπροστά από τις τράπεζες, οπότε αβάντι ο ηλικιακός ρατσισμός και οι αξιολογικές κρίσεις απέναντι σε όσους αναγκαστικά βρέθηκαν με εύλογη αγωνία σε κάποια ουρά. 

Οι σχολιαστές των Μέσων και οι κυβερνητικές ομιλούσες κεφαλές δεν έχουν ακούσει πως με ευθύνη των δεύτερων πληρώνονται όλες οι συντάξεις την ίδια μέρα, όταν κάλλιστα θα μπορούσαν να αποδίδονται σε 5 διαφορετικές ομάδες, από Δευτέρα έως Παρασκευή, σπάζοντας το φορτίο στις ουρές στο 1/5^ο. Όπως δεν γνωρίζουν πως οι προθεσμίες λήγουν όλες μαζί την ίδια μέρα που αποδίδονται οι συντάξεις προκαλώντας περαιτέρω συνωστισμό.

Πόσο δύσκολο είναι να επανασχεδιαστεί ο τρόπος πληρωμών, με αλφαβητική κατάτμηση; Τι απέγινε εκείνη η πρωθυπουργική εξαγγελία για την ελαστικοποίηση όλων των προθεσμιών; Κανείς δεν μιλάει για αυτά, ενώ οι δημοσκοπήσεις συμπληρώνουν και το τελευταίο κενό απραξίας της διακυβέρνησης. Σύμφωνα με το τελευταίο επικοινωνιακό αφήγημα, δεν χρειάζεται να έχουν μάσκες οι νοσηλευτές - αρκεί να εμφανιστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε διάγγελμα λέγοντας πως αναγνωρίζει πως θα έπρεπε να έχουν μάσκες οι νοσηλευτές. Τέλος συζήτησης.

Οι σχολιαστές που ξεχνούν ακόμα και τα αυτονόητα, αντί να κάνουν τις αυτονόητες ερωτήσεις, ακολουθούν την ποδοσφαιρική γραμμή Χαρδαλιά, με κοινωνικό αυτοματισμό,  αξιολογικές κρίσεις και μετρολογία υπό μορφή επίπληξης σε ανήλικο, από κακοποιητικό, φαλλοκράτη, γονιό. 

Δεν υπάρχει δικαιολογία για τέτοιες οχλήσεις και κατσάδα, ειδικά υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες οικονομικής ανασφάλειας και προσωπικού εγκλεισμού.

Αν χρειάζονται νέα μέτρα, ας εξηγήσουν το λόγο και ας τα πάρουν.

Αν επαρκούν ως έχουν, ας φροντίσουν για την εφαρμογή τους, με τα εργαλεία που τους παρέχει η πολιτεία. 

Να τελειώνει, όμως, η παρέλαση στελεχών και υπουργών με τις μαργαρίτες στο χέρι: «θα πάρουμε μέτρα, δεν θα πάρουμε μέτρα, θα τα πάρουμε, δεν θα τα πάρουμε, θα τα πάρουμε, δεν θα τα πάρουμε…». 

Γιατί αυτοί μπορεί να μην παίρνουν τελικά νέα μέτρα, αλλά όλο και περισσότεροι, όσοι είναι 3 εβδομάδες μέσα χωρίς πήγαινε-έλα και selfies, υφυπουργέ μας, έχουν αρχίσει να τα παίρνουν στο κρανίο. 

Εκκενώστε τις οθόνες μας και πηγαίντε να κάνετε τη δουλειά σας - ένας Θεός ξέρει πόση σας περιμένει. 

Και κάτι τελευταίο. 

Μην ξαναφέρετε αυτές τις κυρίες της καλής κοινωνίας που νομίζουν πως όλοι έχουν υπολογιστή, ίντερνετ, σχετικές δεξιότητες και γενικότερα κάνουν μία τριφηλή ζωή, γιατί έτσι είδαν στον κύκλο τους. Ζουν σε μία χώρα που σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (σε μελέτη που δημοσίευσε ο ΣΕΒ) το 67% των πολιτών δεν έχει κουμπαρά ούτε ένα χιλιάρικο για να αντιμετωπίσει κάτι απρόβλεπτο, φλερτάροντας ή ευρισκόμενο κάτω από το όριο της φτώχειας. Πολλοί από αυτούς δε, είναι οι «αγνώστου εργασιακής σχέσης» που μας είπε ο κ. Σκυλακάκης, που θα αφεθούν χωρίς κορονοδεκάρα. Λίγη εγκράτεια δεν βλάπτει.

Μη μας μαλώνετε κ. Πρωθυπουργέ

Ο Πρωθυπουργός πρέπει να σταματήσει να απευθύνεται στους πολίτες σαν αυστηρός γονιός σε άτακτα παιδιά, στη βάση επισφαλών, λαϊκιστικών και πολύ βολικών ρεπορτάζ σε κανάλια μειωμένου κύρους. Οι πολίτες, ειδικά σε σύγκριση με άλλους ευρωπαίους, επέδειξαν υπευθυνότητα αντιλαμβανόμενοι πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης. Στην Αγγλία έχουν αδειάσει τα σουπερμάρκετ, στη Γαλλία παίζουν ξύλο, ενώ στη Γερμανία κάνουν πάρτι. 

Αξίζει έπαινος στους Έλληνες για τις αντιδράσεις τους αντί επίπληξης και blame-game, τη στιγμή που δίνουν μάχη απέναντι στο χρόνο που χάθηκε με ευθύνη του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, με λόγο ανεπίτρεπτο και πατροναριστικό: «Από τη συμπεριφορά μας εξαρτάται, τελικά, αν η κυβέρνηση χρειαστεί να πάρει ακόμα πιο δραστικά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας. [...] Στην Ιταλία δεν έχουν φέρετρα να θάψουν τους νεκρούς τους. Κι όμως εδώ διακρίνω, από ορισμένους, έναν αδικαιολόγητο εφησυχασμό. Δεν θα τον ανεχτώ.» Η χθεσινή απόφαση, ήταν αυτή η μη ανοχή. Data κίνησης πολιτών, πριν και μετά, δεν θα δει κανείς. Το κυρίαρχο είναι να καταγραφεί η προσπάθεια της κυβέρνησης, για να την θωρακίσει από τυχόν αστοχίες.

Η χώρα διχάστηκε σε εξίσου κρίσιμες στιγμές, το 2010, όταν ειπώθηκε το διαβόητο «μαζί τα φάγαμε» του Θεόδωρου Πάγκαλου και όλοι κληθήκαμε να διαλέξουμε στρατόπεδο - αν συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε με την αχρείαστη και ακραία διχαστική φράση. 

Είναι ανεξήγητο γιατί θα επέλεγε κάποιος να ακολουθήσει αυτή την οδό σήμερα, με όσα ξέρουμε πια και έχουμε μπροστά μας, εξαιρουμένης μίας ποταπής όσο και κυνικής στάσης στα πράγματα που θα ιεραρχούσε τη θωράκιση των κυβερνώντων απέναντι σε κάθε κριτική στο μέλλον, αντί της ψύχραιμης ενημέρωσης και καθοδήγησης των πολιτών σήμερα.

Είναι χρήσιμο, ο Πρωθυπουργός, να επιδείξει το δέοντα αναστοχασμό αλλά και σεμνότητα ενόψει και των πραγματικών ευθυνών της κυβέρνησής του για καθυστερήσεις σε ζωτικά ζητήματα. Αντί να μας μαλώνει, ας μιλήσει με ειλικρίνεια, πως μάχεται να ανακτήσει το χρόνο που χάθηκε από: 

- το καθυστερημένο κλείσιμο των σχολείων (στις εκκλήσεις γονέων και δασκάλων επί τρεις εβδομάδες, απαντούσαν πως τα σχολεία θα έκλειναν κατά περίπτωση, μόνο μετά από κρούσμα),

- το καθυστερημένο κλείσιμο των εκκλησιών ( η πρώτη ιταμή απάντηση της ΔΙΣ στα αιτήματα για κλείσιμο των ναών ήρθε στις 28 Φεβρουαρίου), 

- τις ανεπαρκείς προμήθειες υλικού για το προσωπικό πρώτης γραμμής (νοσοκόμους/ες, γιατρούς, καθαριστές/ριες, δημόσιους υπαλλήλους σε θέσεις εξυπηρέτησης κοινού κλπ) ακόμα και σήμερα, 

- τις κλειστές ΜΕΘ που ακόμα και τώρα παραμένουν κλειστές, 

- το μη άνοιγμα νέων ΜΕΘ με προμήθεια υλικού και προσλήψεις προσωπικού (θυμίζουμε την ακύρωση διαγωνισμού πρόσληψης 2000 γιατρών χωρίς εξηγήσεις από τον Β. Κικίλια - πιθανολογείται πως δεν πληρούσε εκείνα τα κριτήρια που θεσπίστηκαν προκειμένου να κάνουν διοικητές νοσοκομείων και τον τελευταίο αποτυχόντα, υπεραιωνόβιο, γαλάζιο πολιτευτή)

- τη μη προμήθεια επαρκών κιτ για τον έλεγχο των πολιτών,  

- το μη έγκαιρο σχεδιασμό για το τι θα συμβεί όταν η κρίση πάρει την ανηφόρα, όπως συνέβη παντού (δεν μπορούμε να το αποφύγουμε τελείως) 

- τον πενιχρό σχεδιασμό και εφαρμογή πρωτοκόλλων για όλη τη δημόσια διοίκηση και τους πολίτες,

και άλλα. 

Θέλω να σταθώ, όχι στο απολύτως ευτυχές συμβάν της άτυπης απόσυρσης του Υπουργού Υγείας και την υποκατάστασή του από τους κ. Τσιόδρα και Χαρδαλιά, αλλά στην περίπτωση Γεωργιάδη, του κυβερνητικού bulldog σε αυτό το άτυπο blame-game που έχει κηρυχθεί εναντίον των πολιτών, στη βάση επισφαλών ρεπορτάζ.

Ο Υπουργός Ανάπτυξης, αντί να διασφαλίσει την επάρκεια υλικού και μέσων στην αγορά, όσο και την πάταξη της αισχροκέρδειας, μας είπε πως ο τριπλασιασμός τιμής σε είδη πρώτης ανάγκης ήταν ζήτημα λειτουργίας της αγοράς. Μετά την κατακραυγή, θυμήθηκε το ρόλο του και γιατί υπάρχει «υπουργός ανάπτυξης» και ανακοίνωσε τα εύλογα μέτρα για εποπτεία της μέχρι τούδε «ελεύθερης αγοράς». Στη συνέχεια, έδωσε το χείριστο παράδειγμα και έσπασε την καραντίνα που όφειλε να τηρεί, εφόσον ήρθε σε επαφή με κρούσμα, για να πάει σε σουπερμάρκετ και να βαφτίσει γεμάτα τα άδεια ράφια αντισηπτικών, στο θαύμα της κορονο-Κανά, που συντελέστηκε στις προθήκες του Σκλαβενίτη. Κάπου εκεί, σιωπηλά, επέταξε και όλες τις μάσκες στα φαρμακεία αφήνοντας τους πολίτες απροστάτευτους. 

Φταίνε οι πολίτες κατά τα άλλα και ο κακός λαός...

Κύριε Πρωθυπουργέ, επικεντρωθείτε στο σχεδιασμό που ακόμα δεν έχει επιδείξει η κυβέρνησή σας μπροστά στο αναπόφευκτο τσουνάμι κρουσμάτων και θυμάτων. 

Σχεδιάστε την επόμενη μέρα. 

Δείτε από πού θα πιαστούν η πρωτογενής παραγωγή, ο τουρισμός, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι άνεργοι. 

Μη διανοηθείτε να κατεβάσετε το στρατό στο δρόμο. 

Ξεπεράστε τις δογματικές αγκυλώσεις σας και δείτε σοβαρά το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. 

Ανασχεδιάστε όσα φέρατε (εσείς και οι προηγούμενοι) με διαδικασίες εξπρές για τις τράπεζες - ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά και αυτή τη φορά απαιτείται διαφάνεια στις σχέσεις, αλλά και στους πλειστηριασμούς: ποιος αγοράζει, με τίνος την τσέπη, τίνος τη λογιστική εγγραφή και με ποιο κοινωνικό αποτέλεσμα. Σας δυσκολεύει ακόμα αυτή η πραγματικότητα, αλλά είναι πλέον και στα μισά άρθρα του (καθόλου προοδευτικού The Economist): δεν υπάρχει οικονομία ερήμην της κοινωνίας. 

Δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθείτε άλλο με μπαλκόνια, παλαμάκια, επικοινωνία, μεσσιανισμούς και «αυστηρά μηνύματα». Μιλήστε στους πολίτες με αμεσότητα, ενημερώστε, εμψυχώστε αν το κρίνετε χρήσιμο, αλλά κάντε τη δουλειά σας. 

Και σεβαστείτε τον πόνο των πολιτών. 

Έτσι κι αλλιώς, και αυτή την κρίση, κάποιοι θα τη ζήσουν από τον εξώστη κι άλλοι από την πλατεία. Λίγο κράττει λοιπόν. 

Και κάτι τελευταίο: μην υποσχεθείτε άλλη φορά κάτι, για να το αναιρέσουν μερικές ώρες μετά οι υπουργοί σας με όρους και «περιορισμούς». Είναι ντροπή να παίζετε με την αγωνία των πολιτών για επικοινωνιακούς λόγους - είτε σας ψήφισαν, είτε όχι. 

Καλή δουλειά, ειλικρίνεια και καλή τύχη.

Ο κανιβαλισμός της αγέλης

Ο πυρήνας του δόγματος Τζόνσον περί «ανοσίας της αγέλης» δεν ήταν ούτε κοινωνικός, ούτε ιατρικός, αλλά οικονομικός. 

Το άλλοτε αξιοζήλευτο NHS έχει γονατίσει μετά από δεκαετίες Τόριδων, φτάνοντας να έχει μόλις μισή κλίνη ΜΕΘ πάνω από την Ελλάδα, στις 6.6 ανά 100.000 πολίτες, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 12. Είναι προφανές πως δεν μπορούσε να αντέξει ως είχε καμία απότομη αύξηση των ασθενών, οπότε γιατί την επέλεξε ο ακραιφνής εκπρόσωπος της αγοράς και του απομονωτισμού, Μπόρις Τζόνσον, σχεδόν παροτρύνοντας τον κόσμο να αρρωστήσει; 

Η απάντηση είναι «για να ξεμπερδεύει». Με δεδομένη την αντίθεση του σε κάθε εκτεταμένη κοινωνική πολιτική, που θα απαιτούσε μία τερατώδη επένδυση στο NHS για να καλύψει το χαμένο χρόνο και όσους ασθενήσουν, επί μακρόν, επέλεξε να κόψει δρόμο. Επέλεξε να μειώσει χρονικά τον κύκλο του ιού, εκθέτοντας τους πάντες σε αυτόν κι όποιος επιβιώσει. 

Δεν υπολόγισε δύο πράγματα, όμως, που τελικά τον ανάγκασαν να κάνει τη δική του κωλοτούμπα.

Πρώτον, πως ο απομονωτισμός που πέτυχε με το Brexit δεν μετέτρεψε το ΗΒ σε Ανατολική Γερμανία. Πως τα νέα κυκλοφορούν ελεύθερα και οι πολίτες της χώρας θα μάθαιναν τελικά τι γίνεται στις άλλες χώρες, πώς το διαχειρίζονται οι άλλοι ηγέτες - βλ. το επίδομα επιβίωσης των χιλίων ευρώ που μόλις εξήγγειλε ο Ντόναλντ Τραμπ.

Δεύτερον, πως ο ιός δεν είναι σαν τις μαγουλάδες, δεν τελειώνεις αν αρρωστήσεις και επιβιώσεις μία φορά αλλά ξαναρρωσταίνεις. Άρα δεν θα σκοτώσει μία φορά, αλλά ξανά και ξανά και ξανά, για όσους κύκλους τον αφήσεις να τρέξει, μέχρι να μην μείνει κανείς.

Ο κανιβαλισμός της αγέλης που επιλέχθηκε από τον ηγεμόνα Τζόνσον χάριν της οικονομίας, δεν ήταν λύση, γιατί ο βρετανός Τραμπ ξέχασε κάτι ακόμα: πως κάποιος πρέπει να μείνει ζωντανός από τη μεσαία και κυρίως την εργατική τάξη και να δουλέψει για να υπάρξει η γαμημένη η οικονομία. Πως η οικονομία δεν είναι μόνο το city, τα trades και τα derivatives της κρίσης του 2008.

Και κάπως έτσι, για μία ακόμη φορά, βλέπουμε εκείνους που πλασάρονται με την ταυτότητα του ρεαλιστή, του πραγματιστή, του doer και των δύσκολων αποφάσεων, να αποδεικνύονται μάλλον μισάνθρωποι με πολύ κακά αποτελέσματα και για την κοινωνία και την οικονομία.