Μια άτυπη ομερτά ή σιωπηλό βόλεμα.
Και το χειρότερο: ο μηδενισμός του "έτσι είναι". Και έτσι θα μείνει, γιατί κανείς και τίποτα δεν θα αλλάξει για την φουκαριάρα τη μάνα του. Οι ψίθυροι εχουν πληθύνει, αλλα είναι ψίθυροι. Οι μοναδικές φωνές είναι άγαρμπες, προσφέροντας αφειδώς τα κρανία τους για προπόνηση, στα γκλοπ της πολιτικής ηγεσίας (δεν ειναι των ΜΑΤ κι αυτό να το θυμόμαστε, οσο κι αν πονάει!), κάτω από την δροσερή σκιά που τους προσφέρουν οι γνωστοί/άγνωστοι και οι μολότωφ τους.
Και τώρα;
Αν δεν αρθρώθεί συγκροτημένος λόγος, όπου θα ζητείται η εφαρμογή του νόμου (για αρχή) οι φωνές θα μείνουν φωνές, τα γκλοπ θα δουλεύουν διπλοβάρδια και οι πολίτες θα σιωπούν. Αν δεν ξερεις τι ζητάς, δεν προκειται να το λάβεις! Δοκιμάστε να γράψετε σε μία λίστα 5 βασικά αιτήματα και να τα ιεραρχήσετε... είναι πολύ πιο δύσκολο απ οτι νομιζετε. Κι αυτο γιατι χτυπιόμαστε από γενικές μπουρδολογίες σε ειδικά θέματα από το δελτίο των 8, και προσωπικά αιτήματα. Τα γενικά ειναι άχρηστα εκ φύσεως, ενώ τα ειδικά/προσωπικά δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία σαν σύνολο.
Γιατί σαν κοινωνικό σύνολο πάσχουμε, κι αν δεν ξεκινήσουμε από εκεί, ούτε η σύνταξη της μίας ομάδας, ούτε το εργασιακό του άλλου θα δώσει καμία λύση με την επίλυση του: γιατί θα ακολουθήσει η επόμενη και η επόμενη και η επόμενη ομαδούλα... Και ετσι θα παραμείνουμε στο "κατά περιπτωση" που ζούμε σήμερα.
Και το κατα περίπτωση θέλει και το "καφεδάκι" του.
Και το χειρότερο: ο μηδενισμός του "έτσι είναι". Και έτσι θα μείνει, γιατί κανείς και τίποτα δεν θα αλλάξει για την φουκαριάρα τη μάνα του. Οι ψίθυροι εχουν πληθύνει, αλλα είναι ψίθυροι. Οι μοναδικές φωνές είναι άγαρμπες, προσφέροντας αφειδώς τα κρανία τους για προπόνηση, στα γκλοπ της πολιτικής ηγεσίας (δεν ειναι των ΜΑΤ κι αυτό να το θυμόμαστε, οσο κι αν πονάει!), κάτω από την δροσερή σκιά που τους προσφέρουν οι γνωστοί/άγνωστοι και οι μολότωφ τους.
Και τώρα;
Αν δεν αρθρώθεί συγκροτημένος λόγος, όπου θα ζητείται η εφαρμογή του νόμου (για αρχή) οι φωνές θα μείνουν φωνές, τα γκλοπ θα δουλεύουν διπλοβάρδια και οι πολίτες θα σιωπούν. Αν δεν ξερεις τι ζητάς, δεν προκειται να το λάβεις! Δοκιμάστε να γράψετε σε μία λίστα 5 βασικά αιτήματα και να τα ιεραρχήσετε... είναι πολύ πιο δύσκολο απ οτι νομιζετε. Κι αυτο γιατι χτυπιόμαστε από γενικές μπουρδολογίες σε ειδικά θέματα από το δελτίο των 8, και προσωπικά αιτήματα. Τα γενικά ειναι άχρηστα εκ φύσεως, ενώ τα ειδικά/προσωπικά δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία σαν σύνολο.
Γιατί σαν κοινωνικό σύνολο πάσχουμε, κι αν δεν ξεκινήσουμε από εκεί, ούτε η σύνταξη της μίας ομάδας, ούτε το εργασιακό του άλλου θα δώσει καμία λύση με την επίλυση του: γιατί θα ακολουθήσει η επόμενη και η επόμενη και η επόμενη ομαδούλα... Και ετσι θα παραμείνουμε στο "κατά περιπτωση" που ζούμε σήμερα.
Και το κατα περίπτωση θέλει και το "καφεδάκι" του.
το άσμα είναι του '89
(σημείωση: οι εικόνες χρήζουν ερμηνείας σας. Η αξία τους έγκειται στο οτι ειναι σημερινές και ως τέτοιες και ΜΟΝΟ αποδεκτές στο άρθρο. Δεν αποτελούν κρίση ή άποψη μου. Η ύπαρξη τους είναι που με προβληματίζει.)
3 σχόλια:
εσύ τα λές, μαζί κι εγώ...
το ερώτημα όμως παραμένει:
ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ;;;;
εσύ κι εγώ είμαστε μια καλή αρχή
όσο υπήρχαν πόλεμοι ή καταστάσεις όπου ο εχθρός ήταν ορατός, εμφανής και αναγνωρίσιμος, τότε ξεσηκωνόταν ο πνευματικός κόσμος, οι καλλιτέχνες κλπ.
σήμερα, αυτό είναι το τρικ: με τον εχθρό να μην είναι αναγνωρίσιμος, είναι αδύνατο να συγκροτηθούν μεγάλες αντιστασιακές ομάδες. οι φωνές είναι αδύναμες και ακούγονται πολύ σποραδικά μέσα στο ήρεμο πλήθος, που ψυλλιάζεται μεν ότι κάποιος του επιτίθεται αλλά δεν μπορεί να τον δείξει με το δάχτυλο....
Δημοσίευση σχολίου