6.11.09

Μέτρα στήριξης ή μέτρα πτώχευσης;


Διαβάζω τις νέες προκηρύξεις θέσεων για την στελέχωση της ανοιχτής διακυβέρνησης.
Μέρες τώρα ήθελα να διαβάσω και την πρόταση νόμου για "την ρύθμιση των χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών", αλλά δεν το έκανα. Κι ο λόγος είναι ότι όσο σημαντικό κι αν είναι το βήμα, δεν λύνει το δια ταύτα που οδηγεί πολύ κόσμο σε αυτό το αδιέξοδο.

Δεν είναι μόνο η κακή εποχή (κρίση) και η οικονομική αγραμματοσύνη που χαρακτηρίζει πολλούς δανειολήπτες, αλλά το ίδιο το χρηματοπιστωτικό και οι όροι που θεσμοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την προστασία του δανειολήπτη. Οι τράπεζες έχουν κλείσει την στρόφιγγα προς κάθε δανειολήπτη που χρειάζεται τον δανεισμό, ενώ προσφέρουν μειωμένα επιτόκια και ειδικούς όρους προς όσους (λίγους) δεν χρειάζονται καμία απολύτως βοήθεια. Αυτή ήταν η λογική της προηγούμενης κυβέρνησης. Απόδειξη: η χορήγηση του ΤΕΜΠΕ. Το έπαιρναν επιχειρήσεις που δεν το χρειαζόντουσαν και το κατέθεταν στις τράπεζες για να εισπράττουν το επιτόκιο της κατάθεσης!

Ποιος έχει δύο καλά εκκαθαριστικά για να δανειστεί; Από την άλλη, κινητή και ακίνητη περιουσία έχουν πέσει στο μισό της αξίας τους τόσο λόγω της κρίσης, όσο και με τις εξαγγελίες για την εκ νέου εφαρμογή τεκμηρίων, φορολογικής ποινικοποίησης αυτοκινήτων και ακίνητης περιουσίας κλπ. Έτσι, η διέξοδος της πώλησης περιουσιακού στοιχείου για την κάλυψη οφειλών ισοδυναμεί με αυτοκτονικό ιδεασμό, ενώ το τελικό κόστος της όποιας οφειλής πολλαπλασιάζεται όταν προστεθεί και το κόστος εκποίησης σε αυτές τις συνθήκες.

Οι τράπεζες σε αυτό το παιχνίδι αισχροκερδούν είτε εκποιώντας οι ίδιες τις περιουσίες, είτε δίνοντας τα λιγοστά πλέον καταναλωτικά δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες με 18%, τα οποία μόνο λύση δεν αποτελούν και το ξέρουν. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να έρθει το μοιραίο.

Εδώ είναι που περίμενα την νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης, στο να μην πτωχεύσει αδίκως κάποιος, όχι μόνο στο ΠΩΣ. Με άλλα λόγια, αν κάποιος έχει ακίνητη περιουσία, ή έχει αποπληρώσει μεγάλο μέρος του στεγαστικού του και άρα έχει στοιχεία που μπορούν να διασφαλίσουν τις τράπεζες, να μπορεί να δανειστεί μέχρι να περάσει την στενωπό της παρούσας συγκυρίας ή να μπορέσει να πουλήσει σε μερικούς μήνες με βελτιωμένους όρους της αγοράς. Εξετάζω το ενδεχόμενο βελτίωσης της αγοράς μόνο, γιατί αν χειροτερέψει κι άλλο υποθέτω ότι θα μιλάμε για εθνική χρεωκοπία, οπότε εκεί πάμε σε άλλες καταστάσεις εκ των πραγμάτων.

Εν μέρει αυτό το λάθος έκανε και ο κ.Παπαθανασίου, όταν ανέμενε να εισπράξει φόρους. Δεν έκανε τίποτα για την αγορά για να υπάρξει χρήμα για να αποδοθεί. Ο δανεισμός είναι απαραίτητος σήμερα και εφόσον δεν τον ανοίγουν οικειοθελώς οι τράπεζες, θα έπρεπε να τους υποχρεώσει η κυβέρνηση.

Για να το θέσω σε όρους που ίσως να είναι πιο κατανοητοί: τι θα έκανε ο κ.Παπακωνσταντίνου εάν η Ελλάδα δανειζόταν με τους όρους που καλείται να δανειστεί σήμερα ένας Έλληνας καταναλωτής/επιχειρηματίας; Καλή η θεσμοθέτηση όρων προσωπικής πτώχευσης, αλλά για ξαναδείτε πως πτωχεύει κάποιος και γιατί. Και ποιος ωφελείται εν τέλει. Γιατί δεν θα είναι ούτε η οικονομία ούτε οι καταναλωτές, αλλά μόνο οι τράπεζες και οι μέτοχοι τους.

2 σχόλια:

Γρηγόρης Νικολόπουλος είπε...

κωνσταντίνε, οι τράπεζες είναι η παγκόσμια κυβένρηση. καμμία εθνική κυβέρνηση δεν μπορει να τις αναγκάσει να δώσουν δάνεια όταν δεν θέλουν. Κάτι τέτοιο εκτός του οτι είναι ανέφικτο, θα καταργούσε και την έννοια του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος. Εκτός αυτού, εγώ προσωπικά πιστεύω οτι αν διευκολύνεις την χρηματοδότηση ενός απεγνωσμένου δανειολήπτη και τον γλυτώσεις σήμερα απο την πτώχευση, αύριο ή μεθαύριο θα βρεθεί ξανά στην ίδια και χειρότερη θέση. Το ζητούμενο λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι να βρεθεί τρόπος προστασίας του πτωχευμένου και οχι διευκόλυνσης του. ο ρόλος του κράτους είναι η προστασία του πολίτη και οχι η διευκόλυνση του για να δανειστεί ακόμη περισσότερο -προφανώς πέραν των δυνατοτήτων του με βάση τα κριτήρια των τραπεζών που δεν τον δανείζουν - και να φαλήρει απροστάτευτος στο μέλλον.

constantinos alexacos είπε...

Στα κριτήρια της ΤτΕ αναφέρομαι και στην δήθεν προστασία του δανειολήπτη, ενώ στην ουσία γίνονται εργαλείο για ακριβό δανεισμό με χαμηλό ρίσκο από τις τράπεζες. Αν οι τράπεζες είναι η παγκόσμια κυβέρνηση, ας κυβερνήσουν χωρίς την βοήθεια της εκλεγμένης ψευδο-κυβέρνησης. Εκτός αν αποδειχτεί ότι υπάρχει και ρόλος για τις εκλεγμένες.

Ένας καταναλωτής πρέπει να μπορεί να απελευθερώσει equity από την περιουσία με όποια τράπεζα δεχτεί. Είναι θέμα λειτουργίας του συστήματος.
Τα θαλασσοδάνεια αυτών που δανείζονται χωρίς σχέδιο και αντίκρυσμα είναι μία άλλη ιστορία. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Οι ισχύοντες περιορισμοί δεν προστατεύουν όσους θαλασσοπνίγονται, αλλά εξυπηρετούν την κερδοφορία των τραπεζών.

Translate