Forget PIGGS' deficits...

...or not.

But if one is so taken with them, one should also see them in the shade of others' surpluses.

Just to get a rounder picture.

Happy N-EU Year.

VW fined 31m euros

Δημοκρατικές διαδικασίες και προσωπικές φιλοδοξίες

Δικαίωμα του όποιου Παπαχρήστου να διαφωνήσει με τις κεντρικές επιλογές της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας.

Επίσης δικαίωμα και άλλων Παπαχρήστων, εφόσον το αποφασίσουν, να μαζευτούν και να ρίξουν την κυβέρνηση αφαιρώντας την δεδηλωμένη με όποιο τρόπο διαλέξουν. Υπάρχουν πολλοί.

Αντίστοιχα, είναι δικαίωμα μίας Κοινοβουλευτικής Ομάδας να μην επιθυμεί να διατηρήσει μέλη της όποιους δεν κατανοούν τις κεντρικές επιλογές της.

Είναι δικαίωμα της όποιας ΚΟ να αντιμετωπίζει ως προσωπική φιλοδοξία την μη συμμετοχή σε δύσκολες και αναγκαίες, κατά την κρίση της, αποφάσεις.

Υγιείς δημοκρατικές διαδικασίες είναι, και δεν πρέπει να συγχέονται με τις πρακτικές της τελευταίας 6ετίας και τις "παραβιασμένες συνειδήσεις" όσων αθώωσαν για παράδειγμα τον Αριστοτέλη παυλίδη. Και άλλες παλιότερα.

_________

Η απαξίωση κι η τεμπελιά

Οι παπαρδέλες συνεχίζονται στον τύπο, από ανθρώπους και έντυπα που δεν το περιμένεις.

Ειδικά όταν εκείνοι θεοποιούν τα παραδοσιακά μέσα τα οποία (όφειλε να) χαρακτηρίζει η τεκμηρίωση και η ερεύνα προς αποφυγή μετάδοσης λανθασμένων ειδήσεων.

Πόσω μάλλον, η ολοκληρωμένη επίγνωση των πλαισίων στα οποία εντάσσονται τα θέματα τους και ο συνακόλουθος σωστός χειρισμός του προκείμενου.

Έτσι, όταν γράφει κάποιος, για παράδειγμα, ότι τα wikileaks ήταν αποτέλεσμα χακεριάς, αγνοώντας ότι ο 22χρονος στρατιωτικός Bradley Manning είναι υπόδικος αυτή τη στιγμή, ως ο δράστης της διαρροής εκ των έσω, πράττει (εν αγνοία του, και στηριζόμενος σε καθαρή αλαζονεία σε ότι αφορά την προειλημμένη άποψη του για το θέμα) τα ακόλουθα:

1. ισχυροποιεί την δαιμονοποίηση του μέσου (διαδίκτυο) και ενισχύει τις φωνές που ζητάνε μεγαλύτερο έλεγχο στο μοναδικό ίσως ελεύθερο μέσο έκφρασης και επικοινωνίας που έχει απομείνει σήμερα.

2. παραπληροφορεί σε ότι αφορά την φύση του θέματος του (wikileaks), μειώνοντας το από μέσο ερευνητικής δημοσιογραφίας, σε κάτι που ισοδυναμεί με ένα τεχνολογικό Μαυρίκη.

3. αποδυναμώνει στα μάτια των πολιτών (αναγνωστών του) την υπερασπιστική γραμμή του Assange, εφόσον δεν αναγνωρίζει την φύση της δουλειάς του που δεν διαφέρει από αυτήν των NYTimes, της Guardian και του Der Spiegel. Των τριών εντύπων δηλαδή που από κοινού με τον ίδιο, επεξεργάζονται και δημοσιοποιούν το υλικό προκειμένου να μην υπάρξουν παράπλευρες απώλειες και κίνδυνος για κανέναν από τους αναφερόμενους στα διπλωματικά τηλεγραφήματα.

Ακριβώς την ίδια δουλειά κάνουν, με μόνη διαφορά ότι ο ένας από τους 4 είναι αυτός που του δόθηκε το πρωτογενές υλικό. Και φυσικά καλύπτεται και αυτός από την κείμενη νομοθεσία περί δημοσιογραφίας και ελευθερίας του λόγου.

Όταν δε, συνεχίζει παρακάτω στο ίδιο άρθρο, γράφοντας:

"Αν οι άνθρωποι του Wkikileaks είχαν χρόνο και δημοσιογραφικό μυαλό κι αν ήθελαν όντως να προκαλέσουν πονοκέφαλο στις ΗΠΑ, τότε θα είχαν κάνει μια επιλογή δημοσιογραφικά ενδιαφερουσών πληροφοριών, θα είχαν ξεχωρίσει τα επιλήψιμα σημεία και θα είχαν δώσει μόνο αυτά."

αγνοώντας ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει με πρωτοβουλία του Assange, απαξιώνει την προσπάθεια όχι με βάση κάποια πραγματικά στοιχεία, ούτε απλά εκφέροντας μία άποψη, αλλά διαστρεβλώνοντας την αλήθεια. Την αλήθεια που ευαγγελίζεται ως μοναδικό προνόμιο των έντυπων μέσων.

Η δε "ανάλυση" σε ότι αφορά την ποσότητα, χρίζει κάποιας βαθύτερης σκέψης κατά την γνώμη μου, και δεν περιορίζεται σε αφορισμούς του τύπου:

"...ο όγκος ακυρώνει την ουσία."

Μπορεί ο όγκος να είναι μέρος της ουσίας.

Για να κλείσω, εφόσον ο σκοπός μου δεν είναι η ανάλυση του συγκεκριμένου άρθρου αλλά μίας κακής πρακτικής: αν ένας αρθρογράφος περιοριστεί στην διατύπωση της άποψης του και δεν επιχειρήσει να την τεκμηριώσει με "ότι πήρε το αυτί του" δεν έχω κανένα πρόβλημα. Άποψη του και κρίνεται για αυτήν.

Η παραποίηση όμως της πραγματικότητας μέσα από ψευδή δεδομένα, είναι μέρος του προβλήματος. Και αν θέλουν να συνεχίσουν, αρθρογράφοι και έντυπα, να εξακολουθήσουν να υπάρχουν θα πρέπει να το κοιτάξουν πολύ σοβαρά.

Γιατί εν τέλει, και χάρις στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας μέσω διαδικτύου, τέτοιες παπαρδελιές δεν στέκουν πλέον. Γιατί εν τέλει, ο μόνος που απαξιώνεται είναι ο τεμπέλης.

_________

Τα ανωτέρω με αφορμή την σύγχυση και τον εκνευρισμό που μου προκάλεσε το άρθρο του κ.Φύσσα στην τελευταία AthensVoice. Το βίντεο της Guardian το βρήκα στο georgakopoulos.org

Σχετικά: WikiLeaks - a Swedish TV documentary

WikiLeaks - a Swedish TV documentary

Swedish TV documentary on WikiLeaks

(available for online viewing until Monday 13 of December)

source

via olrandir.com

Μακάρι να είσαι αληθινός

Πολύ εύκολα δεν προχώρησε ο Ασάνζ;

Πολύ ανήμπορη δεν φάνηκε η απέναντι πλευρά;

Αν έγραφες ένα χαζό σενάριο για μία αμερικανιά, τι θα έκανες αν ήθελες να πείσεις ότι ο Ασσάνζ είναι ειλικρινής 'επαναστάτης'; Θα του έδινες τον χώρο να δημιουργήσει την απαραίτητη πλοκή, ούτως ώστε να υπάρξει το έργο.

Κι όποιος δεν πρέπει να κατηγορηθεί για συμμετοχή ή σύμπραξη, θα πρέπει να "πληγεί" ελαφρά από την υπόθεση. Όσο χρειάζεται για να μην είναι πειστικό κανένα επιχείρημα για το αντίθετο.

Είναι κι αυτοί που λένε ότι τα WikiLeaks/CableLeaks είναι η cyber 11η Σεπτεμβρίου κι εκεί πραγματικά ανησυχώ.

Ανησυχώ γιατί είδα που μας οδήγησε η άλλη 9/11: στην καταπάτηση δικαιωμάτων και στην καταστολή.

#6/12 2010

Δεν με ενοχλεί που έκλεισε το κέντρο σήμερα. Κάθε άλλο. Έτσι κι αλλιώς, οιοσδήποτε προσπαθήσει να κατέβει σήμερα με αυτοκίνητο, απλά θα μποτιλιαριστεί για 5 ώρες στο αμάξι, θα αμολύσει ένα ντεπόζιτο βενζίνη σε καυσαέρια και θα γυρίσει άπραγος.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ακούσει ακόμα αν έχουν ξεκινήσει τακτικοί έλεγχοι (ψυχολογικοί, τοξικολογικοί κλπ) σε όσους οπλοφορούν.

Το πρόβλημα είναι ότι άλλαξε το όνομα του υπουργείου και όχι ο τρόπος λειτουργίας του.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα είναι "υπό συζήτηση" το γραφείο αυθαιρεσιών. Αυτό το ελάχιστο βήμα προς μία κάποια μεταρρύθμιση.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει γίνει τίποτα που θα μεταλλάξει τον μπάτσο σε αστυνομικό.

Το μπάτσο που "δεν κωλώνει" να απαξιώσει όποιον δεν φοράει στολή.

Το μπάτσο που καταλαβαίνει μόνο την εξουσία όποιου μπορεί να τον μεταθέσει, ή να τον παύσει.

Τον μπάτσο που δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο του αστυνομικού.

Η δε απογοήτευση, ομάδων τύπου Δ, όπου αστυνομικοί μετατρέπονται σε μπάτσοι, είναι ενδεικτικές ενός μηχανισμού που δεν λέει να καταλάβει ποιον υπηρετεί.

Ημέρα μνήμης η σημερινή· και υπενθύμισης των αλλαγών που δεν έχουν γίνει.

______

Υ.Γ.1: σε ότι αφορά τα μέτρα τους, για μένα είναι "μέρα χωρίς αυτοκίνητο".

Πως κλείνει δοκιμαστικά η Πανεπιστημίου ενόψει πεζοδρόμησης; Έτσι.

Μόνο σε μεγαλύτερη έκταση.

Ελπίζω το ΥΠΕΚΑ να έχει βγάλει κόσμο έξω και να κρατάει σημειώσεις.

Υ.Γ.2: αν σχεδίαζα ποτέ Υπουργείο, θα έβαζα το γραφείο του Υπουργού στο Ισόγειο.

Μπας και καταλάβει ότι παραμένει ότι ήταν και πριν να ψηφιστεί βουλευτής. Πριν του τηλεφωνήσει ο όποιος Πρωθυπουργός. Μπας και καταλάβει ότι η ζωή του έγινε χειρότερη, λόγω των ευθυνών που ανέλαβε, και του βάρους που αυτές φέρουν.

Μπας και τον βοηθήσει να παραμείνει προσγειωμένος...

Αποχαιρετώντας τα σκουπίδια.

Τι κάνεις λατρεμένε Νικήτα;

Μας εκδικείσαι που δεν σε ψηφίσαμε;

Ασκείς πίεση στα πλαίσια του Αντιμνημονιακού ανένδοτου;

Ξεκίνησες την αντιπολιτευτική σου δράση, προτού καν αναλάβει ο νέος Δήμαρχος;

Τι κάνεις;

Οι περισσότεροι δήμοι έχουνε καθαρίσει.

Εν τέλει, αν το πρόβλημα είναι στην χωματερή, που είναι τα "πρόθυμα" συνεργεία του Δήμου; Γιατί δεν ψεκάζουν έστω τις σκουπιδόμαζες που με ξεπερνάνε πλέον σε μπόι.

30 ημέρες σου έμειναν στον Δήμο, και φαίνεσαι αποφασισμένος.

Τόσο σκουπίδι δεν έτυχε, πέτυχε!

Λατρεμένε Νικήτα.

Ναι, το ξέρω... "δεν σε απασχολεί". Όπως δεν σε απασχόλησε τίποτα τόσα χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου. Όπως δεν σε απασχόλησε το κόστος της κατάργησης της λίστας των φαρμάκων. Ή η εγκατάλειψη του κέντρου και όσων θαρραλέων είχανε παραμείνει εκεί. Ή η άνοδος της ακροδεξιάς, η μόνη διέξοδος για μερικούς εκεί που τους φτάσατε, εσύ, η δημαρχεία σου και η αδράνεια της κεντρικής διοίκησης.

Άχρηστος, μνησίκακος και εγωκεντρικός. Ομιλών πάντα σε πρώτο ενικό, βέβαιος ότι είχες πάντα δίκιο. Μόνο εσύ. Κι όποιος διαφωνούσε, "μπαχαλάκιας". Έτσι δεν τους έλεγες;

Σταθερός σε αυτές τις αξίες, μέχρι τέλους, διάλεξες να μας αποχαιρετίσεις με τον μοναδικό τρόπο που αρμόζει στην δημαρχία σου.

Αντίο λατρεμένε.

Είθε να ξεχαστείς γρήγορα.

Κυριακή 7/11, ώρα μηδέν

Ποιος έδωσε το "σφύριγμα" για την αποκαθήλωση του κ.Κακλαμάνη από την δημαρχεία;

Οι δημοσκόποι και τα κανάλια που βιάστηκαν να του δώσουν "αέρα νίκης" το βράδυ της πρώτης Κυριακής. Όσοι βιάστηκαν να του δώσουν 43% στον πρώτο γύρο, όταν το πραγματικό του ποσοστό ήταν 34%.

Η μαζική ανατριχίλα στο ενδεχόμενο συνέχισης του στην Κοτζιά ξεκίνησε το τσουνάμι που τον έπνιξε. Συστράτευσε κόσμο. Τα υπόλοιπα ακολούθησαν με όποιο τρόπο είχε ο καθένας: άλλος με το στάτους του στο fb, άλλος μιλώντας σε φίλους, άλλος αρθρογραφώντας, άλλος μοιράζοντας φυλλάδια ή κατεβαίνοντας εκλογικός αντιπρόσωπος... Ότι μπορούσε ο καθένας.

Και μπράβο σε όσους συνέβαλλαν.

Κυνηγάνε τους atenistas τώρα για ύποπτες συμμαχίες. Και είναι αναμενόμενο αφού δεν μπορούν να καταλάβουν την 'φυσική συμμαχία' παράλληλων δράσεων χωρίς προ-συνεννόηση. Χωρίς deal. Χωρίς προσδοκώμενο προσωπικό όφελος. Μόνο προσδοκία.

Βλέπεις, για χρόνια το μόνο που καταλαβαίνουν είναι οι στρατηγικές επικοινωνίας και ότι εμπίπτει σε αυτές. Και πιθανόν να συνεχίσουν έτσι.

Στα όρια της θείας δίκης λοιπόν ότι ο "αέρας νίκης", εκείνο το 43%, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για όποιον διαφωνούσε και διαφωνεί με αυτή την πολιτική της επικοινωνίας και όχι της ουσίας. Εναρκτήριο λάκτισμα για όποιον ήταν έτοιμος για φυσικές συμμαχίες γύρω από το κοινό καλό. Με γνώμονα τον ειλικρινή λόγο. Κι όπου βγάλει.

Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να πετύχεις.

Αυτό δεν αποδείξαμε άλλωστε;

η φωτογραφία είναι από το atenistas.gr

Πρωτοσέλιδη επίθεση της εφημερίδας Handelsblatt στη Μέρκελ

Από το facebook της Ρίτσας Μασούρα

Οξεία κριτική στην πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ ασκεί η μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας Handelsblatt.

Σε πρωτοσέλιδο άρθρο υπό τον τίτλο «Βερσαλλίες χωρίς πόλεμο» ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Γκάμπορ Στάινγκαρτ στηλιτεύει την «πολιτική της αυστηρότητας» που ακολουθεί η καγκελάριος Μέρκελ έναντι των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης, εκτιμώντας ότι οδηγεί τις χώρες αυτές στην καταστροφή, ενώ βλάπτει και τα γερμανικά συμφέροντα.

Η γραμμή που ακολουθεί η καγκελάριος Μέρκελ «με όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα» συνοψίζεται στις λέξεις-κλειδιά «λιτότητα» και «τιμωρία», μία επιλογή που «πιέζει ακόμα περισσότερο τις χώρες που έχουν γονατίσει» υπό το βάρος των χρεών, σημειώνει.

Ο αρθρογράφος προειδοποιεί ότι «τα γερμανικά συμφέροντα - δηλαδή η αποπληρωμή των χρεών, η σταθερότητα των τραπεζών και η διατήρηση της ευρωζώνης, δεν πρόκειται να εξυπηρετηθούν με την πολιτική αυτή» . Προβλέπει δε ότι «τα πακέτα λιτότητας που έχουν επιβληθεί και η απειλή προς τους πιστωτές θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα: οι πληγείσες χώρες θα έχουν στο τέλος περισσότερα χρέη, οι τράπεζες θα είναι σε καθεστώς μεγάλης ανασφάλειας και η Ευρώπη θα επιστρέψει σ΄ αυτό που ήταν, δηλαδή ένας τόπος, όπου ο ένας δεν θα ανέχεται τον άλλον».

Ο αρχισυντάκτης της Handelsblatt επισημαίνει και την ευθύνη των τραπεζών για το γεγονός ότι «Έλληνες, Ιρλανδοί, Πορτογάλοι, ακόμη και οι Ισπανοί έζησαν πάνω από τις δυνατότητές τους», τονίζει όμως ότι «όποιος ανακηρύσσει τις υπερχρεωμένες χώρες σε προτεκτοράτο κερδίζει μόνο τη δυσαρέσκεια», ενώ με την πολιτική λιτότητας «δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις για εξυγίανση και ενδυνάμωση των οικονομιών των χωρών, αντιθέτως καταστρέφονται» . Εκτιμά δε ότι, «ακόμα και αν οι δεινοπαθούσες χώρες βυθιστούν στη λιτότητα, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από το βρόχο που τους πνίγει. Αντίθετα, οι εθνικές οικονομίες τους θα αποδυναμωθούν, τα βάρη θα γίνουν επαχθέστερα και τελικά όλες μαζί θα καταποντιστούν» .

Ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ παραπέμπει στο «σχέδιο Μάρσαλ», του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών που σηματοδότησε το 1947 το πέρασμα των ΗΠΑ από την απαίτηση επανορθώσεων και την περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση της ήδη ηττημένης Γερμανίας στη λογική της ανασυγκρότησης, χωρίς την οποία «ουδέποτε η Γερμανία θα έβρισκε το δρόμο για την ευημερία» . Αυτό ακριβώς, σημειώνει, «η αναζωογόνηση» θα έπρεπε να είναι ο στόχος της γερμανικής πολιτικής, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για τον ευρωπαϊκό Νότο που χρειάζεται «απευθείας επενδύσεις και νέα επιχειρηματικότητα» .

Ο αρχισυντάκτης της Handelsblatt καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η πολιτική της Μέρκελ δεν οδηγεί στον πόλεμο, αλλά οδηγεί στην ανασφάλεια και στη δυσαρέσκεια. Η Άγκελα Μέρκελ είναι ισχυρή έναντι των αδυνάτων. Ο δρόμος όμως τον οποίο ακολουθεί δεν οδηγεί στην Ευρώπη» .

Η εφημερίδα Handelsblatt στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης χρέους, στις 3 Μαΐου 2010 προχώρησε στην καμπάνια «αγοράστε ελληνικά ομόλογα», που βρήκε απήχηση σε προσωπικότητες από τον πολιτικό και οικονομικό χώρο της Γερμανίας.

Είδα

Μέρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά για την εκλογή Καμίνη, αλλά μου είναι αδύνατον.

Ποτέ δεν ήμουν τόσο μπερδεμένος για κάτι που αισθανόμουν (και αισθάνομαι) τόσο σίγουρος.

Από το τίποτα, από μία κουβέντα και μερικά email βρέθηκα να βοηθάω και να συμμετέχω σε μία προσπάθεια, της οποίας το αποτέλεσμα κυοφορεί τεράστιες αλλαγές. Πρώτη συνάντηση στον ημιώροφο του Athens Gate Hotel. Συσκέπτονται οι κομματικοί εκπρόσωποι των 3ων** παρατάξεων και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος. Δεν τους ξέρω και όσα λένε είναι στοχοπροσηλωμένα στην Δημαρχεία και την Αθήνα.

Το μόνο "Εμείς" είναι αυτό του συνδυασμού, που δεν έχει ακόμα ούτε όνομα.

Από τότε, οι δύο μήνες που πέρασαν έμοιασαν με χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν η νίκη της Δημαρχίας από έναν πολίτη, με την στήριξη 4ων κομμάτων που συγκρούονται έντονα στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά βρήκαν χώρο και τρόπο συνεργασίας στο πολύ συγκεκριμένο θέμα: την διοίκηση και το ζητούμενο για την Πρωτεύουσα.

Τον Απρίλιο που μας πέρασε, είχα ζηλέψει την συνεργασία των Σοσιαλιστών με τους Φιλελεύθερους στο Ευρωκοινοβούλιο στα θέματα που προέκυπταν από την αδιαφανή λειτουργία του SWIFT, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορεί να έχουμε αντίστοιχες προσπάθειες εδώ, τόσο γρήγορα. Πόσο μάλλον με τέτοια αποτελέσματα.

Το πως έγινε, δεν το ξέρω. Υπάρχουν ήδη πολλές αναλύσεις με πολλές διαφορετικές παραμέτρους η καθεμιά (και μάλλον η αλήθεια βρίσκεται στο παζλ που φτιάχνουν όλες αυτές μαζί).

Είδα όμως πολίτες να συμμετέχουν. Είδα ανοιχτές διαδικασίες. Είδα ανοιχτή ροή πληροφορίας, χωρίς καμία παρεμβολή τρίτων. Είδα τηλεοπτικούς πολιτικούς να μην μπορούν να κρυφτούν πίσω από τους εξίσου τηλεοπτικούς δημοσιογράφους/οικοδεσπότες τους. Είδα ένα κορεσμένο και παρωχημένο πολιτικό σύστημα να πολεμάει τον χειρότερο εαυτό του.

Είδα συμμετοχική δημοκρατία στα γεννοφάσκια της.

Και ανυπομονώ να δω την συνέχεια.

_________

** Το Πορτοκαλί της Δράσης ήρθε αργότερα.

Η αναμέτρηση των δύο Ελλάδων

Του Γιώργου Νικολού

Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες αυτή της επίπονης και ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου να αποκρυπτογραφήσω την πραγματική σημασία της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για το Δήμο Αθηναίων. Αντίθετα, λοιπόν, με τις διακηρύξεις τόσο του ιδίου όσο και των δυνάμεων που τον υποστηρίζουν (Δημοκρατική Αριστερά, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, Πορτοκαλί) –τη εξαιρέσει της παλαιοκομματικής υφής μεταστροφής της στάσης του κυβερνώντος κόμματος διά στόματος του πρωθυπουργού- έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η υποψηφιότητα του πόρρω απέχει από έναν απλώς αυτοδιοικητικό χαρακτήρα: η αντιμετώπιση που πρόκειται να επιφυλάξουν οι Αθηναίοι στον τέως Συνήγορο του Πολίτη, πέρα απ’ τις αμβλυμμένες τοπικές παραμέτρους της επιλογής τους, θα αποτελέσει μια αξιόπιστη βάσανο για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες συλλαμβάνουν πλέον το πολιτικό φαινόμενο στη μετά την κρίση εποχή.

Βλέπετε, το εκλογικό σώμα έχει διδαχθεί μετά τις πυκνές πολιτικές εξελίξεις και τις διαδοχικές απογοητεύσεις των τελευταίων ετών να κοιτά με διπλή καχυποψία τους υποψηφίους που δεν αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά. Αναρωτιέται τι κρύβουν, αναζητά τα υπόγεια κίνητρά τους, ψάχνει τις καταβολές τους, ξετινάζει την προσωπική τους διαδρομή. Κι αυτό γιατί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε επιτυχημένος επαγγελματίας σε ιδιωτική ή δημόσια θέση θα την εγκατέλειπε εύκολα, προκειμένου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο διακατεχόμενος από αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα και διατηρώντας τα. Εξ ου και τα ποικίλα ερωτήματα που αιωρούνται εδώ και καιρό πάνω απ’ την υποψηφιότητα Καμίνη και τίθενται διαρκώς σε επίπεδο καθημερινών συζητήσεων: «Κι αυτός τώρα τι θέλει; Ψάχνει τρόπο να τρυπώσει στην πολιτική; Ποιο υπουργείο θα αναλάβει μεθαύριο;». Εξάλλου, η ρητή και κάθετη άρνηση των ίδιων των υποψηφίων συνήθως μόνο να εντείνει το αίσθημα της καχυποψίας πετυχαίνει.

Δεν συνειδητοποιεί, όμως, ο μέσος –και ευεπίφορος στη συνωμοσιολογία- Έλληνας εκλογέας ότι έτσι καταδικάζει εν τη γενέσει τους όλες εκείνες τις προσπάθειες που κατατείνουν στο διαφορετικό, διέπονται από πνεύμα καινοτόμο, δεν κατατρώγονται από συμπτώματα μικροκομματισμού και θέτουν ως πρωταρχικό τους στόχο την κοινωνική προσφορά. Αποκλείοντας, έτσι, ταυτόχρονα κάθε πιθανότητα ανανέωσης του πολιτικού δυναμικού , ανάδειξης νέων δυνάμεων και αποστολής μηνυμάτων μεταλλαγής σε κατεστημένα πολιτικά μορφώματα. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», θα αντιτάξει εύκολα κάποιος. Γιατί θα πρέπει οι πολίτες να διακρίνουν τον καλοπροαίρετο ερασιτεχνισμό απ’ την πολιτική επιτηδειότητα; Ο φαύλος κύκλος, όμως, κάπου κάπου σπάει από αυθόρμητα εγχειρήματα, που αναλαμβάνουν, πέρα από όλα τα άλλα, μέσα απ’ τη δράση τους και παιδευτικό ρόλο, εν όψει μελλοντικής ανατροπής παγιωμένων έως τότε συσχετισμών.

Για να επιστρέψω, ωστόσο, στην υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη, δεν είμαι βέβαιος πως έχει γίνει πλήρως καταληπτό το εύρος της συναίνεσης και της σύνθεσης που περιβάλλει την προσπάθεια αυτή. Η στέγαση υπό τον αυτό συνδυασμό ανανεωτών αριστερών, δρώντων του οικολογικού κινήματος, οπαδών του πολιτικού φιλελευθερισμού, εκσυγχρονιστών σοσιαλδημοκρατών και ακτιβιστών του αστικού ιστού, όλων αποτόκων γνήσιων της νεωτερικότητας και συνάμα προδρόμων μιας αυθεντικής κοινωνίας των πολιτών, εκτός από πρωτόγνωρη είναι σημαδιακή αλλά και ενδεικτική συγκλίσεων που ενδέχεται να προκύψουν στο μέλλον, τουλάχιστον σε επίπεδο κοινής δράσης. Ο υποψήφιος Δήμαρχος συνηθίζει να λέει πως καθένας από αυτούς τους φορείς θυσίασε ένα κομμάτι της πολιτικής του αυτοτέλειας, προκειμένου να συμβάλει στη συγκρότηση ενός κοινού πλαισίου, ικανού να λειτουργήσει αντιπαραθετικά στο υφιστάμενο καθεστώς με νικηφόρες αξιώσεις. Για τα παρ’ ημίν πολιτικά ειωθότα, στα οποία η συνεργασία και η συναίνεση ταυτίζονται άνευ ετέρου με την προδοσία και το δωσιλογισμό, η κίνηση αυτή αποτελεί τομή πολλαπλής αντήχησης. Ακόμα περισσότερο, στο πρόσωπο της υποψηφιότητας του Γ. Καμίνη υλοποιείται η σύμπτωση δυνάμεων που επί χρόνια επισημαίνουν εμφατικά τόσο τα κακώς κείμενα που μας ταλανίζουν όσο και δυνατότητες διόρθωσης και θεραπείας τους. Δυνάμεις και συγκλίσεις που, αν είχαν επέλθει νωρίτερα, πιθανότατα δεν θα είχαμε οδηγηθεί ως εδώ. Όχι ως Αθήνα, ως Ελλάδα.

Οι προοπτικές αυτής ακριβώς της πρωτότυπης συνύπαρξης υπό την ηγεσία του Γ. Καμίνη, και δευτερευόντως το μαύρο χάλι της πρωτεύουσας, ήταν που μεταμόρφωσαν μια σειρά ψύχραιμων και μετριοπαθών διανοουμένων, δημοσιογράφων, σχολιογράφων κι άλλων ενεργών πολιτών σε ορκισμένους θιασώτες του εγχειρήματος. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς διέκριναν στο πρόσωπό του Έλληνα ombudsman τα περισσότερα χαρακτηριστικά που απουσίαζαν από το ανθρωπινό δυναμικό του πολιτικού μας συστήματος και φρόντισαν να φανταστούν τα υπόλοιπα.

Στη δίμηνη περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας αυτά επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας: από την αμηχανία της πρώτης συνέντευξης και την ειλικρίνεια της παραδοχής περί έλλειψης προγράμματος στην αρχική φάση μέχρι τη μετριοπάθεια, την εμμονική σχεδόν προσήλωση στη νομιμότητα και ξανά την εντιμότητα, με την ευθεία διαφοροποίηση από την επιπόλαιη πρωθυπουργική ρήση «Λεφτά υπάρχουν». Εξίσου σαφές κατέστη ότι δεν επρόκειτο για άνθρωπο των παραθύρων –και η αντίθεση αυτή γινόταν επώδυνα πιο φανερή απέναντι στο «χαρισματικό», με επικοινωνιακούς όρους, Νικήτα Κακλαμάνη. Η προάσπιση, άλλωστε, της νομιμότητας, η ακριβολογία και η αποφυγή επίκλησης αρμοδιοτήτων ανύπαρκτων δεν συμπιέζονται σε μονολεκτικές απαντήσεις, βολικές μεν για τα δελτία των 8, αλλά παντελώς απρόσφορες για τη χρηστή διοίκηση μιας πόλης τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων. Παράλληλα, όμως, γίναμε και μάρτυρες μια προσπάθειας ειλικρινούς και ποτισμένης με μεράκι, που εντεινόταν μέρα με τη μέρα, να πειστούμε ότι μια άλλη Αθήνα είναι εφικτή, ότι το όραμα μιας διαφορετικής πόλης παραμένει ζωντανό. Όχι απαραίτητα μιας Βαρκελώνης, ενός Παρισιού ή μιας Βιέννης. Αλλά σε πρώτη φάση μιας πόλης καθαρής, φιλόξενης, με αυτόνομο και αναγνωρίσιμο χαρακτήρα, αλληλέγγυας προς τους κοινωνικά ασθενέστερους, που θα ευνοεί την παντός είδους ανάπτυξη και δεν θα υποθάλπτει την ανομία και το φόβο.

Σ’ αυτή την προσπάθεια συντάχθηκαν, πέραν του επικεφαλής της, μια σειρά ανθρώπων που δεν είχαν αναμειχθεί έως σήμερα με την ενεργό πολιτική, και μάλιστα σε μια περίοδο καθολικής σχεδόν απαξίωσης της ενασχόλησης με τα κοινά: ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης, η εικαστικός Ευφροσύνη Δοξιάδη, η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη, ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης. Την υποψηφιότητα χαιρέτισαν μεταξύ άλλων οι Τίτος Πατρίκιος, Πέτρος Μάρκαρης, Νίκος Δήμου, Λένα Διβάνη, Θάνος Βερέμης, Γιάννης Πανούσης, Σταύρος Ξαρχάκος, Άγγελος Δεληβοριάς, ενώ μηνύματα στήριξης απηύθυναν οι δήμαρχοι Παρισιού και Βερολίνου, Μπερτράν Ντελανοέ και Κλάους Βοβεράιτ, αντίστοιχα. Δεν πρόκειται απλώς για επίκληση στην αυθεντία, αλλά για την πολιτική ενεργοποίηση –στα όρια ενός συμπαθούς όσο και αμήχανου ακτιβισμού- μιας ολόκληρης γενιάς διανουμένων που θεώρησαν ότι ήταν χρέος τους να πάρουν θέση τόσο έναντι της επιδεινούμενης αδιαφορίας για την κατάντια της πρωτεύουσας όσο και για μια υποψηφιότητα που υπερβαίνει τα κομματικά στεγανά και διαπερνά οριζοντίως τις παραταξιακές δομές.

Αύριο το ταξίδι αυτό φθάνει πια στο τέλος του. Προσωπική μου άποψη είναι ότι στην εκστρατεία δεν δόθηκε ενδεχομένως όσο θετικό περιεχόμενο επέτρεπε ο πλούτος του συνδυασμού και των προγραμματικών ιδεών , αλλά υπήρξε μεγαλύτερη επικέντρωση στην προβολή της κακοδιαχείρισης και της ανεπάρκειας της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Ο κόσμος, όμως, ξέρει ότι δεν θέλει τον Κακλαμάνη. Το δήλωσε με εκκωφαντικό τρόπο ήδη από τον πρώτο γύρο. Αυτό που έμοιαζε να λέει είναι πως του λείπει η θετική προοπτική. Επιχειρήματα του τύπου «κανείς δεν θα ‘ναι χειρότερος απ’ τον Κακλαμάνη», όχι μόνο δεν περιποιούν τιμή για την υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη, όχι μόνο την απογυμνώνουν απ’ την ιδιαιτερότητα της συναινετικής και διακομματικής της συγκρότησης, αλλά, κι αυτό είναι το χειρότερο, την καθιστούν ένα ακόμα ψηφοδέλτιο του συρμού, ένα απ’ όλ’ αυτά κόντρα στα οποία υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε ως δημιουργική αντίδραση. Γι’ αυτό και το παρόν κείμενο δομήθηκε εξ ολοκλήρου σε διάσταση κατάφασης και όχι αποδόμησης.

Είναι, όμως, η τροπή που πήραν τα πράγματα την τελευταία εβδομάδα τέτοια, η αδιόρατη ενότητα ύφους που συνέχει τους ανθρώπους που στοιχήθηκαν πίσω απ’ τον καθέναν εκ των δύο υποψηφίων τόσο πρόδηλα διαφορετική και η καθοριστική φύση του διλήμματος, όπως σημειώθηκε εξ αρχής, τόσο προεχόντως πολιτική, που επιβάλλουν μια παρέκκλιση.

Την Κυριακή, είναι περισσότερο διαυγές από ποτέ, ότι αναμετρώνται δυο Ελλάδες.

Απ’ τη μια η χώρα που ανακαλύπτει αδιαλείπτως την κρυφή γοητεία του ανορθολογισμού, που αρέσκεται να αποδίδει έως και τα καιρικά φαινόμενα στο Σόρος, που συνηθίζει να καλύπτει τις δικές της ανεπάρκειες με την εφεύρεση εσωτερικών εχθρών και δούρειων ίππων, η χώρα του αυριανισμού και του εθνικολαϊκισμού, της επίπλαστης διαφωνίας προς συντήρηση του κομματικού καρτέλ, της υποκρισίας και της τεχνητής καλοπέρασης, της πολυτελούς διαβίωσης και των δανεικών, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας, του άνετου χαριεντισμού- και συνάμα του πιο βαθέος κοινωνικού συντηρητισμού- και της τηλεοπτικής ατάκας.

Κι απέναντι της μια χώρα με το ίδιο όνομα, μονάχα ολότελα διαφορετική στο περιεχόμενο. Μια χώρα εργατική και συγκροτημένη, που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο. Μια χώρα που αντιπαραθέτει στην υπερέκθεση μετριοφροσύνη κι επαγγελματισμό. Μια χώρα που τον προοδευτισμό της δεν έχει μάθει να τον διαλαλεί, αλλά τον σέβεται έμπρακτα, μέσα απ’ την καθημερινή προάσπιση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Μια χώρα στην οποία η λογοδοσία έχει θέση και η κακοδιαχείριση τιμωρείται, μια χώρα που προτού ζητήσει τα ρέστα απ’ τους Γερμανούς -κι απ’ τους όποιους Γερμανούς- αναγνωρίζει τα χάλια της στον καθρέφτη και ντρέπεται γι’ αυτά. Μια χώρα που, απορρίπτοντας την κλειστοφοβική περιχαράκωση, μετατρέπει τη διαφορετικότητα σε πλούτο και συναίνεση και την κοινωνική της δικαιοσύνη δεν την εξαντλεί σε προεκλογικά τριχίλιαρα.

Την Κυριακή ο Νικήτας Κακλαμάνης, επί δεκαπενταετία βουλευτής, πρώην Υπουργός και νυν Δήμαρχος αναμετράται με τον επί οκταετία Συνήγορο του Πολίτη και καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Καμίνη. Τα σκεπασμένα ράντζα απέναντι στις 12.000 αιτήσεις που δέχεται ετησίως και για τις οποίες διαμεσολαβεί στη Διοίκηση ο ΣτΠ. Ένας άνθρωπος που ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό απ’ τα 19 του απέναντι στον εκπρόσωπο ενός απ’ τα λίγα θεσμικά αντίβαρα της εξουσίας που θέσπισε το άρτι χρεωκοπήσαν πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, ο οποίος εισέρχεται στην πολιτική στην ηλικία των 56 ετών δίχως καμιά πρότερη κομματική περγαμηνή. Ο επαγγελματίας της πολιτικής κόντρα στον λειτουργό της κοινωνικής προσφοράς. Η συντριπτική εν προκειμένω σημειολογία δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει πιο εύστοχα την αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και στην προσδοκία μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από τις ασθένειες και τα συμπλέγματα που η πρώτη μας κληροδότησε απλόχερα. Και αυτή η εκλογή δεν θα μπορούσε να σηματοδοτήσει με τρόπο πιο κρυστάλλινο και πιο καταλυτικό την οριστική ρήξη με το παρελθόν.

Αλλά ξέχασα, ο Καμίνης είναι ο υποψήφιος του Μνημονίου…

Σας παρακαλώ, να τελειώνουμε

Δεν μπορώ να ξοδέψω άλλο χρόνο με τον κάθε Νικήτα, δεν το αντέχω.

Δεν αντέχω άλλη προσπάθεια για να βγάλω νόημα από τα επικοινωνιακά δυσνόητα, όταν το μόνο που χρειάζομαι είναι κάποιος να κάνει τα αυτονόητα. Να πλένει και να καθαρίζει την πόλη. Να βαστάει ταμείο και να με ενημερώνει σε τακτά διαστήματα "πόσο το λάδι, πόσο το ξύδι".

Να ενθαρρύνει την ανακύκλωση και να μην κοιτάει μόνο σε ποιον διπλανό δήμο θα θάψει τα δικά μας σκουπίδια - δεν χωράνε άλλα μέσα στη γη. Να καταλαβαίνει ότι δεν είναι βρεφονηπιακός σταθμός ένα κτήριο με μουχλιασμένους τοίχους. Να καταλαβαίνει ότι αν είσαι δήμαρχος, το πρόβλημα μου είναι και δικό σου.

Να καταλαβαίνει ότι δουλεύει για την πόλη, και όχι για την πάρτη του.

Να καταλαβαίνει ότι τα λεφτά του Δήμου του τα δώσαμε ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, ουχί για τον δήμο ως μηχανισμό εξυπηρέτησης φίλων και υποστηρικτών.

Πήρα μία συνέντευξη εχθές από τον πρώην δήμαρχο Δημήτρη Μπέη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ απομυθοποίησε το 'πράσινο έργο' του απερχόμενου δημάρχου. Και απορώ, τι έχει κάνει τόσα χρόνια; Που πήγαν τα λεφτά που διαχειρίστηκε για λογαριασμό μου, αφού ακόμα και αυτό το 'πράσινο΄ήταν πλασματικό.

Δεν συζητάω για την ξετσιπωσιά. Για την αναίσχυντη εκμετάλλευση δημοτικού χρήματος και έργων άλλων. Καμία ντροπή. Είναι άλλωστε αλάθητος ο απερχόμενος. Τα έχει όλα καλά καμωμένα. Για την πόλη προσπαθώ να πω, αλλά παντού ο Νικήτας μπροστά μου. Ο σπάταλος, ο άπλυτος, ο ψεύτης και αγενής δήμος τού, γιατί δικός του είναι, με πνίγει.

Σας θερμοπαρακαλώ, όχι, σας ικετεύω! Να τελειώνουμε!

Διυλίζοντας τον κώνωπα (της αποχής)

"οι απέχοντες είναι δικοί μου"

Λυπάμαι, δεν είναι. Βάλε λίγο το star channel και δες τον φραπεδόμαγκα που δηλώνει "έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Γυαλί, τσιγάρο και καφέ". Δεν θες να είναι, οπότε μην με κοροϊδεύεις.

Σημ: η δήλωση είναι πραγματική, από το ρεπορτάζ του 'εξαίρετου' δημοσιογράφου Δ. Βερύκιου στην Μεσσηνία.

"οι απέχοντες έχουν πολιτική θέση"

Ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να έχουν. Στο βαθμό που δεν αποδέχονται με αυτή τους την στάση την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Πόσοι είναι; Άγνωστο. Μπερδεύονται με τους προαναφερθέντες φραπεδόμαγκες.

Στον βαθμό που εγκρίνεις την κοινοβουλευτική δημοκρατία και δεν σε εκφράζει κανείς, μετέχεις της δημοκρατικής διαδικασίας και ψηφίζεις λευκό, ενώ ζητάς την προσμέτρηση του στο αποτέλεσμα. Στήσου στην ουρά μαζί μου, δώσε την ταυτότητα σου, μπες στο παραβάν και εκφράσου πολιτικά.

"φταίνε οι πολιτικοί, η κοινωνία, οι υποψήφιοι..."

Όλοι αυτοί οι κατ' εσέ 'υπεύθυνοι' έχουν την άποψη τους και την λένε. Καλή ή κακή εκφράζεται.

Εσύ, όταν ουδείς (από τους δεκάδες συνδυασμούς που κατεβαίνουν πια) δεν σε εκφράζει τι κάνεις;

Συμμετέχεις στην εκλογική διαδικασία (έστω με το λευκό) για να μετρηθείς; Όχι.

Κάνεις δικό σου συνδυασμό που να εκφράζει εσένα και όσους συμφωνούν μαζί σου; Όχι.

Συμμετέχεις για να επηρεάσεις υφιστάμενα σχήματα; Ούτε.

Και τότε τι κάνεις; Κάθεσαι στον ζεστό καναπέ σου, βολεμένος, και κρίνεις όσους προσπαθούν. Σαν φραπεδόμαγκας.

Αν αυτό δεν σε αδικεί, μπορεί και να είσαι τελικά.

4 χρόνια

Οι κάτοικοι της Πλατείας Λέλας Καραγιάννη ήτανε "μπάχαλοι".
Οι κάτοικοι που νομίζουν την πόλη βρώμικη, οφείλουν να μετακομίσουν. Ειδικότερα η κ.Λένα Ράλλη, οφείλει να σωπάσει.
Οι μετανάστες φταίνε για όλα. Για όλα!
Ο ΟΚΑΝΑ φταίει για την εικόνα στην πλατεία Θεάτρου και την γύρω περιοχή. Δεν τον έφερε ο δήμαρχος στο ιστορικό κέντρο.
Η δημοτική αστυνομία κάνει καλά την δουλειά της.
Ο δήμος δεν χρωστάει. Τα οικονομικά του είναι αξιοζήλευτα και διαφανή. Ομοίως και οι Α.Ε. του.
Ο δημοτικός 9,84 είναι μία βιώσιμη επιχείρηση και έχει όσους εργαζόμενους χρειάζεται ένας σταθμός αυτής της ακροαματικότητας.
Ο δήμος πρασίνισε.
Ο δήμος διεκδίκησε για τον πολίτη.
Ο δήμος είναι μοχλός ανάπτυξης. Είναι φάρος εκσυγχρονισμού, σύγχρονης λειτουργίας με αξιοκρατία και φιλικές διαδικασίες για τον πολίτη.
Οι βρεφονηπιακοί σταθμοί είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε, σε ένα δήμο με αυτούς τους ανθρώπινους και υλικούς πόρους.
Ο δήμος της Αθήνας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει γίνει φάρος πολιτισμού. Ειδική μνεία στον Γιώργο Κατσαρό και την τρομπέτα του.
Η Αθήνα είναι η καθαρότερη Ευρωπαϊκή μητρόπολη.
Ο δημόσιος χώρος είναι αφιερωμένος στον πολίτη. Υπάρχει ειδική μέριμνα για τους ηλικιωμένους και τα ΑΜΕΑ: τραπεζοκαθίσματα παντού. Παντού όμως!
Ο δήμαρχος ακούει.
Ο δήμαρχος διαβουλεύεται.
Ο δήμαρχος σέβεται τον πολίτη και τα δημοτικά τέλη που του αποδίδονται.
Ο δήμαρχος αγαπάει το πράσινο.
Ο δήμαρχος φώτισε την πόλη.

Ο δήμαρχος με προσβάλλει καθημερινά

(από το λεξικό του Τρανταφυλλίδη)

προσβολή η [prozvolí] O29 :

1. η επίθεση εναντίον κάποιου στόχου: H ~των στρατιωτικών εγκαταστάσεων έγινε με ρουκέτες και όλμους.

2. δράση που προκαλεί βλάβη (ειδ. στην υγεία): H ~ του νευρικού / του πεπτικού συστήματος από ιούς. Kαρδιακή ~, έμφραγμα. || ~ των αμπελιών από φυλλοξήρα.

3. υβριστική συμπεριφορά, πράξη (που θίγει την τιμή, την υπόληψη, το κύρος κτλ.): Kαταπίνω / ανταποδίδω / ξεπλένω την ~. H πράξη του θεωρήθηκε μεγάλη ~. Δεν ανέχομαι τις προσβολές. || (νομ.) ~ της αιδούς κάποιου / της δημοσίας αιδούς*.

4. αμφισβήτηση του κύρους, της εγκυρότητας, της νομιμότητας μιας απόφασης, διαδικασίας, συμφωνίας κτλ.:Kατατέθηκε ~ κατά της απόφασης. [λόγ.: 1: αρχ. προσβολή· 2: σημδ. γαλλ. attaque· 3: σημδ. γαλλ. offense· 4: κατά τη σημ. τουπροσβάλλω₄]

LIFO - ΘΕΜΑ - Η χαμένη τετραετία

LIFO - GUEST EDITO - Άκου, Νικήτα!

Πονοκέφαλος τα οικονομικά για Κακλαμάνη | Άρθρα | Ελευθεροτυπία

Για να τελειώνουμε με το Μνημόνιο

Το Μνημόνιο είναι σύμβαση δανεισμού

Χρειαζόμασταν δανεικά και η Τρόικα της ΕΕ (οι λαοί της Ευρώπης των 27 δηλαδή), η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν να μας δανείσουν, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης και Ανάπτυξης.

Καλοί, κακοί οι όροι, αυτοί είναι. Και κατά την γνώμη μου είναι καλοί, εφόσον για πρώτη φορά τίθεται η μεταρρύθμιση της Ελλάδας με ανελαστικούς όρους.

Όσο είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε από Ραγιάδες σε Ευρωπαίους με ελαστικούς όρους, απλά τους ξεχειλώσαμε κοροϊδεύοντας τόσο τους εαυτούς μας, όσο και τους κουτόφραγκους που μας χρηματοδοτούσαν (επιδοτούσαν).

Για τα αρνητικά έχω γράψει εδώ, εδώ, και εδώ αλλά δεν είναι της παρούσης.

Αυτοδιοικητικές εκλογές θα μου πεις έχουμε τώρα, τι τις συνέδεσαν με το Μνημόνιο;

Όταν έχεις υποψήφιο (και μάλιστα με 'αέρα νίκης') που καταγγέλλει το Μνημόνιο και την ΕΕ, ενώ παράλληλα εξαγγέλλει πρόγραμμα Ανάπτυξης με Ευρωπαϊκά κονδύλια είναι ή δεν είναι συνδεδεμένο το Μνημόνιο;

Αν στις 15/11 βγει η είδηση "η Ελλάδα λέει όχι στο Μνημόνιο" (δηλαδή στην σύμβαση δανεισμού της από τους πολίτες των 27 χωρών), τι επιχείρημα θα έχει η κεντρική κυβέρνηση για να διαπραγματευτεί την επόμενη μέρα; Τι θα πει;

Θέλουμε να αλλάξουμε, αλλά έχουμε και Μεσογειακό ταμπεραμέντο - πείτε στον Πολωνό ανθρακωρύχο (που μας δάνεισε) ότι του στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς;

Δεν περνάνε πουθενά αυτά - θα μάθει η Ευρώπη να μουτζώνει! Κι όταν έρθει η μούτζα, θα καταλάβει ο κάθε λαϊκιστής τι θα πει κρίση.

Αλέκα, Αλέκο, Αλέξη, Αντώνη έχετε ευθύνες. Ακόμα και εσείς μπορείτε να το κατανοήσετε. Αρκούν 5 λεπτά για να συλλογιστείτε που μας οδηγείτε, συνεπικουρούμενοι από τους νταβατζήδες των ΜΜΕ. Αναλάβετε επιτέλους το μερίδιο της ευθύνης που σας αναλογεί.

Αν σας παρεξήγησα, και το ζητούμενο είναι να γίνουμε Αργεντινή, να μας το πείτε ευθέως, να μην βασανιζόμαστε αδίκως. Για να τελειώσουμε.

Γιώργος Καμίνης: 9 προτεραιότητες για την Αθήνα

click fullscreen
Γιώργος Καμίνης: 9 προτεραιότητες για την Αθήνα

Αυτοδιοικητική διακαναλική.

Αντι-μνημονιακή ψήφος στις Αυτοδιοικητικές εκλογές;

Μα δεν έχει λογική. Οι μικροί κυβερνήτες που θα προκύψουν ελέω Καλλικράτη, δεν θα σταματήσουν την πολιτική της μεταρρύθμισης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ούτε θα μαλακώσουν τον βίαιο τρόπο που επέβαλλε το Μνημόνιο.

Πέραν των βολεμένων, λίγοι διαφωνούν με καθεαυτή την μεταρρύθμιση, ενώ όλοι διαφωνούμε με τον τρόπο που λέει: όλα μαζί τώρα. Ο τρόπος είναι λάθος. Όχι το περιεχόμενο.

Και ναι, ο τρόπος μας επεβλήθη. Ο τρόπος είναι η προσωρινή "απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας". Αυτό δεν έγινε από πρόθεση της κυβέρνησης, αλλά είναι αποτέλεσμα της χρόνιας κακοδιοίκησης από εκλεγμένες κυβερνήσεις λίγων και αθλίων.

Προς τι ο οδυρμός λοιπόν και η αντιμνημονιακή ρητορική των Αλαβάνου, Κακλαμάνη, Σαμαρά και λοιπών; Τι άλλο μπορεί να είναι, αν όχι παλαιοκομματικά τερτίπια ενός πολιτικού συστήματος που παλεύει με νύχια και με δόντια για την διατήρηση του; Για την συντήρηση του;

Άλλη μία φούσκα. Άλλη μία μπλόφα. Άλλο ένα ρητορικό άρμα που έσυραν δημοσιογράφοι που υπολείπονται ευφυΐας και καθαρής κρίσης.

Οι σημερινές κωλοτούμπες, μετά την διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού, το δείχνουν άλλωστε με τον καλύτερο τρόπο.

Υ.Γ.: Μπορεί να κάνω λάθος. Οπότε, ψηφίστε αχρήστους φτάνει να είναι αντιμνημονιακοί. Ή μην ψηφίσετε καθόλου, να πάει η αποχή στο 60%. Να 'ανεξαρτητοποιηθούν' και κανα δυο βουλευτές παλαιάς κοπής της κυβερνώσας, και ας πάμε σε εκλογές, αν αυτό είναι η δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας. Ε;

σχετικά:

• metapublica: Ο εκβιασμός...
• your painted smile: Η "διακαναλική" απαίτηση
• Στο tvxs.gr: Η τελευταία δημοσκόπηση - σοκ της Vprc πριν τις εκλογές | TVXS.gr

Η συνέντευξη του Γιώργου Καμίνη στην εκπομπή 'Τεχνηέντως' του Αυγουστίνου Ζενάκου

Συνέντευξη Γ. Καμίνη στον Α. Ζενάκο για την εκπομπή Τεχνηέντως from Φίλοι Καμίνη on Vimeo.

Από την περιγραφή του "Tεχνηέντως":

Στη σημερινή εκπομπή συζητάμε με τον υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη. Εφ’ όλης της ύλης: μεταναστευτικό, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, σχέσεις δήμου – πολιτείας, πολιτισμός και πολλά ακόμη. Ήχοι από τους Παύλο Σιδηρόπουλο (Χαρμάνης), Σοφία Βέμπο (Ομόνοια Πλατς), Johnny Cash (Man in Black).

Καλή ακρόαση.

Σημείωση για την πηγή του ηχητικού:

Η εκπομπή μεταδίδεται κάθε Σάβαττο από το radiobubble στις 12 το πρωί. Μπορείτε να την ακούσετε/κατεβάσετε από το site του σταθμού.

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Οι συντηρητικοί ήταν και παραμένουν 'κουμπωμένοι' απέναντι σε οτιδήποτε παγκόσμιο ή έστω Ευρωπαϊκό. Και προφανώς ήταν και παραμένουν ξένοι σε ότιδήποτε έχει βασιστεί στον Διαφωτισμό.

Τα βασικά οχήματα της ρητορικής τους είναι τρία: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Εκεί συνοψίζονται διάφορες συγκεχυμένες αρλούμπες που ξεκινάνε με τον ένα Θεό και καταλήγουν ενδεχομένως στην ομοφοβία και τον κίνδυνο από το Βορρά.

Αυτά ως προς τις αρχές.

Το βασικό εργαλείο είναι ο φόβος. Και αυτό είναι το δημαγωγικό και άρα το πιο καταστροφικό στοιχείο και χαρακτηριστικό τους. "Τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αλλάξει, γιατί...." και συνεχίζει με μία από τις γνωστές αρλούμπες: θα μας την πέσουν οι Αλβανοί, θα ισλαμοποιηθεί η χώρα μέχρι το 2035, θα κυριαρχήσουν οι ομοφυλόφιλοι και οι Εβραίοι (ή και οι δύο) κλπ.

Και όσο αυτοί ρητορεύουν φοβικά τόσο με πιάνει κλειστοφοβία. Όσα περισσότερα αφτιά βρίσκονται να ακούσουν αυτές τις ατεκμηρίωτες ανοησίες, τόσο βλέπω ένα νοητό τοίχος να υψώνεται μεταξύ ημών και της όποιας προόδου θα μπορούσαμε να σημειώσουμε. Ένα τοίχος που ικανοποιεί ιδεολογικά τον κάθε Γιανναρά, Χριστόδουλο, Σαμαρά και Παπαρήγα, όσο και αυτών τροφίμους και παραφυάδες.

Το πρώτο δημαρχιακό debate

Σκέτη απογοήτευση. Απλά.

7 λεπτά ο κάθε υποψήφιος σε 2 ώρες εκπομπή, κι όλο το υπόλοιπο μονόλογοι και αγορεύσεις επιλεγμένων δημοσιογράφων...

Κι όποιος έχει την ατάκα, κερδίζει την παρτίδα. Τόσο απλή και τόσο άθλια η τηλεοπτική μας δημοκρατία.

Το χθεσινό μόρφωμα είναι συνέπεια ενός νόμου που προσπαθεί με λάθος τρόπο, να επιβάλλει ίσους κανόνες στην προβολή των υποψηφίων από τα τηλεοπτικά μέσα. Θυμίζω τις Καρατζαφεριάδες της κάθε ΑΛΤΕΡιάδας πριν, μετά, και κατά την διάρκεια κάθε εκλογικής αναμέτρησης.

Αυτός ο περίεργος νόμος με την σειρά του, είναι συνέπεια της δημοσιογραφικής ασυνέπειας. Μίας ασυνέπειας που δεν μαζεύεται από την ακέφαλη ΕΣΗΕΑ, τον ανύπαρκτο κώδικα δεοντολογίας των δημοσιογράφων, και την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει τους βασικούς μετόχους των ΜΜΕ.

Έτσι είναι: όταν δεν λύνεις το πρόβλημα μία φορά στην ρίζα του, ξοδεύεις μια ζωή να κυνηγάς τις αμέτρητες παραφυάδες του - ο μύθος της Λερναίας Ύδρας.

Η ελευθερία του λόγου και η καλή δημοσιογραφία είναι βασικά στοιχεία του 4ου πυλώνα της δημοκρατίας μας. Και ήρθε ο καιρός να το δούμε αυτό και νομοθετικά, σε ότι αφορά την κακή, την αδιαφανή και ως εκ τούτου ύποπτη δημοσιογραφία.

Νομοθετικά με τον βασικό μέτοχο και το ποιος πουλάει τι και σε ποιον. Οικονομικά με το ΣΔΟΕ (;).

Και εν τέλει ως πολίτες, κάθε μέρα στα περίπτερα και τα τηλεκοντρόλ μας.

"Ο αναγνωρίσιμος κ. Ψινάκης"

Ο Καμίνης δεν είναι αναγνωρίσιμος.

Ο Καμίνης δεν είναι τηλεοπτική περσόνα.

Ο Καμίνης δεν είναι πολιτικός.

Ο Καμίνης δεν είναι κομματικό στέλεχος.

Ο Καμίνης δεν είναι διεφθαρμένος.

Ο Καμίνης είναι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, με την στήριξη τεσσάρων κομμάτων, κινήσεων πολιτών και εθελοντών. Και παίζει σε ξένο τερέν: αυτό της διαφθοράς, της κομματικοποίησης των πάντων, και της τηλεοπτικής δημοκρατίας με τις τηλεπερσόνες παντός καιρού.

Σε 45 μέρες έχουμε εκλογές - εσύ αποφασίζεις.

Φωτό: Γιώργος Καμίνης,

υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με τον συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη"

http://www.facebook.com/kaminisG

http://twitter.com/KaminisG

http://gkaminis.gr

#disclosure: είμαι ένας από τους εθελοντές.

Αν θέλεις να βοηθήσεις κι εσύ, γράψε στο support@gkaminis.gr

Το πολιτικό κόστος και η 'λογική'

Μέχρι χθες ήταν κοινή παραδοχή, ότι:

Οι πολιτικοί που δεν προχώρησαν σε μεταρρύθμιση φοβούμενοι το πολιτικό κόστος έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση.

Η άνω παραδοχή, καταρρίφθηκε εχθές από την κ. Παπαρήγα όταν δήλωσε:

«Όσον αφορά τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, πέρα από το σχόλιο του γραφείου Τύπου του Κόμματος, επέμενε πάρα πολύ στο ότι θα φέρει την αλλαγή χωρίς να τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Αυτό σημαίνει: Γράφω τον κόσμο στα παλιά μου τα παπούτσια, τη δυσαρέσκειά του και την αγανάκτησή του».

Καλημέρα Αλέκα, αντίο λογική.

Σχολική Σοβιετία, τώρα και βιοκλιματική

Διαβάζω σήμερα ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία για τα σχολικά κτήρια. Για τα “άχαρα κουτιά” που (δεν θα κερδίσουν σε χάρη) αλλά θα γίνουν ‘βιοκλιματικά’.

Ο Γκρόπιους έλεγε ότι αν το μυαλό μπορεί να δώσει μορφή στο χώρο, τότε και ο χώρος μπορεί να διαμορφώσει τον νου.

Αν ο μαθητής γνωρίζει ότι είναι σε ένα ‘βιοκλιματικό’ κτίριο ενδεχομένως να τον επηρεάσει, ή μάλλον να τον ενημερώσει για την οικολογική ατζέντα, με τον όρο ότι το βιοκλιματικό δεν περιορίζεται σε 3 περσίδες που χάλασαν μετά την πρώτη σχολική χρονιά.

Αυτό όμως δεν είναι Παιδεία, είναι ατζέντα. Και είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιμετώπισης. “Πρέπει να κάνουμε κάτι”, οπότε δημιουργείται μία ευκαιριακή δράση σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής, γίνεται το έργο και τέλος. Φέτος τα βιοκλιματικά και η πραγματική Παιδεία στο περίμενε.

Ποια Παιδεία; Αυτή που θα βάλει τους μαθητές σε εργαστήρια που θα συνεργάζονται. Αυτή που θα επιτρέπει να κοιτάνε έξω από παράθυρα και να αφαιρούνται. Αυτήν που θα τους δείξει την αρετή του να σέβεσαι τον διπλανό σου. Αυτήν που η βιβλιοθήκη είναι ιερατείο γνώσης και πληροφορίας και όχι αποθήκη με ράφια. Αυτή που προκύπτει από τις αξίες μας και όχι από τις τεχνικές προδιαγραφές των επαγγελματιών της Παιδείας ή τις όποιες εφήμερες τάσεις, όταν τα σχολικά κτήρια είναι στην κάτοψη τους (χρήση δλδ) τα ίδια εδώ και 100 χρόνια. Όσο φτιασίδι και να βάλεις τα ίδια είναι. Κακοδιατηρημένα και ακαλαίσθητα, να θυμίζουν υποκατάστημα της ΔΕΗ, με μόνη διαφορά το προαύλιο και τα σαχλά 'παιδικά' χρώματα στους σοβάδες που μουχλιάζουν.

Αυτά όμως δεν γίνονται από Γενικές Γραμματείες, ούτε από Γραμματείς, ούτε από Υπουργούς. Το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να δημιουργήσουν το πλαίσιο που θα τους βγάλει από την μέση και θα αφήσουν τις τοπικές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους να διαμορφώσουν σε βάθος χρόνου τα σχολεία, εν προκειμένω, που επιθυμούν.

Εν προκειμένω, γιατί το ίδιο γίνεται σε όλα όσα παρεμβαίνει σήμερα το κράτος με μηχανισμούς απάνθρωπους, καταρχήν για τους χειριστές του εφόσον τους ζητάει το ακατόρθωτο. Το έχει δείξει η πράξη το πόσο ακατόρθωτο είναι.

Ας κρατήσει το Κράτος τις προδιαγραφές σε όσα μπορεί και πρέπει να ελέγχει όπως είναι η πυρασφάλεια, η αντισεισμική θωράκιση και λοιπά. Σε αυτές ας εντάξει ενεργειακά και άλλα συναφή κριτήρια. Εκεί ανήκουν.

Ας ξεχάσει όμως την ‘κεντρική παραγωγή Σχολικών Κτηρίων’. Δεν μπορεί να γίνει. Δεν το κατάφερε κανείς πριν από εσάς κκ. Υπουργοί, και δεν θα το καταφέρει κανείς μετά από εσάς.

Δώστε τα χρήματα αν τα έχετε, στις τοπικές κοινωνίες (αυτές που θα ενισχύσετε με τον Καλλικράτη) και αφήστε τες να κάνουν τα σχολεία που χρόνια τώρα σας ζητούν. Αφήστε την άμιλλα μεταξύ τους, να γίνει το κίνητρο που δεν έχει κανένας γραμματέας του Ελληνικού Σοβιέτ και των σχολείων που παράγει.