είμαι ακόμα αλλού...

Απογραφή εμπρησμών

Αρχίσαμε να κοιτάμε αριθμούς. Καλό αυτό!

Οι μπρούτο αριθμοί μπορούν να περιγράψουν αντικειμενικά, μάτια να ΄χεις και μυαλό. Μερικές φορές είναι και το ζητούμενο (βλ. απογραφή ΔΥ).

Μου μπήκε η ιδέα ότι πρέπει κάπου να έχει καταγραφεί ποια δασική φωτιά ήταν εμπρησμός και ποια όχι. Κι εκεί ίσως κρύβονται στοιχεία για το ποιες περιοχές καίγονται επανειλημμένα (συγκεκριμένα, όχι σε στυλ καφενέ τύπου "εγώ ξέρω").

Αυτά τα στοιχεία, μπορούν να συνδυαστούν με κενά και γκρι περιοχές στην νομοθεσία και το χωροταξικό, καθώς και με συγκεκριμένες τοπικές ηγεσίες και πολεοδομίες που λειτουργούν υπό τον έλεγχο τους.

Κι εκεί θα προκύψουν τα πραγματικά συμπεράσματα που θα αφορούν το τι δεν έκανε το κεντρικό κράτος, για να μπορέσουν να κάνουν οι τοπικοί.

Εκεί που κοιτάς, πας

Εκεί που κοιτάς, πας

Βάλαμε πολύ κανόνα στην ζωή μας.

Και κοιτάγαμε λάθος όταν τον βάζαμε. Παίζαμε άμυνα και όχι δημιουργία. Όλη μας η προσοχή ήταν στραμμένη στο πως θα αποτρέψουμε ότι δεν θέλαμε και όχι στο πως θα φτιάξουμε αυτό που επιθυμούσαμε.

Μ’ αρέσει να καβαλάω την μηχανή μου στην πόλη. Γίνομαι ένα με την άσφαλτο της, τα πεζοδρόμια και τους περαστικούς της. Τα κτίρια κάνουνε διαδρόμους κι ανάμεσα τους υπάρχω. Ανάμεσα τους ζω. Με την μηχανή περνάω γρήγορα, χωρίς σκέψη για την τόση ασχήμια που έφτιαξε ο κανόνας ο αμυντικός.

Μην το κάνεις ψηλό, μην το κάνει κοντό, μην το κάνεις πλατύ, μην το κάνεις στενό. Φτιάξε μου ημιυπαίθριο και λάδωσε για την άδεια, Γιατί με τόσο κανόνα, μόνο με λάδωμα ξεγλιστράς. Χτίστο γρήγορα και φύγε - “να γίνει η δουλειά”.

Και απορείς για την πόλη που έφτιαξες...

Κάποτε οι αρχιτέκτονες κατέθεταν γραπτή πρόταση. Περιέγραφαν τι θέλουν να κάνουν. Κι αν η δουλειά ήτανε μεγάλη, το κείμενο συνοδευόταν από ένα πρόπλασμα - μία λεπτομέρια φτιαγμένη σε μεγάλη κλίμακα για να εκφραστεί κι εκεί η σκέψη, η πρόθεση, η σπουδή.

Έκανα εξτρα μαθήματα για την μηχανή, μετά το δίπλωμα. Οι στροφές ήταν το πιο δύσκολο. Όταν μπαίνεις μέσα στην στροφή, πρέπει να κοιτάς την έξοδο της, όχι την άσφαλτο κάτω από τις ρόδες σου, όσο κι αν την φοβάσαι.

“Μακρυά το βλέμμα, όσο αντέχει ο σβέρκος σου” είπε ξανά και ξανά.

“Εκεί που κοιτάς, πας. Με κατάλαβες;”

_______

Υ.Γ.: το παρόν γράφτηκε για αλλού. Τελικά βρήκε το δρόμο του για εδώ, και με έκανε να ξαναβγάλω την μηχανή μου στο δρόμο μετά από ενάμιση χρόνο. :)

Καλύτερες Μέρες

Καλύτερες Μέρες

Ο χειμώνας της τελευταίας διετίας τελείωσε επιτέλους, μήνα Αύγουστο.

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά εδώ και λίγους μήνες. Θα το δείξει και ο λογαριασμός της ΔΕΗ που θα έρθει - αυτός του κλιματιστικού που έρχεται κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Τον Σεπτέμβρη θα έρθει κι άλλος ένας, αλλά αυτός θα είναι δεκαετιών άγονου και οπισθοδρομικού συνδικαλισμού. Την γραμμή, θα την τραβήξουν οι ίδιοι που κάποτε τον εξέθρεψαν ελπίζοντας σε νέες ισορροπίες και ισότητα μεταξύ μας.

Περάσαν χρόνια από τότε, και η λύση έγινε θεριό. Ένα θεριό που θα μας αποχαιρετήσει με τον πλέον αρμόζοντα και αναμενόμενο τρόπο: το σκοτάδι στο οποίο θα μας βυθίσει. Τρεις μέρες; Δεκαπέντε; Ποιος νοιάστηκε. Είναι τέλος εποχής και δικαιούνται να μας αποχαιρετήσουν σύμφωνα με τα δικά τους έθιμα. Είναι δική τους η κηδεία και θα την κάνουν όπως αυτοί ορίζουν. Κι άμα τελειώσουν, θα γυρίσουν για να μας συναντήσουν, επί ίσοις όροις αυτή τη φορά.

Άντε! Και καλή καρδιά.

Αφιερωμένο