Εκεί που κοιτάς, πας
Βάλαμε πολύ κανόνα στην ζωή μας.
Και κοιτάγαμε λάθος όταν τον βάζαμε. Παίζαμε άμυνα και όχι δημιουργία. Όλη μας η προσοχή ήταν στραμμένη στο πως θα αποτρέψουμε ότι δεν θέλαμε και όχι στο πως θα φτιάξουμε αυτό που επιθυμούσαμε.
Μ’ αρέσει να καβαλάω την μηχανή μου στην πόλη. Γίνομαι ένα με την άσφαλτο της, τα πεζοδρόμια και τους περαστικούς της. Τα κτίρια κάνουνε διαδρόμους κι ανάμεσα τους υπάρχω. Ανάμεσα τους ζω. Με την μηχανή περνάω γρήγορα, χωρίς σκέψη για την τόση ασχήμια που έφτιαξε ο κανόνας ο αμυντικός.
Μην το κάνεις ψηλό, μην το κάνει κοντό, μην το κάνεις πλατύ, μην το κάνεις στενό. Φτιάξε μου ημιυπαίθριο και λάδωσε για την άδεια, Γιατί με τόσο κανόνα, μόνο με λάδωμα ξεγλιστράς. Χτίστο γρήγορα και φύγε - “να γίνει η δουλειά”.
Και απορείς για την πόλη που έφτιαξες...
Κάποτε οι αρχιτέκτονες κατέθεταν γραπτή πρόταση. Περιέγραφαν τι θέλουν να κάνουν. Κι αν η δουλειά ήτανε μεγάλη, το κείμενο συνοδευόταν από ένα πρόπλασμα - μία λεπτομέρια φτιαγμένη σε μεγάλη κλίμακα για να εκφραστεί κι εκεί η σκέψη, η πρόθεση, η σπουδή.
Έκανα εξτρα μαθήματα για την μηχανή, μετά το δίπλωμα. Οι στροφές ήταν το πιο δύσκολο. Όταν μπαίνεις μέσα στην στροφή, πρέπει να κοιτάς την έξοδο της, όχι την άσφαλτο κάτω από τις ρόδες σου, όσο κι αν την φοβάσαι.
“Μακρυά το βλέμμα, όσο αντέχει ο σβέρκος σου” είπε ξανά και ξανά.
“Εκεί που κοιτάς, πας. Με κατάλαβες;”
_______
Υ.Γ.: το παρόν γράφτηκε για αλλού. Τελικά βρήκε το δρόμο του για εδώ, και με έκανε να ξαναβγάλω την μηχανή μου στο δρόμο μετά από ενάμιση χρόνο. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου