ή
"Το παραλήρημα ενός νάρκισσου"
"Το παραλήρημα ενός νάρκισσου"
Παγκοσμιοποιημένη οικονομία, σημαίνει ότι το παιχνίδι του εμπορίου και της παραγωγής παίζεται από μεγάλες ομάδες που ενώνονται κάτω από κάποια κοινά συμφέροντα και χρησιμοποιούν κοινά εργαλεία. Ένα από αυτά τα εργαλεία είναι το νόμισμα, σε ό,τι αφορά τα κράτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει αυτή την πραγματικότητα, και υπόσχεται ένα άλλο κόσμο. Μία παρέα μερικών κομμουνιστών από μία υποβαθμισμένη πλατεία στο υποβαθμισμένο κέντρο της οικονομικά ασήμαντης Αθήνας, της υποβαθμισμένης όσο και μικρής Ελλάδας, καταγγέλλει αυτή και κάθε άλλη πραγματικοτητα του σημερινού κόσμου.
Αυτό κάποτε θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να χαμογελάσουμε με συμπάθεια για την αφέλεια, και να προχωρήσουμε με την ζωή μας. Λέω κάποτε, γιατί στην σημερινή συγκυρία, πρωτίστως του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας και δευτερευόντως της οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να φέρει πραγματικό αποτέλεσμα: την απομόνωση της χώρας από όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα με πολύ κόπο όλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλει το σύνολο, όχι απλά πτυχές του σημερινού κόσμου, αρνούμενος κάθε παραδοχή ή συνθήκη. Και το κάνει ως δυνητικά δύναμη διακυβέρνησης, όχι στα συνήθη πλαίσια του φιλοσοφικού στοχασμού μίας ομάδας άεργων κρατικοδίαιτων ιδεοληπτικών. Εκεί εντάσσεται και εκείνο το, καθόλου χαριτωμένο, περί πυρηνικών όπλων που κρατάει ο αρχηγός του και απειλεί την παγκόσμια οικονομία. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, το ΣΥΡΙΖΑ, και εσχάτως μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν μπορούν να δουν το απλό: ότι “τα πυρηνικά του(ς) όπλα” είναι τοπικής εμβέλειας, όπως και το Ναγκασάκι της ιδεοληπτικής ονείρωξης τους. Η καταστροφή θα είναι τοπική. Εγχώρια. Όπως και η ναρκισσιστική υστερία που τους έφτασε στο να αρνηθούν κάθε συνθήκη του πραγματικού κόσμου στον οποίο ζουν κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που σε καιρό οικονομικής κρίσης, ένας νάρκισσος τσαρλατάνος θα παρασύρει ένα λαό στην καταστροφή. Όταν δε, αυτοί οι λαοί ήταν μεγαλύτεροι, οδήγησαν μέχρι και σε παγκόσμιους πολέμους (βλέπε Χίτλερ, Στάλιν). Ασύγκριτα μεγέθη φυσικά. Τα πυρηνικά του κ. Τσίπρα ξεκινάνε στον Έβρο, και φτάνουν μέχρι την Κύπρο και την Κρήτη. Μέχρις εκεί. Αυτά τα εδάφη θα καταφέρει να παρασύρει στην τρέλα του, με την βοήθεια μερικών εκατομμυρίων ψηφοφόρων, εάν και εφόσον το αποφασίσουν οι δεύτεροι.
Το περιβάλλον που έθρεψε το ναρκισσιστικό του παραλήρημα, και ακολούθως την εκλογική του επιτυχία της περασμένης εκλογικής αναμέτρησης, ήταν αυτό που επέβαλλαν τα γελοία μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτά που μπαίνουν κάθε μέρα σπίτι του καθενός μας, και φρόντισαν ανελλιπώς να σπείρουν την μιζέρια και την παραπληροφόρηση σχετικά με την σημερινή κρίση. Δεν αναλύθηκε το πρόβλημα και οι λύσεις, αλλά απλώθηκε η ηττοπάθεια και η μιζέρια που βόλευε το όποιο μικροκομματικό ή άλλο συμφέρον των διάσπαρτων και αλληλένδετων συντεχνιών.
Το έκαναν μόνοι τους; Φυσικά και όχι - ανόητη ερώτηση. Το έκαναν μαζί με όσους είχαν κάτι να χάσουν από τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στην χώρα (αυτές που όλοι τις δέχονται στην θεωρία, και μετά τις καταψηφίζουν στην πράξη). Εδώ συνέπραξαν με την πολιτική τους αφέλεια και έλλειψη υγιούς πατριωτισμού και κόμματα, όπως αυτό του άλλου διεκδικητή της εξουσίας, του κυρίου Σαμαρά. Είδαν κομματικό όφελος στον “αντιμνημονιακό αγώνα” και έσπευσαν να το καρπωθούν, αγνοώντας συνειδητά τις συνέπειες, προκειμένου να ανακάμψουν κομματικά από τον δίκαιο εκλογικό καταποντισμό του 2009. Το παιχνίδι ήταν απλό: όσο περισσότερη η μιζέρια και η “αδικία”, τόσα περισσότερα μπορούσαν να περιμένουν να εισπράξουν εκλογικά ή έστω δημοσκοπικά, και άρα να επιβιώσουν ως μηχανισμός και πολιτικά πρόσωπα.
Ουδείς ασχολήθηκε να δει τις επιπτώσεις μίας τέτοιας στρατηγικής για την χώρα. Ή τον λαό. Πόση αγωνία μπορεί να αντέξει κάποιος προτού αποκοπεί από την πραγματικότητα. Πόσο εξευτελισμό και πόση μιζέρια; Ο πρώτος κόλακας, τσαρλατάνος ή (υπό κανονικές συνθήκες) γραφικός γελωτοποιός, που θα υποσχόταν μία νέα “Μεγάλη Ελλάδα”, θα έκανε ταμείο. Και βρέθηκαν αρκετοί - δείτε τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου.
Σε ό,τι με αφορά, το δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Είναι εξίσου επικίνδυνοι, όσο και ανίκανοι να δώσουν λύση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Το αν έχουν κάποια στελέχη που ενδεχομένως να μπορούσαν να δώσουν λύσεις διακυβέρνησης, επίσης με αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί δεν θα τους επιτραπεί να λειτουργήσουν: η εκλογική μάχη δίνεται με άλλη ατζέντα, και αυτή τη φορά δεν μπορέσουν να μην την τηρήσουν.
Ενδεχομένως, μία τρίτη δύναμη, μία μειοψηφία να μπορούσε να φανεί χρήσιμη μετεκλογικά, προσφέροντας εαυτόν ως το άλλοθι πίσω από το οποίο θα μπορέσουν να κρυφτούν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και να πράξουν τα δέοντα (όπως έκαναν μέχρι σήμερα οι απελθέντες υπουργοί με την Τρόικα), αλλά δεν έχω πολλές ελπίδες ούτε για αυτό το σενάριο. Είναι η πρώτη φορά που δεν βλέπω λύση. Ούτε καν φαντασιακή, όπως όταν πρότεινα την σύσταση οικουμενικής κυβέρνησης προεκλογικά. Σήμερα δεν υπάρχει λύση, γιατί εκεί που οδήγησαν το εκλογικό σώμα οι ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, δεν υπάρχει επιστροφή. Το σοκ της κατάρρευσης θα είναι το χαστούκι που ίσως μας συνεφέρει, μίας κατάρρευσης που θα απαλείψει το σημερινό πολιτικό προσωπικό.
Έτσι, για να κλείσω, τα διλήμματα αυτών των εκλογών δεν με αφορούν. Είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία μας. Το μόνο που προσπαθώ να δω, είναι με ποιο μετεκλογικό σενάριο θα πληρώσουν τις συνέπειες λιγότερες μελλοντικές γενιές. Ποιος τσαρλατάνος θα μείνει λιγότερο στην διακυβέρνηση δηλαδή, προκαλώντας την ελάχιστη δυνατή ζημία.
