Έχω ατζέντα

Καταρχήν, οι πολιτικές υλοποιούνται αν και εφόσον υπάρχει σαφής κατεύθυνση από ψηλά. Μερικές φορές χρειάζεται “πορτοκαλί τηλέφωνο”, όπως γινόταν επί Σημίτη προκειμένου να αρθούν οι μεμονωμένες (ή συντεταγμένες) αντιδράσεις. Τις περισσότερες όμως, χρειάζεται νομοθετικό έργο, σαν αυτό των Ραγκούση και Παπανδρέου για τον Καλλικράτη.

Η μεταρρύθμιση είναι αδιαπραγμάτευτη. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους στο σημερινό μηντιοκρατούμενο περιβάλλον - πρέπει να τις εξηγούμε. Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλαγή του τρόπου εργασίας/λειτουργίας μας. Το ισχύον σύστημα έχει λήξει, και η χρεοκοπία της χώρας είναι η απόδειξη.

Έτσι, τα ζητούμενα για μένα είναι:

1. Διοικητική μεταρρύθμιση: αυτό σημαίνει, δραστική μείωση του κόστους και αλλαγή κατεύθυνσης αντικειμένου του δημόσιου τομέα προκειμένου να υπάρχει σαφής και μετρήσιμη ανταπόδοση έναντι της μισθοδοσίας των υπαλλήλων και του κόστους λειτουργίας του κράτους.

    1.1. Μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους δεν σημαίνει απαραίτητα μείωση του προσωπικού. Ουδείς έχει μετρήσει, ακόμα και σήμερα, τις απαραίτητες λειτουργίες του σημερινού κράτους σε υπαλλήλους. Όπως δεν έχει μετρήσει και την σπατάλη στο κόστος λειτουργίας με τα ενοίκια που πληρώνονται, τις συμβάσεις συντήρησης ή προμηθειών, το αντικείμενο λειτουργίας και λοιπά. 

    1.2. Η αλλαγή του αντικειμένου, σημαίνει σαφείς και θεμιτές υπηρεσίες προς τον πολίτη. Το σημερινό κράτος είναι αποτέλεσμα διαφθοράς και ιδεοληψίας, και ως τέτοιο προφανώς δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή ανάγκη του επιτελικού κράτους. Πρέπει να αναλυθεί κομμάτι - κομμάτι με στόχο την αλλαγή του αντικειμένου. 

    1.3. Έτσι, ο τρόπος λειτουργίας θα αλλάξει με βάση το νέο αντικείμενο, και όχι νέες ιδεοληψίες. Αλλιώς κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε περαιτέρω καταστροφικές λύσεις, όπως η εφεδρεία των χρησιμότερων υπαλλήλων και την διατήρηση των εκ πεποιθήσεως άεργων αμοιβόμενων. Άλλο παράδειγμα είναι η απομάκρυνση των συμβασιούχων με τα μεταπτυχιακά στο αντικείμενο της εργασίας τους, επειδή ουδείς τόλμησε να κάνει πραγματική ανάλυση του προβλήματος και των αναγκών κύριε Ρέππα. Το κράτος ήταν για τους πολιτικούς μας ένα “μαγαζί”, που αποδίδει ότι κι αν κάνεις. Σήμερα ήρθε ο λογαριασμός. Κύριε Σαμαρά, δεν ήταν ούτε χτύπημα της μοίρας το σημερινό, ούτε θεομηνία. Νομοτέλεια ήταν, και με τρομάζει που ακόμα και τώρα επιχειρείτε να βρεθείτε στην θέση του Πρωθυπουργού με τέτοια ρητορεία. Πόσο μάλλον εάν την πιστεύετε... 

    1.4. Μύθος: οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν και δεν θέλουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναλήθεια από αυτή. Το πρόβλημα είναι πάλι της ηγεσίας του κράτους, που δεν ζητάει αυτό που πρέπει, ενώ παράλληλα το κενό το εκμεταλλεύονται οι άλλες ηγεσίες, αυτές του σαθρού συνδικαλισμού που αντιδρούν σε κάθε αλλαγή που δύναται να τους στερήσει το ατομικό καταρχήν τους όφελος, όπως αυτό προκύπτει από την λειτουργία του κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστή. Ο επαγγελματίας συνδικαλιστής, δεν είναι εργαζόμενος. Είναι το αντίστοιχο ενός κακού πολιτικού, εφόσον η μόνη του έγνοια είναι η διατήρηση του status quo, μέσα από εύκολες μη-λύσεις, αρκεί να μην χάσει τα προνόμια του ως άτομο, το επαναλαμβάνω.

2. Διαφάνεια: το μείζον θέμα εδώ είναι η διασφάλιση του δημοσίου χρήματος. Όσο ταπεινό ή εύκολο κι αν ακούγεται για κάποιους, η αποκάλυψη των μεγεθών και των αποφάσεων της δημόσιας διοίκησης είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να αποτρέψει την κλοπή. Αν εξασφαλιστεί αυτό, τότε η διαφάνεια αποκτά ένα νέο ρόλο, αυτό της αποσαφήνισης των ρόλων του καθενός, και των ευθυνών ή ευσήμων που του αντιστοιχούν.

3. Κράτος πρόνοιας: δεν νοείται κοινωνικό συμβόλαιο χωρίς την εξασφάλιση της πρόσβασης σε αξιοπρεπή περίθαλψη και φροντίδα. Οιαδήποτε σκέψη μείωσης ή κατάργησης του θα οδηγήσει δικαίως σε κατάρρευση της όποιας σχέσης του πολίτη με το κράτος του. Είναι θέμα ασφάλειας και ως τέτοιο είναι αδιαπραγμάτευτο.

    3.1. Το κόστος του κράτους πρόνοιας έχει σαφέστατη και μετρημένη πηγή. Όποιος δεν το λύνει είναι επειδή δεν θέλει, όχι επειδή δεν μπορεί: Ηλεκτρονική συνταγογράφηση για το κόστος των φαρμάκων, και εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας σε ότι αφορά την ιατρική φροντίδα. Το σύστημα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, κι όποιος την παραβιάζει δεν πρέπει να συμπαρασύρει μαζί του ένα ολόκληρο κόσμο, αλλά να διώκεται ποινικά.

    3.2. Οι συντάξεις στα 60 ή τα 63 πρέπει να είναι μέρος του κράτους πρόνοιας. Το σύστημα των εισφορών σε ξεχωριστά ταμεία, από διαφορετικούς κλάδους, οι επιμέρους “επενδύσεις” των αποθεματικών τους και λοιπά έχει αποτύχει. Ένα είναι το ΑΕΠ της χώρας, ας φορολογηθεί στην βάση του ούτως ώστε να υπάρχει η αντίστοιχη βασική σύνταξη για όλους. Όποιος έχει την δυνατότητα, μπορεί να συμπληρώσει επενδύοντας κατά βούληση είτε σε συνταξιοδοτικά πακέτα, είτε αλλού. Η συνέχιση του σημερινού μοντέλου κρατήσεων και συνάμα υπερφορολόγησης για την διατήρηση της αθλιότητας του κάθε ΙΚΑ, ΤΣΜΕΔΕ, ΝΑΤ και λοιπά είναι κλοπή των πόρων που θα έπρεπε να πηγαίνουν στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Ομοίως και η γραφειοκρατία που απαιτείται για την λειτουργία του και οι χαμένες ανθρωποώρες όλων μας.

Οι συντάξεις στα 38, ή στα 48 είναι κλοπή δημόσιων πόρων.

4. Παιδεία: επίσης μέρος του κοινωνικού συμβολαίου. Δεν διαφοροποιείται σε ότι με αφορά ο αιώνιος φοιτητής, από ένα κακό Πρύτανη, στον βαθμό που δεν προάγουν την γνώση αλλά τα συμφέροντα της όποιας ομάδας τους. Η συζήτηση για τον πρόσφατο νόμο για τα ΑΕΙ με έχει καλύψει, δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ εδώ. Να ευχηθώ μόνο ότι η διαφαινόμενη υπαναχώρηση Μπαμπινιώτη αποτέλεσε παρένθεση και όχι προάγγελο του τι θα ακολουθήσει.

    4.1. Σε ότι αφορά τα σχολεία, ισχύει σε μεγάλο βαθμό η κατ αναλογία εφαρμογή όσων ανέφερα παραπάνω για την διοικητική μεταρρύθμιση. Χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης και μέτρηση των αποτελεσμάτων των προσφερομένων υπηρεσιών. Ναι, αγαπημένε εκπαιδευτικέ, υπηρεσίες προσφέρεις. Ουχί “λειτούργημα”. Αμειβόμενες υπηρεσίες και ως εκ τούτου πρέπει να μετρηθεί η απόδοση σου, και να διορθωθεί εκεί που χωλαίνει, όχι με ιδεογράμματα, αλλά με συγκεκριμένες πρακτικές. Και αν θες να διατηρήσεις την θέση σου, θα πρέπει να μάθεις και το Office, χωρίς επίδομα ηλεκτρονικών υπολογιστών...

5. Ισότητα με απλά λόγια σημαίνει:

    5.1. Άνοιγμα επαγγελμάτων: η στέρηση άσκησης επαγγέλματος, όπως και η κλοπή μέσα από την υπερχρέωση που φέρνει η προστασία των λίγων δεν είναι απλά ένα σοβαρό οικονομικό ζήτημα που επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη, αλλά ζήτημα ισότητας των πολιτών.

    5.2. Δικαιοσύνη: ομοίως η πρόσβαση όλων στην ίδια δικαιοσύνη, είναι ζήτημα ισότητας. Όλοι έχουμε συζητήσει επανειλημμένα την προνομιακή θέση των πολιτικών μας, ουδείς όμως θίγει το ότι είναι αντίστοιχη η θέση των δικαστικών λειτουργών. Οι δε ευθύνες τους είναι αντίστοιχες, αν μη τι άλλο, λόγω της σημασίας που έχει για την χώρα η ορθή λειτουργία τους. Υπάρχει και οικονομικό αποτέλεσμα όμως στην κακή λειτουργία, στις καθυστερήσεις και στις απαιτήσεις τους. Αρκεί εδώ να σημειωθεί, ότι όταν ανακαλύφθηκε ότι υπήρχε κρατικός λειτουργός με παράλογη αμοιβή, αντί να διερευνηθεί η αμοιβή του ενός, προσαρμόστηκε σύμφωνα με αυτόν η αμοιβή όλων των δικαστικών και ακολούθως των πολιτικών. Κόστος για το δημόσιο; 1,1δισεκατομμύρια Ευρώ, σύμφωνα με αυτό το άρθρο. 

    5.3. Ισονομία σημαίνει ίσα δικαιώματα όλων, ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών φύλου, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικών προτιμήσεων, κοινωνικής ή οικονομικής τάξης. Απλό δεν είναι; Απ ότι φαίνεται όχι... Έχουμε δρόμο ακόμα. Αν κρίνει δε κανείς από την προβαλλόμενη ρητορεία των υποψηφίων, και την δημοσκοπική προς το παρόν ανταπόκριση που έχουν, φαίνεται να έχουμε κάνει βήματα προς τα πίσω.

Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουν στην πράξη οι ρόλοι του καθενός μέσα στην κοινωνία και στο κράτος μας. Δεν με ενδιαφέρει εάν το αντικείμενο είναι το πετρέλαιο, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η θρησκεία, το ποδόσφαιρο, ή κάτι άλλο. Δεν γίνεται να συνεχίσει το σημερινό καθεστώς, όπου ο όγκος κάποιου του δίνει προνομιακούς όρους λειτουργίας. Είτε φανερά, είτε συχνότερα στα κρυφά. Και εδώ, όπως στο κράτος πρόνοιας, πρόκειται για θέμα εμπιστοσύνης. Και αυτή η εμπιστοσύνη χάνεται πολύ πιο γρήγορα απ όσο παίρνει για να χτιστεί, όσους Τσοχαντζόπουλους, Ψωμιάδηδες (Παύλους και Μάκηδες) κι αν φυλακίσεις. 

Η υπόνοια, αν όχι η βεβαιότητα, ότι το παιχνίδι δεν παίζεται με τους κανόνες που προτάσσουμε σαν σύνολο, αλλά με άλλους που προσομοιάζουν Σικελική μαφία λειτουργεί διαλυτικά για την κοινωνία και κάθε της εργαλείο και θεσμό. 

Όσο κι αν προτιμώ να αναφέρομαι σε στοιχεία, δεν μπορώ να αποφύγω την σκέψη ότι εδώ εδράζεται  το κύριο πρόβλημα του σημερινού κράτους, και κατ επέκταση της κοινωνίας μας· πολιτικά και οικονομικά.

Όποιος επιλέξει την διατήρηση του σήμερα, να ξέρει ότι θα φέρει την ευθύνη για την οπισθοχώρηση της χώρας πολιτικά και οικονομικά. Η άνοδος των συντηρητικών άκρων από αριστερά και δεξιά, και η μείωση των προοπτικών μας για το μέλλον προδιαγράφουν ένα δεδομένο μέλλον που ουδείς μπορεί να αγνοήσει. Ουδείς μπορεί να πει αύριο “δεν το είδα να έρχεται - δεν κατάλαβα”. Λαϊκιστές δημοσιογράφοι/δημοσιολόγοι, κομματικά πιστοί και ως εκ τούτου σιωπηλοί πολιτευτές, “αγανακτισμένοι πολίτες” που προτίθενται να ψηφίσουν πολιτικά εκτρώματα για να τιμωρήσουν (ποιον άραγε) είσαστε όλοι υπεύθυνοι.

Οι μόνοι που δεν θα φταίνε θα είναι όσοι προσπάθησαν με όλο τους το είναι να αποφευχθεί το προδιαγεγραμμένο, όπως και όσοι είναι πραγματικά Καμμένοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Οι υπόλοιποι θα φταίμε.

________

ΥΓ1: λίγη ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Για όποιον δεν την φοβάται, τα σημερινά προβλήματα έχουν ένα προσόν: είναι ξεκάθαρα.

ΥΓ2: σίγουρα ξεχνάω τα μισά από όσα θα ήθελα να γράψω σε ένα τέτοιο κείμενο, αλλά δεν γράφω μανιφέστο, την σκέψη μου προσπαθώ να βάλω σε τάξη, μέσα στην προεκλογική γελοιότητα που με πνίγει για μία ακόμα φορά.