Ψηφίστε πολιτικούς

Ψηφίστε πολιτικούς

Μετράω τις μέρες από τις 20/4 που αποδέχτηκα την πρόταση της Δράσης/ΦιΣ για την συνεργασία και υποψηφιότητα. Προεκλογική δύο εβδομάδων, χωρίς καμία προετοιμασία. Δεν το λες και έξυπνο.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν μου είχε περάσει από το μυαλό. Ναι, το ήθελα. Και όποτε το σκεφτόμουν, έκανα διαφορετικά πλάνα στον αέρα, για το τι θα έπρεπε να προηγηθεί: πλατφόρμα ιδεών**, site, συνεργάτες/φίλοι/εθελοντές, και άλλα πολλά.

Και μετά γύριζα στην δουλειά μου. Αυτά μέχρι τις 20/4, όπου τελικά κατέβηκα απροετοίμαστος, ανέτοιμος, χωρίς τον ψύχραιμο προγραμματισμό που φανταζόμουν. Το αντίθετο. Κατέβηκα αγανακτισμένος σχεδόν απελπισμένος.

Ξαναδιαβάζω δύο μέρες πριν την κάλπη το Ελληνάκι:

“Πολλοί τρέφαμε μία κρυφή αισιοδοξία, ότι η κοινωνική (κυρίως) κρίση, θα ήταν μία ευκαιρία για ολόκληρη την κοινωνία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της. Να καταδικάσει το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, και μέσα από μία δυναμική αυτοκριτικής, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα με αίτημα την πορεία προς τα εμπρός και την αλλαγή σελίδας, αφήνοντας πίσω τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης.”

Επιστρέφω στην πραγματικότητα, και στο τι έγινε τελικά αντί όσων ήλπιζε το Ελληνάκι όπως και πολλοί άλλοι συμπεριλαμβανομένου και εμού.

Αφενός εμφανίστηκαν απολιτικά κινήματα κάτω από μία ομπρέλα που άκουγε στο “πολιτική χωρίς πολιτικούς”. Αφετέρου, εντάθηκε η σαπίλα της συντήρησης και της ανοησίας σε τέτοιο βαθμό που συζητάμε πλέον όχι το αν θα μπουν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής στην Βουλή αλλά το με πόσους βουλευτές. Αυτό το παράλληλο σύμπαν, ολοκληρώθηκε με την “ανανεωτική” προσθήκη πλαστικών celebrities και τελειωμένων συνδικαλιστών κάθε απόχρωσης. Ναι, για κάποιους η ανανέωση περνάει μέσα από τους τηλεαστέρες του lifestyle-με-δανεικά, και όσους κατακερμάτισαν το δίκαιο της χώρας επιβάλλοντας “τα δίκια τους” μέσα από κίβδηλους και προσχηματικούς “αγώνες” (εκβιασμούς δηλαδή με σκοπό το ατομικό σε βάρος του συλλογικού καλού).

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι; Δεν ψηφίζουμε για σταρ Ελλάς. Δεν ψηφίζουμε τον μπράβο καμίας φασιστικής οργάνωσης επειδή “πάει τη γιαγιά στο σούπερ-μάρκετ”.  Δεν ψηφίζουμε για να “καταγραφεί η αγανάκτηση”. Δεν ψηφίζουμε τον κολλητό μας, το συμμαθητή μας, το αφεντικό μας, τον κουμπάρο μας, το σέντερφορ της ομαδάρας μας, ή τα “καλά παιδιά”. Και επιτέλους, όποιος θέλει να “τιμήσει” κάποιον, ας κλείσει μία αίθουσα τελετών στο τοπικό του πολιτιστικό κέντρο κι ας του απονείμει τιμητική πλακέτα. Η Βουλή είναι άλλο πράγμα. 

Την ηγεσία μίας πολύ προβληματικής, πολύπλοκης και δυσκίνητης διοικητικής μηχανής ψηφίζουμε. Μίας διοικητικής μηχανής που πρέπει να λειτουργήσει για να μπορέσουμε να υπάρξουμε και να δημιουργήσουμε όλοι οι υπόλοιποι. 

Όσοι προορίζονται για εκεί, πρέπει καταρχήν να είναι σε θέση να αντιληφθούν τη γενικότερη εικόνα. Να κατατρώγονται από την αγωνία ότι η κάθε τους απόφαση, όσο μικρή και αν είναι, επηρεάζει το σύνολο. Να κατανοούν το γιατί ο ωρολογοποιός του Koestler συναρμολογεί υπομηχανισμούς κομμάτι-κομμάτι προτού τους ενώσει για να δημιουργήσει τον τελικό μηχανισμό στο τέλος. Να σέβεται το δημόσιο χρήμα και να το τρέμει, όχι επειδή υπάρχει εισαγγελέας, αλλά επειδή το έχουν εμπιστευθεί στα χέρια του κάποιοι που το κέρδισαν δουλεύοντας. Το δημόσιο χρήμα δεν είναι εκεί ούτε για να πάει ταξίδι ο υπουργός με την κυρία του, ούτε για να κάνει φεστιβάλ ο κάθε τριτοτέταρτος αυτοδιοικητικός με μοναδικό σκοπό την επανεκλογή του. Δεν μιλάω για τις μίζες - αυτές είναι καθαρά έκνομες πράξεις που θα όφειλε να αντιμετωπίζει ο ελεγκτικός και δικαστικός μηχανισμός της χώρας. Μιλάω για την καθημερινή διοίκηση - “το τρέξιμο του μαγαζιού”.

Αυτό ψηφίζουμε. Για να το κάνεις πρέπει να είσαι διατεθειμένος να είσαι πολιτικός και να έχεις πολιτική σκέψη για να σε κατευθύνει, ότι κι αν ήσουν μέχρι τότε. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει κατεβαίνοντας, καλά θα κάνει να αποσυρθεί προτού κάνει ζημιά. Το “έξω τα λαμόγια” δεν συνιστά πολιτική πρόταση από μόνο του, μιας και δεν έχει κάτι να προτείνει για το μετά. Ούτε το ηλίθιο έως φασιστικό “να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας”.

Οι περισσότεροι μάλλον το ξέρουν, οπότε πιθανότατα λαϊκίζουν με κυνική πρόθεση. Οι υπόλοιποι είναι πραγματικά ηλίθιοι. Όπως και να ‘χει, με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην μηχανή του κράτους, δεν μας χρειάζονται ούτε οι μεν, ούτε οι δε. 

Ο λαϊκιστής είναι  ανειλικρινής. Ο καλόψυχος ηλίθιος, αχρείαστος.

Από πολλές απόψεις, το κράτος μας έχει μείνει το ίδιο εδώ και 180 χρόνια. Η βαριά ευθύνη της τελευταίας 30ετίας ή καλύτερα 50ετίας, είναι η αντίσταση του πολιτικού συστήματος στην αλλαγή ακόμα και στο σύγχρονο, γρήγορα μεταβαλλόμενο κόσμο. Σε κάθε δυσκολία επιλέγαμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Κι όσο πιο πίσω κάναμε, τόσο μεγάλωνε το πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζαμε. Σε αυτά τα μεγεθυμένα προβλήματα, κάποιοι κάνουν “πολιτικές καριέρες”, φοβίζοντας και απειλώντας.

Είναι στην ρίζα του συντηρητισμού ο φόβος. Όπως είναι η ελπίδα στην ψυχή ενός προοδευτικού. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι αν δεν ελπίζεις ότι μπορεί να γίνει καλύτερο. Αν φοβάσαι. Μπορείς να τα αλλάξεις όλα, αν το πιστεύεις και κοιτάζεις μπροστά. Αν είσαι αποφασισμένος. Ίσως εδώ να κρύβεται και η αιτία των ψευδών υποσχέσεων που συνηθίζουν οι συντηρητικοί εν γένει, αριστεροί και δεξιοί· τι θα πεις από το μπαλκόνι στην προεκλογική σου; Ότι δεν θα κουνηθείς ρούπι από την θέση σου; Ότι δεν θα κάνεις τίποτα; Δεν εκλέγεσαι έτσι. 

Οπότε αρχίζουν οι εκτός θέματος τηλεοπτικοί καβγάδες, και οι ασάφειες του τύπου: “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόταση. Οι φοροαπαλλαγές χωρίς μελέτη. Τα "έξω απ το Μνημόνιο, μέσα στο Ευρώ". Τα επιδόματα, οι διορισμοί και τα ρουσφέτια, μέχρι χρεοκοπίας.

Αυτό οδηγεί στην κακοδιαχείριση. Και ο λόγος είναι απλός: ανικανότητα συνδυασμένη με φόβο για τις λύσεις και ενίοτε με φαυλότητα ή δόλο. Μόλις πριν λίγες μέρες, οι συντηρητικοί της Νέας Δημοκρατίας με το ΛάΟΣ, σταμάτησαν τον νόμο για τα ναρκωτικά. Ένα νόμο που θα εξαφάνιζε όλη την παρανομία γύρω από αυτή την μάστιγα, πηγαίνοντας απλά την πρέζα στα φαρμακεία. Καθαρές σύριγγες, δίγραμμη συνταγή και τέλος. Το νόμο τον σταμάτησαν αυτοί που πολιτεύονται με σημαία “την ασφάλεια”. Και ενδέχεται να επανεκλεγούν για να λύσουν το ζήτημα της ασφάλειας, αυτό που επιτείνουν με τις μη-αποφάσεις τους. Αν το άφηναν να ψηφιστεί, θα τελείωναν οι μαφιόζοι, οι πρεζέμποροι, τα βαποράκια, οι τσαντάκηδες και οι διαρρήξεις που γίνονται από τους εθισμένους. 

Για να μην αναφερθώ στο πρόσφατο αίσχος με τις εθισμένες εκδιδόμενες και την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών τους για την “προστασία” του κοινωνικού συνόλου, την στιγμή που κανείς από μεριάς κράτους δεν τολμάει να κάνει το αυτονόητο. Το δοκιμασμένο. Δεν ζήτησε κανείς κάτι εντελώς καινούριο. Για δοκιμασμένες, επιτυχημένες λύσεις από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, και ειδικά από αυτόν της Ευρώπης μιλάμε.

Τα άτολμα πρόσωπα που αρνούνται τις πραγματικές λύσεις και οδηγούνται σε επικίνδυνα ημίμετρα μπορεί να είναι πολιτικοί. Άτολμοι συντηρητικοί πολιτικοί. Η λύση όμως δεν είναι να ψηφίσουμε απολιτικούς ή αντιδημοκρατικούς φασίστες. Η λύση είναι να βρούμε καλούς πολιτικούς. Ανθρώπους ταγμένους στην χρειαζούμενη μεταρρύθμιση και τις πραγματικές λύσεις.

Σας παρακαλώ, ψηφίστε πολιτικούς. Όχι όμορφους, όχι κολλητούς, όχι συμμαθητές ή γνωστούς ή ό,τι άλλο. Βρείτε πολιτικά σκεπτόμενους, προοδευτικούς πολίτες και κάντε τους με την ψήφο σας πολιτικούς. Εντοπίστε όσους είναι ήδη πολιτικοί με πραγματικό έργο και επανεκλέξτε τους. Μην πέσετε στην λούμπα της απογοήτευσης και ματαιώσετε την ψήφο σας αποφασίζοντας με γνώμονα την εκδίκηση ή τον φόβο. Βρείτε την ελπίδα και στηρίξτε την.

_______________

Υ.Γ.: Το ξέρω, δεν είναι κείμενο υποψηφίου αυτό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Διευκρινίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι αλαζόνας για να προεξοφλώ ότι μπορώ να καταφέρω όλα τα παραπάνω. Αλλά έχω προσδιορίσει το αντικείμενο σε ότι με αφορά, είμαι αποφασισμένος να προσπαθήσω, και ξέρω το τι θέλω για την χώρα μετά την 7η Μαΐου.

**Το linkαρισμένο κείμενο γράφτηκε από την μεριά του ψηφοφόρου, που πάει να επιλέξει τι θα ψηφίσει.