Εν αναμονή των αυριανών εξελίξεων... #Παπανδρέου #PtD #επιστολή

Το σκηνικό με τις κινήσεις Παπανδρέου μοιάζει να ξεκαθαρίζει, όσο κι αν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τις εκπλήξεις σε ένα τόσο ρευστό σκηνικό.

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μοιάζει αποφασισμένος να "καθαρίσει" το ΠΑΣΟΚ, να εκπληρώσει εκείνο το "Γιώργο άλλαξε τα όλα", με το μόνο τρόπο που έχει απομείνει: αντικαθιστώντας αυτό που έχει απομείνει, που είναι χρήσιμο και ελέγχεται πλέον αποκλειστικά από πρόσωπα που έζησαν για δεκαετίες στο όνομα του ιδρυτή του κόμματος, αρμέγοντας τη σφραγίδα και τους μηχανισμούς του κινήματος για την καριέρα τους· είτε αυτή ήταν πολιτική, είτε συνδικαλιστική, είτε στον "ιδιωτικό" (κρατικοδίαιτο) τομέα.

Η προσπάθεια να εξυγιανθεί από μέσα κράτησε πάνω από έξι χρόνια (2003-2009), και παρά τη νομιμοποίηση των ενεργειών στην κάλπη με το 44% του 2009 οι αντιστάσεις παρέμειναν ισχυρές. Το 2011 έφτασαν (συνεπικουρούμενοι από τα Μέσα και τη διαπλοκή) στην ανατροπή εκλεγμένου πρωθυπουργού, την ώρα που η δημοτικότητα της τότε κυβέρνησης ήταν γύρω στο 25% - περίπου όσο ευελπιστεί να πάρει το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Κάθε νέα προσπάθεια εξυγίανσης του ΠΑΣΟΚ πλέον, θα έπρεπε να καταφύγει σε αντιδημοκρατικές διαγραφές σχεδόν του συνόλου των εναπομεινάντων στελεχών του σε κάθε βαθμίδα. Η φυγή προς τα μπρος, και η ίδρυση ενός νέου φορέα είναι ο μόνος δημοκρατικός δρόμος για την αναγέννηση του χώρου. Κι ας αποφασίσει ο λαός, με μία καθαρή πρόταση στο τραπέζι. Θα είναι και μία απάντηση σε όσους ρίχνουν εκεί το βάρος της αποτυχίας της χώρας.

Σε αυτή την προσπάθεια λέμε ναι, και με αυτά κατά νου υπέγραψα χωρίς καμία αναστολή την χθεσινή επιστολή με 19 φίλους, την επιστολή που του ζητούσε να προχωρήσει. Ας μας συγχωρήσουν οι φορμαλιστές της πολιτικής τη βιασύνη. Προείχε το δια ταύτα της κίνησης.

Να το ξαναπούμε: μακάρι να είχαν και οι άλλοι πολιτικοί χώροι αυτά τα αντανακλαστικά σε αυτούς τους καιρούς, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία που κρύφτηκε πίσω από τη "θωρακισμένη οικονομία" του κ. Καραμαλή, και συνέχισε να κρύβεται πίσω από τον αντιμνημονιακό αγώνα του κ. Σαμαρά, που έγινε success story, και κατέληξε στον πιο στυγνό και κυνικό εκβιασμό που έχει ζήσει η χώρα μεταπολιτευτικά, με τη διακοπή της διαπραγμάτευσης και την συνακόλουθη προσφυγή στην κάλπη.

_________

σχετικά

Πολίτης: Νέο κόμμα;

"Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε. 

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.

[...]

Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα."

Πολίτης: Τι κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

"Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(...), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.

Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.

Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.

Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον "κύκλο" του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και "χρυσές εφεδρείες".

Νέο κόμμα;

Μετά την χθεσινή δεύτερη ατελέσφορη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, και ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος κ. Γεωργιάδης, απείλησαν για χάος αν δεν εκλεγεί ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Δήμας στο αξίωμα. Ο δε κ. Γεωργιάδης, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει το διαφαινόμενο αδιέξοδο και τη νέα κρίση (ΧΑΑ, spreads, grexit), δήλωσε πως η τρόικα διέκοψε τη διαπραγμάτευση εν αναμονή πολιτικών εξελίξεων, ενώ την κατηγόρησε ευθέως πως χρησιμοποίησε την εκλογή ΠτΔ για να φορτώσει κάθε μέρα και ένα νέο μέτρο.

Είναι προφανές πως ο κ. Γεωργιάδης δεν περιγράφει μία τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά ένα καβγαδάκι επιπέδου συνδικαλιστών σε κάποιο αμφιθέατρο. Και μπορεί να τον πιστεύαμε πως το πρόβλημα είναι πως ο καημένος αντιλαμβάνεται έτσι τα πράγματα λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αν παράλληλα δεν υπήρχε η τοποθέτηση Χαρδούβελη στη Βουλή για το πόσα θα χρειαστούμε το επόμενο διάστημα, αν δεν ακούγαμε τον κ. Πρωτόπαπα (που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις) να λέει πως υπάρχει έτοιμο προς ψήφιση το “πακέτο Χαρδούβελη” και συγκεκριμένα πως είναι “ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει η ελληνική πλευρά αυτή την ώρα”, προειδοποιώντας το συνομιλητή του από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα πρέπει να είναι έτοιμος για την υπογραφή του αν γίνει κυβέρνηση το Φεβρουάριο.

Το δημόσιο ψέμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου περί Τρόικας-Μαινάδας καταρρίπτεται από τη λογική, και από τον Υπουργό Οικονομικών, τους δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ (Παπαδημητρίου/ΣΚΑΙ), και τον εκπρόσωπο του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ στις διαπραγματεύσεις. Και μαζί του καταρρίπτεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις απειλές. 

Τη θέση του ψεύδους παίρνει η βεβαιότητα πως η συγκυβέρνηση επέλεξε να εκβιάσει τη χώρα, ξοδεύοντας την αξιοπιστία που χτίστηκε με αφόρητες θυσίες των πολιτών. Αυτές παίζουν στα ζάρια τώρα κοιτώντας, όχι το δημόσιο συμφέρον, αλλά τις πολιτικές τους καριέρες. Τέλος, ως προς αυτό, υπάρχει η χθεσινή διαρροή του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ κ. Ρήγα, όταν πιάστηκε on camera να λέει πως η κυβέρνηση θα έπεφτε το Φεβρουάριο λόγω “Μωραΐτηδων και Σηφουνάκηδων”, οπότε για τον κ. Βενιζέλο ήταν προτιμότερες οι εκλογές τώρα.

Απέναντι σε αυτό το στρατόπεδο, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν μπορεί να αποφασίσει αν τον εκφράζει ο κ. Μηλιός της ευρωπαϊκής προοπτικής ή ο κ. Μητρόπουλος των ειδικών δικαστηρίων και του προβληματικού πόθεν έσχες, ενώ οι λοιπές “μνημονιακές” δυνάμεις ζουν στο δικό τους αστερισμό με χαρακτηριστικό παράδειγμα παραλογισμού και εσωστρέφειας αυτό του κ. Λυκούδη. 

Ο εκλεγμένος στο Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ βουλευτής, και πορευόμενος για δεκαετίες ως παρακολούθημα του κ. Κουβέλη, έφυγε από την ΔΗΜΑΡ, ίδρυσε τάχα δικό του ασκέρι καταγγέλλοντας τον αρχηγισμό που απήλαυσε όλο το προηγούμενο διάστημα, και καταλήγει εβδομάδες μετά στο Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη όπου ο αρχηγισμός προβλέπεται από το καταστατικό! Δεν υπάρχει καμία εξουσία στο προσωποπαγές αυτό σχήμα στις ποικίλες επιτροπές του με τα ευφάνταστα ονόματα (Επιτροπή Δια Ταύτα”), αλλά είναι συμβουλευτικές προς τον Ηγέτη ο οποίος συνεχίζει να τοποθετείται αποκλειστικά σε πρώτο ενικό για το εγχείρημα: “έφτιαξα, έκανα, θέλω, επιτρέπω, δεν επιτρέπω”.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε. 

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.

Αυτό που χρειάζεται είναι να φύγει η σκιά πως ο κ. Μπούκουρας αποφυλακίστηκε λίγο πρίν τις εκλογές ΠτΔ για να ψηφίσει τον συντοπίτη του. Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε πώς μπήκε κάμερα στον ανιχνευτή καπνού κεντρικού ξενοδοχείου για να καταγράψει μία συναλλαγή αθλίων, αντί να μπει και αυτή η υπόθεση στο αρχείο μαζί με την υπόθεση Μιχελάκη, αυτή που αφορούσε κατηγορίες για επί πληρωμή ερωτήσεις από τον πρώην υπουργό για υπόδικο επιχειρηματία. Αυτό που χρειάζεται είναι να μεγαλώσει η κόρη μου σε μία χώρα που δεν θα εξαρτηθεί το μέλλον της από το φύλο της, τις θρησκευτικές, σεξουαλικές, ή κομματικές της προτιμήσεις. Σε μία χώρα όπου αν είναι ικανότερη του αδερφού της θα έχει την πορεία που της αξίζει. Ομοίως και για εκείνον, έναντι των τριγύρω του, έχοντας διασφαλίσει πως ο ανταγωνιστής του δεν θα τον προσπεράσει πίσω από κλειστές πόρτες. Πως δεν θα χρειαστεί να ενταχθούν σε κλίκες και φατρίες που θα τους ακυρώσουν αντί να αφεθούν να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους. 

Αυτά δεν είναι θέμα Μνημονίου. Είναι πολιτικές επιλογές και ουδείς τις εκπροσωπεί σήμερα. Ουδείς που να το εννοεί πραγματικά, να το ιεραρχεί πριν από κάθε “ρεαλισμό”, και να καταλαβαίνει συγχρόνως ποιά είναι η πολιτική διαδικασία διεκδίκησης της ψήφου, της παραγωγής πολιτικής και εν τέλει διακυβέρνησης, για να γίνουν.

Σε όλα αυτά δεν απαντάνε οι ανεπιβεβαίωτες διαρροές (του κ. Βενιζέλου;) περί κόμματος Παπανδρέου. Ούτε όσοι σπεύδουν να φτιάξουν λίστες αντ’ αυτού. Ούτε όσοι προστρέχουν στη βάση της αντίδρασης στο άθλιο σήμερα. Ούτε όσοι αναζητούν νέα ευκαιρία εργασίας στο πολιτικό σκηνικό.

Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα.

Μπορούν όλα αυτά να γίνουν και από υφιστάμενα κόμματα. Φυσικά και ναι. Φτάνει να αποφασίσει η ηγεσία να ασπαστεί όλα τα παραπάνω, και να έχει την αξιοπιστία που χρειάζεται για να μην φανεί όλο αυτό ευκαιριακό και καιροσκοπικό - όπως αποδείχθηκαν όλα τα προηγούμενα (ερήμην πολλές φορές των καλών προθέσεων των συμμετεχόντων).

Όποιος καταλαβαίνει μετά από όλα αυτά, και όσα παραλείπονται κατ’ανάγκη σε ένα άρθρο σαν αυτό, πως το ζητούμενο είναι το “νέο κόμμα”, μάλλον είναι εκτός θέματος. Δεν είναι αυτό, ούτε η ερώτηση, ούτε η απάντηση. Η πολιτική βούληση για αλλαγή είναι το δια ταύτα, για τη ζωή μας “αλλιώς”. Η βούληση είναι το ζητούμενο, και η ειλικρινής σύμπραξη - το όχημα θα καθοριστεί και από τις εξελίξεις. Αν επικεντρωθούμε άλλο σε αυτό, η μόνη εξέλιξη θα είναι για μία ακόμη φορά μόνο το “όχημα”. Και θα το καβαλήσει ο κάθε τσαρλατάνος μπας και τον περάσει απέναντι.

Αντί Καζαμία

Ο Καζαμίας ήταν η ελληνική λαϊκή εκδοχή του δρυίδη-μάγου-αστρολόγου, ένα μυθικό πρόσωπο τάχα ιταλικής καταγωγής, που προέβλεπε το μέλλον. Το Φθινόπωρο έβλεπε βροχές, το καλοκαίρι ξηρασία, ενώ οι λοιπές προβλέψεις του ήταν απροσδιόριστου γεωγραφικού στίγματος οπότε όλο και κάτι έβγαινε κάπου στον κόσμο· μία θεομηνία, μία τερατοογέννηση, μία καταστροφή. Αφήνοντας το 2014 χορτασμένοι(;) από τσαρλατάνους, ας δούμε που βρισκόμαστε με την ελπίδα πως θα αλλάξουμε το πού θα πάμε. 

Η κυβέρνηση που κέρδισε τη διεξαγωγή εκλογών καταδικάζοντας το μνημόνιο, κέρδισε τις εκλογές εκβιάζοντας κατάρρευση αν δεν εκλεγεί για να το εφαρμόσει. Κι ο παραλογισμός δεν τελειώνει εδώ. Μία τριετία μετά δεν έχουν εφαρμόσει κανένα από τα ευεργετικά μέτρα ανοίγματος της εγχώριας αγοράς, βελτίωσης των όρων του επιχειρείν για να υπάρξει ξανά ΑΕΠ και πίτα για να μοιραστεί, να δώσει δουλειές, μισθούς, συντάξεις και κοινωνική πρόνοια. Αντιθέτως, η αγορά έχει κλείσει και άλλο, η ψαλίδα φτωχών-πλουσίων έχει ανοίξει, και το κοινωνικό κράτος καταρρέει με την ανισότητα να θυμίζει πάλι δεκαετίες που νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας.

Η λύση τους; Ένας νέος εκλογικός εκβιασμός: αντί να κλείσουν τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, φορτωμένη από τη νέα φορολογική αφαίμαξη αφού ούτε δαπάνες κόπηκαν (αυξήθηκαν) ούτε δουλειές άνοιξαν ελέω προστασίας του κάθε διαπλεκόμενου (μικρού και μεγάλου), ανακοινώνουν σε eurogroup πρόωρη έξοδο από το Μνημόνιο, αναζωπυρώνουν τις συζητήσεις για Grexit με τις αγορές να ποντάρουν εκ νέου υπέρ μίας ελληνικής κατάρρευσης, σταματούν τις συζητήσεις με την Τρόικα, και προκηρύσσουν εκλογές. Για την ακρίβεια, γνωρίζοντας πως θα υπάρξει πολιτικό κόστος από την αποτυχία του περασμένου διαστήματος επισπεύδουν την εκλογή ΠτΔ, μετατρέποντας την έτσι σε μία εκβιαστική ψήφο εμπιστοσύνης. Μία ακόμα προσπάθεια για την καρέκλα τους. Ένας ακόμα εκβιασμός με τη διεθνή κοινότητα να μας κοιτάει εμβρόντητη, αν όχι με βαρεμάρα για τα ελληνικά τερτίπια. 

Με την υποψία και μόνο δε, πως μπορεί να φύγουν από το γκουβέρνο, τρέχουν ακόμα και Σάββατα να ψηφίσουν σωρεία τροπολογιών που μας στείλουν πίσω, στις ανάγκες ειδικών συμφερόντων και χαριστικών πράξεων. Business as usual.

Επαναπροσλήψεις ανθρώπων που είχαν πόρισμα Ρακιντζή για το παράνομο της αρχικής τους πρόσληψης, “καλοφάγωτα” εφάπαξ (όπως τα χαρακτήρισε ευεργετηθείς πρόεδρος σωματείου με επιστολή στα μέλη του), δασοκτώνα νομοσχέδια υπέρ καταπατητών και αποτελεσμάτων εμπρηστών και παράνομης υλοτομίας, και άλλα που δεν προλαβαίνουμε καν να μάθουμε. Ένας οχετός νομοθετικού έργου που χάνεται μέσα στην ποσότητα των κατατεθέντων. 

Εν μέσω αυτών, οι κατηγορίες για δοσοληψίες σε επίπεδο βουλευτών δίνουν και παίρνουν, ενώ οι υποθέσεις που τους αφορούν θάβονται η μία μετά την άλλη: από τη δικογραφία Μιχελάκη για επί πληρωμή ερωτήσεις στη Βουλή μέχρι τα πρόσφατα του Haikalisgate, ενώ όλα ακουμπούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το Μαξίμου και τις επιλογές του ίδιου του Πρωθυπουργού. Μόνο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη, όχι φυσικά για τη Λίστα Λαγκάρντ (η έκθεση του μειοψηφούντος Εισηγητή του Δικαστικού Συμβουλίου το ξεκαθάρισε αυτό), αλλά γιατί κάποιος έπρεπε να γίνει Ιφιγένεια προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να πάρει τις χρειαζόυμενες αποστάσεις από τις πολιτικές που επέβαλλαν οι αστοχίες και ο δόλος του. Τρέλα!

Όσο για την ιντελιτζένσια - τους μορφωμένοους και άριστους - της χώρας, με το κεφάλι χωμένο στο λάκκο περασμένων αποφάσεων, κοινωνικών και επαγγελματικών σχέσεων, ψευτο-εξαρτήσεων και ‘καλών τρόπων’, μοιάζει ανήμπορη να κοιτάξει για λύσεις πέρα από τα υπαρκτά σχήματα και πρόσωπα. Ταγμένη σε ένα ‘ρεαλισμό’ που επιβάλλει το σημερινό ορυμαγδό φαιδρών προσωπικοτήτων, έχει αφοσιωθεί στην υπεράσπιση αχρείαστων αν όχι προβληματικών σχημάτων και προσωπικοτήτων. Κι ο καιρός περνάει. 

Φτάσαμε στο 2015, μία ημερομηνία ‘από το μέλλον’ ακόμα και για τον γράφοντα 40άρη. Ζούμε στο αύριο με το κεφάλι χωμένο στη λάσπη του παρελθόντος μας. Κι όσο παραμένουμε φοβισμένοι για το άγνωστο, αντί να το εναγκαλιστούμε και να το διαμορφώσουμε, τόσο πιο βαθιά θα χωνόμαστε στο βούρκο· γιατί “έτσι πρέπει”, γιατί αυτό επιβάλλει ο “ρεαλισμός”. Ούτε ο Καζαμίας τόση κοροϊδία. Καλή χρονιά.

Τι κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

Η σύντομη απάντηση λέει "κεφαλοκλείδωμα", αφού όργανα, καταστατικό και αρχές καταπατούνται καθημερινά από το νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, με τα αναμενόμενα δημοσκοπικά ευρήματα και εκλογικά αποτελέσματα. Η μεγαλύτερη απάντηση λέει "το καθήκον του", αλλά αυτό σηκώνει υποκειμενική εκτίμηση, bias και πολιτική συζήτηση.

Ποτέ δεν συμφώνησα με την απλοϊκή εκτίμηση πως το ΠΑΣΟΚ διαλύεται λόγω Μνημονίου. Σε αυτό μπορεί να αποδοθεί ένα μεγάλο μέρος της κάμψης του, από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009 με 44% στο (δημοσκοπικό) 25% μετά το PSI, όταν παραλάμβανε το κόμμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τα υπόλοιπα έχουν εξατομικευμένες και συλλογικές ευθύνες που πρέπει να τις αναλάβουν, πρώτα ο πρόεδρος κ. Βενιζέλος, και μετά όσοι στελέχωσαν τα όργανα και τις ομάδες σχεδιασμού γύρω από αυτόν. Είναι αυτονόητο, όσο και αντικειμενικό, πέρα από κάθε υποκειμενική προτίμηση και εκτίμηση. Ειδικά αν το συγκρίνουμε με το κόστος που δέχτηκε να αναλάβει ο προηγούμενος πρόεδρος του κινήματος, για το Μνημόνιο.

Πέρα από τις γενικότητες που μιλούν για ένα ΠΑΣΟΚ που έγινε παρακολούθημα της πιο αντιδραστικής δεξιάς, υπάρχει μία λίστα πολιτικών που εφαρμόστηκαν με τις ευχές και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αιτιολόγηση δημοσίου συμφέροντος, αλλά με την πλήρη κάλυψη των Μέσων της χώρας που έκαναν πως δεν βλέπουν (όταν δεν τις στήριζαν με μισές αλήθειες). 

Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(...), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.

Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.

Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.

Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον "κύκλο" του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

-----------
ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και "χρυσές εφεδρείες".

Η οικονομία των αποκλεισμών. #vellideio #δίκτυοΑυτοοργάνωσης

Ομιλία στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, στο κάλεσμα του δικτύου Θεσσαλονίκης για τη δημιουργία ενός πανελλαδικού πολιτικού δικτύου αυτοοργάνωσης, στις 28/11/2014. 

Όλες οι ομιλίες εδώ.

_____________________

Να ξεκινήσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο δίκτυο Θεσσαλονίκης, στο epikairo, και στο γιατρό μας, τον Στέφανο Παραστατίδη για αυτή την πρωτοβουλία και πρόσκληση.

Με το Στέφανο τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε, προσπαθώντας να ιχνηλατήσουμε ένα νέο μονοπάτι - να ξαναβρούμε το δρόμο μας μέσα στη γενική ρευστοποίηση, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ και του χώρου, αλλά της πολιτικής ζωής και του κομματικού συστήματος που τόσο απαξιώθηκε τα τελευταία χρόνια από ανάξιους λειτουργούς του, από πονηρούς πολιτευτές κι από φασίστες.

Όσο αποδυναμωνόταν θεσμικά το κομματικό σύστημα, όσο άνοιγε το κενό μεταξύ διακυβέρνησης και βάσης, τόσο ισχυρότερα γίνονταν τα ειδικά συμφέροντα. Ο αποκλεισμός έχει γίνει η νέα κανονικότητα, ενώ εκμηδενίστηκε πρακτικά σχεδόν κάθε ευκαιρία ατομικής αυτο-πραγμάτωσης και συλλογικής προόδου, με όρους Ανοιχτής Κοινωνίας και δικαιοσύνης.

Το αποτέλεσμα δεν είναι Χούντα, αλλά δεν είναι και Δημοκρατία. Δεν βγάζει νόημα η σημερινή πορεία ούτε με όρους κοινωνίας, ούτε με όρους οικονομίας.

Ακούμε πως πρέπει να περιοριστεί η δημοκρατία μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Κάνουν λάθος!

Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: μόνο μέσα από την εμβάθυνση του πολιτεύματος μπορούμε να βρούμε διέξοδο, αν το παλέψουμε όλοι μαζί.

Ακούμε για τη σχέση χρέους Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, και παρακολουθούμε τις ικεσίες της ελληνικής κυβέρνησης για την μείωση - τη διαγραφή χρεών. Η σχέση αλλάζει και αλλιώς, όμως, μέσα από τη δημιουργία και την παραγωγή. Αυτή που δεν θα φέρει κανένας ξένος επενδυτής σε τέτοιο όγκο που να υποκαταστήσει την εγχώρια παραγωγή, τον πρωτογενή τομέα, το μικρομεσαίο, και τις επιχειρήσεις υπηρεσιών που μπορούν να αναπτυχθούν μέσω διαδικτύου.

Τι λέει η σημερινή κυβέρνηση στον πολίτη; Ναι, μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να αναπτύξεις τις ιδέες σου και να τις δοκιμάσεις στην αγορά - εδώ και στο εξωτερικό - αρκεί να!

Αρκεί να μην είσαι γυναίκα, για αρχή. Οι γυναίκες είναι για να τις ειρωνευόμαστε μέσα στη Βουλή, για να κάνουν τα παιδιά μας, και στην καλύτερη να μαζεύονται να πίνουν τσάι με τη σύζυγο του Πρωθυπουργού, όσο αυτός συζητάει με τα αντράκια του κόμματος για το μέλλον της χώρας.

Συγχαρητήρια - μόλις ακυρώσαμε το 52% του πληθυσμού της χώρας από το να συμβάλλουν με το μυαλό τους στο ΑΕΠ, αφού “αυτό είναι αντρική δουλειά”.

Όπως δεν μπορείς να συμβάλλεις αν είσαι ομοφυλόφιλος. Οι άνθρωποι αυτοί, σύμφωνα με την κείμενη αφήγηση του Μαξίμου δεν δικαιούνται ίσα δικαιώματα με τους “αληθινούς” άντρες και γυναίκες, δεν επιτρέπεται να παντρεύονται, να κληρονομούν, να έχουν παιδιά, δεν μπορούν καν να πλησιάσουν το κρεββάτι του αγαπημένου τους αν αυτός ή αυτή είναι σε κάποιο νοσοκομείο· “η οικογένεια μόνο” θα ακούσουν. Κι αυτοί δεν επιτρέπεται να κάνουν οικογένεια, γιατί είναι μίασμα ίσο με την ζωοφιλία, την παιδοφιλία, το σατανισμό και ό,τι άλλο ακούμε και διαβάζουμε κάθε τόσο από όσους σταματούν ακόμα και την απλή διοικητική πράξη του Συμφώνου Συμβίωσης. Η προοδευτικότερη της δεξιάς, η κ. Μπακογιάννη, ενοχλείται ακόμα και σήμερα από την εικόνα, είπε. Όχι πως από την αριστερά ακούσαμε πολλά παραπάνω!

Και πάλι συγχαρητήρια, μόλις ακυρώσαμε άλλο ένα 10% του πληθυσμού από την παραγωγή.

Τα ίδια με τους αλλοδαπούς κάθε οικονομικής και κοινωνικής τάξης, ακόμα και όσους έχουν γεννηθεί εδώ αλλά εμείς δεν τους δίνουμε χαρτιά. Υπάρχουν μαθητές που γυρίζουν από το σχολείο με το φόβο της σύλληψης για εξακρίβωση, γιατί ο νόμος για την ιθαγένεια μας έπεσε βαρύς και τον ακυρώσαμε. Μαζί και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ναι, καλά το μαντέψατε, μόλις χάσαμε άλλο ένα 10%.

Μέχρι εδώ έχουμε χάσει έξι στους δέκα από όσους μπορούσαν να στύψουν το μυαλό και τα χέρια τους για να φτιάξουν δουλειές, έχουν αποκλειστεί, κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο ότι οι τράπεζες χρηματοδοτούν μόνο με μέσο, στο ότι η γραφειοκρατία προσπερνάται και οι επιδοτήσεις κερδίζονται μόνο αν έχεις “μπάρμπα στην Κορώνη”, στο γεγονός πως το κράτος υπερφορολογεί για να κρατήσει κομμάτια του μόνο και μόνο για τις καρέκλες φίλων, την ώρα που σχολεία, πανεπιστήμια, και δομές υγείας γονατίζουν.

Είπα δομές υγείας και θυμήθηκα: εξαιρέστε και τα ΑΜΕΑ - τα άτομα με ειδικές ανάγκες - αυτούς κι αν τους έχουμε τσακίσει από κάθε δυνατότητα αυτο-πραγμάτωσης και συμμετοχής στη ζωή του τόπου. Οικονομική και κοινωνική.

Μόλις βάλουμε και τα ταξικά κριτήρια στον υπολογισμό, δεν μένει σχεδόν κανείς ελεύθερος να δημιουργήσει, και να συμβάλλει στην οικονομία μας αναπτύσσοντας τις δεξιότητες του· τα όνειρα του.

Ο ένας στους δέκα που μένει, υπό κανονικές συνθήκες θα αποτύχει την πρώτη φορά. Κι αν αποτύχει, με τον πτωχευτικό κώδικα της χώρας, θα έχει αποτύχει και σαν άτομο - σαν προσωπικότητα - όταν στο εξωτερικό οι επιτυχημένοι επαγγελματίες μετράνε δύο και τρεις και δέκα τέτοιες αποτυχίες μέχρι να τα καταφέρουν.

Ποιος μένει; Ο κολλητός, κι ο κολλητός του κολλητού· του υπουργού, του βουλευτή, του δημάρχου, του περιφερειάρχη μέσα σε ένα πλαίσιο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.

Αυτός ο κολλητός πάνω στον οποίο πρέπει να βασίσουμε τις ελπίδες μας, ακόμα κι αν είχε μυαλό και δυνατότητες όταν ξεκίνησε, ευνουχίστηκε μέσα από μία πορεία που του ζήτησε μόνο να παραμείνει αρεστός σε όποιον έχει προσκολληθεί. Τι θα εξάγει; Την ειδική σχέση;

Τι προσπαθώ να πω. Προσπαθώ να πω πως δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη - ισονομία. Χωρίς ίσους κανόνες, για ίσους πολίτες, σε μία ευνομούμενη δημοκρατία. Και πως όσο αυτά δεν γίνονται συνείδηση και αίτημα, η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται. Γιατί η χώρα, και η οικονομία της είναι οι πολίτες - όχι οι περαστικοί τάχα επενδυτές από την κάμαρη του Μαξίμου.

Οι εγχώριοι και ξένοι επενδυτές, αν είναι σοβαροί, αυτό το πλαίσιο ψάχνουν να βρουν γιατί γνωρίζουν, πως χωρίς αυτό δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχει κατανάλωση, και άρα δεν υπάρχει πελάτης για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος μιλώντας για το νόμο για την ιθαγένεια στην Αμερική, την περασμένη εβδομάδα, έθεσε ως κορμό της Αμερικανικής ταυτότητας το εξής: πως όλοι γεννήθηκαν ίσοι, και πως όλοι πρέπει να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν.

Θα πω πως αυτός δεν είναι ο κορμός της Αμερικανικής ταυτότητας, αλλά θεμελιώδης αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο αποκλεισμός που φέρνει ο περιορισμός της δημοκρατίας, το τεχνηέντως στρεβλό πλαίσιο, η μισαλλοδοξία και η φοβικότητα δεν είναι η λύση. Είναι το πρόβλημα.

Ελπίζω πως εδώ, σήμερα, μέσα από την δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου πολιτών, μπορούμε να παλέψουμε για την επαναφορά της πολιτικής στη σωστή της βάση, της πολιτικής που θα θωρακίζει τη δημοκρατία και θα προστατεύει τον πολίτη για να ζήσει τη ζωή του όπως εκείνος ή εκείνη την καταλαβαίνει· χωρίς τις αλυσίδες του φύλου, της καταγωγής, της τάξης, της σεξουαλικότητας ή των πολιτικών πεποιθήσεων.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει με άρρωστα κόμματα, που οδηγούν σε άρρωστες κυβερνήσεις. Η πρόταση για ένα έκτακτο συνέδριο από τη βάση για ένα κόμμα που έχει γονατίσει και έχει χάσει τον προσανατολισμό του, για αναθεώρηση των κανόνων, και επανασύνδεση με τις αρχές, όσο και με την βάση, είναι αυτονόητη.

Δεν μπορεί να γίνει χωρίς κόμματα, διαδικασίες, και πολιτικούς. Δεν υπάρχουν Μεσσίες, ούτε Ιορδάνης ποταμός για να βαφτίζονται και να φωτίζονται οι ενάρετοι του κάθε προφήτη. Ούτε μπορούμε να δεχτούμε σήμερα επίδοξες Φρειδερίκες, παλατιανούς και αυλικούς.

Υπάρχουν πολίτες, πολίτευμα, κανόνες, κόμματα, και διαδικασίες. Και πρέπει να βρεθεί διάθεση για πολιτική δουλειά, πριν και μετά το βιοπορισμό.

Η σοσιαλδημοκρατία έχει δείξει ότι μπορεί, συνδυάζοντας τον πολιτικό φιλελευθερισμό - την αγάπη για την ελευθερία - με την αριστερή αλληλεγγύη για τον διπλανό μας. Αυτόν που ατύχησε, και αυτόν που μας χρειάζεται. Για να προχωρήσουμε όλοι μαζί. Είναι στο χέρι μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

σχετικό:

Πολίτης: Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι...