Κυνικό πολιτικό παιχνίδι ή θεσμική κατάρρευση;

Οι αποκαλύψεις Πανούση δημιουργούν ερωτηματικά προς κάθε κατεύθυνση. Δημιουργεί απορία πως κάποιος που αισθάνεται πως απειλείται η ζωή του δεν προβαίνει σε ενέργειες ανεξαρτήτως του αν θα βλάψει την κυβέρνηση. Ενέργειες που είναι σαφώς απλούστερες και αποτελεσματικότερες όταν είσαι υπουργός με το χαρτοφυλάκιο των Σωμάτων Ασφαλείας. Εκτός εάν σε αυτή τη διαδικασία, που περιλαμβάνει τη δίωξη όσων σε απειλούν, δεν εμπιστεύεσαι τη δικαιοσύνη.

Το μείζον θέμα που προκύπτει από τους χειρισμούς Πανούση είναι πως κάποιος που έχει διατελέσει Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, καθηγητής Εγκληματολογίας και βουλευτής δεν αισθάνεται πως μπορεί να βασιστεί στο θεσμικό πλαίσιο και τη λειτουργία της δικαιοσύνης για να προστατεύσει τη ζωή του, ακόμα κι όσο ήταν εν ενεργεία υπουργός, αλλά χρειάζεται να καταφύγει σε σφραγισμένους συμβολαιογραφικούς φακέλους με ονόματα και την προστασία που προσφέρει, αν προσφέρει, η δημοσιοποίηση της απειλής.

Αν αυτό ισχύει, αν οι κινήσεις Πανούση δεν εντάσσονται σε ένα ακόμα κυνικό πολιτικό παιχνίδι από όσα έχουμε δει τον τελευταίο καιρό, τότε η χώρα έχει μετατραπεί σε Κολομβία επί Εσκομπάρ. Το ζήτημα του κ. Λάμπρου είναι αντιμετωπίσιμο - όσο ήταν και του κ. Μπαλτάκου: αμφότεροι είχαν σχέσεις με δολοφονικά πολιτικά άκρα στο όνομα των κυβερνήσεων που τους διόρισαν.

Αν όμως, κάποιος σαν τον κ. Πανούση, που απέχει παρασάγγας από το μέσο πολίτη, δεν μπορεί να αποτανθεί στη δικαιοσύνη για μία τόσο σοβαρή υπόθεση, η χώρα έχει τελειώσει. Αυτό είναι το πρώτο που οφείλει να απαντήσει η κυβέρνηση, ακόμα και με αντικατάσταση του κ. Παρασκευόπουλου αν δεν μπορέσει να προσφέρει πειστικές απαντήσεις, τόσο για τις καταγγελίες του πρώην υπουργού, όσο και για τον συνεργάτη του που διαπραγματευόταν με τρομοκράτες στο όνομα της κυβέρνησης.