Ο κ. Τσίπρας είχε μία ευκαιρία: να αλλάξει την Ελλάδα. Όχι την Ευρώπη, όχι τον κόσμο όλο, αλλά την Ελλάδα. Αντ’ αυτού, μπήκε σε μία ανερμάτιστη διαπραγμάτευση ανενημέρωτος και αδαής, βυθίζοντας την στο αδιέξοδο, καθιστώντας την πραγματικό έρμαιο όποιου επιθυμεί να τη μετατρέψει σε αποικία.
Οι παραινέσεις εκφράστηκαν από παντού - φίλιες και μη δυνάμεις, δημόσια και μη. Όπως και οι διατεθειμένοι σε μία σύμπραξη - άτυπη ή μη - προς αυτή την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού ο κ. Τσίπρας αντιμετώπισε αυτές τις προθέσεις σαν «βλαχοδήμαρχος», με επαρχιώτικη αλαζονεία, νομίζοντας πως έχει πιάσει τον Πάπα απ το ράσο. Όταν κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή η περίπτωση, πως επρόκειτο για καλές προθέσεις και όχι αδυναμία των συνομιλητών, ήταν αργά: οι τράπεζες είχαν ήδη κλείσει διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο στις ζωές των πολιτών που όφειλε να υπηρετεί.
Μπορούσε να δουλέψει για τη μεσαία τάξη - όσους ανήκουν σε αυτή και όσους παλεύουν να ενταχθούν σε αυτή. Μπορούσε να παλέψει για τους αδύναμους της κοινωνίας. Μπορούσε να νομοθετήσει για τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Αντ’ αυτών, εναγκαλίστηκε με τα αντιδραστικότερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας και αποτάνθηκε στα χειρότερα ένστικτα που είχαν καλλιεργήσει όλοι αυτοί για χρόνια προκειμένου να αποφύγει το μέλλον και τις απαιτήσεις του για λύσεις. Επέλεξε το παρελθόν και μία συζήτηση που δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από φανατισμό και πόλωση.
Οι παραινέσεις εκφράστηκαν από παντού - φίλιες και μη δυνάμεις, δημόσια και μη. Όπως και οι διατεθειμένοι σε μία σύμπραξη - άτυπη ή μη - προς αυτή την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού ο κ. Τσίπρας αντιμετώπισε αυτές τις προθέσεις σαν «βλαχοδήμαρχος», με επαρχιώτικη αλαζονεία, νομίζοντας πως έχει πιάσει τον Πάπα απ το ράσο. Όταν κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή η περίπτωση, πως επρόκειτο για καλές προθέσεις και όχι αδυναμία των συνομιλητών, ήταν αργά: οι τράπεζες είχαν ήδη κλείσει διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο στις ζωές των πολιτών που όφειλε να υπηρετεί.
Μπορούσε να δουλέψει για τη μεσαία τάξη - όσους ανήκουν σε αυτή και όσους παλεύουν να ενταχθούν σε αυτή. Μπορούσε να παλέψει για τους αδύναμους της κοινωνίας. Μπορούσε να νομοθετήσει για τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Αντ’ αυτών, εναγκαλίστηκε με τα αντιδραστικότερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας και αποτάνθηκε στα χειρότερα ένστικτα που είχαν καλλιεργήσει όλοι αυτοί για χρόνια προκειμένου να αποφύγει το μέλλον και τις απαιτήσεις του για λύσεις. Επέλεξε το παρελθόν και μία συζήτηση που δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από φανατισμό και πόλωση.
Αυτό δεν είναι Αριστερά κ. Τσίπρα. Είναι στην καλύτερη περίπτωση λαϊκή Δεξιά και στη χειρότερη (και πιο πιθανή) εθνολαϊκισμός. Σε λίγο κλείνετε ένα χρόνο διακυβέρνησης και δεν έχετε πάρει μία θετική πρωτοβουλία για τη χώρα. Μία πρωτοβουλία που να βελτιώνει τη θέση των πολλών αντί των λίγων. Ό,τι κι αν κάνουν οι εταίροι μας για το χρέος, ό,τι απόφαση κι αν πάρουν για την επιβάρυνση ή μη των δικών τους πολιτών με τη διαγραφή μέρους του χρέους μας, δε θα σημάνει τίποτα για τη χώρα που βυθίσατε αντί να αλλάξετε ασπαζόμενος προοδευτικά ιδεώδη και σύγχρονες μεθόδους αποκεντρωμένης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης. Η λίστα είναι μακρυά και δεν έχετε κλείσει ακόμα χρόνο.
ΥΓ: όσοι ελπίζουν για ικανοποιητική αντιπολίτευση από τη σημερινή ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίσουν να απογοητεύονται. Η αμηχανία τους σε όσα κάνει ο κ. Τσίπρας οφείλεται στο ότι κάνει ό,τι θα έκαναν κι εκείνοι - το ίδιο παιχνίδι παίζει. Μόνο που το κάνει πιο κυνικά, πιο αποτελεσματικά (επικοινωνιακά), πιο καταστρεπτικά. Τι θα πουν; «Είπαμε να πάρουμε ένα (μικροκομματικό) όφελος αλλά εσύ το παράκανες»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου