Οι ευθύνες Τσίπρα για τον Καμμένο

Ο ΥΠΕΘΑ και το Hummer του έξω από το Μαξίμου (07/2015)

Ο κ. Τσίπρας εκλέχθηκε απέναντι σε μία σκληρή δεξιά, που ενδιαφερόταν περισσότερο για την «επανακατάληψη των πλατειών μας», αντί των υποθέσεων ρατσιστικής βίας που ντανιάζονταν στο συρτάρι του ΥΠΡΟΠΟ μέχρι να δολοφονηθεί Έλληνας από τις δυνάμεις που συνέδραμαν στην «επανακατάληψη».

Η επιλογή Πάνου Καμμένου ως κυβερνητικού εταίρου, η ανάθεση σε αυτόν του ΥΠΕΘΑ και η ελευθερία με την οποία εκφράζεται δε συνιστά κάποιου είδους αναγκαστική επιλογή, αλλά πολιτική. Όπως και όσα ξεστομίζει κατά καιρούς, από το στρατό που εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια, μέχρι το εκ νέου επίκαιρο «θα σας γεμίσουμε Τζιχαντιστές»· επίκαιρο μετά την ανακάλυψη, στον τόπο του εγκλήματος, διαβατηρίου που είχε περάσει από τη Λέρο.

Είναι δυνατόν να επιλέξουν κάποιοι οπαδοί του ISIS να ανακατευτούν ανάμεσα στους πρόσφυγες κάνοντας μαζί τους το ταξίδι της φυγής από το ISIS προς το δυτικό κόσμο και την ελευθερία; Φυσικά και είναι. Αλλά είναι ασήμαντο, όταν είναι δεδομένο, σύμφωνα με τις υπηρεσίες ασφαλείας (που ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω από τον κατά συρροή καταδικασθέντα για ψευδείς δηλώσεις υπουργό), πως η πλειοψηφία των στρατευμένων του ISIS ταξιδεύει δίπλα μας, δίπλα στα παιδιά μας, με αεροπλάνα και τρένα. Με νόμιμα διαβατήρια, νόμιμα διαμένοντες στις χώρες που θα κληθούν να επιτεθούν, όντες τόσο γηγενείς, όσο και μη. 

Οι επίδοξοι δολοφόνοι του ISIS δεν «παρεισφρέουν στους μετανάστες», αλλά σε εμάς, στους νόμιμα διαμένοντες Ευρωπαίους, στους γηγενείς. Όσοι επιμένουν στο αντίθετο, ή είναι εγκληματικά παραπληροφορημένοι, ή είναι εγκληματικά λαϊκιστές και θα πουν οτιδήποτε προκειμένου να στηρίξουν την μισαλλοδοξία τους και ό,τι εδράζεται σε αυτήν. Την πολιτική τους καριέρα, για παράδειγμα.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αναλυθεί η αρχική δήλωση του Πάνου Καμμένου για τη διάχυση Τζιχαντιστών από την Ελλάδα στην Ευρώπη, όπως και η ανοχή του Πρωθυπουργού σε αυτή. 

Τέλος, φωνές σαν του Πάνου Καμμένου δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα - το κόμμα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, βρίθει ανόητων, μισαλλόδοξων και ανεύθυνων προσώπων. Οι δηλώσεις Καμμένου εκθέτουν τη χώρα ως μέρος του προβλήματος, αντί της ανάληψης πρωτοβουλιών και επαφών που θα την έκαναν μέρος της λύσης και κύριο συνομιλητή στην περιοχή. 

Αυτό φαίνεται πως είναι κάτι που ουδόλως απασχολεί τον Πρωθυπουργό, όπως και η ευθύνη που έχει αναλάβει για τη μοίρα της χώρας, απ’ τη στιγμή που επιτρέπει στον υπουργό και συγκυβερνώντα του να επαναλάβει τάχα «δικαιωμένος» τις απερίσκεπτες (ή προμελετημένες) ανοησίες του εξερχόμενος από το Μαξίμου χθες το βράδυ.