194 είπαν ΝΑΙ

Η ψήφιση της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης για ΚΑΘΕ ζευγάρι, είναι ένα χτύπημα στη μισαλλοδοξία, στην οπισθοδρομική ανοησία και την υποκρισία, απέναντι σε όσους μιλούν για μία σύγχρονη Ελλάδα και Ευρώπη, για πρόοδο, δικαιοσύνη ή ισονομία, αλλά δέχονται πως μερικοί είναι πιο ίσοι από άλλους. Εν προκειμένω, πως μερικοί δικαιούνται τις εύνοιες του οικογενειακού, φορολογικού και κληρονομικού δικαίου και κάποιοι όχι. Πως υπάρχουν «ανώμαλοι» λόγω γενετήσιας διαφοροποίησης - λόγω αδένων. Πως μερικοί δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο δίπλα στον άνθρωπο τους, στα παιδιά τους.

Είναι οι ίδιοι που περίμεναν να δολοφονηθεί Έλληνας από τη Χρυσή Αυγή για να αντιδράσουν στη βία που ασκούσε η εγκληματική οργάνωση. Μέχρι τότε άκουγαν για περιστατικό και ρωτούσαν «πόσο μαύρο ήταν το θύμα», ή «πόσο μετανάστης», για να το προσπεράσουν, για να μη δυσαρεστήσουν, δέσμιοι σε ζωώδη ένστικτα που κουβαλούν οι ίδιοι, αυτά που εξέθρεψαν με μίσος, μισόλογα, αστειάκια και παραλείψεις στην κοινωνία. Οι ίδιοι που άκουγαν για βιασμό και ρωτούσαν τι φορούσε το θύμα, τι ώρα και σε ποιά γειτονιά. Οι ίδιοι που ρώτησαν το 2008 «τι ήθελε κι αυτός, 15 χρονών παιδί, βράδυ, στα Εξάρχεια». Λυπάμαι - δε θα σας κάνω τη χάρη να σας ξεχωρίσω. Μαζί είστε.

Με την κατάθεση και την υπερψήφιση του νόμου αυτού, μπήκε μία γραμμή ανάμεσα μας. Αποκαλύφθηκε η υποκρισία. Από τη μία, όσοι πιστεύουν χωρίς επιφυλάξεις πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και οφείλουμε να το αποτυπώνουμε στις προβλέψεις του νόμου. Από την άλλη, ονομαστικά, η Εκκλησία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, μία πτέρυγα του συντηρητικού κόμματος της ΝΔ, οι ΑΝΕΛ, όπως και οι πρώην και νυν αρχηγοί κομμάτων Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Καραμανλής και Γεννηματά που απείχαν.

Έχουμε δρόμο ακόμα, αλλά η χθεσινή ημέρα πρέπει να μπει στο ημερολόγιο όλων μας. Συγχαρητήρια, σεβασμός και αγκαλιές σε όσους υπερψήφισαν. Είστε κανονικοί άνθρωποι.

Είδα το #thisisacoup του Paul Mason.

Η πρώτη σκέψη, αφότου ξεπεράσει κανείς το βαθμό πρόσβασης που δόθηκε στον δημοσιογράφο σε συγκεκριμένες στιγμές, ήταν πως η Pravda ήταν πιο αντικειμενική στη “δημοσιογραφία” της. Η δεύτερη σκέψη αφορά το κυρίως θέμα του φιλμ, το δημοψήφισμα Τσίπρα και τη στροφή που έκανε μετά τη νίκη του. Και είναι απορία: πώς θα ερχόταν “το τέλος της λιτότητας” με δημοψήφισμα, χωρίς εναλλακτική πηγή εσόδων (επενδύσεις που θα έφερναν δουλειές, φορολογικά έσοδα και θέσεις εργασίας) ή περικοπές στο κράτος;

Μετά την περίοδο Καραμανλή, που έριξε λεφτά στην κρίση (2007 - 2009) και απέτυχε παταγωδώς οδηγώντας μας σε αδυναμία δανεισμού και το Μνημόνιο, ήρθε ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 και είπε “να κάνουμε δημοψήφισμα για να βρέξει ο Θεός λεφτά και να φύγουμε απ τα Μνημόνια”.

Το δημοψήφισμα έγινε και 62% ψήφισαν “να βρέξει” αλλά δεν έβρεξε. Αντιθέτως, χάθηκαν και τα τελευταία που είχαμε διαφυλάξει - τα τελευταία ψήγματα επιχειρηματικότητας, τα 25 δισ. του δημοσίου σε τραπεζικές μετοχές, οι ανοιχτές τράπεζες που έκλεισαν, η αξιοπιστία που είχαμε κερδίσει με αίμα.

Λεπτομέρειες κατά τον Paul Mason που αναρωτιέται ακόμα γιατί 11 εκατομμύρια Έλληνες δεν αυτοκτόνησαν ολοκληρωτικά, αλλά πιάστηκαν από το τελευταίο κλαρί που βρήκαν στην ελεύθερη πτώση που έφερε ένας Πρωθυπουργός που δήλωσε στην κάμερα του προπαγανδιστικού φιλμ: “χάσαμε χρόνο και βρεθήκαμε χωρίς λεφτά με την πλάτη στον τοίχο - αν το ξέραμε θα είχαμε πάρει πιο γενναίες αποφάσεις νωρίτερα”. 

Αν δεν ήταν δουλειά του Πρωθυπουργού να το ξέρει (πως δεν υπήρχε χρόνος για το παιχνίδι Βαρουφάκη), ποιός έπρεπε να το ξέρει; Οι πρωταγωνιστές του Paul Mason; Ο μποξέρ-λιμενεργάτης, η ηθοποιός του ΕΜΠΡΟΣ και η δημοσιογράφος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν πειράζει όμως, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, γιατί ζήσαμε “περηφάνια” και “ιστορικές στιγμές”. Δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα στο σχήμα του - δε χρειάζεται κανέναν από αυτούς που ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε στο twitter του "Γερμανοτσολιάδες", σε άπταιστα ελληνικά. Από αυτούς που θα του έλεγαν από το Φεβρουάριο, αν όχι νωρίτερα, πως ΔΕΝ έχει χρόνο, πως πρέπει να δρομολογήσει εναλλακτικές λύσεις για την οικονομία και την κοινωνία. Πως η καρέκλα έχει κόστος που πρέπει να πάρει και αυτός με τη σειρά του, αν δε θέλει να το περάσει στην κοινωνία, όπως έκανε αυτός που μας έβαλε σε αυτή την περιπέτεια: ο Κώστας Καραμανλής, με τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρώην Πρωθυπουργό, τον κ. Αντώνη Σαμαρά, που δήλωνε το Μάιο του 2009 πως το έλλειμμα θα φτάσει το πολύ μέχρι το 4,5%, αντί του υπερτριπλάσιου πραγματικού που έφτασε το 15,6%. 

Το αρνούνται άλλωστε ακόμα και σήμερα. Ήταν λογιστικό τρικ, λένε, και διαμέσου του εκπροσώπου τους στην κυβέρνηση Τσίπρα, του κ. Καμμένου, για να μας υποδουλώσουν οι σοσιαλδημοκράτες - για να μας δέσουν στο άρμα της Ευρώπης. Γιατί άλλη δουλειά δεν είχε η Ευρώπη, από το να ασχολείται κάθε τρεις και λίγο με το 2% της Ευρωζώνης… 

Η αλήθεια είναι μία απλή ευθεία γραμμή: χωρίς το μύθο δεν έχουν πόδι να σταθούν, αφού δεν έχουν ούτε λύσεις, ούτε προτάσεις. Μόνο ειδικά συμφέροντα με πρώτο το δικό τους. Όλα για την επιβίωση τους - ο λαός μπορεί να περιμένει.

Έχει και η Ελλάδα ηλίθιους

Συνηθίζουμε να σηκώνουμε τη γροθιά για τα αμερικανικά «γεράκια» του πολέμου, ή τα γερμανικά τραπεζικά «γεράκια» - αυτούς που αδυνατούν από συμφέρον ή μειωμένη αντίληψη να αντιληφθούν μία ευρύτερη εικόνα και επιμένουν, όταν δεν επιβάλλουν, καταστρεπτικές λύσεις σε μεγάλα προβλήματα.

Έχουμε και εδώ «γεράκια», τους ηλίθιους. Η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι πως σε ό,τι αφορά την άρχουσα τάξη της χώρας, υπάρχουν κυρίως τέτοιοι. Ελέγχουν τα Μέσα,  αναδεικνύουν δημοσιογράφους που τους μοιάζουν, εκλέγουν πολιτικούς που μοιράζονται ή ανέχονται τις αντιλήψεις για τη ζωή και την πολιτεία.

Η συνταγή είναι κοινή. Όποτε δεν υπάρχει απάντηση που να στέκει της παραμικρής λογικής επεξεργασίας επιστρατεύεται η θρησκεία. Όταν η θρησκεία δεν είναι αρκετή, επιστρατεύεται η πατρίδα - ο εθνικισμός. Η φυλή. Το αίμα. Το ελληνικό πόδι. Η αντρίλα και η παράδοση των προγόνων, η ιστορία, οι γενοκτονίες.

Όσο αυτοί οι ηλίθιοι αδυνατούν να αντιληφθούν την κατεύθυνση, τόσο θα προτείνουν «λύσεις» που θα εξασφαλίζουν την στασιμότητα της κοινωνίας και της χώρας. Αυτός ήταν ο αγώνας που ξεκίνησε από το τέλος της Γερμανικής Κατοχής του ’40, οδήγησε στη χούντα του ’67 και συνεχίζεται αλώβητος στην επταετία (πώς περνάνε τα χρόνια) της κρίσης.

Όσο αυτοί οι ηλίθιοι δεν αντιμετωπίζονται, θα ρίχνουν κυβερνήσεις, θα ανεβάζουν άλλες, θα τις αλλάζουν και αυτές όταν η διαβολή τους δε θα είναι αρκετή, φτάνει να μην αλλάξει τίποτα.

Οι αγαπημένες μου περιπτώσεις είναι αυτές που ευαγγελίζονται την αλλαγή, εννοώντας φυσικά την ισχυροποίηση του μηχανισμού που τους τρέφει, αυτούς και μόνο αυτούς, αφού κανένας ηλίθιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ατομική πρόοδο μέσα από τη συλλογική. Μέχρι πρότινος μιλούσαν μόνο για μεταρρυθμίσεις. Τελευταία τολμούν να μιλήσουν και για αλλαγή, για να καλύψουν την επιθυμητή στασιμότητα. Τη συντήρηση.

Όποιος δεν είναι ηλίθιος, καταλαβαίνει πως ο τρόπος λειτουργίας ενός κράτους (όπως και μίας εταιρείας) είναι το κλειδί. Κι όταν δε δουλεύει το αλλάζεις μαζί με την κατεύθυνση. Ενισχύεις το θεσμικό πλαίσιο, βάζεις κανόνες που καταρχήν περιορίζουν εσένα που ασκείς εξουσία - αυτό είναι πάντα ένα καλό σημάδι όταν το πετύχεις. Το κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ελευθερία των πολιτών και τη δημοκρατία. Στο πρώτο «δεν πειράζει» έχεις χάσει.

Μετρώντας τα μέχρι σήμερα «δεν πειράζει» και αυτής της κυβέρνησης, το συμπέρασμα είναι ένα. Πέσαμε για μία ακόμα φορά σε ηλίθιους. 

Ο Φαήλος ξέρει

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης ξέρει ποιές ήταν οι επιλογές του Μηνά Χατζησάββα καλύτερα από τον σύντροφό του, για 25 χρόνια, και τους κοντινούς του. Γιατί τον έβλεπε στην τηλεόραση.

Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθεί κανείς με το συγκεκριμένο πρόσωπο αν δεν έχαιρε δημοσίου βήματος, αν δεν είχε τόση εγγύτητα στην πολιτική εξουσία και δη σε έναν πρώην Πρωθυπουργό που «δεν ενδιαφερόταν για τη ρατσιστική βία», αλλά καιγόταν να μην ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης παρά την υπόσχεση να ακολουθήσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όταν αυτή θα έβγαινε. Και βγήκε. Και Σύμφωνο δεν είδαμε.

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης και οι όμοιοι του στην πολιτική και τα ΜΜΕ ξέρουν πως υπάρχει «μοδέρνα πολιτική ατζέντα». Ξέρει πως ο Μηνάς Χατζησάββας ντρεπόταν για την ταυτότητα του - πως «την κρατούσε μακρυά από τα μάτια του κόσμου».

Έχουν δίκιο σε ένα σημείο, στο ότι υπάρχει πολιτική ατζέντα που λέει πως οι άνθρωποι είναι ίσοι με όποιον κι αν επιλέγουν να μοιραστούν τη ζωή τους. Χωρίς να πρέπει να πάνε στην αστυνομία για να πάρουν άδεια για να δουν το άψυχο σώμα του συντρόφου τους. Είναι απλό - δεν είναι κάτι δύσκολο. Είναι μία απλή διοικητική πράξη, ένα κωλόχαρτο ακόμα, σαν το πιστοποιητικό γέννησης ή θανάτου. Το δίπλωμα οδήγησης, το απολυτήριο από το στρατό, τη φορολογική ενημερότητα. 

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, όμως, έρχεται από μία εποχή και ένα πολιτικό χώρο που δεν έπαιρνες δίπλωμα οδήγησης αν δεν υπέγραφες πιστοποιητικό φρονημάτων. Η δε «ανοχή» τους στην ομοφυλοφιλία φτάνει μέχρι τη μη φυλάκιση τους σε κάποιο τρελάδικο: ας ζήσουν ανάμεσα μας, αλλά κρυφά. Κι αν τυγχάνεις «αξύριστη χήρα» βγάλε το σκασμό - μη μιλάς. Δεν ξέρεις εσύ, ούτε καν τον άνθρωπο σου, τι έλεγε τι επιθυμούσε κι αν ζητούσε ή όχι το Σύμφωνο. Μόνο ο Φαήλος ξέρει...

Η μόνη ερώτηση που πρέπει να μας απασχολήσει, κοιτώντας μπροστά, είναι  το ποιόν όσων νομοθετούν ή κυβερνούν με σεβασμό και κόκκινη γραμμή αυτές τις απόψεις, πίσω από ένα φερετζέ παράδοσης ή θρησκείας. Για πόσο ακόμα θα αθετείται το «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» γιατί ενοχλεί τον κάθε Φαήλο που «ξέρει».

Είναι ένα ερώτημα που δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη κοινότητα αλλά όλους. Δεν ξέρεις πότε ο Φαήλος θα αποφασίσει πως ξέρει καλύτερα από σένα τι πρέπει να ψηφίζεις, αν θα σπουδάσεις, ή αν μπορείς να πάρεις δημόσιο αξίωμα. Τι επιτρέπεται να είσαι και τι όχι. Είναι η ώρα, εδώ και καιρό, να τελειώσουμε με τις αγκυλώσεις του κάθε φασίστα, είτε δηλώνει πατριώτης, είτε εθνικιστής, είτε δικηγόρος και πρωθυπουργικό κολλητάρι.

σχετικά άρθρα:

Το δίκιο του πούστη

Η οικονομία των αποκλεισμών. #vellideio #δίκτυοΑυτοοργάνωσης

Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα