Συνηθίζουμε να σηκώνουμε τη γροθιά για τα αμερικανικά «γεράκια» του πολέμου, ή τα γερμανικά τραπεζικά «γεράκια» - αυτούς που αδυνατούν από συμφέρον ή μειωμένη αντίληψη να αντιληφθούν μία ευρύτερη εικόνα και επιμένουν, όταν δεν επιβάλλουν, καταστρεπτικές λύσεις σε μεγάλα προβλήματα.
Έχουμε και εδώ «γεράκια», τους ηλίθιους. Η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι πως σε ό,τι αφορά την άρχουσα τάξη της χώρας, υπάρχουν κυρίως τέτοιοι. Ελέγχουν τα Μέσα, αναδεικνύουν δημοσιογράφους που τους μοιάζουν, εκλέγουν πολιτικούς που μοιράζονται ή ανέχονται τις αντιλήψεις για τη ζωή και την πολιτεία.
Η συνταγή είναι κοινή. Όποτε δεν υπάρχει απάντηση που να στέκει της παραμικρής λογικής επεξεργασίας επιστρατεύεται η θρησκεία. Όταν η θρησκεία δεν είναι αρκετή, επιστρατεύεται η πατρίδα - ο εθνικισμός. Η φυλή. Το αίμα. Το ελληνικό πόδι. Η αντρίλα και η παράδοση των προγόνων, η ιστορία, οι γενοκτονίες.
Όσο αυτοί οι ηλίθιοι αδυνατούν να αντιληφθούν την κατεύθυνση, τόσο θα προτείνουν «λύσεις» που θα εξασφαλίζουν την στασιμότητα της κοινωνίας και της χώρας. Αυτός ήταν ο αγώνας που ξεκίνησε από το τέλος της Γερμανικής Κατοχής του ’40, οδήγησε στη χούντα του ’67 και συνεχίζεται αλώβητος στην επταετία (πώς περνάνε τα χρόνια) της κρίσης.
Όσο αυτοί οι ηλίθιοι δεν αντιμετωπίζονται, θα ρίχνουν κυβερνήσεις, θα ανεβάζουν άλλες, θα τις αλλάζουν και αυτές όταν η διαβολή τους δε θα είναι αρκετή, φτάνει να μην αλλάξει τίποτα.
Οι αγαπημένες μου περιπτώσεις είναι αυτές που ευαγγελίζονται την αλλαγή, εννοώντας φυσικά την ισχυροποίηση του μηχανισμού που τους τρέφει, αυτούς και μόνο αυτούς, αφού κανένας ηλίθιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ατομική πρόοδο μέσα από τη συλλογική. Μέχρι πρότινος μιλούσαν μόνο για μεταρρυθμίσεις. Τελευταία τολμούν να μιλήσουν και για αλλαγή, για να καλύψουν την επιθυμητή στασιμότητα. Τη συντήρηση.
Όποιος δεν είναι ηλίθιος, καταλαβαίνει πως ο τρόπος λειτουργίας ενός κράτους (όπως και μίας εταιρείας) είναι το κλειδί. Κι όταν δε δουλεύει το αλλάζεις μαζί με την κατεύθυνση. Ενισχύεις το θεσμικό πλαίσιο, βάζεις κανόνες που καταρχήν περιορίζουν εσένα που ασκείς εξουσία - αυτό είναι πάντα ένα καλό σημάδι όταν το πετύχεις. Το κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ελευθερία των πολιτών και τη δημοκρατία. Στο πρώτο «δεν πειράζει» έχεις χάσει.
Μετρώντας τα μέχρι σήμερα «δεν πειράζει» και αυτής της κυβέρνησης, το συμπέρασμα είναι ένα. Πέσαμε για μία ακόμα φορά σε ηλίθιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου