Είδα το #thisisacoup του Paul Mason.

Η πρώτη σκέψη, αφότου ξεπεράσει κανείς το βαθμό πρόσβασης που δόθηκε στον δημοσιογράφο σε συγκεκριμένες στιγμές, ήταν πως η Pravda ήταν πιο αντικειμενική στη “δημοσιογραφία” της. Η δεύτερη σκέψη αφορά το κυρίως θέμα του φιλμ, το δημοψήφισμα Τσίπρα και τη στροφή που έκανε μετά τη νίκη του. Και είναι απορία: πώς θα ερχόταν “το τέλος της λιτότητας” με δημοψήφισμα, χωρίς εναλλακτική πηγή εσόδων (επενδύσεις που θα έφερναν δουλειές, φορολογικά έσοδα και θέσεις εργασίας) ή περικοπές στο κράτος;

Μετά την περίοδο Καραμανλή, που έριξε λεφτά στην κρίση (2007 - 2009) και απέτυχε παταγωδώς οδηγώντας μας σε αδυναμία δανεισμού και το Μνημόνιο, ήρθε ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 και είπε “να κάνουμε δημοψήφισμα για να βρέξει ο Θεός λεφτά και να φύγουμε απ τα Μνημόνια”.

Το δημοψήφισμα έγινε και 62% ψήφισαν “να βρέξει” αλλά δεν έβρεξε. Αντιθέτως, χάθηκαν και τα τελευταία που είχαμε διαφυλάξει - τα τελευταία ψήγματα επιχειρηματικότητας, τα 25 δισ. του δημοσίου σε τραπεζικές μετοχές, οι ανοιχτές τράπεζες που έκλεισαν, η αξιοπιστία που είχαμε κερδίσει με αίμα.

Λεπτομέρειες κατά τον Paul Mason που αναρωτιέται ακόμα γιατί 11 εκατομμύρια Έλληνες δεν αυτοκτόνησαν ολοκληρωτικά, αλλά πιάστηκαν από το τελευταίο κλαρί που βρήκαν στην ελεύθερη πτώση που έφερε ένας Πρωθυπουργός που δήλωσε στην κάμερα του προπαγανδιστικού φιλμ: “χάσαμε χρόνο και βρεθήκαμε χωρίς λεφτά με την πλάτη στον τοίχο - αν το ξέραμε θα είχαμε πάρει πιο γενναίες αποφάσεις νωρίτερα”. 

Αν δεν ήταν δουλειά του Πρωθυπουργού να το ξέρει (πως δεν υπήρχε χρόνος για το παιχνίδι Βαρουφάκη), ποιός έπρεπε να το ξέρει; Οι πρωταγωνιστές του Paul Mason; Ο μποξέρ-λιμενεργάτης, η ηθοποιός του ΕΜΠΡΟΣ και η δημοσιογράφος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν πειράζει όμως, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, γιατί ζήσαμε “περηφάνια” και “ιστορικές στιγμές”. Δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα στο σχήμα του - δε χρειάζεται κανέναν από αυτούς που ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε στο twitter του "Γερμανοτσολιάδες", σε άπταιστα ελληνικά. Από αυτούς που θα του έλεγαν από το Φεβρουάριο, αν όχι νωρίτερα, πως ΔΕΝ έχει χρόνο, πως πρέπει να δρομολογήσει εναλλακτικές λύσεις για την οικονομία και την κοινωνία. Πως η καρέκλα έχει κόστος που πρέπει να πάρει και αυτός με τη σειρά του, αν δε θέλει να το περάσει στην κοινωνία, όπως έκανε αυτός που μας έβαλε σε αυτή την περιπέτεια: ο Κώστας Καραμανλής, με τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρώην Πρωθυπουργό, τον κ. Αντώνη Σαμαρά, που δήλωνε το Μάιο του 2009 πως το έλλειμμα θα φτάσει το πολύ μέχρι το 4,5%, αντί του υπερτριπλάσιου πραγματικού που έφτασε το 15,6%. 

Το αρνούνται άλλωστε ακόμα και σήμερα. Ήταν λογιστικό τρικ, λένε, και διαμέσου του εκπροσώπου τους στην κυβέρνηση Τσίπρα, του κ. Καμμένου, για να μας υποδουλώσουν οι σοσιαλδημοκράτες - για να μας δέσουν στο άρμα της Ευρώπης. Γιατί άλλη δουλειά δεν είχε η Ευρώπη, από το να ασχολείται κάθε τρεις και λίγο με το 2% της Ευρωζώνης… 

Η αλήθεια είναι μία απλή ευθεία γραμμή: χωρίς το μύθο δεν έχουν πόδι να σταθούν, αφού δεν έχουν ούτε λύσεις, ούτε προτάσεις. Μόνο ειδικά συμφέροντα με πρώτο το δικό τους. Όλα για την επιβίωση τους - ο λαός μπορεί να περιμένει.