Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να κηρύξει τον πόλεμο στα «Trickle Down Economics». Δε θα ορθοποδήσει, διεθνώς, αν δεν πάρει ειλικρινείς αποστάσεις από αυτή την οικονομική θεώρηση που οδήγησε σε καταπάτηση κάθε πολιτικής κατεύθυνσης, πυξίδας, αξίας και αρχής.
Αυτή η Θατσερική θεώρηση, λέει, πως αν αφήσουμε τους πλούσιους να γίνουν πλουσιότεροι, θα «στάξει» χρήμα και ευημερία και στα κατώτερα στρώματα.
Οικονομικά, είναι λανθασμένη: όσο πλούτο κι αν συγκεντρώσει ένας ιδιώτης, δεν θα καταναλώσει ποτέ όσο εκατό ή διακόσιες χιλιάδες καταναλωτές που στερούνται το διαθέσιμο εισόδημα που υπερσυγκεντρωνεται από τον έναν, μέσα από νόμιμες (και μη) φορολογικές πρακτικές ή νομοθεσίες που τάχα θα ενίσχυαν την εκάστοτε ανάπτυξη, αλλά στην ουσία έπνιγαν την κυκλοφορία του χρήματος, στερούσαν πόρους από τις εθνικές οικονομίες και άφηναν επιχειρηματίες να στερούν πόρους από τις επιχειρήσεις τους, μέσα από μερίσματα και εξωχώριες συναλλαγές.
Σε ό,τι αφορά τις ίδιες τις εταιρείες, όταν καταφέρνουν να γίνουν υπερβολικά μεγάλες, επίσης βλάπτουν την οικονομία, μέσα από την κυριαρχία στους τομείς δραστηριοποίησης τους, αφού σκοτώνουν κάθε έννοια ανταγωνισμού και καινοτομίας, ενώ αποτελούν κίνδυνο, όπως είδαμε, μετά την κατάρρευση του μύθου περί «too big to fail» και τις επιπτώσεις τους στην παγκόσμια οικονομία.
Σημαντικότερη, όμως, από την οικονομική διάψευση αυτής της θεώρησης, είναι η πολιτική εξαπάτηση. Το θεώρημα βασίζεται στην εικόνα ενός πύργου από ποτήρια σαμπάνιας, φυσικά, όπου αφότου γεμίσει το πρώτο ποτήρι με το αφρώδες ποτό, αρχίζει υπερχειλίζει στα τρία ποτήρια που είναι από κάτω, και αυτά με τη σειρά τους στα επτά που βρίσκονται από κάτω τους και τα στηρίζουν και ούτω καθεξής.
Αυτό που δεν είπε η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι κορπορατιστές «σοσιαλδημοκράτες» που με ευκολία αποδέχτηκαν το μοντέλο, είναι πως το πάνω ποτήρι δεν έχει σταθερό μέγεθος, αλλά ότι μεγαλώνει. Όσο θέλει. Αυτό έχει γίνει στην Αμερική, όπου το 10% του 1% έχει καταλήξει να έχει όσα μοιράζεται το 90% του υπόλοιπου αμερικανικού λαού - αυτού που αρνείται να σηκώνει πλέον το βάρος αυτών των τεράστιων ποτηριών και την ανισότητα που έχουν επιβάλλει σε διεθνές επίπεδο μέσα από την παγκοσμιοποίηση του πλούτου αλλά όχι του πολιτικού ελέγχου. Αυτού που είναι πλέον σε παράφρονα κατάσταση και προτίθεται ακόμα και να ψηφίσει μέλος του 1%, αν αυτό σημαίνει πως θα «δώσει γροθιά» σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως κατεστημένο.
Πολιτικές σαν τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, όπως πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου και το τότε ΠΑΣΟΚ, υπό την χλεύη των συντηρητικών, μία φορολόγηση που έξι χρόνια μετά επαναφέρει ο κ. Σόιμπλε στη διάσκεψη των G20, θα ήταν μία πρώτη αντιστάθμιση στο μέγεθος των πάνω ποτηριών - μία αναγκαστική «σταγόνα» προς τα κάτω ποτήρια.
Οι θιασώτες των «Trickle Down Economics» θέλουν να μας πείσουν πως το κράτος και η πολιτική εξουσία είναι εξ ορισμού κακή, είτε γιατί ανήκουν στα πάνω στρώματα, είτε γιατί διατηρούν σχέσεις με αυτά, είτε γιατί ανοήτως πιστεύουν πως έχουν πρόσβαση στο 1% - πως θα γίνουν αύριο μέρος του. Πόσω μάλλον η πολιτική εξουσία που ξεπερνάει τα εθνικά όρια, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, και πλέον επιχειρεί να συνομιλήσει ευθέως με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία θέτοντας κανόνες... για το πάνω ποτήρι.
Στην Αγγλία αυτό έγινε πιστευτό, υπερίσχυσε το brexit, και συμπαρασύρουν τώρα το σύνολο της Βρετανίας εκτός ΕΕ. Σύντομα θα δούμε τα αποτελέσματα, που δεν θα περιοριστούν στην πτώση της αξίας του εθνικού νομίσματος, δυστυχώς, ενώ παράλληλα βλέπουμε ήδη την πολιτική και κοινωνική διάλυση μέσα από τα νέα και αυξανόμενα φαινόμενα ρατσισμού για παράδειγμα.
Η σοσιαλδημοκρατία, όπως πολιτεύθηκε στην παρένθεση (ελπίζω) της δεκαετίας του 90 και του 2000, είναι στην εντατική. Η θολωμένη ματιά όσων την έφτασαν εκεί, επιτρέποντας την άλωση ακόμα και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από νοοτροπίες τύπου Μπαρόζο, θυμίζει γιατρό που στέκεται ακίνητος πάνω από το ανοιχτό στήθος του ασθενούς στο χειρουργικό τραπέζι, αναλογιζόμενος τι είναι ο άνθρωπος, τι η ιατρική και τι ο θάνατος. Δε χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να δει κάποιος πως ο ασθενής κινδυνεύει.
Και αυτός ο ασθενής - η σοσιαλδημοκρατία και όσα πρεσβεύει για τον άνθρωπο - δεν θα ανανήψει ακούγοντας διάλεξη για την εγχείριση της ανοιχτής καρδιάς, ή ιστορική αναδρομή για τις επιτεύξεις της ιατρικής. Περιμένει να δει τα χέρια του θεράποντος να λερώνονται. Περιμένει να δει ειλικρινείς δράσεις και όχι δεκάρικους σε επιλεγμένα κοινά.
Περιμένει να δει πως εντοπίζεται η εισοδηματική και περιουσιακή ανισότητα ως το πρόβλημα και το (φορολογικό και νομοθετικό) ζωνάρι στο πάνω «ποτήρι», μπας και ξεκολλήσει το εισόδημα της μεσαίας τάξης, και ξεφύγουν κάποια από τα εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας σε όλο το δυτικό κόσμο.
Περιμένει τον πόλεμο στα «Trickle Down Economics» και την αναδιανομή όσων καταστρεπτικά, για τις κοινωνίες μας, υπερσυγκεντρώθηκαν μέσα από τη χειραγώγηση πολιτικής και πολιτών, με χαρακτηριστικά αδιαφάνειας, αντικοινοβουλευτισμού, διαφθοράς και ανισότητας. Τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Περιμένει να δει τα ποτήρια να επανέρχονται σε μεγέθη εποχής New Deal με ευημερία για όλους. Όχι μερικούς. Δεν υπάρχει θέσφατο στην επικράτηση και διατήρηση της σημερινής ζούγκλας, που επέβαλλε μία άφρονη ολιγαρχία, με τη βοήθεια και την υποχώρηση μερικών δειλών πολιτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου