Επιστροφή των greek statistics

Ή, ακριβέστερα, επιστροφή στην εποχή της ανυποληψίας των greek statistics. Πώς βάζουμε τα χέρια μας, να βγάλουμε τα μάτια μας, από το πουθενά, χάριν κομματικού αφηγήματος και συμφέροντος.

Ας φανταστούμε πως είμαστε για λίγο ένας από τους ξένους νομοθέτες της ευρωζώνης, ή ένα από τα 188 κράτη που μετέχουν στο ΔΝΤ με ετήσια υποχρέωση χρηματοδότησης του (από αυτά τα χρήματα μας δάνεισε).

Η Ελλάδα, μετά τον αποκλεισμό της από τις αγορές, ιδρύει Ανεξάρτητη Στατιστική Αρχή για να μην επαναληφθεί ποτέ η απάτη περασμένων κυβερνήσεων με τα στατιστικά στοιχεία, ενώ η Eurostat αποκτά επιτέλους τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες που προϋποθέτει ο πραγματικός έλεγχος των στοιχείων που δίνει κάθε κράτος.

Με βάση τα νέα στοιχεία, προκύπτει πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα σκασμό λεφτά για να μη χρεοκοπήσει, δημιουργώντας 11 εκατομμύρια δυνάμει πρόσφυγες εντός των τειχών της ΕΕ, αναζωπυρώνοντας συγχρόνως την κρίση που έφερε η κατάρρευση της Λήμαν.

Πας λοιπόν στο κοινοβούλιο, ή στην κυβέρνηση σου (αν ανήκεις σε ένα από τα 188 κράτη του ΔΝΤ) και εγκρίνεις τις αναγκαίες πιστώσεις προς την Ελλάδα. Σημειωτέον, με την Ελλάδα τότε να είναι στις 35 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, οι πιθανότητες είναι πως η δική σου χώρα είναι σε χειρότερη μοίρα - πως δανείζει ο φτωχός τον πλούσιο, που τα έκανε μαντάρα.

Μέσα σε επτά χρόνια, έχεις παρακολουθήσει όλο το φάσμα των αντιμνημονιακών να ανεβαίνουν σε καρέκλες, αυτών που λένε στο εσωτερικό της Ελλάδας πως είσαι «τοκογλύφος και εκβιαστής» δηλαδή, ενώ μετά την καρέκλα, υποκρίνονται πως νοικοκυρεύουν τα πράγματα αλλά στην ουσία κοροϊδεύουν - τόσο εσένα, όσο και τους ψηφοφόρους σου.

Και κάπου εκεί, στον έβδομο χρόνο, η Ελλάδα, αποφασίζει από μόνη της να δηλώσει πως τα στατιστικά της στοιχεία δεν είναι ακριβή. Πως δεν υπήρχε λόγος κατάρρευσης ή δανεισμού, όπως και δικού σου πολιτικού κόστους σε κάθε εκταμίευση και νέο δανεισμό. Παράλληλα, έτσι για να σε αποτρελάνει, δηλώνει πως η Eurostat, το ΔΝΤ, όλοι οι εγχώριοι και ξένοι θεσμικοί παρατηρητές, συμπεριλαμβανομένου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Όλα αυτά, με αποδείξεις μίας κυρίας Γεωργαντά, που γνωρίζει καλύτερα από τη Eurοstat τι σημαίνουν οι κανονισμοί της ίδιας της Eurostat για την καταγραφή του ελλείμματος κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Μίας κ. Γεωργαντά, που έχει ανακαλύψει ό,τι δεν έχει εντοπίσει όποιος είχε συμφέρον να δει το ευρώ να πέφτει, μέσα από ένα σκάνδαλο αναξιόπιστων στοιχείων.

Με βάση τα στοιχεία αυτά, η Ελλάδα δηλώνει πως θα διερευνήσει σε βάθος «πως και εάν διογκώθηκαν τα ελλείμματα για να υπάρξουν προσχεδιασμένες πολιτικές αποφάσεις, για να υπάρξει η υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο» δια στόματος Υπουργού Επικρατείας. Πρέπει να είναι φοβερή αυτή η κ. Γεωργαντά - να δούμε το βιογραφικό της.

Λέμε η Ελλάδα και όχι η κυβέρνηση, γιατί για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, έχουμε πλήρη ταύτιση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλιστα στη βάση του αντιμνημονιακού αφηγήματος.

Η δίκη του ευρώ, μέσω greek statistics, δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, αλλά αυτή η Ελλάδα έρχεται να πάρει τη δόση της από τα δάνεια που της έχεις εξασφαλίσει, με δικό σου ακριβότερο δανεισμό. Τι κάνεις; Τα δίνεις; Σε ποιόν; Στη χώρα που αποφασίζει όχι μόνο να επανέλθει εθελούσια σε θέση ανυποληψίας, αλλά αυτή τη φορά είναι διατεθειμένη να σε πάρει μαζί της, γιατί κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονται για το ποιός θα πάρει τους περισσότερους Παυλόπουλους και Παπαγγελόπουλος; Τους περισσότερους Καραμανλικούς του εκτροχιασμού;

Στον αντίποδα, αν δεν τα δώσεις, θα σε πουν «τοκογλύφο και εκβιαστή». Τι είχες - τι έχασες θα μου πεις. Και θα έχεις δίκιο.

διαβάστε επίσης:

Το ΔΝΤ «που ζητάει συγνώμη» | Κωνσταντίνος Αλεξάκος | Matrix24.gr

Κανένας αλήτης δε σεβάστηκε τα θύματα του

 Οι οικοπεδοφάγοι και οι καταπατητές δασικών εκτάσεων δεν είναι ούτε καινούριο, ούτε άγνωστο θέμα στην ελληνική κοινωνία. Όπως δεν είναι και οι σχέσεις τους με τον κρατικό μηχανισμό και τις τοπικές κοινωνίες.

Δισεκατομμύρια έχουν δαπανηθεί σε Χωροταξικά, ρυθμίσεις, δορυφόρους και άλλα μέσα, προκειμένου να σταθεροποιηθεί το δασικό ως δασικό και το κρατικό ως κρατικό. Όλα έχουν αποτύχει και δεν είναι τυχαίο.

Στην πενταετία Καραμανλή, επιχειρήθηκαν τα εξής: 

Πρώτον, το Χωροταξικό Σουφλιά, που επιδίωκε να γεμίσει την ελληνική ακτογραμμή με εκτός όρων δόμησης πολυόροφα ξενοδοχεία-μεγαθήρια, σαν αυτά που η Ισπανία γκρέμιζε ήδη τότε, έχοντας αποδεχτεί πως ήταν ένα αποτυχημένο μοντέλο για τον τουρισμό. Πως το φυσικό κάλλος μίας περιοχής είναι σημαντικότερο του μεγαθήριου και του οικολογικού του αποτυπώματος σε περιοχές που δεν μπορούσαν να σηκώσουν τέτοιες συγκεντρώσεις πληθυσμών χωρίς τεράστια κρατική δαπάνη. Δαπάνη που θα πήγαινε υπέρ του επιχειρηματία και όχι της τοπικής κοινωνίας ή του περιβάλλοντος.

Δεύτερο, το έγκλημα που οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στις πυρκαγιές του 2007. Παρέδωσαν τους τοπικούς χάρτες και όρους δόμησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε προεκλογικό χρόνο, στο παράθυρο ευκαιρίας κάθε λαμόγιου για υπερ-ρουσφέτια δηλαδή. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με εκατοντάδες περιπτώσεις σύμπραξης με το κύκλωμα, να έχουν δει τη δημοσιότητα και να έχουν φτάσει στη δικαιοσύνη. Και το έκαναν χωρίς δικλείδες ελέγχου, χωρίς κανόνες, χωρίς κριτήρια. χωρίς οδηγίες. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ζήσαμε, ειδικά στην Ηλεία, με τις χαμένες περιουσίες και ζωές. από το πάρτι των εμπρηστών.

Στροφή Αρτέμιδας, 2007, 26 νεκροί

Ο πολιτικός κυνισμός της Νέας Δημοκρατίας δεν σταμάτησε μπροστά στην εικόνα ανθρώπινων ζωών που χάνονταν στις φλόγες, στις ελλείψεις πυροσβεστικών μέσων ή επιτελικής ικανότητας από μία Πυροσβεστική που είχαν ξηλώσει με κομματικά κριτήρια. Προχώρησε σε νέα βάθη δηλώνοντας: «το πράσινο καίει το πράσινο». Η υπόνοια ήταν πως το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου  έκαιγε τη χώρα συνοδεία Τούρκων πρακτόρων, για να κερδίσει τις εκλογές. Η δε φιλολαϊκή τους απάντηση σε αυτό το «σχέδιο», ήταν τα τριχίλιαρα που μοίρασαν με τον κ. Μπαρόζο. Και το περιβόητο ταμείο Μολυβιάτη, που ακόμα αναζητείται η τύχη του.

Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κορυφαία αυτή τη στιγμή στη νεοελληνική ιστορία, για τον κυνισμό της, αλλά θα ήταν λάθος. Υπήρξαν τόσες μέσα στην πενταετία, που δύσκολα κάποιος θα τις ξεχωρίσει. Από την απογραφή - τη μετατόπιση δαπανών δηλαδή σε άλλη χρονιά για να μπορέσουν να δανειστούν για παροχές - μέχρι τις ανταλλαγές εκτάσεων με τον Εφραίμ, τα παρατράγουδα της «Αλληλεγγύης», και τον τελικό εκτροχιασμό, δεν υπάρχει μία στιγμή. Ήταν πέντε χρόνια που δεν παράχθηκε τίποτα, πλην διαπλοκής και μαύρου χρήματος.

Αυτό που εκπλήσσει, όμως, είναι το θράσος όσων επανέρχονται σε αυτή την περίοδο, με τα ίδια συνθήματα, ζητώντας δικαίωση. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο κ. Στυλιανίδης.

Τα σχεδόν 2,3 δισεκατομμύρια έλλειμμα, τόσα δανειζόταν κάθε χρόνο το ταμείο αρμοδιότητας του, που άφησε στα Μέσα Μεταφοράς να του τα συγχωρήσουμε. Η επιστροφή στο «έκαψαν τη χώρα», πάνω από νεκρούς, διαλυμένες οικογένειες και περιουσίες, όμως, τον ξεχωρίζει μακράν. Επιτέλους, ας απονεμηθεί μία αναμνηστική πλάκα στον πρώην υπουργό, ως το χειρότερο σκατό στο βόθρο της Καραμανλικής χρεοκοπίας. Το κέρδισε και με το παραπάνω, ο υπερπατριώτης.

13 Αυγούστου 2016

Η ανισότητα τρέφει το μίσος

Η μεσαία τάξη έχει να δει άνοδο στο εισόδημα της κάτι δεκαετίες. Όχι γιατί δεν παράγεται πλούτος, αλλά γιατί αυτός μεταβιβάζεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους έχουν το αρχικό κεφάλαιο, στις αγορές και μερικά κορυφαία στελέχη.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος των κερδών του 1%, όπως και των πολυεθνικών, μεταφέρεται σε εξωχώριες εταιρείες, αφορολόγητα, εις βάρος των κοινωνιών που δεν έχουν καμία δυνατότητα φοροαποφυγής. Όλο το βάρος μένει στα κατώτερα στρώματα. «Μονά - ζυγά» των λίγων, δηλαδή.

Τα κέρδη αυτά έχουν έρθει από ανάπτυξη που έχει χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την κατανάλωση της μεσαίας τάξης, κατανάλωσης που έγινε με δανεικά, υπό τη σύμβαση ενός σταθερού συστήματος και άρα σταθερού εισοδήματος που θα χρηματοδοτεί το κόστος δανεισμού. Το επίπεδο διαβίωσης της μεσαίας τάξης έχει ανέβει, αλλά με δανεικά. Όχι με συμμετοχή σε ό,τι παράγει.

Σε κάθε ανατάραξη που φέρνει ανεργία ή ύφεση, το κόστος πάει πάλι στους πολλούς, ενώ συνήθως ακολουθείται από μειωτικά σχόλια και κριτική: «ανοίχτηκες πέρα από τις δυνατότητες σου», την ώρα που όλα τους έλεγαν να κάνουν ακριβώς αυτό. Ως μονόδρομο. ακόμα και ως υποχρέωση, για το καλό της οικονομίας (των λίγων).

Πόση ανισότητα αντέχουμε, 

για να έχουμε μία οικονομία που δουλεύει για όλους, 

αναρωτιέται ο Robert Reich στο Inequality for All 

(βλ. στο τέλος του ποστ ή εδώ)

πηγή γραφημάτων

Resources | Inequality for All

Είναι προφανές πως αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Όπως οφείλει να είναι σαφές πως ο καθημερινός πολίτης δεν θα κάνει χρηματοπιστωτική ανάλυση για ό,τι του συμβαίνει - για την επίθεση που δέχεται ως πρόσωπο, ως οικογένεια, ως επαγγελματικός κλάδος.

Εδώ παραμονεύουν οι λαϊκιστές τύπου Τραμπ, Λε Πεν, Φαράζ. Δείχνοντας κατανόηση στο πρόβλημα - στην αδικία - προσφέρουν εκτόνωση στο θυμικό, υποσχόμενοι πως έχουν εντοπίσει τον εχθρό και θα τον εξοντώσουν. Οι Μεξικάνοι, οι Μαροκινοί, οι Ευρωπαίοι, οι gay, και ούτω καθεξής.

Στην πράξη, όλοι αυτοί, αν δουν εξουσία, λειτουργούν υπέρ των λίγων και επιδεινώνουν το πρόβλημα, ενώ παράλληλα ποτίζουν τις κοινωνίες τους με ακόμα μεγαλύτερο μίσος για να μείνουν στην εξουσία.

Αυτή την ώρα, σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αυτή η πολιτική και συστημική αλητεία έχει παγκοσμιοποιηθεί και πλέον απειλεί τις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες. Συγχρόνως.

Αν δεν υπάρξει μαζική - παγκόσμια - απάντηση στο φαινόμενο, αν θεωρηθεί πως το σύστημα έχει ακόμα αντοχές να συνεχίσει ως έχει επειδή η Χίλαρυ Κλίντον θα κερδίσει τον Τραμπ (αν τον κερδίσει), θα καταρρεύσει ό,τι αναγνωρίζουμε σαν μοντέρνα δυτική κοινωνία. Τη θέση της θα την πάρει το μίσος. Ξανά.

Περισσότερα, εδώ: