Η ακύρωση

Πόσες φορές μπορείς να πεις ή να γράψεις το ίδιο πράγμα, έστω με διαφορετικές αφορμές;

Μερικοί τα λένε από τη δεκαετία του 90, άλλοι ξεκίνησαν αργότερα, και “όλοι όσοι” είναι να τα πουν το κάνουν από το 2007 και μετά. Με κανένα αποτέλεσμα.

Τι μένει να γίνει; Ποιά λύση υπάρχει στο εσωτερικό της χώρας; Ένα ακόμα “κόμμα σοφών” που θα μπορέσουν να δέσουν σε μία πρόταση το νέο αφήγημα και τα βήματα της εξυγίανσης; Καμία περίπτωση - το απέδειξαν - δεν μπορούν. 

Ο στρατός, ή όποια άλλη εκδοχή του, όπως ελπίζουν οι αντιδραστικοί από δεξιά και αριστερά; Λυπάμαι - το επίπεδο όσων είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε τέτοιες “λύσεις” είναι δεδομένα χαμηλό· η εγχώρια και η διεθνής εμπειρία το έχει δείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τα αποτελέσματα τέτοιων επιλογών.

Όσο για τη μέση οδό, αυτή της ξένης επιτροπείας χρειάζονται κίνητρα στο εσωτερικό και το εξωτερικό που δεν μπορούν να δοθούν πλέον. Αποδομήθηκαν την τριετία που μας πέρασε με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα και την Ευρώπη - πλην των γνωστών μετριοπαθών εξαιρέσεων, και κάποιων τεχνοκρατών. 

Οι μικρές παρεμβάσεις δεν θα κάνουν κάτι - δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος ή χρήμα. Μπροστά μας έχουμε το γκρεμό της πολιτικής κατάρρευσης, και το τιμόνι είναι στα χέρια των κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, Τσίπρα και Μιχαλολιάκου. 

Οι σημερινοί παίκτες δεν έχουν κανένα κίνητρο να αλλάξουν κάτι, γιατί αυτό θα σήμαινε το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουν· δεν έχουν  ούτε το σθένος, ούτε την ικανότητα για τέτοιες ανατροπές.

Ακόμα και οι ελίτ, οι “μεταρρυθμιστικές” μειοψηφίες, στρέφονται ολοένα προς το δογματισμό και τον εθνολαϊκισμό, ακολουθώντας τα τσιτάτα της κατευθυνόμενης κοινής γνώμης αποδομώντας περαιτέρω τον ίδιο το χώρο τους.

Προσωπικά, θα προτιμούσα ένα απότομο τέλος σε όλα αυτά παρά τη συνέχιση αυτού του αργού θανάτου που περνάει ενδεχομένως από μία διακυβέρνηση Μιχαλολιάκων. Όχι ότι έχω δυνατότητα επιλογής. Απλά το καταγράφω. 

Δεν ξέρω ποιά άλλη γενιά έχει βιώσει τέτοια ακύρωση.