Η πόλωση της ανοησίας

Η πόλωση της ανοησίας

Ή “Πόσα άρθρα μπορούν να γραφούν υπέρ του δικομματισμού”

Διαβάζω συνέχεια ότι οι επιλογές μας στις επόμενες εκλογές είναι δύο: ή ο δικομματισμός, ή οι ακραίοι δεξιάς και αριστερής κατεύθυνσης (που πλέον συζητάνε και ανοιχτά για μετεκλογική συνεργασία).

Πρόκειται για πάγια τεχνική προεκλογικής πόλωσης. “Ή θα ψηφίσετε εμάς, ή θα χαθεί η χώρα”. Και αυτή τη φορά, χρησιμοποιούν ένα υπαρκτό ζήτημα για το οποίο ως κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει τίποτα. Εκτός αν κάποιος έχει ασχοληθεί με τα ποινικά μητρώα των μελών της Χρυσής Αυγής και δεν το ξέρω. Ή αν κάποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με τον κ. Στρατούλη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δήλωνε εχθές ότι εάν βγουν τρίτο κόμμα (τι υπόθεση!) και δεν καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, θα καλέσουν “τον λαό” (τους;) στην πλατεία Συντάγματος καταλύοντας επί της ουσίας τον κοινοβουλευτισμό.

Ερώτηση πρώτη: εάν είναι προαποφασισμένο (από ποιον;) το ποιο κόμμα είναι μεγάλο, τότε γιατί κάνουμε εκλογές;

Ερώτηση δεύτερη: πως διάολο μετατρέπονται τα σενάρια επιστημονικής, ή καλύτερα παραπολιτικής φαντασίας σε πραγματικό προεκλογικό δίλημμα;

Έχω αρχίσει πλέον να αμφιβάλλω για το επίπεδο των αρθρογράφων. Και αυτό το κάνω καλοπροαίρετα, αλλιώς θα αναγκαστώ να υποθέσω ότι τέτοια αρθρογραφία αποτελεί μέρος προεκλογικού σχεδιασμού, ότι υπάρχει δόλος πίσω από την παράνοια αυτή.

Υπάρχει και μία απλούστερη εκδοχή. Σε 9 μέρες έχουμε εκλογές.
Σε ό,τι με αφορά, δεν υπάρχει δίλημμα αλλά μία συλλογιστική:

- Τι πρέπει να κάνουμε σαν χώρα; Να αλλάξουμε.

- Μπορούμε; Ναι.

- Πως; Ψηφίζοντας πρωτίστως κόμματα, και δευτερευόντως πρόσωπα που το πιστεύουν, και μπορούν. 

Ένας μεταρρυθμιστής που μειοψηφεί εντός του κόμματος του δεν θα μπορέσει. Αναζητείστε τον εάν για κάποιο λόγο πρέπει να ψηφίσετε το κόμμα του, αλλά μην τον κατηγορήσετε αν δεν τα καταφέρει. Τα παραδείγματα της τελευταίας περιόδου περισσεύουν.

Ουδείς μπορεί να παραβλέψει την επιβολή προσώπων και κομμάτων από τα ΜΜΕ φυσικά. Είναι αυτονόητο. Όσοι θέλουν να διαφοροποιηθούν βρίσκονται μπροστά σε ένα πραγματικό δίλημμα αυτή τη φορά: πως εγώ και λίγοι ακόμα θα αλλάξουμε κάτι. Πως θα επηρεάσουμε; Γίνεται;

Ναι, γίνεται. Αρκεί να δει κανείς το παράδειγμα του ΛάΟΣ στην τελευταία κυβέρνηση συνεργασίας. Ένα μικρό κόμμα, που κατάφερε να παρεμποδίσει το άνοιγμα των ταξί, ενώ ακύρωσε προσπάθειες δεκαετιών για την νομοθετική παρέμβαση στο ζήτημα των ναρκωτικών. 

Αξίζει μία παρένθεση εδώ, ένα παράδειγμα: 

Η εγκληματικότητα γύρω από τα ναρκωτικά, βασίζεται στην παρανομία των ουσιών. Η απαγόρευση δεν αποτρέπει κανένα χρήστη, σημερινό ή μελλοντικό. Αν η ηρωίνη πάει στο φαρμακείο, στο ένα δέκατο της τιμής, και χορηγείται με δίγραμμη συνταγή γιατρού (όπως γίνεται σήμερα με τα οπιούχα που χρησιμοποιούν για παράδειγμα οι καρκινοπαθείς για να αντιμετωπίσουν τους αφόρητους πόνους) δεν θα υπάρχει ούτε ούτε βαποράκι, ενώ θα εξαλειφθεί το έγκλημα που σχετίζεται με τα χρήματα της δόσης.

Τόσο απλό. Γιατί δεν γίνεται; 

Παραλίγο να γίνει. Το σταμάτησε το ΛάΟΣ λόγω ιδεοληψίας, εκτός επιστημονικής τεκμηρίωσης και λογικής. Απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση εν μέσω PSI σε περίπτωση που θα κατέβαζε η κυβέρνηση συνεργασίας το νόμο αυτό στην Βουλή. Βλέπεις, οι “πελάτες” του ΛάΟΣ είναι συντηρητικοί. Οι μισοί βρίσκονται εκεί λόγω ιδεοληψίας και όχι σκοπού, ενώ οι υπόλοιποι πήγαν αναγκαστικά, τρομοκρατημένοι από μία αυξανόμενη εγκληματικότητα την οποία το κόμμα αυτό αποδίδει “στους ξένους”. 

Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι εδώ το ζήτημα είναι πελατειακό. Αν εκλείψει ο φόβος θα εκλείψει και “η λύση”. Η δική τους λύση, που ξεκινάει από την μη ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεταναστών (παρανόμων ή μη) και φτάνει στην ΧΑ και τις εγκληματικές επιθέσεις.

Την παρένθεση αυτή την κάνω, για να αποδείξω ότι, ένα μικρό κόμμα μπορεί να επηρεάσει. Στο χέρι όλων μας είναι να αποφασίσουμε με λογική και στόχευση σκοπού, το ποιο θα είναι αυτό. Πάντα με την παραδοχή ότι θέλουμε να αλλάξουμε την χώρα μας.

Η δε ψήφος σε προοδευτικά πρόσωπα που ανήκουν σε συντηρητικά κόμματα, εξουσίας ή μη, είναι η πραγματικά χαμένη ψήφος. Το να ψάχνεις να βρεις 3 μεταρρυθμιστές σε μία λίστα 300 υποψηφίων είναι μία κατάντια που δεν μπορώ πια να ανεχτώ, για τον απλό λόγο ότι είδα το αποτέλεσμα που μπορούν να φέρουν όντες αλυσοδεμένοι από τον κομματικό τους μηχανισμό.

Η Δράση επιχειρεί το ανήκουστο. Να δημιουργήσει ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο ανθρώπων που θέλουν και μπορούν, πέρα από ψευτοδιλήμματα αριστεράς/δεξιάς/φιλελευθερισμού/σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς χρήματα, χωρίς ισότιμη προβολή στα ΜΜΕ, χωρίς κομματικούς μηχανισμούς και νομαρχιακές. 

Το βασικό μας μέσο είναι το διαδίκτυο, το οποίο φυσικά δεν αρκεί. Οργανώνουμε διαρκώς συγκεντρώσεις υποψηφίων σε όλη την Ελλάδα και μιλάμε για το αυτονόητο της αλλαγής και τις λύσεις, πέρα από την πόλωση της ανοησίας.

Εάν το πιστεύετε και εσείς, θα πρέπει να δουλέψετε μαζί μας. Μιλήστε στους φίλους σας, οργανώστε συγκεντρώσεις και καλέστε υποψηφίους να σας μιλήσουν. Αν ο υποψήφιος που γνωρίζετε είναι σε άλλη περιφέρεια, θυμηθείτε ότι τον ενισχύεται έμμεσα με την ψήφο σας εφόσον ανεβάζετε τον αριθμό των πιθανών βουλευτών εντός Βουλής.

Τέλος θυμηθείτε, ότι την ημέρα των εκλογών όλα τα κόμματα είναι μικρά. Στο χέρι μας είναι, αρκεί να προσπεράσουμε την παραπολιτική και τον αποπροσανατολισμό των “μεγάλων κομμάτων”, και των ΜΜΕ που τους κρατούν... μεγάλους.

Γιατί είμαστε πολίτες, και όχι πελάτες. 

Και πρέπει να το δείξουμε.