Στη μάταιη και σύντομη ζωή δεν έχει τίποτα νόημα. Όλα είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο, ή ήταν μέχρι που έκανες παιδιά και άρχισες τα μακρινά σχέδια. Διαγενεακή δικαιοσύνη, σύνταξη, ασφάλιση και εξασφάλιση, μέριμνα για τα τιμημένα γηρατειά...
Δε βγαίνει όμως έτσι. Δεν έχει νόημα. Ποιος ζει ως γρανάζι όταν θυμάται πως ο χρόνος είναι περιορισμένος; Πως είναι μια ακόμη πυγολαμπίδα. Γιατί να το κάνει; Είναι παράλογο. Κι απ την άλλη, παιδιά, γονείς, "υποχρεώσεις", σε δένουν σε ένα μαγκανοπήγαδο που μόνο κίνητρο δεν δίνει. Αν μιλάμε για λογικές αποφάσεις, μοιάζει λογικότερο να πιστέψεις στη μετενσάρκωση και να κάνεις restart από τον έβδομο.
Όλο το αφήγημα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της λιτότητας, της ευταξίας, και τα αντίστοιχα 'ανάποδα' περί άρρητων αγώνων έχουν νόημα μόνο για όσους τα κηρύττουν - ο καθένας από τον καλοπληρωμένο άμβωνα του. Δε σημαίνει τίποτα για κανέναν άλλον - μεταξύ τους είναι το παιχνίδι, όσο κι αν ονομαστικά μας αφορά.
Θέλει μπουρδούκλωμα η ζωή. Μπερδεμένο μπούτι, και σύνθεση. Όλοι οι ανόητοι βάζουν 'κόκκινες γραμμές', όταν το ζητούμενο είναι η κόκκινη καλτσοδέτα - το κάλεσμα.
Ζούμε τις πιο ντεκαυλέ στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς λόγο και αιτία. Κάπου μπερδευτήκαμε στην τόση "ηθική", και βάλαμε μπροστά ανέραστους σπασίκλες· για να μας πάνε πού; Πόσο ξενέρωμα ακόμα, και με τι προοπτική; Κάποια μετά θάνατο δικαίωση;
Ζητείται καύλα, να εξοντώσει τους αφόρητους σπασίκλες.
Το ‘ξερα μια μέρα πως θα ‘ρθειςκαι τις τρέλες σου θα βαρεθείς
Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μουΜείνε μες στην αγκαλιά μου
Ήταν άδικος ο χωρισμόςκαι ανυπολόγιστα σκληρός
Μη μου ξαναφύγεις πια...
Βρέθηκα στη στράτα της ζωήςδίχως μάνα, δίχως συγγενείς
Μη μου ξαναφύγεις πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου