Από το “Τολμήστε” στη “σταθερότητα”

Είναι τρία χρόνια που η στρεβλή συμμετοχικότητα των επιστολογράφων και των κατ’ επάγγελμα κυβερνητικών συμβούλων, κάθε κυβέρνησης, βυθίζει την κεντροαριστερά.

Να επισημάνουμε καταρχήν πως στην πλειοψηφία τους δεν πρόκειται για κεντροαριστερούς, αλλά κατά βάση κεντροδεξιούς. Η αφήγηση, οι προτεραιότητες, η ιστορική και η επιστημονική/πολιτική/οικονομική τους ανάλυση για το τι έχει συμβεί τα τελευταία εκατό χρόνια στη χώρα και τι πρέπει να γίνει δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Στην καλύτερη περίπτωση κρέμεται με το ένα χέρι από κάποιο φιλελευθερισμό ενώ στην πραγματικότητα ανήκει σε μία αριστοκρατική θεώρηση ανθρώπων που στα ελληνικά ονομάζουμε “entitled”. Η εξουσία και ο έλεγχός της προσεγγίζεται με όρους εγγύτητας προς τον όποιο ηγέτη - ως προσωπική σχέση - και όχι πολύπλοκων και αργόσυρτων ενδεχομένως διαδικασιών, είτε μιλάμε για κομματική δομή, είτε για τη διακυβέρνηση.

Τον Ιούνιο του 2011 χειροκροτήσαμε όλοι αυθόρμητα το “Τολμήστε” που έγραψαν 32 άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων εν μέσω αγανακτισμένων. Στις υπογραφές υπήρχαν, ενδεικτικά, άνθρωποι σαν τον Στάθη Καλύβα που ακόμα κυνηγάει τα φαντάσματα ενός Εμφύλιου που έληξε το ’82. Τον Χαρίδημο Τσούκα, που δέχεται αβλεπεί τη σοφία των αγορών, ενώ έχει σαφή δυσπιστία στη δημοκρατία των πολλών και την ψήφο τους. Το Γιάννη Στουρνάρα που το 2010 έβλεπε από το ΙΟΒΕ 300 δισεκατομμύρια ευρώ στην ομολογοποίηση των ακινήτων του δημοσίου και κατέκρινε σφόδρα των Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά όταν πήρε τη θέση του δεν βρήκε ούτε ένα ευρώ από τη μεγάλη φοροδιαφυγή, τις λίστες Λαγκάρντ/Λίχτενσταϊν/Τράπεζας της Ελλάδας, και δεν κατάφερε ούτε μία μη μισθολογική περικοπή δαπανών. Αντιθέτως, βρήκε τα 100 εκατομμύρια που κόστισε το κλείσιμο της ΕΡΤ για το γινάτι του Αντώνη Σαμαρά. Ο πρώτος ΥΠΟΙΚ που δεν χάραξε οικονομική πολιτική - αυτή ήταν στο Μαξίμου, τη σύσκεψη αρχηγών που κατάργησε το υπουργικό συμβούλιο και τους αγνώστους ή μη συμβούλους και εισηγητές του σημερινού πρωθυπουργού.

Έπρεπε να μας έχει προβληματίσει πως δεν πήραν σαφή θέση στο πραγματικό δίλημμα εκείνων των ημερών. Από τη μία ένας πρωθυπουργός που αλώνιζε την υφήλιο για να σώσει τον Τιτανικό, με μία κυβέρνηση από νωπή κάλπη που μεταξύ άλλων συγκρουόταν και ψήφιζε Καλλικράτη, ιθαγένεια, αναμόρφωση ΑΕΙ, opengov, και ετοιμαζόταν για συνταγματική αναθεώρηση, και από την άλλη ένας λαϊκιστής Σαμαράς που έβλεπε “ευρωσυνωμοσίες”, έβγαζε τον κόσμο στο δρόμο, αρνιόταν τους αριθμούς της eurostat που “συνωμοτούσε με τους εγχώριους προδότες για την υποδούλωση της πατρίδος”, και υποσχόταν σε αλλεπάλληλα Ζάππεια τη Γη της Επαγγελίας. Έπρεπε να μας έχει προβληματίσει η τότε πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, 18 μήνες μετά από εκλογές. Πού πήγε τότε το επιχείρημα για εξάντληση τετραετίας; Ή μήπως δεν αρκούσε το ποσοστό (44%) εκλογής της κυβέρνησης;

18 Ιουνίου 2011

Στην τριετία που πέρασε η κεντροαριστερά χάνει 3% με 4% κάθε εξάμηνο που περνάει, αφού δεν έχει τίποτα να προτείνει, και σήμερα φλερτάρει με το όριο εισόδου στη Βουλή. Είδαμε τη δημιουργία ‘κινήσεων’ χωρίς καμία επιδίωξη εκπροσώπησης λαού, αλλά ομάδων φίλων· αν όχι προώθησης σε μία εκδοχή πρωτόγονου συνδικαλισμού, ή συντεχνιασμού. Αν μία τέτοια κριτική μπορούσε να απορριφθεί ως 'κακοπροαίρετη' πριν κάποια εξάμηνα, σήμερα η εξέλιξη όλων αυτών των κινήσεων την κάνει αυτονόητη. Οι απολύτως προσωποκεντρικές σαν του κ. Φλωρίδη δεν απασχόλησαν παραπάνω από το εκάστοτε κυριακάτικο φύλλο εφημερίδας, ενώ όσες προέκυψαν υπό την κηδεμονία του Ευάγγελου Βενιζέλου διαλύθηκαν όποτε εκείνος το αποφάσισε. Χωρίς όργανα, χωρίς διαδικασίες, χωρίς εκπροσώπηση κανενός πλην των συμμετεχόντων, μπορούσε κανείς να περιμένει κάποιο άλλο αποτέλεσμα;

Ουδείς βρέθηκε σε όλη αυτή την πορεία να υπερασπιστεί ή να προτείνει πολιτικές. Μόνο πρόσωπα και γενικότητες περί σταθερότητας και δείκτες που ανακάμπτουν μέχρι να βγουν τα επίσημα νούμερα και να δείξουν περαιτέρω επιδείνωση. Το αφήγημα της σταθερότητας. Τι είναι αυτή η σταθερότητα; Η ανεργία; Η μηδενική μεταρρύθμιση σε ό,τι μπλοκάρει την παραγωγή και το ΑΕΠ; Η μισαλλοδοξία; Οι χαριστικές πράξεις σε εκκλησία, ειδικά συμφέροντα και όποιον έχει πρόσβαση, με διαγωνισμούς με ένα συμμετέχοντα; Ο Χρυσαυγιτισμός του κέντρου σε κάθε ζήτημα μηδενικού δημοσιονομικού βάρους αλλά υπέρτατης αξίας σε επίπεδο δικαιωμάτων, και λειτουργίας της δημοκρατίας; Η ανοχή στους Μπαλτάκους και τους Γεωργιάδηδες; Είναι σοβαρό επιχείρημα το “μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ”; Σε ποιό σύμπαν;

Ξέρει κάποιος μία χώρα που προχώρησε με τέτοιους όρους; Να μας τη δείξει - να δούμε το μοντέλο και να σωπάσουμε. Γιατί κάθε μέρα που περνά η χώρα θυμίζει υποσαχάρια βασιλευομένη ‘δημοκρατία’.

Στους επόμενους μήνες θα παιχτούν τα τελευταία επεισόδια στη φάρσα του “χώρου”. Μία φάρσα που στηρίζει (ηθελημένα ή μη) καρεκλοκένταυρους, ενώ απέχει από την αριστερά και την κεντροαριστερά που επικαλείται όσο ο Βορίδης από το φιλελευθερισμό. Γι’αυτό και καμία ‘κίνηση’, ημερίδα, συνέδριο, κόμμα ή οργάνωση δεν έχει καταφέρει ακόμα να περιγράψει αυτή την άτιμη την κεντροαριστερά που ανασυγκροτούν κάθε τόσο. Γιατί όσα έχουν να πουν ή δεν είναι πολιτικά (ο ναρκισσισμός δεν είναι πολιτική, όσο κι αν λάμπουν πολλοί νάρκισσοι σε αυτή), ή δεν είναι κεντροαριστερά. Τους έχει καλύψει ήδη ο κ. Σαμαράς.

Ευχής έργο, να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο μέχρι την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όσοι ανήκουν στη δεξιά ας σταματήσουν να ντρέπονται για αυτό και ας πάνε να βοηθήσουν και να εξελίξουν το φυσικό τους χώρο, σε όποια εκδοχή του διαλέξουν· όσοι ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ παρομοίως (αν και είναι λίγο πιο μπερδεμένο στις μέρες το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πια). Οι υπόλοιποι ας αρχίσουν να περιγράφουν τι είναι αυτό που προτείνουν στην κοινωνία. Όχι ποιόν δεν γουστάρουν, όχι ποιόν κατηγορούν, όχι ποιό κομμάτι του λαού απορρίπτουν. 

Αδιανόητη αφήγηση

Πολιτική πρόταση χρειάζονται οι πολιτικές δυνάμεις, όχι ‘εχθρούς’. Μπας και σταματήσουμε να καίμε τόσο την κεντροαριστερά, όσο και ανθρώπους χρήσιμους που κακώς έμπλεξαν με την πιο αντιδημοφιλή προσωπικότητα στα χρονικά του κομματικού συστήματος στη χώρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η λαϊκή βούληση δεν είναι για να προσπερνάται, ούτε είναι κατά κανόνα πελατειακή. Να το ξεπεράσουμε και αυτό κάποια στιγμή, προτού ανοίξουμε περαιτέρω το δρόμο για εξωκοινοβουλευτικές λύσεις ενάντια στο δήθεν πελατειασμό. Εντός κοινοβουλίου το πρόβλημα - όχι στη βάση.