Ο επίμονος κ. Βενιζέλος και τα μαθήματα της ΔΗΜΑΡ

Το λάθος του κ. Βενιζέλου έγινε πολλά χρόνια πριν, δεκαετίες, όταν έκατσε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου χωρίς να μείνει πιστός στα ακλόνητα, μέχρι σήμερα, πιστεύω του. Δεν είχε, δεν έχει και δε θα έχει ποτέ σχέση με καμία αριστερά, με καμία σοσιαλδημοκρατία, με κανέναν προοδευτισμό. Το προσπάθησε, μίλησε για αυτά, αλλά δεν πείστηκε ποτέ ο ίδιος.

via FT/ Peter Spiegel

Η συμμαχία με τους Σαμαρά και Μπαρόζο για να σταματήσουν ένα ψύχραιμο δημοψήφισμα το Νοέμβριο του 2011 δεν ήταν μία άτιμη πράξη σε ό,τι τον αφορά. Αντιθέτως, ήταν μία «πράξη ευθύνης», μαζί με τους εκπροσώπους της ελληνικής και ευρωπαϊκής δεξιάς, προκειμένου να σταματήσει μία δημοκρατική διαδικασία βάσης. Μία ακόμα από όλες αυτές που πρότεινε κάθε τόσο ο διαχρονικός του αντίπαλος, Γιώργος Παπανδρέου, που μόνο οργή και αντίδραση του προκαλούσαν κάθε φορά. Επέμεινε στην ορθότητα ενός κοινοβουλευτικού εκβιασμού, που πρότεινε πίσω από κλειστές πόρτες, μία ζαριά με τη χώρα να κρέμεται από μία κλωστή το 2010, για ψήφιση του πρώτου Μνημονίου από 180 βουλευτές.

«Αν δεν ψήφιζε ο τότε αντιμνημονιακός Σαμαράς, στον ανεύθυνο δρόμο του για το γκουβέρνο, κ. Πρόεδρε»;
«Κακό του κεφαλιού του», απαντά ο κ. Βενιζέλος. Ο ίδιος θα επέπλεε. Τι κι αν ο λαός δε θα είχε φάρμακα ή τρόφιμα. «Ας πρόσεχαν». Οι άλλοι. «Εγώ, τα είπα» θα απαντούσε. Τι κι αν η επίκληση του Άρθρου 28 του Συντάγματος (§2) για την ψήφιση από 180 βουλευτές, έδωσε πάτημα σε πολλούς (από τη ΧΑ μέχρι τους Τσίπρα και Σαμαρά) να μιλήσουν για εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Κανένας συντηρητικός δεν εμπιστεύτηκε τη συμμετοχικότητα, την ανοιχτότητα, ή τελικά το λαό. Αντιθέτως, τον αντιμετώπιζε πάντα με δυσπιστία, καχυποψία και καμιά φορά έχθρα, ειδικά όταν «δεν τον καταλαβαίνει». Κανένας συντηρητικός δε δέχτηκε πως είναι δική του δουλειά να καταλαβαίνει και να υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο. Πως το αντίστροφο δεν είναι προοδευτισμός, αλλά Λουδοβικισμός. Αριστοκρατία.

Κλειστές διαδικασίες, κονκλάβια, συναντήσεις «προέδρων» αντί υπουργικού συμβουλίου ή διαβούλευσης, Εκκλησία, Μπαλτάκοι να καθυβρίζουν όσους περνάνε τις μέρες τους να καταγράφουν τα περιστατικά ρατσιστικής βίας, τις δολοφονίες, που το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στοίβαζε στο συρτάρι του υπουργού. Τριανταδύο ήταν οι στοιχειοθετημένες υποθέσεις, αλλά έπρεπε να δολοφονηθεί ο Φύσσας για να το ανοίξουν το ρημάδι. Έπρεπε να μας απειλήσει ο Γιούνκερ πως θα ακυρωθεί η Ελληνική Ευρωπαϊκή Προεδρία.

Το πρόβλημα έρχεται όταν με τέτοια μυαλά πας να κουμαντάρεις αριστερό καράβι. Όσο κι αν το βαφτίσεις «κεντροαριστερό», όσες «πρωτοβουλίες» και «κινήσεις» κι αν στήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις να χειραγωγήσεις την κοινή γνώμη με τα φίλια συντηρητικά Μέσα (αντί να την πάρεις μαζί σου τίμια, με σεβασμό στο τι έχει να πει - στο τι θέλει), όσο κι αν μαραζώσεις τα όργανα στο κόμμα σου, κάποια στιγμή, θα σε τουμπάρει. Θα σε ξεράσει. Θα πέσεις, όπως κι αν σκαρφάλωσες στην καρέκλα, καπετάνιε. Και θα μείνεις μόνος σου με το λοστρόμο - πιστό σκυλί στον έναν - να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά. Τι άλλο θέλουν οι αχάριστοι.

Η σοσιαλδημοκρατία ανήκει στην αριστερά Βαγγέλη. Είναι αριστερή. Όχι κομμουνιστική - να προλάβω τους βιαστικούς. Και η αριστερά, δεν είχε και δε θα έχει ποτέ τη σχέση που εσύ θρέφεις, για παράδειγμα, με την Εκκλησία ή τον Τύπο. Δεν τη σέβεσαι καν, δε δέχεσαι τις αρχές ή τις διαδικασίες της, τα πιστεύω και το μοντέλο ηγεσίας της. Πρόταγμα, είναι αυτό που προτάσσεις για να πείσεις. Δεν το επιβάλεις. Αυτά ανήκουν στους συντηρητικούς - στους κομμουνιστές και τους αριστοκράτες.

Η σοσιαλδημοκρατία, στην κρίση που περνά και εδώ που έφτασε, έχει μία επιλογή: να παραδοθεί στη βάση της για να την επαναπροσδιορίσει. Να την ανατάξει. Το μάθημα της ΔΗΜΑΡ, εδώ, είναι χρήσιμο. Όταν βρέθηκε το 2012 σε αντίστοιχο δίλημμα, μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, όταν καλέστηκε να απαντήσει στο «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ», δεν είχε τίποτα να προτάξει. Δεν είχε τίποτα να πει. Και χάθηκε. Η σοσιαλδημοκρατία ή θα χαθεί, ή θα αναστηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016, με το ίδιο ερώτημα να τη σφυροκοπεί. Ή θα απαντήσει με το δικό της πρόταγμα, ή θα χαθεί στο δίπολο, ό,τι κι αν διαλέξει ανάμεσα στα δύο.

Κάποτε ήταν ο Τρίτος Δρόμος. Σήμερα ίσως ο Τέταρτος. Σίγουρα όμως δεν είναι κάποιος από τους άλλους δύο, Βαγγέλη. Όποιος θέλει έναν από τους δύο, θα τον διαλέξει - οι κολαούζοι δεν είναι χρήσιμοι σε κανέναν. Γι' αυτό δεν ψηφίζονται ποτέ.

Έχω αρχίσει να έχω ένα απεριόριστο σεβασμό για την επιμονή σου σε αυτό που ουδείς ήθελε εξαρχής, αυτό που ακόμα κι όταν το επέβαλες, έχασε. Καταψηφίστηκε.

Χαμογελάω με τα σχήματα που έφτιαξες, αυτά που μόλις πήγαν να αποκτήσουν δική τους πνοή, τα σκότωσες στο όνομα Σου.

Οικτίρω την προσπάθεια σου να τα δικαιώσεις σήμερα, να αποποιηθείς την εκτέλεσή τους πριν την κάλπη, όπου φάνηκε τι ήταν και γι'αυτό καταψηφίστηκαν.

Όπως οικτίρω και την αδυναμία σου να χωνέψεις όσα η Ιστορία, που τόσο χρησιμοποίησες στους λόγους σου, θα είχε να σου προσφέρει αν τη διάβαζες αντί να την τσιτώνεις για να σε χωρέσει.

Πάντα μόνος σου πήγαινες. Απάντα μόνος σου, λοιπόν, στο «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ» και προχώρα. Μόνος σου. Κι άσε το ξένο σώμα, την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία και τη βάση στην ησυχία τους. Διόρθωσε το λάθος που έκανες τότε, όταν προσκολλήθηκες στον Αντρέα. Φύγε.