Αν θες να βγάλεις από το περιθώριο τη σκληρή δεξιά που πρεσβεύεις, αποφεύγοντας την πραγματική αποτίμηση των ακραίων θέσεών της (που την καταδίκασαν μεταπολιτευτικά), πρέπει να επαναπροσδιορίσεις ποια είναι τα άκρα.
Ακραίο εγχείρημα εν τη γενέσει του, αφού παραγνωρίζει τις πραγματικές επιπτώσεις μίας τέτοιας άσκησης στην πολιτική πραγματικότητα, και εκπορεύεται μόνο από την ιδεολογική προσήλωση, αν όχι το ρεβανσισμό, και το προσωπικό πολιτικό όφελος. Αυτή ήταν η επιδίωξη της θεωρίας των δύο άκρων.
Μπορεί ο κ. Σαμαράς να φέρει την κύρια ευθύνη για την πορεία μέχρι εδώ, αλλά έχει ήδη αρχίσει να την μοιράζεται ολοένα και περισσότερο με όσους έχουν τη δυνατότητα να τον περιορίσουν, ή να τον σταματήσουν και δεν το κάνουν. Ειδικά τώρα που οι επιπτώσεις είναι υπαρκτές, δεν είναι πια εκτιμήσεις.
Η Βουλή αποτελείται από πρόσωπα, και κόμματα. Αν τα πρόσωπα “βρήκαν το σθένος” να μετακινηθούν κομματικά στη βάση ενός ψευτο-διλήμματος γύρω από το Μνημόνιο, υπάρχει η ελπίδα πως θα καταφέρουν τις ελάχιστες, και μάλλον προσωρινές, συμμαχίες προκειμένου να προστατευθεί η χώρα και το πολίτευμα από τη στροφή προς το φανατισμό και την πολιτική αντιπαράθεση στους δρόμους.
Η θεωρία των δύο άκρων δεν εμφανίστηκε εχθές με την εμφάνιση του κ. Λαζαρίδη στις οθόνες μας. Ούτε είναι το μείζον, αφού αποτελεί απλώς ένα μέρος της πολιτικής άποψης που επανήλθε, με τον κ. Σαμαρά, στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της χώρας. Μίας φανατικά συντηρητικής, νεο-ορθόδοξης θέσης που επανήλθε ψευδόμενη και κρυπτόμενη πίσω από μία μάσκα φιλελευθερισμού, μεταρρυθμίσεων και συνέχισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, μετά από μία πολιτική κρίση που η ίδια κλιμάκωσε τη διετία 2010 - 2012 όταν κατέβαινε με τον κλήρο, τους ακραίους και τους απολίτικους στις πλατείες αιτούμενη (και δια της βίας) απομονωτισμό, αντικοινοβουλευτισμό και αποστάσεις από την Ευρώπη. Όταν έριξε δύο κυβερνήσεις, μία εκλεγμένη και μία συνεργασίας, για να ακολουθήσει τάχα μία λύση που δεν υπήρξε ποτέ.
Σήμερα καμώνεται πως εφαρμόζει τις πολιτικές που μέχρι χθες κατήγγειλε, καλύτερα από τους εμπνευστές των, με εγκληματική υπερφορολόγηση και ασφυκτικά για την αγορά και τους πολίτες μέτρα, αφού δεν έχει κάνει ούτε μία βασική διαρθρωτική αλλαγή. Η μόνη “επιτυχία” ήταν η άνοδος της ΧΑ στο πλαίσιο της τακτικής - ουχί θεωρίας - του επαναπροσδιορισμού των δύο άκρων για να λάμψει εκ νέου μία παρωχημένη δεξιά αντίληψη των πραγμάτων· σαν να βγήκε από σκονισμένο παραμύθι, μακρυά από το σύγχρονο κόσμο και την Ανοιχτή Κοινωνία.
“Ουδείς αλάθητος” δήλωσε κάποια στιγμή ο κ. Σαμαράς όταν ήρθε αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις λόγων και έργων. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν μπορεί να διακρίνει πως δεν υπήρξε κανένα “λάθος”, καμία νέα σελίδα, αλλά μόνο προσωρινές προσαρμογές για λόγους πολιτικής επιβίωσης.
Είναι έλασσον το ζήτημα της ΕΛΣΤΑΤ και των καταγγελιών της κ. Γεωργαντά, αλλά προσφέρεται ως ευδιάκριτο παράδειγμα: αυτή την ώρα ο κ. Γεωργίου (κατα)διώκεται για τρίτη φορά, για δήθεν διόγκωση του ελλείμματος. Οι παλινδρομήσεις της κυβέρνησης σε αυτό το ζήτημα, είναι σαφείς: καταγγέλλουμε, μας τραβάει το αυτί η ΕΕ, οπισθοχωρούμε, και ξανά από την αρχή.
Κάπου εδώ, οφείλουμε όλοι να σταματήσουμε να αθωώνουμε αυτό που συμβαίνει με ολοένα και πιο γελοίες αιτιολογήσεις, και να το αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι. Αν το δεχτούμε, καλώς. Αν όχι, οφείλουμε να βρούμε τη λύση· με αυτή ή με νέα βουλή.
Το “κανείς δεν μπορεί πλέον να πει ότι δεν ήξερε”, που πιπιλίζουν ξανά και ξανά οι πολιτικοί για την ΧΑ, ισχύει και για τους ίδιους σε ό,τι αφορά την πραγματική πορεία της χώρας υπό τον κ. Σαμαρά. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ιστορία δεν είδε ποτέ ευνοϊκά όσους επέλεξαν το στρουθοκαμηλισμό μπροστά στις δύσκολες αποφάσεις, είτε από καιροσκοπισμό (άσε να έρθει η καταστροφή, κι εγώ θα είμαι “χρυσή εφεδρεία”), είτε από δειλία.
Η ΧΑ είναι το φαινόμενο· το Μαξίμου είναι η αιτία.
"Έτσι την θέλουν την Δεξιά ορισμένα στελέχη κι οι προπαγανδιστές της ποικιλόχρωμης Αριστεράς. Μουνουχισμένη, πλαδαρή και βολική. Ενοχική. [...] Είναι και η στάση μεγάλου κομματιού της Αριστεράς που επί δεκαετίες αποδομεί την εθνική συνείδηση, αφελληνίζει την Παιδεία, ασεβεί στους ήρωες και στα σύμβολα, αμφισβητεί την ίδια την έννοια του Έθνους, προάγει εκούσια ή ακούσια τα συμφέροντα αλλότριων σωβινισμών. Οι γλείφτες του Σχεδίου Ανάν, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του τουρκικού επεκτατισμού και του VMRO τολμούν να μας κουνάνε το δάχτυλο. Δημιούργησαν έναν αντίστροφο ρατσισμό σε βάρος των Ελλήνων, των νομίμων πολιτών αυτής της έρμης χώρας, σπρώξανε πλήθη στις γραμμές της Χρυσής Αυγής και τώρα με θρασύτητα ζητάνε τα ρέστα και θέλουν ένα κολοβό «συνταγματικό τόξο», στο οποίο τάχα θα ανήκουν και κάποιοι που γράφουν αλά καρτ στους δίδυμους αδένες τους το Σύνταγμα και τους Νόμους.”
Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου