Έχετε δει τις φατσούλες των αποφοίτων της Νομικής, της ΑΣΟΕΕ, του ΕΜΠ και λοιπά; Τις έχετε συνδέσει με την κατάρτιση που πήραν, ή όταν ακούμε ΑΕΙ σκεφτόμαστε μόνο μαλακισμένα με μαντήλια να τα καίνε, και συνδικαλισμένους καθηγητές ή, χειρότερα, τους άλλους με τις Ferrari;
Κάποιες από αυτές τις φατσούλες, προχωρούν και παρακάτω. Πάνε στο LSE, το Columbia και το Harvard και κάνουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Ρωτάω πάλι, το συνδέουμε με την κατάρτιση και γνώση που παίρνουν, ή σκεφτόμαστε τους λαϊκισμούς για τις διαλέξεις του κ. Παπανδρέου, τις σπουδές του κ. Καραμανλή στο Tufts, και τις ανοησίες περί νεοφιλελευθερισμού και ταξικού αγώνα;
Τους χρειάζεται κανείς αυτούς, ή είναι “τα μικρά”; Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα, “τα μικρά” (που έφτασαν πια να είναι τριάντα χρονών γαϊδούρια, που λένε και οι γονείς τους) είναι policy makers στα πάρτυ των “μεγάλων”. Αυτά γράφουν σωστές εισηγήσεις για σύγχρονες λύσεις που στη συνέχεια διαστρεβλώνονται για να εξυπηρετήσουν τις άλλες πολιτικές - αυτές της γενιάς της Μεταπολίτευσης και όσων σταθήκαν συνοδοιπόροι στα επαναλαμβανόμενα λάθη της. Υπάρχουν και πολλά σωστά, αλλά δεν μιλάμε για αυτούς τους συνοδοιπόρους εδώ - αυτοί έχασαν κατά κράτος μέχρι σήμερα.
Είναι χαρακτηριστικό των baby boomers ότι δεν παραδίδουν την σκυτάλη αν δεν αναγκαστούν, και αυτό όταν γίνει θα είναι μετά από τρομακτικές πιέσεις. Δείτε τριγύρω σας σε παραδείγματα που ξέρετε από “οικογενειακές” επιχειρήσεις χτισμένες γύρω από πρόσωπα που έκλεισαν γιατί ο πάτερ-φαμίλιας δεν μπορούσε να βγάλει τα χέρια του από το τιμόνι, ενώ κανείς δεν εξάντλησε τα μέσα που είχε στην διάθεση του για να τον πείσει. Και αν στις επιχειρήσεις το καμπανάκι ήταν τα κακά οικονομικά αποτελέσματα, στην διακυβέρνηση της χώρας και την πολιτική αυτό είναι τα εκλογικά αποτελέσματα και η αποχή, καθώς και η χρεοκοπία της χώρας· εις διπλούν μέχρι σήμερα.
Τι περιμένουν αμφότεροι, baby boomers και “μικρά”, για να πράξουν τα δέοντα; Οι μεν να πιέσουν για αλλαγή φρουράς, και οι δε να αφήσουν, επιτέλους, την πρωτοκαθεδρία και να περιοριστούν σε ένα ρόλο “υψηλής εποπτείας”. Πόσο βιώσιμο είναι το σενάριο που ευνουχίζουμε τις νεότερες γενιές, με μία ισχυρή δόση ψευδαίσθησης αθανασίας· μόνο ένας αθάνατος μπορεί να περιφρονήσει ότι βρίσκεται στο δεύτερο μισό της ζωής του, και οφείλει πλέον να προετοιμάσει και να υποστηρίξει τους επόμενους.
Εκτός αν όλοι δουλεύουν για μία επιτύμβια στήλη που θα λέει χαιρέκακα: “μετά από μένα το χάος”.
Αντίστοιχα, πόσες ακόμα φουρνιές “μικρών” θα παραμείνουν θεατές σε αυτό το έργο; Δεν τους αφορά; Πόσο ανεπίστρεπτα ευνουχισμένοι είμαστε στην τελική; Πόσα πολιτικά “δεν με αφήνει ο μπαμπάς μου” χωράει το πετσί μας; Μετά μας φταίει ο νεποτισμός στην πολιτική, λες και ασχολήθηκε κανένας άλλος πέραν των παιδιών τους. Πόση εφηβική γκρίνια θα ακούσουμε ακόμα από ανήμπορους κάθε ηλικίας;
Ζητείται πατροκτόνος - αυτό είναι το σύνθημα. Κι όποιος το καταλάβει θα μπορέσει να φανεί χρήσιμος στον εαυτό του και τους τριγύρω του· θα μπορέσει να προσφέρει σαν ενήλικας. Οι υπόλοιποι, σαν τις άγαμες θυγατέρες θα σταθούν μπροστά από την πόρτα της ιστορίας αναζητώντας τις ευθύνες σε τρίτους, για το τίποτα που έφτιαξαν, και την απελπισία της ανημποριάς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου