Ο θάνατος της χώρας

Η αστική/μεσοαστική τάξη, με την ανοχή και το “ρεαλισμό” της, κινδυνεύει να γίνει ο θάνατος της χώρας. Δεν είναι ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι συντεχνίες, ούτε το πολιτικό προσωπικό - αυτά αποτελούν μέρος των μη ενημερωμένων (έως αμόρφωτων) επιλογών της. 

Το “κοινό” της άρχουσας τάξης, οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά είναι πρωτίστως η μεσαία τάξη - στο βαθμό που αυτή υπάρχει. Αντιστρόφως, η μεσαία τάξη, με το πορτοφόλι και τις επιλογές της μπορεί να ελέγξει σε κάποιο βαθμό την άρχουσα. 

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της χειραγώγησης των κατώτερων τάξεων στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Από πολιτική χειραγώγηση μέσω διαπλεκόμενων σωματείων, μέχρι την επικοινωνιακή μέσω των ΜΜΕ.

Η μόνη τάξη που μπορεί - και άρα έχει την ευθύνη - να ελέγξει την πορεία της χώρας, με την ελευθερία που της δίνει ο συνδυασμός εισοδήματος, παιδείας και επιρροής, είναι η μεσαία. Η απάντηση σε όποιον πει “δεν υπήρξε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα”, είναι να κοιτάξει στον καθρέφτη και τον κύκλο του. Είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής μπουρζουαζίας ο ψευτο-ρεαλισμός που την αθωώνει από κάθε ευθύνη: “έτσι έχουν τα πράγματα”, “τί μπορώ να κάνω εγώ”, και λοιπά. Και στη συνέχεια πάει και βολεύεται μη ταράζοντας καμία βάρκα, αλλά συμβιβαζόμενη με τέρατα προκειμένου να συνεχίσει την πορεία της αδιατάρακτη. 

Μέχρι που η χώρα έσκασε, και δεν είχε παραπέρα. Πόσος στρουθοκαμηλισμός απαιτείται για να συνεχιστεί αυτό το κρυφτό; Πόση έλλειψη κριτικής σκέψης θέλει για να μην καθαρίζει κάποιος την ανοησία που μεταδίδεται ολημερίς, κοινωνικά και από τα ΜΜΕ, για να πάει στην ουσία των προβλημάτων; Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η εξάλειψη της κριτικής σκέψης από τα σχολεία δεν ήταν ατύχημα· δεν έτυχε, πέτυχε. Αυτή ζητήσαμε. Μία παιδεία που αλέθει αντί να συγκροτεί αυτόνομες προσωπικότητες - το αντίθετο ακριβώς από το συστατικό στοιχείο κάθε σύγχρονης και ευνομούμενης δημοκρατίας. 

Αυτές οι επιλογές, και πολλές άλλες αντίστοιχης σημασίας, δεν έγιναν ερήμην κανενός. Είχαν συναίνεση που αποτυπώθηκε από τις εκλογικές επιλογές, μέχρι τις συγκεντρώσεις γονέων-δασκάλων στο τελευταίο σχολείο της χώρας. Ναι, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών· πρωτίστως των ιδιωτικών, αυτών που αναπαράγουν τα πρότυπα που ζητούν οι πελάτες/γονείς που τα καθορίζουν εν τέλει. 

Λυπάμαι και πάλι, αλλά αν κάποιος θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της χώρας δεν χρειάζεται να κοιτάξει παραπέρα. Ο μίτος ξεκινάει εδώ. Μην κρυφτούμε άλλο πίσω από το φτιασίδι των καταναλωτικών μας επιλογών - αυτών που καθορίζουν εν πολλοίς το κοινωνικό/ταξικό ανήκειν, ως κριτήρια, στο χρεοκοπημένο τόπο. Δεν περιορίζεται στη δουλίτσα του η δουλειά ενός αστού στην αστική δημοκρατία. Αν δεν θέλει να γίνει ο δήμιος του. Η δικαιολογία “δεν υπάρχει αστική τάξη” δεν στέκει - είναι μία υπεκφυγή της άθλιας μπουρζουαζίας του τόπου. Όταν το εισόδημα, οι επαφές και η επιρροή σου σε κατατάσσουν σε αυτή, οφείλεις να αναλάβεις και τις ευθύνες που σου αναλογούν σαν πολίτης στο συγκεκριμένο σύστημα. Όλα τα άλλα έπονται.

Κολλήγα γιος

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Δίσκος : Μικροαστικά 1973

Κολλήγα γιος του πάππου μου ο παππούς
κολλήγα γιος του πάππου μου ο πατέρας
κι ο παππούς μου κολλήγας κι αυτός

Και μονάχα εγώ του πατέρα μου γιος
έναν κλήρο είχα λίγα στρέμματα βιος

Η δουλειά στα χωράφια σκληρή
ντελικάτος εγώ μα ξύπνιος
τα χωράφια χτυπάω στο σφυρί
και στην πόλη ότι βγει είμαι αστός

Τα λεφτά απ' τα χωράφια μι αρχή
ένας γάμος ως προίκα καλός
μια χαρά πήγε το μαγαζί
είμαι πια ένας αστός σεβαστός

Κολλήγα γιος του πάππου μου ο παππούς
κολλήγα γιος του πάππου μου ο πατέρας
κι ο παππούς μου κολλήγας κι αυτός

Και μονάχα εγώ του πατέρα μου γιος
είμαι πια ένας αστός είμαι πια ένας αστός 
είμαι πια ένας αστός 
είμαι πια καθεστώς